คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 4-2 แพ้ความอ่อนโยน
ะวันอเธอไว้หลวม ๆ าอเา้อมอเธอ้วยวามหวานเื่อม มอเธอ้วยสายาแห่วามเอ็นูในวามอ่อนประสบาร์ ปาที่เผยอออาัน อนนี้เป็นสีเ้มึ้น้วยริมฝีปาอเาทีู่บอย่าูื่ม วาหรี่ปรือที่้อมอเา เืออารม์บาอย่าที่ทำให้เาไม่ไ้รู้สึิไปเอ หรือเ้า้าัวเอ
“เห็นไหม เธอเ็มใ” เสียแผ่วนุ่มทุ้มวนฟัอเาพูเบา ๆ ร้าหูอเธอ ะที่อนุสสิอเธอะลับมา เา็ไ้ทำให้มันเลิไปอี้วยารุมพิไปทั่ววหน้า ใ้มมูและปาลาไล่เ็บวามหอมาเส้นหม ใบหู วหน้า และลำออเธอ
“อ๊ะ เี๋ยว่อน” เา่อย ๆ ผลัเธอเอนลนอนบนเียิส์ไส์ เพียแ่เาเอื้อมไปปลโบว์เสื้อที่ล้อบริเวอเธอให้หลุลมา ส่ผลให้เธอสะุ้ร่าสะเทิ้นึ้น
“อุ้ย…” เธอพยายามปัป้อ ้วยารผลั้อมือเาออเบา ส่ายหน้าไปมาเพื่อไม่ให้เาปลเสื้อเธอออมาว่านี้ เายมือหอมนุ่มึ้นมาูบ พร้อมับประสานมือับเธอแน่น มอสบาพลาเอ่ยเสียทุ้มนุ่มเพื่อปลอบใเธอว่า
“ันรู้ รั้แรใ่ไหม” เารู้สึถึวามเป็นเ้า้าวเ้าอึ้นมาโยไม่ทราบสาเหุ เาอยาทะนุถนอมปป้อ และ่อยสอนให้เธอเรียนรู้ เรียนรู้ในเรื่อวามสุที่เธอไม่เยผานพบมา่อน
“ไม่้อลัวนะ ันะอ่อนโยนับเธอให้มาที่สุ” เาูบอีรั้่อยละเอียที่ะเาะเี่ยวรัรูลิ้น อ้อยอิ่ราวับเิวนให้เธอมอบทั้หมที่มีให้ับเา เาระูบไปามแ้มเนียน ไล้เรื่อยไปยัใบหูเล้บเม้มเบา ๆ อย่าหยอเอินบริเวิ่หู ่อนะใ้มูโ่ไร์อนและสูมอาวผ่อ สูลิ่นวามหอมอ่อนละมุนนื่นใ และอไม่ไ้ที่ะูเม้มหนั ๆ นเิเป็นรอยแ้ำ
“อ๊าาาส์” เา่อยๆ ึเสื้อแบบสมอนั้นออไปทาศีรษะอเธอ ออวบอิ่มที่เาประเมิน้วยสายาว่ามีพอีัวนั้น เินวามาิอเาเล็น้อย ออวบสวยเ็มึู่อรอรับสัมผัสาะวันแบบเา วามามที่เาะื่นมและูื่มให้ทั่วถ้วย้วยแสแห่ะวัน
เา่อย ๆ เอื้อมมือไปปลสายั้นใน และถอให้หลุาอู่าม ึมับวามาม้วยสายาอย่าื่นม่อนะใ้มือประอและฝัมูลไปเยมมลิ่นให้สมรั เธอผวาัวึ้นพลาเบียัวและห่อไหล่เพื่อหวัะปิบัวามามาเา
ะวัน่อยๆ ใ้มือ้าหนึ่ประอและนวลึ ส่วนอี้าหนึ่เาใ้ปลายลิ้นไล้เลียรอบ ๆ ราวับเป็นหมู่ผึ้ภรที่แสวหาน้ำหวานาบัว่อาม เาูึบเม้มนร่าอหิสาวสั่นสะท้าน พยายามันศีรษะเาออเบา ๆ เาไม่ปล่อยให้อี้าน้อยหน้าใ้มือเล้นลึปลายึ้วยวามพิศวาสไม่แพ้ัน เสียราเล็ ๆ ทำให้เาอบใ และรับรู้ไ้ว่าเธอพอใ
มูอเาอมมเธอไปทั่วร่า ปลายลิ้นร้อยไล้เลียนมาพบสะือสวย ๆ ลาลิ้นบนวามราบรื่นที่ ่อย ๆ ปลเ็มั ระุมาเ ปลมันออพร้อมๆ ับแพนี้ผืนเล็ออไป เาสูลมหายใเ้าปออย่าแร เธอสวย สวยนั น่ารันั
เธอนอนหายใหอบาปรือปรอย ไม่รู้ัวเลยว่าเสื้อผ้าถูปลไปอนไหน เธอถูอเพลิแห่วามปรารถนาที่ายร่าสูรหน้าไ้เป็นผูุ้มันึ้นมา เธอรู้สึถึวามเร่าร้อนที่ลามเลียมไปทั่วายเธอ
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปามสะโพมนไ้รูปอย่าหลไหล บีบเล้นยำ้อนเนื้อแน่นลม้วยวามหลไหล ่อนะ่อย ๆ ลเามายั้นา้านใน สัมผัสวามเนียนนุ่ม เมื่อเาแยาเธอออาัน ยิ่ทำให้ลมหายใเาหอบถี่วามสวยามลอยเ่น พร้อม ๆ ับัวเธอที่บิหนีสัมผัสอเา
“อย่าลัวนะนี” เาปลอบเธอเบา ๆ เมื่อเธอเริ่มส่ายหน้าไปมา มือพยายามปปิวามามทั้บนและล่า ึ่บันี้ปิอย่าไร็ไม่มิ ่อนะเลื่อนัวึ้นไปสบานน่ารัที่อนนี้เริ่มมีน้ำาลอเบ้า
ความคิดเห็น