พ่อมดฝึกหัด

กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนของทาเรสเซียร์ ที่อยู่อาศัยของพวกอมนุษย์ ปกครองโดยราชินี เฮเลน่า ราชินีผู้มีจิตใจเมตตา และรักสงบ เป็นที่รักของเหล่าอมนุษย์ทั้งหลาย 

พวกเขามีความสุขและอยากให้ราชินีเฮเลน่าทรงปกครองดินแดนแห่งนี้ตลอดไป แต่ทว่าราชินีนั้นกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีผู้ใดพบเห็นนาง

จนกระทั่งผ่านไป 300 ปี มีแม่มดคนหนึ่งได้มาบอกกล่าวว่าราชินีนั้นจะกลับมา เธอตะโกนบอกทุกคนอย่างดีใจ ใบหน้ายิ้มกว้าง แต่พวกเขากลับมองว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว 

300 ปีที่ผ่านมา พวกเขาได้ตามหาราชินีไปทั่วทุกที่ แต่กลับไม่พบร่องรอยอะไรเลย จู่ๆ มาบอกว่าราชินีจะกลับมา จะให้พวกเขาเชื่อได้อย่างไร?

พวกเขาเหล่านั้นได้ไม่ปักใจเชื่อเสียทั้งหมด แต่แอบหวังลึกๆ ในใจว่าสักวันราชินีของพวกเขาจะกลับมาปกครองดินแดนทาเรสเซียร์อีกครั้ง 

เวลาล่วงเลยไปอีก 100 ปี พวกเขาหมดหวังแล้ว ไม่มีทางที่ราชินีจะกลับมาอีกแล้ว เหล่าอมนุษย์รู้สึกเศร้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขังตัวเองอยู่ในบ้านไม่ยอมออกมาพบผู้ใด 

ณ ตอนนี้ทาเรสเซียร์ที่เคยมีความสุข กลับมีแต่ความเศร้าโศก เสียใจ บัลลังก์ที่เคยเป็นที่นั่งของราชินี มันว่างเปล่า เหล่าอมนุษย์ไม่เคยมีความสุขอีกเลย นับตั้งแต่ที่ราชินีหายไป..

"เจ้าว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไหม?" เด็กสาวที่สวมเสื้อคลุมสีดำเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งอ่านสูตรปรุงยา  

"คงงั้น" เด็กหนุ่มตอบกลับสั้นๆ เด็กสาวเลิกสนใจเรื่องนี้และหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ

"ทำอะไรน่ะ" เงยหน้ามองเด็กสาวที่กำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมา เธอโชว์มันให้เขาเห็น คริสตัลรูปหัวใจ? หรืออาจไม่ใช่ แต่ถ้ามันเป็นคริสตัลคงไม่ใช่คริสตัลธรรมดาแน่ เขารู้สึกได้ 

"สิ่งนี้คือMagical heart" เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งงง เริ่มอธิบายเกี่ยวกับมันทันที 

"มันเป็นคริสตัลนั่นแหละ แต่เป็นคริสตัลรูปหัวใจที่มีพลังมาก มันสามารถเพิ่มพลังเวทย์ได้และทรงพลังสุดๆ แถมถ้าทำเป็นยาสเน่ห์จะทำให้สเน่ห์แรงกว่าเดิมด้วย" เด็กหนุ่มเริ่มสนใจ เขาถามถึงสถานที่ที่จะได้มันมา เขาคิดว่าถ้าได้มันมา คงได้เงินดีแน่ เด็กสาวยิ้มกว้าง บอกว่าได้มาจากโลกมนุษย์ 

เขาตกใจมาก เพราะไม่มีใครสามารถไปยังโลกมนุษย์ได้ นอกเสียจากได้รับอนุญาตจากราชินีเท่านั้น เธอบอกว่ามันเป็นภารกิจที่เธอได้มา 

"เจ้าช่างโชคดีเสียเหลือเกินนะฮัน" ฮันหรือฮันน่า เพื่อนสนิทของเขาเอง เธอเป็นแม่มด ส่วนเขาเป็นพ่อมด พวกเราสนิทกันตั้งแต่เด็กๆ เล่นด้วยกันมาตลอด ฮันน่าเป็นคนยิ้มง่าย เข้ากับคนอื่นได้ดีสุดๆ ต่างจากเขา เพราะเขารู้สึกเขินเวลาต้องเข้าไปทักคนอื่นก่อน 

"โอ๊ะ! จริงด้วย" ฮันร้องขึ้น เธอบอกว่าราชินีต้องการพบเขา เด็กชายตอบรับคำ พวกเขาคุยกันสักพักฮันก็ขอตัวกลับก่อน 

เขาจึงเดินทางไปหาราชินีเอ็มม่า ตั้งแต่ราชินีคนแรกหายตัวไป 500 ปี ราชินีเอ็มม่าได้ขึ้นครองราชต่อจากพี่สาวของตน เธอดูแลประชาชนอย่างดี พวกเขารักและบูชาเธอเหมือนที่บูชาราชินีเฮเลน่า

 เธอมีบางส่วนที่เหมือนกับราชินีคนแรก นั่นคือ การปกครอง และใบหน้าที่คล้ายกัน 5 ส่วน พวกเขารักราชินีองค์นี้มากๆ เหตุผลก็คงจะพอรู้แล้วใช่ไหม? 

เขาเดินทางมาถึงปราสาทแล้ว ทหารเหล่านั้นเปิดทางให้เขาเข้าไป เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เขาก็แอบตื่นเต้นหน่อยๆ เหมือนกัน พึ่งเคยมาที่นี่คนเดียวครั้งแรก.. เด็กหนุ่มเคาะประตู เสียงหญิงสาวบอกให้เขาเข้ามาได้ 

เมื่อเดินเข้ามา เขาก็โค้งตัวและนั่งคุกเข่าให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้า 

"ลุกขึ้นเถิด โคล" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน โคลลุกขึ้นยืน เขาสบตากับผู้ที่อยู่เบื้องหน้า เธอมีดวงหน้าอ่อนหวานคล้ายราชินีองค์แรก 

"ข้ามีภารกิจให้เจ้าทำ นั่นคือการเก็บคริสตัลนี้มา" เธอชูคริสตัลรูปหัวใจให้เขาดู นั่นมัน Magical heart นี่ หมายความว่าเขาจะได้ไปโลกมนุษย์เหรอ 

"เอ่อ..ข้าขอถามได้รึไม่" หญิงสาวอนุญาต โคลต้องการรู้ว่าทำไมถึงให้เขาไปเอาคริสตัลพวกนี้มา ราชินีเอ็มม่าพูดกับโคลว่า 'ถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง' เขางงนิดหน่อย โคลจึงถามถึงที่ที่สามารถเก็บพวกนี้มาได้ 

"ถ้าเจ้าทำให้มนุษย์เหล่านั้นมีความรู้สึกต่อเจ้าได้ ไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้า ดีใจ หรือรัก เจ้าจักเห็นสิ่งนี้ ขอให้เจ้าเก็บมันมาใส่ไว้ในล็อกเกตนี้ และข้ามีผู้ที่คอยช่วยเหลือให้เจ้าด้วย เขารออยู่ที่โลกมนุษย์แล้ว" ราชินียื่นล็อกเกตรูปหัวใจสีชมพูอ่อนให้เขา เด็กชายตอบตกลง เขาถามถึงเวลาที่จะให้เขาไปทำภารกิจ ราชินียิ้มอ่อนโยน และกล่าวว่า เดี๋ยวนี้เลย 

โคลตกใจและบอกว่าเขายังไม่พร้อม หญิงสาวบอกว่าไม่ต้องห่วง เพราะจะมีคนจะไปกับเขาด้วย ราชินีที่ปกครองดินแดนทาเรสเซียร์ผายมือไปด้านข้าง พบกับชายหนุ่มที่ดูอายุมากกว่าเขา 2-3 ปี เขามีผมสีทองสว่าง ดวงตาสีแดงสดมองมาทางเขา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากดูสุขภาพดีคลี่ยิ้มบาง 

"เราจะออกเดินทางกันแล้ว" เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ และเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา โคลยืนงงได้ไม่นานก็เข้าใจ พวกเขาถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ โดยฝีมือของเราชินี 

"อ๊ากกกกกกกก!!" เขาร้องสุดเสียง เมื่อเห็นพื้นด้านล่าง บอกตรงๆ เขาไม่ชอบความสูงเลยสักนิด คนข้างๆ หันมามองโคล อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะถึงพื้นเขาหลับตาไม่มอง 

โคลค่อยๆ ลืมตา เขาคิดว่าน่าจะถึงพื้นแล้ว แต่ขาเขาไม่ได้แตะพื้น ไม่รู้สึกอะไรเลย หลังจากลืมตาก็พบว่าเขาอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่าย 

"ข-ขอบคุณนะ เอ่อ..." 

"บาสเตียน" อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบและปล่อยเขาลง เขาขอบคุณบาสเตียนอีกครั้ง โคลเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้า เขาแนะนำตัวว่าเป็นผู้ช่วยของพวกเขา และพาไปที่พัก