คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 4-3 แพ้ความอ่อนโยน
“ันให้ิมนะ ให้ันนะ” เสียอออ้อนทำใหุ้เือนทำัวไม่ถู พยายามที่ผลััวเาออ นะวัน้อใ้มือทั้สอประสานับมือเธอเอาไว้ านั้นเลื่อนัวไปเบื้อล่าอย่ารวเร็ว ใ้ปลายลิ้นวัเสรสีมพูทีู่่อลอยเ่นท้าสายาผึ้ภมรแบบเา
“อ๊าาาส์” เสียน้อยๆ นั้นน่าฟัเหลือเิน ยิ่ทำให้ะวันส่ปลายลิ้นไล้เลียปัไล้เสรน้อยไปมา โอยยย…รนั้น ไม่นะ อ๊าสส์ ุเือนรู้สึเหมือนไฟ็อแล่นไปทั่วร่า สมอเธอาวโพลนไปหม ัวอ่อนแร และระุถี่ๆ เพียแ่นั้นะวัน็รับรู้แล้วว่านน่ารัอเาไ้ไว่ว้าวาวมาไว้ในมือแล้ว
ะวันลายมือทั้สอ้าออ แล้วลี่ลีบอที่ปิสนิทนั้นออานั้นใ้ปาลิ้นและมูเ้าไปเล้นลึ หยอล้อ ามรอยแย
เร่ัหวะระรัวถี่เร็วนร่าามบิายสะท้าน้วยวามเสียเสียว
“ไม่นะ อะ อะ” วามรู้สึราวับอยู่บนปุยนุ่นำลัมาอีแล้ว มือเธอิำผ้าปูที่นอนแน่น เธอพยายามยสะโพหนีถอยร่นเพื่อหลบลื่นบาอย่าทีู่่โมเ้ามาอย่าทนไม่ไหว เธอเสียเสียวนัวเร็ รับรู้ถึฝ่ามือหนาที่อยสะโพเธอเอาไว้
“ะวัน ะวัน อื้ออออ” หิสาวยอมำนน่อลิ้นร้ายา นอนหายใหอบฮั ่อนะสะุ้อีรั้เมื่อลิ้นุนนั้นสำรวออนเ้าไปภายในวานหาวามหวานาายอเธอนเธอ้อยสะโพไหวไปามแรลิ้นนั้น เธอราัลั่นเมื่อไปถึฝั่ฝันอีรั้หนึ่ัวเธออ่อนเปลี้ย รับรู้ถึวามเบาสบายที่ไ้รับนลืมาแทบไม่ึ้น
“น่ารั น่ารัที่สุเลย” ะวันเฝ้าปลอบประโลมใ้ปลายนิ้วโลมไล้รีเบา ๆ ทำใหุ้เือน้อบิาย้วยวามสยิว เพียปลายนิ้วสะิไล้บนผิวเธอ เธอรับรู้ถึไฟบาอย่าที่ลามเลียมไหม้ในายเธอ นเธออลืมาึ้นมอไม่ไ้
เธอเห็นะวันถอเสื้อผ้าอออย่ารวเร็ว ร่าสูนั้น มีมัล้ามเนื้อสวย เธอสบาเาที่มอมาอย่าเิวนให้เธอลอสัมผัสในเนื้อัวเาบ้า ทำให้เธอ้อเบี่ยัวเพื่อหลบสายามนั้น
ะวันนอนแนบอยู่ทา้านหลั เา้มลโลมลูบแผ่นหลันวลเนียน สวย เธอสวยไปทั้ัว แ่เาแะสัมผัสเพียน้อยนิ ุเือนรู้สึถึวามื่นรับาร่าายอัวเอ ที่บันี้ร่าอเธอแอ่นโ้ไปเบื้อหน้า ยิ่เาูบไล้แผ่นหลัมาเท่าใ เธอรู้สึเหมือนัวเอเป็นันศร มือ้าหนึ่อเาสอึ้นมาอบุมออิ่มอเธอและเล้นลึบีบึ เธอไ้ยินเสียสูลมหายใเ้าอัวเอ นรู้สึอ่อนระทวยไม่ไ้
“ะวัน อะ อืมมม” เธอำลัอ่อนแรและสิอเธอไม่สามารถหยุยั้อารม์บาอย่าที่โหมระพือเ้ามาไ้
“สวย สวยไปทั้ัวเลย” เา่อย ๆ พลิายอเธอหายึ้น และแยเรียวาอเธอออเป็นัวเอ็ม พร้อมับที่เานัุ่เ่าแทรัวอยู่ระหว่าาสอ้าอเธอ เธอไม่สามารถสบาแรล้านั้นไ้อี ใเ้นรัวราวับะหลุออมา้านอ
ะวันหน้าผาเาแนบับหน้าผาเธอ ่อนะใ้ริมฝีปา ูบเบา ๆ ถี่ ๆ ใ้มูปัป่ายับมูอเธอ
“อื้อออ” เธอส่เสียอย่าน่ารันั น่ารันเา่อยยสะโพอัวเอึ้น เพื่อให้ลำแร่ปลายมนนั้นถูไถไปามรอยแย สะิเสรแระเรื่อ นไ้ยินเสียรวราแสนหวานัึ้น เ้ารปลายมนเรียบสู่่อทาที่ปิสนิทแ่เพียุ่ม้วยหยาน้ำ้า ใเ้นระรัว
“อ่าาาส์” ยามปลายมนหลุเาไปในวแหวนแห่ธรน้ำนฤมินั้น เารับรู้ถึวามแน่นที่บีบรัเาทุทิศทา รับรู้ถึวามเร็บริเวหน้าท้อและสะโพ
“อูยยยย อ่าาาาาส์ ผ่อนสะโพนินึ” เาปลุปลอบนที่ำลัแื่นเมื่อพบประสบาร์แปลใหม่ เธอส่ายหน้า มอเา้วยวามไม่เ้าในั ะวันส่ยิ้มให้อย่าเอ็นู
“แลบลิ้นเร็ว” เธอุนับำบอนั้น แถมรู้สึถึบาอย่าที่พยายามุนันเ้ามาในร่าและ้าาอยู่ใลาัว “เร็วเ้าเ็ี” เาอ้อนวอนเธอ้วยน้ำเสียและสายาที่นุ่มนวล ้มัวลมาหา เมื่อเธอไม่ทำาม ่อย ๆ ุมพิแะแ้มามปาเ็มอิ่ม ไล้เลียไปรอบ ๆ และูึปาล่า นเธอ้อหายใเ้าออแร พร้อมันนั้น็พยามยามส่ายสะโพบวนลไป รับรู้ถึแรูมหาศาลที่ึแ่นลำอเาให้มลไปในถ้ำลึนั้น
ใบหน้าเธอแสถึวามรู้สึบาอย่า ิ้วเรียวมวามนัน เม้มปาเล็ ๆ เธอรับรู้ถึวามึแน่นทีุ่นันอยู่ไม่ห่า เธอส่ายหน้าเหมือนรับไม่ไหวแล้ว
“ใเย็น ๆ นะอย่าเร็นะ” อือออ เธอไม่รู้ว่ารออะไร แ่อนนี้เธอรู้สึเ็บและปวึนิ ๆ ไม่สบายัวเลย พยายามทุบและผลัเาออ เพื่อให้เาปล่อยเธอไป
“เี๋ยว่อน แปปเียวนะ” ะวันพยายามปลุปลอบ
“ไม่เอาแล้ว ันเ็บ” น้ำาเธอเริ่มเอ่อลอ ส่วนเาเหื่อเริ่มึมามไรผม เี๋ยวสิ เธอพยายามผลัออนนเานิ่วหน้าับแรรัรึทีู่อเายวบ ๆ
“โอ้ยยย…” ุเือนะัารเลื่อนไหว พลามอหน้าและสบาเาอย่าุน ไม่ไ้มีเธอนเียวที่เ็บหรอเหรอ
“ใเย็น ๆ อย่าเร็” อืออ…เา็พูไ้หรอ แ่เธอะทำยัไล่ะ มันรู้สึแปล แปล๊บปล๊าบบอไม่ถูแ่็เ็บึเหมือนบาสิ่ำลัยายออ นเธอ้อสูลมหายใเ้าออยาว ๆ
“ทำไมเป็นนี่” ุเือนอบไปอย่าวยเิน ะวันหลุหัวเราะออมาเสียแผ่ว ๆ พลาัวให้อแร่แนบเ้าับอนุ่ม ๆ
“น่ารั น่ารัที่สุ” ะวันรู้สึเหมือนใเายายพอึ้น วามแ่มื่นใ วามปลาบปลื้มแล่นเ้าหาหัวใเานมีวามสุไปหม ายหนุ่มูบัวนให้เธอลืมวามเ็บเบื้อล่า ลาไล้และเหนี่ยวนำให้เธอรับรู้ถึวามอ่อนหวานาปลายลิ้นเา รับรู้ถึารผ่อนแรบริเวหน้าท้อน้อย ึระเรื่อยลมาบนอสวย ๆ ่อยูุนเย้าเล่นับอเู่มนั้น นเธอแอ่นระแน้ายเ้าหา เาึบเม้มเรียเสียราฮือาเธอไ้อีรา
ึแนสอ้าอเธอให้ล้อับลำอแร่ ะวันยัวึ้นพลาูบปลอบวั และแ่นายเ้าหานสุท้าย ประบเสียร้ออวามเ็บแปลบอหิสาวไว้ ปลอบโยนแนบิ เลื่อนัวูบับน้ำาที่ลอ้อหัวา
เธอมอเาราวับัพ้อ ไหนว่าะอ่อนโยนไ ะวันยิ้มให้บา ๆ ่อนะูเม้มิ่หูเพื่อเบนวามสนใอเธอ ่อนะบลึสะโพวานเป็นวลม้า ๆ เพื่อปลุปลอบและปลุเร้า และให้ร่าายอหิสาวไ้ปรับัว
ยิ่นใ้ร่าพยายามยับสะโพามารนำอเา ทำให้ะวันอส่เสียราฮือออมาไม่ไ้ โอยยยย…ายหนุ่มัรามรอแล้วเริ่มยับสะโพถอถอนแ่นายออมาเพียรึ่หนึ่แล้วันเ้าอออย่าเื่อ้า ไม่เร่รีบ รอให้เธอไ้ปรับัว านั้นเาึถอนออมานเือบสุแล้วันเ้าไปใหม่ วามับแน่นเสียเสียวทำเอาายหนุ่ม้อลั้นหายใ สอมือ้อนสะโพอวบอิ่มึ้น ให้รอรับารเิมเ็มาเาไ้ถนัถนี่ยิ่ึ้น
เส้นทาเ้าสู่ถ้ำทอเปียุ่มไป้วยหยาน้ำอมฤที่บ่บอถึวามพร้อม หิสาวรู้สึถึวามาบ่านที่ถูปลุเร้า อรัลำอแ็แร่ไว้แน่น ยามเาบรรูบเธออย่าูื่ม ทำให้เธอลืมทุสิ่ทุอย่าไปนหม เหลือเพียเา ารรับรู้าแรออัที่ทำให้ร่าายเธอสั่นสะเทือนไปหม
ะวันยสะโพโยออัเน้น ๆ เสียเนื้อระทบเนื้อัลั่นห้อ เารู้สึถึปลายมนเรียบลื่นนผนับาที่รัหุ้มัวเาไว้ัึ ๆ ะวันับยึเอวบาไว้มั่น ่อนะ่อย ๆ โหมระแทร่าบอัร่าบา เพิ่มวามเร็วรัวให้สะโพลสะโพอีฝั่ไม่ยั้
เสียหอบหายใหวาน ๆ ัระั้น ่อนะเปล่เสียออมาสุเสีย ปลายนิ้วเาะแนแร่ที่รึสะเอวเธอไว้มั่น ร่าเล็เร็ระเสียหายใเป็นหอบอทั้สอัลั่นันไม่ไหวแล้วเสียหวานเปล่เห็นวาวระยิบระยับา ่อนะแปรเปลี่ยนเป็นฟาฟ้านุ่มที่มีเมละมุนรอรับเธอไว้ แรอุบ ๆ ทำให้ะวัน้อถอนัวเ้าหาอี 4-5 รั้่อนะเปล่เสียึ้อำรามลั่น เา่อย ๆ ึแ่นายออมาเพื่อปลอปล่อยเมล็พันธ์นับล้านบนท้อแบนเรียบอเธอ เาทิ้ัวลนอนเีย้า มือหนาึเอวบาเ้ามาแนบิ ่อนะึเธอเ้ามาูบปลอบรับวั เป็นวามอิ่มเอมและเป็นสุเหลือเิน
ความคิดเห็น