ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter14เรื่องหลอกลวง100%
Chapter14เรื่องหลอกลวง100%
:
ถ้าถามถึงคู่ที่มีความสุขที่สุดคงหนีไม่พ้นคนที่นอนกอดกันในเต๊นตอนนี้ ถ้าถามถึงคู่ที่เจ็บปวดที่สุด ก็คงหนีไม่พ้นคู่ที่พึ่งกลับมาจากในห้องน้ำ ถ้าถามถึงคู่ที่อึดอัดที่สุด คงหนีไม่พ้นคู่ที่กำลังกอดกันอยู่ตรงน้ำตก และถ้าถามถึงคู่ที่สับสนที่สุด คงหนีไม่พ้นคู่ที่เล่นเกมส์เพื่อจะไม่ทำอาหารเมื่อวาน แต่คราวนี้เราลองมาดูคู่ที่ทุกคนกำลังสงสัย...ใครเจ็บปวด?
ท่ามกลางป่าในเวลาเที่ยงเกือบบ่ายแล้ว มีหนึ่งร่างกำลังนอนอยู่ในเต๊น ส่วนอีกคนกลับมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางแสนสบายราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
"อ้าวพี่ ทำไมไม่ปลุกเนียร์อ่ะ"ร่างบางลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
"ไม่จำเป็น"คนฟังถึงกับสีหน้าเจือนไปเล็กน้อยเมื่อถ้อยคำแสนเย็นชาถูกเอ่ยออกมาจากปากอีกคน
"พี่ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง"แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะฉลาดพอที่จะรู้ว่าอีกคนต้องการจะทำอะไร"เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนผมอยู่ม.1ผมเป็นเด็กโง่ๆคนนึงที่หน้าตาทุเรสมีแต่คนรังเกียจ แต่ตอนนั้นผมพยายามที่จะออกห่างจากทุกคนแต่แล้วแบมกับยูคก็มาเป็นเพื่อนผม สองคนนั้นหน้าตาดีกันทั้งคู่จนผมคิดว่าบางทีผมอาจจะดูแย่ที่สุดในกลุ่ม แต่แล้วก็มีพี่คนนึงซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแบมมาบอกผม..ฮึก! บอกกับผมว่าไม่มีใคร ฮือ ดีกว่าใคร ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตผมมีค่ามากกว่านั้น ฮืออ ผมเลยรู้สึกชอบพี่คนนั้นขึ้นมา จนถึงวันวาเลนไทน์...มันเป็นวันใกล้วันสอบของโรงเรียนJYP ผมเดินเข้าไปบอกรักพี่เขา พี่เขารับช็อกโกแลตเอาไว้ ฮึก ผมนึกว่าพี่เขาจะรับรักผม แต่เปล่าเลย พี่เขาปามันทิ้ง ผมแม่งโคตรเสียใจอ่ะพี่ ฮือ จนผมทำใจที่จะมองหน้าพี่ไม่ได้ ผมรู้สึกว่าผมต้องโดนสายตาล้อเลียนของเพื่อนๆพี่ ผมเลยลาออกไป ไปทำตัวเองให้ดีขึ้น ให้ทุกอย่างดีขึ้น ผมกลับเขามาเรียนม.3ที่นี่ ฮือ...พี่เข้ามาจีบผมผมดีใจจนเกือบจะตกลง ถ้าไม่ได้ยินสิ่งที่พี่คุยกับพี่มาร์ค และเฮียแจ๊คสัน เหอะ ผมนี่โง่จริงๆเลยเนอะ ทั้งๆที่พี่เข้ามาหาผมเผื่อหวังแค่ชนะพนันโง่ๆ แต่ก็ยังรักพี่อยู่ ฮึก! ทำไมว้ะพี่ พี่ไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย พี่เจบี?"ร่างบางเล่าเรื่องพร้อมเสียงสะอื้นที่พยายามจะไม่ให้เล็ดลอดออกมา
"หึ รู้แต่แรกแล้วสิน้ะ ก็ดีฉันจะได้ไม่อธิบายให้เมื่อยปาก อ้อ นายคือน้องคนนั้นสิน้ะ เพราะงั้นเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง สิ่งที่นายต้องการที่สุดคือการได้นอนเตียงเดียวกับฉันนี่! หรือไม่พอ? ต้องการอีกสักกี่รอบดีครับน้องเนียร์"
เพี้ยะ!!!!
"พี่มันเหี้ย ผมรักพี่ได้ไงว้ะ!"คำพูดที่เสียดแทงเหมือนจะทำให้อีกคนทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้ใช้ฝ่ามือกระแทกลงไปบนหน้าแรงๆแล้วสบถเหมือนสมเพชตัวเอง
"รักหรือไม่รักยังไงมึงก็เป็นเมียกูอยู่ดี ไม่คิดว่ามึงจะง่ายขนาดนี้น้ะ ตอนแรกนึกว่าจะเคลมไม่ได้แล้วจะแพ้ไอ้มาร์ค แต่ต้องไปถามไอ้มาร์คสิน้ะ ว่าสรุปแล้วใครเคลมก่อนกัน"ร่างสูงพูดเหมือนเหนือกว่าแต่ใครจะรู้ล่ัว่าคำพูดเพียงแค่นั้นกลับทำให้ความสงสัยของเนียร์ถูกจุดขึ้น
"พี่มาร์ค? พี่มาร์คหรอ.."
"เออ ก็ไอ้มาร์คไง ได้ข่าวว่ามึงช่วยให้มันเคลมแบมได้เร็วขึ้นด้วยนี่ ขอบคุณมึงน้ะเมีย"ร่างสูงพูดพร้อมเอาแขนมากอดรัดอีกคนไว้ไม่ให้ไปไหน ส่วนคนในอ้อมแขนไม่ใช่ว่าไม่อยากดิ้นหนี แต่เพราะอาการเจ็บทำให้ไม่มีแรงขึดขืนต่างหาก
กูขอโทษแบม....
ร่างบางพร่ำโทษตัวเองที่ทำให้เพื่อนต้องเจ็บปวด น้ำตาหยาดสุดท้ายใหลลงพร้อมเปลือกตาที่ปิดเข้าสู่ห้วงนิทรา
18:00
คนตัวสูงเดินกลับเข้ามาในเต๊นหลังจากไปเคลียเรื่องพนันกับมาร์คนิดหน่อยแต่เมื่อกลับมาแล้วกลับไม่พบใครในเต๊นเลยแม้แต่คนเดียว
หายไปไหน...
เมื่อนึกได้ว่าควรจะออกไปตามหาก็รีบวิ่งไปทางเต๊นของมาร์คเพราะบางทีเนียร์อาจจะอยู่กับแบมแบม
"ไอ้มาร์ค!มึงเห็นเนียร์ป้ะ!/ไอ้บี!แบมหาย!"ทั้งสองร่างวิ่งเข้ามาเจอกันตรงทางไปเต๊นต่างคนต่างถามเพราะความร้อนรนแต่ดูแล้วคงไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองคนไปไหน
"มึงถามไอ้เด็กยักษ์ยัง?"
"ยังเลยว่ะ มึงรีบไปถามดิไอ้มาร์ค"พูดจบทั้งสองก็รีบตรงไปทางเต๊นของยูคยอมทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าหาไป...ก็เปล่าประโยชน์
"ยังเลยว่ะ มึงรีบไปถามดิไอ้มาร์ค"พูดจบทั้งสองก็รีบตรงไปทางเต๊นของยูคยอมทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าหาไป...ก็เปล่าประโยชน์
สวัสดีค่ะ ก่อนไปไรท์เอามาลงให้นิดนึง (นึดนึงจริงๆน้ะ-*-)
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่ะ
ในตอนนี้อีกฝั่งนึงกำลังย่างบาร์บีคิว(เจ๊เป็นไรกับบาร์บีคิวมากป้ะ-*-)ด้วยความสนุกสนาน ส่วนอีกฝั่งนึงกำลังนั่งรถเพื่อจะกลับไปยังที่ที่ไม่ใช่ที่นี่
"มึงจะหนีออกมาแบบนี้จริงๆหรอแบมเนียร์ กูว่า.."
"มึงเงียบไปเลยไอ้ยูค มึงเป็นเพื่อกูจริงหรอ ทำไมมึงไม่เข้าใจกูล่ะ ห้ะ!?"แต่ทว่ายูคยังพูดไม่จบแบมแบมก็พูดแทรกขึ้นมาคล้ายตัดพ้อแต่น้ำเสียงกลับดูเหมือนโมโห
"ก็กูไม่เข้าใจไง เลยอยากให้มึงเล่ามาเนี้ยะ จู่ๆก็มาลากกูกับพี่คุณออกมาจากเต๊นแล้วให้มาพามึงกับเนียร์หนีมา เป็นอะไรห้ะ"
"เบาๆดิยูค เดี๋ยวเนียร์ตื่น ก็พี่มาร์คกับไอ้พี่บีมัน..ฮึก...เล่นพนันกัน...ใครเคลมพวกกูได้ก่อน..ฮือ ชนะ"
"จริงดิ...ทำไมว้ะ ทุกๆครั้งที่พวกมึงมีปัญหากูถึงไม่อยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่กูเป็นเพื่อนพวกมึง ฮึก ไอ้เหี้ยแบม!วันหลังมีอะไรก็บอกกูเซ่!กูช่วยมึงได้น้ะเว้ย!หนีแบบนี้ มันช่วยอะไรได้ด้วยรึไง!"ยูคพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจแทนเพื่อนที่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้ เป็นเขาเขาก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน แล้วแบมมาแบกรับเองแบบนี้...
"กูก็แค่...จะทำใจเฉยๆ รอให้แคมป์บ้าๆนั่นจบไป แล้วกูก็จะเป็นกูคนเดิม ฮือ ขอเวลากูเถอะ"
"ใจเย็นน้ะแบม แล้วนี่จะไปบ้านพี่หรอ"ประโยคแรกถามคนตัวเล็กด้านหลัง ส่วนอีกประโยคถามคนด้านข้าง
"คงต้องเป็นงั้นล่ะพี่ พาพวกมันสองตัวไปหลบซักสองสามวัน แล้วค่อยไปเรียน"นิชคุณพยักหน้าเข้าใจก่อนจะขับรถไปยังบ้านตัวเองและไม่พูดอะไรอีก
รถBMWสีดำจอดลงหน้าคอนโด G2ร่างของเจ้าของห้องเดินลงมาโดยในอ้อมแขนมีคนตัวเล็กนอนหลับอยู่
"ยูค ให้แบมนอนกับเนียร์น้ะ ส่วนยูคเดี๋ยวไปนอนห้องพี่ คอนโดพี่มีแค่2ห้อง"
"ไหนพี่บอกจะไปบ้านพี่ไงล่ะฮะ"แบมแบมเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย หน้าตาเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ลูกแก้วกลมใสจ้องมองมาทำให้คนได้รับสายตานั้นสงสารจับใจ
"บ้านพี่น่ะ มันอยู่ในเมือง ตอนนี้มันใกล้ค่ำแล้ว อันตราย"ร่างสูงบอกถึงเหตุผลส่วนตัวที่ไม่สามารถไปยังที่บ้านได้
"แล้วพี่นอนไหน"ส่วนอีกคนเอาหัวไปคลอเคลียที่แขนแล้วถามอย่างงัวเงียเนื่องจากพึ่งตื่นจากการหลับในรถ
"โซฟา ช่างเถอะน่า พาน้องจูเนียร์ขึ้นไปนอนก่อนดีกว่า ท่าทางจะใกล้ตื่นแล้วน้ะ"หลังจากนั้นทั้งสามก็เดินไปยังคอนโด ขึ้นลิฟป์ไปด้วยความเหนื่อยล้า
ติ้ด
แกร๊ก
เสียงของคีการ์ดปลดล็อกประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูอันตโนมัติของห้องVIPเปิดขึ้นทำให้เห็นภายในห้องที่ตกแต่งโทนขาว-ดำ(ไรท์ละสงสัยว่าทำไมต้องขาว-ดำตลอด)ร่างสูงเดินนำแบมแบมไปยังห้องว่างที่ตนไม่ได้อยู่มานานแต่ก็ยังมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้เสมอ
เมื่อร่างสูงวางอีกคนลงบนเตียงพร้อมบอกลาแล้วจึงออกมานั่งบนโซฟาที่มีอีกคนนั่งอยู่ ร่างสูงไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงไม่ยอมไปนอนเสียทีจึงได้เอ่ยถามและคำตอบก็ออกมาจากปากอีกคน
"ยังไม่ง่วง"
ตอบมาทั้งๆที่เปลือกตาใกล้จะปิด โถ เด็กน้อย...
"ไปนอนเถอะ ถ้ายังไม่ง่วงก็อ่านหนังสือไปก่อน ในห้องพี่มีหนังสือเยอะ พี่ง่วงแล้ว เจอกันพรุ่งนี้น้ะ"พูดพร้อมเอามือลูบหัวแล้วล้มตัวนอนลงบนโซฟา
เมื่ออีกคนรู้ว่านิชคุณต้องการการพักผ่อนจึงเดินเข้าไปในห้องนอนทันที แต่ไม่ว่าจะข่มตายังไงก็ไม่หลับเสียทีจึงตื่นมาอ่านหนังสือ ล้างหน้า เล่นเกมส์(ยังไม่ขอ) เล่นคอม(ก็ยังไม่ขอ) แต่กลับรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง...
"เฮ้อ~เป็นอะไรของกูเนี้ย"ว่าแล้วก็สบถกับตัวเองแล้วเปิดประตูจะออกไปหาอะไรกินแต่สายตากลับหันไปเจอกับคนที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟา
ไม่มีผ้าห่ม...
นึกแล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมให้อีกคนแต่ความง่วงมันกลับตีขึ้นมาทำให้ยูคยอมรู้สึกงัวเงียและขี้เกียจเดินไปยังห้อง
"นอนด้วยน้ะพี่"แต่ความจริงแล้วเหตุผลคงไม่ใช่แค่ขี้เกียจเดินเข้าไปในห้องหรอกมั้ง:)
"แล้วพี่นอนไหน"ส่วนอีกคนเอาหัวไปคลอเคลียที่แขนแล้วถามอย่างงัวเงียเนื่องจากพึ่งตื่นจากการหลับในรถ
แกร๊ก
ทุกคนนนนนนนนนนนไรท์กลับมาแล้วววว
ไรท์ทำธุระเสร็จก่อนเลยได้กลับมาไว คิดถึงรีดทุกคนเลอออออออ
ไรท์แต่งไว้2-3ตอน จะเอาลงเลยล่ะน้าา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น