คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พญาสุวรรณมุขทวารบดีศรีโคมคำ (1)
บนผืนแผ่นินเียวันทว่า่า้วยาลเวลา...ยามนภาไร้ันทร์ระ่า วามมืมิแห่รัิาลรอบลุมทั่วทุแห่หน แสาวึ่เยสาวสุใส ลับเลือนหายไปหลัหมู่เมสีเทาอันลับเร้น เบื้อพื้นอนธารปราแสไฟ โนเปลวหาเล็ลอออมาาแนวพุ่มไม้ แสนั้นวูบวาบไปามัหวะับไวอผู้ถือลำเื้อเพลิ
นลุ่มหนึ่ำลัเินแมวิ่ลัเลาะพห้าและ้นไม้รัไปามทา ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าาิน่อวามรุระอพื้นินแ็ระ้าึ่มีทั้รวหินเสี้ยนิ่ไม้ วามเร่ร้อนทำให้พวเาไม่มีเวลาแม้แ่ะหยุพูุย ่ารีบทำหน้าที่อนให้เสร็ามำสั่ไม่าบพร่อ
“ไ้มาอัโ่” สรีหลายนารี่ลมารับอ้วยสีหน้าร้อนรน
“พอเถิสัสามมื้อ [1] ” เหล่านหายาส่สมุนไพรสอบ
“เท่าหั้น่อน่ยัี เอาใบยาลวน้ำ้มแล้วบหื้อแหล ส่วนสูยหม้อน้ำาม้าเ้าไปปรา [2] ใน” ท้าวระสีหัวหน้านาใน แ่ายานโยไม่เว้นัหวะพัหายใ นารีบรุลับึ้นหอำราวับมีผีป่าวไล่หลั
“้าอสั่นวับินวิมลา บ่น่าเิเหุอาเพศประนี้เลย” บรรานา้าหลวร่ำรว
“สูเร่ามท่านท้าวระสีไปเถิ ร่ำไรัโนลทั์” น้มน้ำระพือพัใส่หลุมเาไฟ
พวนาหยิบหม้อินแล้วามิไปเร็วรี่ โยไม่้อรอให้เือนเป็นำรบสอ ทหารยามยืนประำารเรียรายอยู่ใล้ประโนไฟ ภายในเรือนหลวถูประับ้วยะันินเผาวาเรียรายเป็นุ บน่อผนัลอสอ้าระเบียแบๆ ึ่ปูลา้วยหินทราย
นาพระำนัลเินแถวยอเ้าไปในห้ออย่าระมัระวั ผ่านวิสูรเ็ั้นไปยัห้อบรรทมั้นใน
“วาไว้” ระสีร้อสั่เสียระิบ นาหมอบราบอยู่ร้ามบุรุษผู้นุ่ห่มอาภร์สีาว ายหนุ่มมุ่นเมาลีและไว้หนวเราผินสามัทั่วไป “น้ำร้อนมาแล้วเ้า่ะปู่เ้า”
“ถือ้ำ [3] ึ้น ุ่มปลายลไปหื้อเสี้ย [4] ”
เบื้อหน้าอเามีผ้าาวสะอาปูอยู่ผืนหนึ่ บนนั้นมีเรื่อไม้เรื่อมือหน้าาแปลวาอยู่หลายิ้น พวนาไม่เ้าใเรื่อพิธีรรมมานั หาเป็นวามประส์อปู่เ้า ็ไม่มีผู้ใล้าถามว่า้อเอาอเหล่านั้นลลวน้ำร้อน้วยเหุใ
“้าพระบาทอพระราทานอนุาผ่าหัวำพ [5] ออ” เา้อมศีรษะให้บุรุษผู้ประทับอยู่บนพระแท่น วรายแบบนัรบเปลือยเปล่าท่อนบน เบื้อล่ามีภูษาเปื้อนเลือผืนหนึ่พาอยู่บนพระเพลา บาแผลที่เิาลูธนูทำให้พระโลหิรินไหลลมาบนแผอหนาเป็นสาย
“หมายทำสิ่ใ่เร่มือ ้าัทนอเหลือประมา”
วเนรสีนิลวาววับ ทรัพระทน์แน่น้วย้อารระับแรโทสะมาว่า่มวามเ็บปวอสัาร สีพระพัร์ุันผิับพระวรายที่ำลัเย็นเียบลทุะ เม็เสโทผุเ็มหน้าผาบ่บอว่าฤทธิ์ศาสราวุธในรานี้หนัหนาสาหัสไม่น้อย
ปู่เ้าล้ามือในอ่าน้ำาวไ้แ่เหล้าสั่หมัพิเศษ ่อนหยิบมีที่ผ่านารทำวามสะอาแล้วึ้นมารีลไปบนผิวเนื้ออายหนุ่มเพื่อยายบาแผล
พระอ์สะุ้สุัว วรายึแน่น้วยล้ามเนื้อแอ่นึ้นรับแร พละำลัอันมหาศาลบีบอินเผาึ่ำไว้ในอุ้หัถ์เสียแหลละเอีย พระเนรำลับเบิว้าเนื่อาวามเ็บปวแสนสาหัส เสโทหลั่รินอาบโมทั่วอ์ หาพระทัยลับเ็เี่ยว ไม่ปริเสียโอรวออมาให้ผู้ใไ้ยินแม้รึ่ำ
“...ทำอันใอเ้า หมาย่า้าฤๅอย่าใ!” พระอ์รัสท้วเสียาห้ว เนื่อาอาารสะุหายใ
“เถิมือ้าพระบาทแล้วบ่สวรรอำวนอั [6] ้อถ่าปาแผลหื้อว้า ัไ้ึำพออสะวาย”
นเป็นหมอไม่ยี่หระ่ออารม์เรี้ยวราอนเ็บ มือหนามีลไปอย่าำนา ใ้เวลาเพียั่วรู่็สามารถถอนอาวุธร้ายออมาไ้สำเร็ เาใ้เนื้อวัวิบับเลือเอาไว้นหยุานั้นึเริ่มทำวามสะอาแผล้วยน้ำ้มสุ
“เียพระหทัยเือบโนเส้นพระโลหิให่” ปู่เ้าพิาราบาแผลแล้วหยิบศรอาบโลหิุ่มลำระในถ้วยา้าบรรุน้ำสะอา ทสอบพิษ้วยแท่เินไม่พบว่ามียาพิษ “ุท้าวระสี อที่้าหื้อหามาอยู่ที่ใ”
“ัทำอันใรึเ้าะ” ระสีหยิบถ้วยไ่าวและสุราลั่นส่ให้แ่ายหนุ่ม
เานำผ้ามาุบในถ้วยสุราผสมไ่าวานั้นึนำไปำระบริเวแผล ำรับารเยียวยาอปู่เ้าพิสารพิลนั นาไม่เยเห็นหมอผู้ใใ้อประหลาเยี่ยนี้ทำารรัษามา่อน
“ทัเนื้อทัไ่...อาวเยี่ยหั้น บ่แสลแผลอรึเ้าะ” ระสีระวนระวาย “หื้อีปู่เ้าเป่าอามำับ้วยเถิเ้า่ะ” นาลัวเสียริว่าแผละยิ่ลุลามไปันให่ หาไ้เวทมนราาหมอเ่สุในแผ่นิน ็ยัพอเป็นประันให้ใื้น
“้า่ทำอยู่อย่าไร” ผู้ทรภูมิในุาวถอนหายใ
เาหยิบเ็มอเป็นอเี่ยวึ้นมาสนเส้น้าย านั้นึเริ่มเย็บปิปาแผลอย่าำนิำนา โยไม่รั่นร้ามว่าเนื้อหนันั้นเป็นอมนุษย์ที่ยัมีลมหายใ
นาหัวหน้านาพระำนัลรู้สึพะอืพะอมในท้อไส้ นถึับ้อเบือนหน้าหนี พอเสร็สิ้นปู่เ้าึใ้ผ้าุบเหล้าผสมไ่าวเ็ทาอีรอบหนึ่นสะอา าบทาปาแผล้วยน้ำผึ้แล้วใ้ผ้าปิพันไว้
“ยพระโอสถมาถวาย”
“เ้า่ะ” ลิ่นเหม็นเียวโยลุ้ออมาทันทีที่นาระสีรินอเหลวสีุ่นลถ้วย น้ำบอระเพ็่วยแ้พิษไ้ไ้ะันั ปู่เ้ารับถ้วยมาแว่เบาๆ แลเห็นสายพระเนรนเ็บมอั้านอยู่ในที
“พระเปนเ้าโปรวาพระทัย ้าพระบาทบ่แม่นนแล้น้ำในัอ” แถนหลวยิ้มะเิมน้ำผึ้ลไปหนึ่อ นผสมเป็นเนื้อเียวันีึส่ถ้วยถวายษัริย์หนุ่ม พระอ์ถลึพระเนรอบนรู้ทัน่อนรับไปเสวย
มธุรสหรือะลบรสมฝาเฝื่อนสุแสนอบอระเพ็ แม้นเป็นายอสามศอ็ยาะล้ำลืนื่มไ้หมในราวเียว หาร่าสูบนพระแท่นลับระอยาเลี้ยไม่อิเอื้อน ปาเ็พระโอษ์้วยหลัหัถ์อย่าลวๆ
“เท่านี้่เสี้ยสมใท่านแล้วหนาแถนหลว”
ายหนุ่มผู้มาวามสามารถราวับผู้วิเศษ้มศีรษะ แทนารอบว่าระบวนารรัษาในวันนี้เสร็สิ้นเรียบร้อย เป็นโีเพราะูท่าวามอทนอพระอ์็สิ้นสุหมลพอีเ่นัน!
ร่าึ่มีผ้าพันแผลปลุมแทนอาภร์หยัพระวรายั้ร สรรพเสียภายในห้อเียบริบราวับนัหมาย ้าไทบริวารทั้หลายไม่ล้าแม้แ่ะเยมอสีพระพัร์อผู้เป็นเ้าเหนือีวิ นอเหนือาลมหายใที่เป่ารบนพื้นระ้าเย็น มีเพียเนื้อัวระริสั่นที่ทำให้รู้ว่าพวนยัมีีวิอยู่ มิไ้เหลือแ่ัวทว่าหัวุระเ็นไปอยู่ที่อื่น
“หื้อศรีสูรยะนำัวมันเ้ามา ้าัใ้เลืออ้ายนลาล้าีน!” สุรเสีย้อัวานยัให้บรรา้าราบริพารหัวใเ้นระส่ำ เสร็สิ้นารถวายโอสถ็ไ้เวลาลทั์ ไอ้นอาหาฝาำพอนั้นไว้บนพระอุระอพระอ์
มีผู้เปรียบเปรยไว้ว่าษัริย์หนุ่มแห่นรนี้หนา ยามสบุพรหมา ยามโรธาุอิสราบรรลัยัลป์...
เหล่า้าพระบาทล้วนแ่้อเป็นเลิศปัา พระเป็นเ้าแหู่นี้เถลิพระนาม ‘พาสุวรรมุทวารบีศรีโมำ’
[1] มื้อ - วัน
[2] ปรา – ที่, แห่, ้า
[3] ้ำ - ้าม
[4] เสี้ย – หม, สิ้น
[5] ำพ - ลูศร
[6] ำวน อั - ผู้เป็นเ้าแหู่
ความคิดเห็น