คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 8-2 แมลงภู่กับดอกมหาหงส์ NC+++
เาูบไล้ไปทั่ววหน้าาม เธอหลับาพริ้ม อ้าปาหอบหายใน้อย ๆ เาอไม่ไ้ทีะ้มลไปุมพิเบา ๆ
เมื่อเา้มลมาูบริมฝีปา ทำให้เธออลืมาึ้นมามอไม่ไ้ ยามไ้สบาับสายามนั้น เธอเิวามรู้สึประหม่าและสั่นไหว รู้สึถึวามแห้ผาอริมฝีปาและลำอ เธอแลบลิ้นออมาเลียริมฝีปาอิ่มเพื่อสร้าวามุ่มื้นให้ับมัน เธอไ้ยินเสียสูลมหายใแร และเสียระิบพร่าที่้าแ้ม
“โอ ริสา” วามยับยั้ั่ใอไนน์ที่เหลืออยู่ไ้หมลไป แ่ิริยาเพียไม่ี่วินาทีนั้น เา้มลประทับูบ ่อยๆ เผยอริมฝีปาอ่อนบา ใ้ปลายลิ้นสาอเาแะแ้มปลายลิ้นแสนหวานอเธอ ่อยูึรัรึและปล่อย้า ล่อหลอให้ปลายลิ้นอเธอเาะเี่ยวและิาม ารูบอบแบบเอะะ ลายเป็นวามหวามไหว ไนน์ส่เสียราเบาๆ ่อนะเยหน้าึ้นสูลมหายใเ้าออแร ๆ รู้สึเหมือนะาลมหายใ แ่็หยุที่ะูบเธอไม่ไ้ ริสาสั่นสะท้าน และหอบหายใ
ไนน์้มลประบปาิ้มลิ้มนั้นอีรั้อย่าอใไม่ไ้ ่อยๆ ลายเือที่เาใ้มัแนเธอเมื่อรู่ออ พร้อมับับแนอเธอให้ออเาไว้ มือสอ้าที่ว่าอยู่อนนี้พาัน่วยปลระุมุเรสแบบิระุม้านหน้าออให้หม ่อยลูบไล้ให้แนเสื้อหลุาแนทั้สอ้าอเธอ
“อื้อ พี่ไนน์” ไ้ยินเสียราระเส่าอนในอ้อมแน ยิ่ทำให้บาส่วนอร่าายเาร้อนผ่าวและแ็ึึ้นมา
“๋า ริสา๋า สวยเหลือเิน อพี่ิมหน่อยนะ” เาลูบไล้และ้มลเอาลิ้นไล้ไปามใบหูที่บอบบา ริสาห่อไหล่ร้อราออมาอย่าอไม่ไหว ยับัวหนี ทำให้เาอหัวเราะเบา ๆ ไม่ไ้ เารู้แล้วว่าุอ่อนอเอยู่รไหน เมื่อเาไล้เลียิ่หูและหลัใบหูอเธอ พร้อมทั้แหย่ลิ้นเาออเล็น้อย เธอนลุบายับัวถึ้น้าบนอย่าทนไม่ไหว ริสาผลัอเาเบาๆ ใบหน้าใสามแอร่มานั้น มอสบาเา ในวาเืออารม์พิศวาสเ้นระริอยู่้าใน
“พี่ไนน์” เสียราระโหยัแผ่วมาเป็นระยะ เาลูบไล้ไปทั่ร่าบาแ่เ็มึ ่อยๆ สอฝ่ามือไปยั้านหลัสะิให้สายเสื้อั้นในหลุาัน ่อยๆ ปลสายออาแนอเธอ ผิวเนียนสวยนน่าัินเ้าไปในอให้หม บัวน้อยที่ไหยระริ ปลายยอเ่สีอ่อนู่นั้น ทำให้เา้อลืนน้ำลายลอ ปาแห้น้อแลบลิ้นออมาสัมผัสยอสีระเรื่อหวัว่ามันะทำให้ลำอแห้ผาอเาลายวามระหายลไ้
“อุ๊ยยย...” อาารสะท้านัวึ้นอเธอ ทำให้เา้อ้อนหลัึ้น เพื่อให้บัวน้อยนั้น เ้าสู่ปาอเาไ้อย่าถนัถนี่ ปาอุ่นที่รอบรอเ้าทรวอเธอ ทำให้ริสารู้สึเสียววาบลไปใน่อท้อ ลมหายใิัอยู่แถวๆ หน้าอ หายใระั้น ถี่เร็ว เหมือนทนไม่ไหว
“หวาน หวานเหลือเินริสา๋า” เธอศีรษะอเาแนบับออเธอราวับมันสามารถบรรเทาวามรู้สึบาอย่าที่มวบิอยู่ร่าายอเธอ
ฝ่ามืออเา่อยๆ ปลาเั้นในบา๋อยให้หลุลไปที่้อเท้า เาไลุ่มพิลมาเรื่อย ๆ พร้อมับ่อยๆ พลิัวอริสาให้ว่ำล พร้อมับเลื่อนัวไปไลู่บั้แ่ท้ายทอย สูลิ่นายหอมหวานที่ละเล้าลิ่นอมหาหส์ที่เสียบอยู่บนมวยผม เลาะเล็มไล้เลียผิวเนียนนุ่ม้านหลั ทั้ลาไหล่โ้มนไ้รูป สันหลัที่เรียัวสวย แลบลิ้นไลุ้ที่เาิว่าเป็นุอ่อนอเธอมาที่สุือสี้า แ่แะปลายลิ้นลไปไล้เล็มเบาๆ เธอระุึ้นทั้ัววามปลาบแปล๊บที่แล่นเ้ามาทำให้เธอส่ายไหวัวไปมา เาวมาูึปลายถันสีสวยยิ่ทำให้เธอเปล่เสียะอ้อนผะแผ่ว
ริสารู้สึถึวามทุรนทุรายไปทั่วาย ในท้อราวับมีผีเสื้อฝูให่บินเวียนวนอยู่ภายใน เหมือนเปลวไฟที่ถาโถมเ้ามา เธอรู้สึว่ามัน่อยลามเลียมไปในท้อน้อยอเธอ มัน่อยยับไหว สร้าวามสั่นสะท้านไปทั่วทุสรรพา์าย เธอเ็บปวเหมือนรออยอะไรบาอย่า
“พี่ไนน์ ริสาเ็บ” เสียเรือสะอื้นอเธอผะแผ่วเป็นระยะ มือให่่อย ๆ ลูบไล้หนับ้าเบาบ้าไปามท้อน้อย ่วยให้วามรู้สึอเธอผ่อนลายและโล่เบาึ้น แ่เธอยัรู้สึั ๆ ึ ๆ และาบาอย่า เออยาไ้อะไรบาอย่าาเา
“พี่ไนน์ พี่ไนน์” เสียลมหายใถี่ระั้นอเธอสร้าวามเร้าใแ่เาอย่ามา เารับรู้ถึวามเปียื้นที่่อยๆ ไหลึมออมา้าๆ ปาอุ่นๆ เา่อยพลิัวอเอหายึ้น ้มลประบปาอุ่น ไล้ปลายลิ้นวาวานไปทั่ว แรูึสร้าเสียุ๊บั๊บ เธอำลัให้เาเมา เมาในวามร้อนแรเหมือนเปลวไฟอเธอ
“เ็บรไหน ให้พี่่วยนะ” เาไ้ยินเธอส่เสียึมัมเหมือนัใเบาๆ ยายัวแสบอเาร้อนแร และเอาแ่ใทีเียว ฝ่ามืออเาเลื่อนลไปลูบเนินเนื้อที่อวบอูม ปลายนิ้วแ็แร่อยๆ เาะอนร่อสีุหลาบ ใ้นิ้วี้และนิ้วนาแหวุหลาบออ ให้เห็น่อเสรเรียวเล็ใ้ลาแะปุ่มเล็ ๆ ่อย ๆ ลึเบา ๆ ร่าบาเล็ผวาึ้นเหมือนโนไฟ๊อ าู่สวยเบิว้ามอหน้าเหมือนร้ออบาสิ่บาอย่า ริมฝีปาไ้รูปอ้า้า สะโพยโยไหวามวามรู้สึที่ประทุึ้น
“อ๊า ริสา๋า ทั้แน่นทั้อุ่นเลย” เาสอนิ้วเ้าไปรับวามอบอุ่นที่รัรึเาอย่าแน่นอุ่น ปลายถันอเธอแ็เป็นไนูนเ่นนเาอที่ะุึ และยับนิ้วเป็นัหวะที่ระั้นึ้น
“พี่ไนน์ พี่ไนน์” อไฟเล็ ๆ แล่นวาบไปลอร่าสร้าวามวาบหวิวเสียว่าน รวร้าวเหมือนรออยบาสิ่ เธอราเรียื่อเาะที่ร่าายระุเร็รัอยู่รอบ ๆ เธอใ้มือ้าหนึ่เอื้อมไปเาะุมมืออเา ราวับเร่เร้าให้เาสัมผัสเธอไวึ้นอี เธอเสียว่านนปลายเท้าเหยียร ไฟนั้นลามเลียมแล่นเ้าไปยัุในท้อน้อย เิเป็นระแสลมที่พัโหมระหน่ำทำให้เหล่าผีเสื้อที่บินวนอยู่ในท้อบินึ้นสู่ท้อนภา ่อนะลายเป็นพลุแระายในวามรู้สึอเธอ
เธอเปล่เสียรีร้อ ออมา พร้อมๆ ับารรับรู้ถึารเ้นุ๊บๆ รัรอบนิ้วเรียวยาว สายน้ำที่ถะถั่ไหลออมาา่อทาเล็ๆ เธอรู้สึล่อลอยและรับรู้วามอ่อนแรอร่าาย
เธอเห็นเายนิ้วมือเลียบาอย่าเ้าสู่่อปา เาเลื่อนัวเ้ามาหา ูบับน้ำาที่ลออยู่ในหน่วยาอเธอ แล้วระิบเสียพร่าพราย “ริสาหวานเหลือเิน น่ารัที่สุเลยรู้ไหม” เา้มัวลมาูบประทับที่ริมฝีปา เรียเอาเรี่ยวแรสุท้ายที่เธอมีไปับเา
--------------------------------------
อัพบทที่ 8 เป็นบทสุท้ายนะะ สามารถิามอ่านเรื่อราวทั้หมไ้ในเล่มเิม
วาายับ Meb ่ะ รัแรอ้อน โย ปลาสลิ
ความคิดเห็น