คืนหลอนนอกหน้าต่าง

ดารินทร์เข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งด้วยอาการติดเชื้อ เธอเคยเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแห่งนี้มาแล้วหลายครั้ง ไม่เคยมีเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเกิดขึ้นกับเธอ

วันแรกที่เธอเข้าพักในห้องผู้ป่วยพิเศษทันทีที่เวรเปลส่งเธอขึ้นห้อง ดารินทร์โล่งใจเพราะเคยมานอนชั้นนี้แล้วไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น พยาบาลเข้ามาเพื่อดูความเรียบร้อยของสายน้ำเกลือและฉีดยาฆ่าเชื้อให้กับคนไข้ หลังจากพยาบาลออกไปดารินทร์ได้ทำการนำเหรียญ 5 บาทขึ้นมาเพื่อทำการซื้อที่นอน

ดารินทร์ทำตามที่แม่แนะนำทุกครั้งว่าที่ทุกที่มีเจ้าของ เตียงโรงพยาบาลก็เช่นกัน เราต้องทำการเช่าหรือซื้อที่นอน ระหว่างเข้ารับการรักษา เพราะมีเจ้าของแน่ๆ ซึ่งดารินทร์ก็ทำตามทุกครั้ง

ดารินทร์หยิบเหรียญขึ้นมาพร้อมพูดว่าที่นอนนี้หนูซื้อนอนนะคะ จนกว่าหนูจะออกจากโรงพยาบาล ดารินทร์วางเหรียญลงใต้เบาะที่นอน คืนแรกในการนอนโรงพยาบาลไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากพยาบาลเดินวัดไข้และฉีดยาฆ่าเชื้อทุก 4 ชั่วโมง แฟนของดารินทร์จะมาอยู่เป็นเพื่อนเฉพาะตอนกลางคืนและจะออกไปตอนเช้าเพื่อทำงาน กลางวันดารินทร์จะอยู่คนเดียว ซึ่งไม่มีอะไรหน้ากลัว หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดม่านไว้แสงสาดมาสว่างทั้งห้อง

เข้าคืนที่ 2 คืนนี้แฟนของดารินทร์เล่าให้ฟังหลังจากดารินทร์เจอสุกี้น้ำแล้วนะคะ มีเสียงเคาะผนังข้างห้องดังเหมือนคนเคาะยาวๆจากประตูถึงหน้าห้องน้ำ แฟนดารินทร์ได้ยินอยู่หลายครั้งแต่ไม่สนใจ เพราะเหนื่อยจากการทำงานต้องการนอนพัก จึงเอาผ้าห่มคลุมหัวแล้วนอนหลับไป

เข้าคืนที่ 3 คืนนี้แฟนของดารินทร์ก็ได้ยินเสียงเคาะอีกครั้ง เค้ามองดูนาฬิกา ตี 1 แล้ว เสียงเคาะเหมือนเดิม กึกๆๆๆๆๆๆๆๆ ยาวจากหน้าประตูยาวไปห้องน้ำดังขึ้นหลายครั้งแฟนมั่นใจว่าเสียงจากห้องข้างๆแน่ๆ กะว่าจะคุยทำแบบนี้รบกวนคนอื่น เค้าเปิดประตูห้องออกไปแสงไว้ทางเดินค่อนข้างสว่างมากเพราะหลอดไฟอยู่หน้าห้อง เค้าไปยืนอยู่หน้าห้องไฟในห้องปิดเลยเคาะประตูแล้วเปิด พยายามแพ่งมองไปในความมืดที่แสงไฟทางเดินสาดเข้าไป มันเป็นห้องเปล่าที่ไม่มีคนไข้เค้าตัดสินใจกดเปิดไฟ สิ่งที่เห็นคือเตียงเปล่าที่ไม่มีใครอยู่ เค้าปิดไฟและเดินกลับห้องนอนคลุมผ้าตั้งแต่หัวจรดเท้าพยายามข่มตาหลับเพราะกลัวจะได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง

ตอนเช้าเค้าออกจากห้องเพื่อไปทำงานต้องเดินผ่านหน้าห้องเจ้าของเสียงเมื่อคืน เค้าหยุดมอง ป้ายหน้าห้องว่างไม่มีชื่อคนไข้ติด เค้าตัดสินใจเปิดประตูดูอีกครั้ง ก็พบแต่ห้องว่างเปล่า

เข้าคืนที่ 4 แฟนดารินทร์ก็มานอนเป็นเพื่อนตามปกติ ดารินทร์นอนเปิดม่านหน้าต่างตั้งแต่มาวันแรกเพราะมันมองเห็นท้องฟ้าที่มีดาวและหน้าต่างห้องดารินทร์ไม่มีระเบียง คืนนี้ดารินทร์นอนหันหน้าไปทางหน้าต่างที่เปิดผ้าม่านไว้ กลางดึกดารินทร์ตื่นขึ้นมา เวลากลางคืนพยาบาลจะเปิดไฟทางเข้าประตูไว้ 1 หลอดซึ่งพอให้มีแสงสลัวๆมองเห็นได้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่ดารินทร์จะมองเห็นก็คือหน้าต่าง ดารินทร์ตกใจสุดขีด ได้แต่ตาค้างกับสิ่งที่ตัวเองได้เห็น สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาว ลอยอยู่นอกหน้าต่าง ดารินทร์พยายามตั้งสติและหันหลังให้หน้าต่างที่มีผู้หญิงลอยอยู่ ดารินทร์ตั้งสติแลเรียกแฟนให้ตื่น แฟนดารินทร์ตื่นตามเสียงเรียก มีอะไรเหรอ เรียกทำไม ดารินทร์บอกให้แฟนปิดม่านที่หน้าต่าง และเปิดไฟทุกดวง แฟนดารินทร์ทำตามทันทีโดยไม่ถามอะไร

เมื่อพยาบาลถึงเวลาวัดไข้ฉีดยา พยาบาลถามคนไข้ค่ะเปิดไฟเยอะจัง หลังเสร็จจากวัดไข้ฉีดยา พยาบาลเดินไปปิดไว้และเปิดไว้ดวงหน้าประตูเหมือนเดิน ดารินทร์นอนหันหลังให้หน้าต่าง พยายามข่มตาให้หลับ พอเช้าดารินทร์เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้แฟนฟัง เค้าพยักหน้าและเล่าเรื่องที่เจอให้ฟัง แล้วก็ออกไปทำงาน ดารินทร์เกิดอากากลัวมากได้แต่นั่งรอเวลาแม่บ้านมาทำความสะอาดพยาบาลมาวัดไข้ ฉีดยา พอมีเพื่อนบ้างแต่คืนนี้จะอยู่ยังไง ดารินทร์ตัดสินใจโทรหาแม่และเล่าเรื่องที่เจอให้ฟัง แม่บอกเดี๋ยวเสร็จธุระต่างๆจะไปหานะ ดารินทร์ตั้งตารอเวลานั่งมองแต่ประตู

แม่กับพ่อมาหาดารินทร์ช่วงเย็นพร้อมสร้อย 1 เส้น ยื่นให้ดารินทร์และบอกพนมมือแล้วให้อธิษญาขอปู่เวสสุวรรณ คุ้มครอง ดารินทร์พนมมือพร้อมพูดตามแม่บอก หลังจากได้สร้อยปู่เวสสุวรรณมา นอนรักษาจนได้ออกจากโรงพยาบาลก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรอีก

ดารินทร์คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจเพราะไปซื้อที่เค้าแล้วเค้าไม่มีที่อยู่รึเปล่าถึงพบอะไรแบบนี้ หลังจากเจอสุกี้น้ำเวลาได้นอนโรงพยาบาล ดารินทร์จะห้อยปู่เวสสุวรรณทุกครั้ง แต่เหมือนดารินทร์จะมีสัมผัสกับสิ่งที่มีไม่เห็นเพราะเจออีกหลายเหตุการณ์