คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บุรุษผู้มากรักหลายใจ (4)
“มีเหตุด่วนอันใดหรือ แต่นี่ใกล้เวลาแสดงของข้าแล้วนะซูจิ้ง”
“คุณชายรองบอกว่าคุณหนูต้องออกไป มิเช่นนั้นท่านจะต้องเสียใจในภายหลัง อย่ามัวชักช้าอยู่เลย รีบตามบ่าวมาเถอะเจ้าค่ะ” ซูจิ้งดึงแขนนายหญิงแล้วลากนางออกไปด้านนอก
เยี่ยนเยว่ฉีที่ถูกซูจิ้งดึงออกมาจากส่วนเตรียมการแสดง ก็มีอันต้องตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของพี่ชายคนรอง
ยามนี้เยี่ยนจิ้งหลิงใบหน้าซีดเผือด เขากัดปากของตนเองเอาไว้จนเกือบห้อเลือด ประหนึ่งว่ากำลังรู้สึกคับอกคับใจเป็นที่สุด
“พี่รอง...ทำไมท่านทำหน้าเช่นนั้นเล่า”
“ฉีเอ๋อร์ ฉินอ๋องทำร้ายข้า เจ้าจะต้องแก้แค้นให้พี่ชายด้วย” นัยน์ตาสีน้ำตาลของเยี่ยนจิ้นหลิงสั่นระริก ชายหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ประหนึ่งผ่านการถูกกระทำย่ำยีมาอย่างหนัก
“อะไรนะ ท่านอ๋องทำร้ายพี่รองหรือ แล้วนี่ท่านบาดเจ็บที่ใดบ้าง” ผู้เป็นน้องสาวตกใจพลางลูบคลำไปตามแขนและไหล่กว้างของพี่ชาย หมายจะดูให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้รับอันตรายแม้แต่เพียงกระผีกริ้น
“ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บที่ร่างกาย แต่...” เยี่ยนจิ้งหลินจับผมสีเงินเงางามปอยหนึ่งขึ้นมาให้เยี่ยนเยว่ฉีดู มันถูกตัดขาดไปเล็กน้อย หากไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำ ทว่ากุนซือหนุ่มทำท่าราวกับสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตก็ไม่ปาน
'แย่แล้ว!' เยี่ยนเยว่ฉีตกใจอย่างยิ่ง เพราะสำหรับพี่ชายคนรอง เขารักเส้นผมสีเงินนี่อย่างกับอะไรดี ตอนนี้นางรู้แล้วว่าพี่ชายคนรองต้องการสิ่งใด ใจหนึ่งก็ลอบเป็นห่วงฉินอ๋องที่อาจจะโดนฤทธิ์จิ้งจอกเข้า
“ข้าอุตส่าห์ฟังเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปขัดขวางการสานสัมพันธ์ของพวกเจ้าสักนิด แต่ว่าที่น้องเขยผู้นี้ไม่ซึ้งใจยังไม่พอ กลับหมายจะฆ่าข้าให้ตาย ดูสิผมของข้าขาดหมดแล้ว อภัยให้ไม่ได้! เห็นทีพวกเราต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อย จะได้ลดความหยิ่งผยอง ต่อไปจะได้เกรี้ยวกราดน้อยลงบ้าง”
“พี่รอง ทะ...ท่านคิดจะทำสิ่งใด ขะ...ข้า...” นางอดหวาดหวั่นไม่ได้ เมื่อตอนอยู่เมืองหานจี คนที่ล่วงเกินเขามีอันต้องพบกับหายนะทุกรายไป
“อะไรกัน เพียงประเดี๋ยวเดียว เจ้าก็รักคนอื่นมากกว่าข้าเสียแล้วหรือ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ข้าแค่จะทำให้เขาทรมานใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง”
“ทรมานใจ” เยี่ยนเยว่ฉีกระพริบตาปริบ ๆ มองพี่ชายคนรองอย่างหาคำตอบ
“ข้าแค่จะไม่ให้เขาสมหวังเร็วไปนัก อีกทั้งหากทำตามแผนนี้ก็จะดีกับตัวเจ้าด้วยนะฉีเอ๋อร์”
“ดีกับข้า?”
“ในภายภาคหน้านิสัยเสียของฉินอ๋องจะทำให้น้องพี่ประสบความยากลำบาก เช่นนั้นเราต้องรีบจัดการตัดไฟแต่ต้นลมเสียตั้งแต่ตอนนี้”
“ความคิดของพี่รองประเสริฐยิ่ง แต่จะติดก็ตรงที่ท่านอ๋องไม่มีทางทรมานใจเพราะฉีเอ๋อร์แน่ ๆ”
“ฉินอ๋องต้องปวดใจแน่นอน เพราะเขาคือเนื้อคู่ของเจ้ายังไงล่ะ”
“ถึงสวรรค์จะลิขิตให้ฉีเอ๋อร์แต่งเข้าจวนอ๋องก็เถอะ แต่เรื่องของความรู้สึกไม่ได้เกี่ยวข้องกับลิขิต นี่อาจจะเป็นเคราะห์กรรมของฉีเอ๋อร์ก็เป็นได้ พี่รอง ท่านไม่ควรมั่นใจว่าข้าจะมีน้ำหนักพอให้เขาสำนึกเสียใจ”
“น้องรัก เจ้าไม่เห็นอะไรในแววตาคู่นั้นของเขาบ้างเลยหรือไร” เยี่ยนจิ้นหลิงยิ้มจนตาหยี “ข้าเป็นบุรุษเช่นกันย่อมดูออก เขามีใจให้เจ้าไม่ผิดแน่”
“เช่นนั้น พี่รองจึงหวังให้ฉีเอ๋อร์ร่วมมือกลั่นแกล้งคนที่ตัดปอยผมของท่านขาดหรือ”
“ไม่ใช่เพียงแค่นั้นหรอก”
“ไม่ใช่แค่นี้ แล้วแค่ไหนเล่าเจ้าคะ” เยี่ยนเยว่ฉียังไม่เห็นเหตุผลอันควรที่จะเข้าไปกระตุกหนวดเสือที่ชื่อว่ามู่เลี่ยงหรง
“น้องรักลองตรองดู ไม่คิดว่าตนเองตกปากรับคำเขาง่ายเกินไปหรอกหรือ แล้วเยี่ยงนี้ท่านอ๋องผู้มีสตรีอยู่เต็มจวนจะเห็นค่าคุณของเจ้าได้อย่างไร”
“พี่รองนั่นล่ะ ทำไมไม่คิดหาวิธีดี ๆ เข้ามาช่วยข้า” เมื่อรู้ว่าพี่ชายตัวดีอยู่ตรงนั้นแล้วไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ หญิงสาวก็อดรู้สึกน้อยใจมิได้
“เจ้ามีวาสนากับเขา จะให้ข้าขัดขวางอย่างนั้นหรือ” เยี่ยนจิ้นหลิงหัวเราะเบา ๆ เอามือลูบศีรษะผู้เป็นน้องสาว
“แล้วอย่างไรเล่า ก็เลยปล่อยให้เขารังแกข้างั้นรึ” นางทำปากยื่นแบบเด็ก ๆ
“อย่าโกรธไปเลย ความจริงข้าก็ไม่ได้ละเลยถึงเพียงนั้น และตอนนี้ก็กำลังจะช่วยเจ้าแล้วยังไงเล่า” เยี่ยนจิ้นหลิงทำหน้าออดอ้อนน้องสาว
“ฉีเอ๋อร์เกือบทำให้ตระกูลเยี่ยนของเราเดือดร้อน” เยี่ยนเยว่ฉีรู้สึกละอายต่อผู้เป็นบิดาขึ้นมา ใบหน้าสลดลงเล็กน้อย
“พี่ชายคนนี้ไม่ปล่อยเจ้าให้เป็นอะไรไปหรอก ต่อให้ฉินอ๋องมีอำนาจมากมายเพียงใด แต่เขาย่อมไม่กล้าฆ่าพวกเราทั้งตระกูลอย่างที่เจ้ากลัวแน่”
“จริงหรือ แต่ฉีเอ๋อร์ทำร้ายผู้แทนพระองค์ หากท่านอ๋องจะประหารสามชั่วโคตรย่อมทำได้สบาย ๆ”
“นั่นก็จริง แต่เขาไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่นอน”
“ทำไมท่านถึงมั่นใจนัก”
“เจ้าลืมแล้วหรือว่าข้าคือจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้น” เยี่ยนจิ้นหลิงหยุดยิ้ม ประกายแสงวาบผ่านนัยน์ตาร้อยเล่ห์ของจิ้งจอก
“ไม่ลืมเจ้าค่ะ” เยี่ยนเยว่ฉีก้มหน้าลงเล็กน้อย ถ้าพี่รองพูดเช่นนี้ขึ้นเมื่อใด แสดงว่าเรื่องนี้ย่อมเกี่ยวพันธ์กับเรื่องสำคัญ ซึ่งล้วนแต่เป็นกิจของบุรุษไม่ใช่สตรี อย่าได้หวังว่าเขาจะเปิดเผยสายสนกลใน หากนางต้องการจะล่วงรู้ ก็ทำได้เพียงรอคอย หรือสืบสาวเอาเองเท่านั้น
“ส่วนเจ้าองครักษ์บ้ากามนั้นถูกสั่งสอนไปแล้ว มันไม่คู่ควรกับซูจิ้ง”
“มิน่าเล่าผมถึงได้ขาดมา ที่แท้ท่านก็ตั้งใจเข้าไปหาเรื่องพวกเขา เพราะไม่พอใจเรื่องซูจิ้งนี่เอง” เยี่ยนเยว่ฉีบุ้ยปาก ชักไม่แน่ใจแล้วว่าพี่ชายคิดแผนมาเพื่อช่วยนางโดยเฉพาะ
“ฉีเอ๋อร์...พี่ก็ทำเพื่อพวกเจ้าทั้งสองคนนั่นแหละ แต่ถ้าเจ้าแชเชือนไม่ร่วมมือก็อย่าได้มาเสียใจในภายหลังแล้วกัน อย่าลืมว่าแม้รูปโฉมจะงดงามเพียงใดวันหนึ่งย่อมโรยรา” เยี่ยนจิ้งหลินทำเสียงจริงจัง ส่งนัยน์ตาสีน้ำตาลวาววับมาให้ผู้เป็นน้องสาว เขารู้ว่านางต้องการสิ่งใด
“อืม...ก็ได้ น้องจะทำตามที่ท่านพี่รองเห็นสมควร” หญิงสาวเชื่อถือผู้เป็นพี่ชายเสมอ เขาพูดถึงเพียงนี้ก็แสดงว่าทั้งหมดไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่น
“หากพี่รองต้องการหมากนามเยี่ยนเยว่ฉี น้องสาวคนนี้ก็ยินดีรับใช้เจ้าค่ะ”
“เยี่ยนเยว่ฉี...จงรับคำสั่งของจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้น” เยี่ยนจิ้นหลิงปรับท่าทางกับน้ำเสียงให้จริงจังขึ้นมาในฉับพลัน
“ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะท่านกุนซือ” น้องเล็กตระกูลเยี่ยนยอบกายรอรับคำสั่ง
เยี่ยนจิ้นหลิงพลันโน้มใบหน้าอันงดงามหล่อเหลาอย่างที่สุดลงมา ไม่เหลือแววตาปวดร้าวที่เสแสร้งในทีแรกแต่อย่างใด ตอนนี้มีเพียงแววตาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์แห่งแคว้นเท่านั้น เขากระซิบกระซาบบอกแผนที่ตนตั้งใจแก่น้องสาวสุดที่รัก
“ฉีเอ๋อร์...นอกจากช่วยคลายโทสะให้พี่เล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว เจ้ายังได้โอกาสแสดงตนว่าไม่ได้เป็นเพียงของเล่น หากเขาต้องการแต่งงานกับเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย” เขาเว้นจังหวะแล้วเหลือบมองเยี่ยนเยว่ฉีปราดหนึ่ง แล้วเอ่ยเหตุผลอันแท้จริงออกมาด้วยเสียงอันดัง “สิ่งที่ได้มาอย่างยากลำบากย่อมมีคุณค่าเสมอ”
“จริงของพี่รอง ฉีเอ๋อร์เองก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างง่ายดายเกินไปนัก มิเช่นนั้นคงเป็นเพียงสตรีที่ไม่มีค่าอันใดในสายตาของเขา หากข้าไม่สามารถเป็นหนึ่งในดวงใจ สักวันย่อมกลายเป็นเพียงหญิงที่ถูกท่านอ๋องทอดทิ้ง”
“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว” เยี่ยนจิ้งหลินยิ้มถึงดวงตา ลอบยินดีที่น้องสาวยังคงเชื่อฟังตนเองไม่เคยเปลี่ยน
หญิงสาวรับคำสั่งพี่ชายเรียบร้อยก็หันหลังกลับเข้าไปยังพื้นที่เตรียมการแสดงอีกครั้งหนึ่ง
ถึงยามนี้เยี่ยนเยว่ฉีจะมีใจให้มู่เลี่ยงหรงสักเพียงไหน แต่ก็หมายจะใช้โอกาสนี้ทำให้เขาทรมานใจสักเล็กน้อย เพื่อชายหนุ่มผู้เร่งรัดจะได้ไม่เห็นตนเป็นเพียงบุปผาที่เด็ดดมแล้วโยนทิ้งได้ตามอำเภอใจ ในเมื่อเขาเป็นบุรุษที่มีสตรีมากมายรายล้อม ความงดงามเพียงอย่างเดียวนั้นคงไม่สามารถทำให้ท่านอ๋องศิโรราบแก่นาง คงมีแต่ต้องพึ่งเล่ห์ของจิ้งจอกสีเงินแล้ว
เมื่อน้องสาวเดินลับไป เยี่ยนจิ้งหลินยิ้มเย็น พลางนึกถึงบุรุษสูงศักดิ์ผู้เย่อหยิ่งไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา
มู่เลี่ยงหรงจะทำหน้าเช่นไรยามถูกเขาสั่งสอน
ในที่สุดจอมวางแผนก็ระเบิดหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง เมื่อคิดว่าอาจจะได้เห็นใครบางคนหน้าเปลี่ยนสีเพราะความอับอาย
'ท่านอ๋อง ถือเสียว่าจ่ายค่าตอบแทนที่ตัดผมของข้าก็แล้วกัน'
ความหยิ่งยโสของผู้สูงศักดิ์ หรือจะสู้ความอาฆาตของปีศาจจิ้งจอก
ส่วนมู่เลี่ยงหรงยังคงนั่งยิ้ม ไม่ทราบถึงชะตากรรมของตนเอง
ความคิดเห็น