[ FFXV ] FINAL FANTASY XV - ชะตากรรมของเธอผู้นั้น

ตอนที่ 2 : CHAPTER II

    

2

     ลอเรลสวมชุดที่ดูไม่เป็นทางการเท่าไร เธอสำรวจตัวเองในกระจก ลูน่าเดินเข้ามาภายในห้อง อีกฝ่ายช่วยเก็บสัมภาระให้กับเธอ

  

     "น้องทำเองค่ะท่านพี่!" ลอเรลจับแขนลูน่าที่กำลังหยิบเสื้อผ้าใส่ลงในกระเป๋า

   

    "ไม่เป็นไร พี่ยังอยากดูแลน้อง.." ลูน่ายิ้ม เธอจับมือเล็กของลอเรลออกไปพลางก้มเก็บต่อ

      

    ลอเรลต้องไปที่อาณาจักรลูซิสในฐานะพันธมิตรทำสัญญาสงบศึก 

   

    แล้วพวกเขาจะไม่สงสัยกันเหรอว่าทำไมต้องเป็นน้องสาวของเจ้าหญิงลูน่า ?

    

    "ลอเรล พี่เก็บของให้น้องเสร็จแล้วนะ" ลูน่ามองน้องสาวของตนที่ดูเหม่อลอย

  

    "ลอเรล .." ลูน่ายื่นมือไปจับไหล่อีกฝ่าย

    

    ร่างเล็กสะดุ้ง

   

   "น้องอย่ากังวลใจเลย พวกเขาต้องชื่นชอบน้องของพี่มากแน่ๆ" ลูน่ายิ้ม

   เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าเหลือเกิน ..

     

   ลูน่าไม่อยากที่จะให้ลอเรลไป พวกเธอทั้งสองอยู่ด้วยกันมาตลอด

    

   เธอทำเพียงแค่ยิ้มให้กับลอเรล  ถ้าเธอแสดงออกว่าเธอเศร้าและคิดถึงน้องขนาดไหนน้องสาวของเธอคงไม่สบายใจ

     

   ลอเรลเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายและกระซิบอะไรบางอย่าง

     

  ทหารเครื่องจักรนิฟเฟลไฮม์คว้าแขนลอเรลให้เดินออกไป มีทหารอีกสองใช้ปืนกันลูน่าเอาไว้

    

  "ลาก่อน ท่านพี่" 

     

     

   ลอเรลเดินออกมาพร้อมกับทหารเครื่องจักร ร่างเล็กมองรถคันหรูที่จอดรอเธอ อาร์ดีนนั่งอยู่เบาะหลัง เขาโบกมือทักทายลอเรลพลางใช้มือตบเบาะที่ว่างไว้เชิงบอกให้เธอนั่ง

  

   ลอเรลมองด้วยสีหน้านิ่ง เธอเข้าไปนั่งข้างอาร์ดีน

    

   รถยนต์เคลื่อนตัวออกไป 

   

   "ดูน่ารักเสียจริง" อาร์ดีนมองชุดที่ดูไม่เป็นทางการของลอเรล ปกติแล้วเธอจะใส่เสื้อคลุมหมวกสีฟ้าทับชุดกระโปรงอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เธอถอดชุดคลุมออก ใส่ชุดกระโปรงสีขาวสุภาพ

  "เสื้อคลุมของท่านบดบังใบหน้าแสนน่ารัก ถอดออกไปเพื่อจะให้เจ้าชายเห็นโฉมหน้าสินะ" อาร์ดีนยิ้มเยาะ ลอเรลไม่สนใจเธอมองทิวทัศน์นอกกระจกรถ

     

  อาร์ดีนหยิบกล่องเล็กๆสีดำออกมาพร้อมกับยื่นให้ลอเรล

   

  ลอเรลรับมาพลางเปิดฝากล่องออก

     

  "นี่คืออุปกรณ์ดักฟัง ทรงต้องสวมใส่เอาไว้รายงานความคืบหน้า สืบว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร"

     

   ลอเรลมองตุ้มหูเพชรเล็กๆ เธอหยิบมันพร้อมกับสวมใส่  

      

      

    อาณาจักรลูซิส

    

    เมืองหลวงอินซอมเนีย

      

    "น็อคโตะนายต้องเตรียมตัวแล้ว" อิกนิสเดินปรี่เข้ามาหาน็อคทิสอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมของน็อคทิสมีเหงื่อออก เขารู้สึกร้อนเนื่องจากการฝึกใช้อาวุธอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เช้า

  

    "นายไปรับเธอแทนเถอะ ฉันว่าเตรียมตัวไม่ทันแน่" น็อคทิสโยนดาบลงบนพื้นจนเสียงดังเกร๊งสะท้อนทั่วภายในห้องขนาดใหญ่

 

    "ต้องไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้ เจ้าหญิงลอเรล เธอใกล้จะถึงวังแล้ว" อิกนิสไม่สนใจเขาพูดต่อ

    

   "โอเค .." 

    

   น็อคทิสดึงปกเสื้อที่เปียกเหงื่อพลางสบัดไปมาเพื่อให้ลมเย็นดับความร้อน เขารู้สารจากพ่อของเขาแล้ว

       

 

    ลอเรลมองเหล่าผู้คนที่ร้องเฮ ปรบมือต้อนรับเธอเป็นจำนวนมาก รถยนต์ค่อยๆเคลื่อนตัวไป เธอมองผู้คน .. ผู้ชาย ผู้หญิง คนชราและเด็กเล็กที่ต่างพากันยิ้มสดใสมาที่รถของเธอ

      

    

     

    กษัตริย์รีจิสยิ้มต้อนรับให้กับเธอในท้องพระโรง ลอเรลโค้งสายบัวทำความเคารพ

     

    "เดินทางเหนื่อยไหมลอเรล"

     

    "ขอบคุณที่ทรงกรุณาถาม .. หนูไม่เหนื่อยเลยค่ะ" ลอเรลแสร้งยิ้ม ภายในใจของเธอเริ่มเจ็บปวด

    

    ลอเรลเหลือบมองผู้ชายสามคนที่ยืนเรียงกันอยู่ด้านข้างไม่ไกลจากเธอ พวกเขาเห็นดังนั้นจึงโค้งตัวลง

     

     "เอ่อ .." รีจิสอ้ำอึ้ง เขาผายมือแนะนำพวกเขา

    

    "ทางซ้ายชื่ออิกนิสเขาเป็นผู้ช่วยของน็อคโตะต่อมา ตรงกลางชื่อกลาดิโอลัส เป็นองครักษ์ของน็อค อืม .. และคนสุดท้ายพรอมพ์โต้เป็นเพื่อนสนิทของเขา "

      

    อาร์ดีนหัวเราะ

      

    "ขออภัย .. แต่มันช่างน่าขัน นี่เป็นการยืดเวลาถามไถ่สาระสุขดิบเพื่อรอเจ้าชายใช่หรือไม่"

      

     รีจิสเงียบ เขามองอาร์ดีนที่โค้งคำนับลง คำพูดกับการกระทำช่างขัดกันเสียจริง ..

     กษัตริย์ผู้ปกครองลูซิสหันไปมองพวกเขาทั้งสามเหมือนเป็นการตำหนิ

     

     "ไม่เป็นไรค่ะฝ่าบาท ไว้ค่อยมาพบกันอีกได้" ลอเรลยิ้ม 

      

     

      "ต้องขอประทานอภัยเป็นอย่างยิ่งครับองค์หญิง" อิกนิสโค้งตัวลง เมื่อเขาพามาที่ห้องรับรองแขก

      

      "ไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันมีของสำคัญจากพี่สาวของฉันที่จะต้องมอบให้กับเขา" ลอเรลพูด

    

      "อะ เอ่อ งั้นทรงโปรดตามผมมาครับ" อิกนิสทำตัวไม่ถูกเพราะน็อคทิสน่าจะยังคงไม่เตรียมตัวอะไรเลย 

    

      "ขอบคุณค่ะ"

      

      ลอเรลเหลือบมองอาร์ดีนที่ยืนกอดอกพิงกำแพง เธอลุกขึ้นเดินตามอิกนิสออกจากห้อง

       

      ห้องฝึกซ้อม

      

      เสียงของดาบที่แกว่งไสวไปตามลมเมื่อน็อคทิสเหวี่ยงอย่างแรง เสียงฟาดฟันหุ่นไม้ดังก้อง

     

      "รอสักครู่นะครับ" 

       

      ลอเรลพยักหน้า

       

      เธอถือจดหมายของพี่สาวแน่น ..

     

      เสียงประตูเปิดออก ร่างสูงเจ้าของผมสีน้ำเงินที่โดดเด่น ดวงตาคมมองมาที่เธอ ร่างกายของเขาเปียกไปด้วยหยาดเหงื่อ ..

      

      "เจ้าชายน็อคทิสครับ — ทักทายเธอหน่อยสิน็อคโตะ!"

     

      "สวัสดีค่ะ" ลอเรลมองน็อคทิส

      

      น็อคทิสจ้องตาของเธออยู่นาน จนลอเรลต้องเบี่ยงสายตาออกไป

    

      "ฉันมีของสำคัญจากองค์หญิงลูน่าที่จะมอบให้กับท่าน"

      

      ลอเรลโค้งตัวลงพลางยื่นจดหมาย น็อคทิสรับมา

    

      "เห ~ จดหมายอะไรกันน้า" อาร์ดีนพูดขึ้น พวกเขาทั้งสามหันไปมองอาร์ดีนที่เดินมาด้วยท่าทีร่าเริง

     

     อาร์ดีนเข้ามาสวมกอดไหล่เล็กของลอเรลโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกโผลง เขาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธอมาก่อน .. ถึงแม้เขาจะทำแต่ลอเรลไม่ยอมแน่นอน

      

     และที่สำคัญ เขาทำมันต่อหน้าน็อคทิส

      

     แกร้ง !

      

     ดาบคมยาวลอยจ่อไปที่คอหอยของอาร์ดีนอย่างรวดเร็ว จนอีกฝ่ายผงะถอยหลัง น็อคทิสยกมือให้ดาบลอยเหนือฟ้า

     

     "ขอโทษด้วย พอดีผมเมื่อยแขนน่ะ" น็อคทิสพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

TBC...

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ มีอะไรสงสัยหรือจะแนะนำไรท์สามารถคอมเม้นกันได้เลยค่ะ ไรท์จะปรับเปลี่ยนโครงเรื่องหลักไม่มากนะคะ : )

      

   

      

      

(C) ELIZILE