คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วิมุขมาศ - อักขระกานต์
พ.ศ. ๒๕๑๓
หิสาวบรรแ่ใบหน้าอย่าาม แ้มสีแทาริมฝีปาแล้วรอยยิ้มีึ้นบนใบหน้า พิศโม็ระหยิ่มยิ้มให้ัวเออย่าพึพอใ หิสาวในระเาล้อมรอบทอแะสลัลายอ่อน้อย...หม่อมราวศ์รัมภาเพียพิศ วิมุมาศ
รัมภาเพียพิศ ื่อนี้แม่ั้ให้
แม่...
ระสะท้อนภาพเหมือนสีน้ำมันอมาราในวัยสาวาผนัเบื้อหลั วหน้าอ่อนโยน้าน้าแลูเล็ในรอบระ รูปแม่สวมุยาวสีาวา้ายืนเท้าแนับเปียโนวาโยิรรเอ เธอผละาเาในระลุาโ๊ะเรื่อแป้ไปหยิบเรสอปีนผ้ามันลื่นเนื้อละเอียบาเบาที่แวนรอ เปลี่ยนุใหม่เอี่ยมแล้วผูโบ้นอบท้าย ออาห้อส่วนัวปิประูใสุ่แ
ย่าไปามโถบันไ หยุมอพระรูปเส็ในรมฯ พระนามเิมวิมุมาศรัสฤษิ ผู้ทรเป็นเส็ทว พระรูปบนสุผนัฟาร้ามหาไ้ให่โมโหฬาร รัสีส่าาม้วยพระประวัิสลัในใว่าทรมุ่มั่นพาเพียรทำราารเริสืบเนื่อลอพระนม์ีพ สอมือเาะราวระเบียั้นบนมอลห้อนั่เล่น้าล่าเห็นู้ไม้โบราหลัให่ ัวาเรื่อถ้วยเบร์แ่น้อยิ้นนูโหรเหร
้าวลบันไวนสู่ส่วนนั่เล่น่อนทะลุยัโถหน้า เธอหยุรมุหน้า่าทรรึ่วลมเปิสู่สวนึ่โอบรอบึ โ๊ะทรพระอัษรอผู้รอวัพระอ์แรย้ายมาั้รนี้ เหนือโ๊ะิพระรูปในรอบโลหะสีทอเรียลมา บนสุือเส็ในรมฯ ับพระอ์หิสิรมารมลพระายา ถัลมาเป็นพระโอรส พระอ์ายสลัอัษรา รอบล่าสุือพระธิา พระอ์หิันท์ินำรัสหล้า
เลื่อนสายาลถึลาหัวโ๊ะ ั้พระรูปอพระอ์ายสลัอัษราู่หม่อมเ้านวลนฤีในวันเสสมรส ารลารอบเินรูปไ่ให่เล็เรียเป็นปี้ายวา ล้วนเป็นพระรูปเื้อสายในราสุลวิมุมาศ ทายาทอพระอ์ายสลัอัษราับหม่อมเ้านวลนฤี มีพระนามว่าหม่อมเ้าสลัพันธ์
ท่านพ่อ...
ะนี้หม่อมเ้าสลัพันธ์ทรเปิประูมุหน้าึเ้ามาและรับทราบว่าธิานเล็พร้อมแล้ว รัมภาเพียพิศพินิพระรูปพระอ์หิันท์ินำรัสหล้าบนผนัอีรา ่าภาพายพระรูปอนพระันษา 17 ปี พระพัร์อ่อนหวานละมุนละไม พระรูปรึ่อ์เพียพอะแสทรวทรพระวรายามแน่น้อย เธอละสายาาพระรูปอันนาบ้วยพื้นผนัีหมอและผละมือาผิวสึร่อนอโ๊ะไม้ ามท่านพ่อสู่หน้ามุอำหนัให่ออแบบโยสถาปนิาวอัฤษเมื่อเือบแปสิบปี่อน ำหนัสีรทอมรทอาอ์้นราสุลเยเรืออร่ามบันี้ีโรย
ร่าในเรสสีสันสใส้าวาหน้ามุสู่ภายนอ สวนอวัสเียวร่มรื่น ีริ...าปรุนสวนเ่าแ่รั้นไม้เป็นีวิิใ ยันปลูยันบำรุรัษาอแไปเรื่อย ท่านายสลัพันธ์ทรย้ำเือนบุรีผู้เป็นวามหวัสุท้าย อัระาน์ับวิมุมาศ้อสมัรสมานเป็นปึแผ่นและศรีส่าแ่ัน เธอแย้มยิ้มรับวามปรารถนาอท่านพ่อ
หม่อมราวศ์รัมภาเพียพิศ วิมุมาศ้อไปวัอัระาน์แล้ว
เมื่ออยู่่อหน้าพระพัร์หม่อมเ้าประายมาสทรล ท่านย่าอุายทั้สาม เรือนหน้าวัอัระาน์ รัมภาเพียพิศรู้สึประหนึ่ท่านพ่อทรพาอ์เอับเธอมาเป็นแอที่นี่ ท่านหิทรทัทายทั่วไปแล้วรัสถามท่านายสลัพันธ์ถึบุรีนโับนลา
“ุหิาโพยมับสามี เอ้อ...นาย ื่อนาย...นายอะไรนะ”
“นิ ระหม่อม”
“สบายีันใ่ไหม ท่านาย”
“อบพระทัยฝ่าบาท ทั้สอไม่เ็บไม่ไ้”
“นมล่ะท่านาย ายีไหม”
“รสมืออลูน้ำาล ทำายไม่ทัน”
“ุหิสลิลทิล่ะ นานแล้วนี่...รอยาสมานสนิทแล้วระมั ไม่ถึนาเสียโมหาู่ไม่ไ้”
พระพัร์ท่านหิไม่แปรเปลี่ยนแม้แ่น้อยเมื่อเือเือนวามนัยึ่มีแ่นในเ้าใ ท่านายทรอบพระเนรไม่ะพริบราวับไม่รู้วามนัยนั้น
“อบพระทัยที่ทรเป็นัวลถึลูน้ำหอม แผลเป็นเล็น้อยเท่านั้น”
“ุหิรัมภาเพียพิศเรียนถึั้นไหนแล้ว”
ท่านหิรับสั่ถามเ้าัว ทรแสแ่มแ้ว่าไม่ร้านะเรียื่อเ็มอสามสาวพี่น้อ อเพียมันไม่แสวามสนิทิเื้อ
“ทูลฝ่าพระบาท ลูน้ำว้าเรียนปีสุท้ายแล้ว” ท่านายทรอบ
“อ้อ ถึเวลามาทวสัาหมั้น” สายพระเนรท่านหิับนิ่ที่หิสาวอย่าะัโอาสไม่ให้ฝ่ายบิารัสใ ๆ แทน “แหม ูสิ...อาย นั่ัวแ็ไม่ระิเียว ไม่้อระา อัระาน์รอ้อนรับุหิวิมุมาศอยู่แล้ว ไ้สมหมายที่สะใภ้เล็ันเสียที ะบี้ะบันยันมาป่านนี้ ใระว่าเร่รั”
“ฝ่าบาททรใส่พระทัยำ” หม่อมเ้าสลัพันธ์รัสแทร “เรื่ออพวเราสอวั” สีพระพัร์ท่านหิเ้มึ้นพอันับท่านายผู้ทรเน้นเสีย “อัระาน์ับวิมุมาศ ระหม่อมาบึ้”
บารเผิ่านหน้าสรามวาายุิ แม่ผันนอพระอ์หิมาทูลเิท่านายสลัพันธ์ับบุรีึ้นบนำหนั รัมภาเพียพิศราบลาหม่อมเ้าประายมาสทรล และถึแม้ปั้นหน้าไว้ิบียัาทั้ัวเมื่อไ้ยินรับสั่
“รีบไปเถอะ ุายธเรอเอุหิรัมภาเพียพิศะแย่แล้ว”
หิรุ่นยายร่าุ้ยนุ้ยประสานมือ้อมัวเินเยื้อนำเส็ท่านายและธิาไปามสะพานไม้ราวโปร่หลัาอบลุลายนมปัิ เื่อมระหว่าเรือนหน้าับำหนัให่ สะพานทอ้ามสระบัวหลวไปสุปลายิานนอัวึ เ้าภายในแล้วึ้นบันไเลียบผนัฝั่วาสู่ั้นบนำหนั
ผนัสีเียวน้ำไหลาพื้นล่ารเพานั้นสอโอฬารเป็นผืนแผ่นเียว เหยียบบันไทีละั้นรูปถ่ายในรอบิผนัเรียแนวเียึ้นไป ภาพเื้อสายอสุลาปัุบันย้อนสู่อี หม่อมราวศ์ธเ หม่อมราวศ์ธพุิ หม่อมราวศ์ธภูมิ - หม่อมเ้าธไทธำร - พระอ์หินิษ์นภเน์ พระอ์ายิิสมานมโนมัย ถึหัวบันไรอบให่สุือพระรูป้นสายราสุล รมพระอัระาน์ปโยธร เียู่พระายา พระอ์หิเสมอเสาวภาย์
สุปีวาั้นบนหน้า่าบานให่พิเศษเปิโล่สู่ทิวทัศน์สนามห้าเียวีประับพรรไม้ามนานาแผ่รริมแม่น้ำ ห่าริมน้ำมาหน่อยมีศาลาแปเหลี่ยมสามั้นบันไ แม่ผันหยุริมประูห้อโอ่โถทา้ายึ่ินพื้นที่ทั้ปีวา นในวัเรียห้อ ‘นวลันทร์’ ้วยเป็นห้อึ่อาบนวลแสันทร์ามล้ำและมันทร์ลอยเหนือผืนน้ำสวยที่สุ หม่อมเ้าสลัพันธ์ทรำเนินนำบุรีเ้าสู่ภายในห้อพระสำราส่วนพระอ์อเ้าอวัอัระาน์ พระอ์หินิษ์นภเน์
พระอ์หิผู้ทรมีศัิ์เป็นพระอัยยิาอุายทั้สาม พระราศีผุผ่อ พระสุรเสียยัใสัวาน มีพระำรัส้อนรับ
“อบ’ทัยท่านายสลัพันธ์ รับำเิันมาที่นี่”
“มิไ้ ระหม่อมยินีเสมอ”
“เพียพิศ้วยนะ มาหาย่า”
“เป็นพระรุามัะ”
พระอ์หินิษ์นภเน์แย้มพระสรวล ้วยพระันษาย่า 72 ปี ทรระหนัว่าเหลือเวลาไม่มานั เมื่อเ็ปีที่แล้วทรหวัไ้เห็นานสมรสระหว่าธภูมิับาโพยม หลานายให่ับบุรีนโอท่านายสลัพันธ์ แ่้อพ่ายแพ้่อวามริที่ว่าหนุ่มสาว่ามอบใให้นอื่นแล้ว ถัมาสอปีู่อหลานายรอับบุรีนลา ธพุิับสลิลทิวัยำลัามพร้อมหมั้นหมาย ปีนั้นธเหลานนเล็ะไ้ิยศนายเรืออาาศรี มีานมลวบานยินีในปีเียวันน่าปลื้มปีิยิ่ หาทว่า่อนหน้านั้นเิเรื่อรุนแรนวามหวัาสะบั้นเสีย่อน ธเับรัมภาเพียพิศเป็นู่สุท้ายแล้วที่ะสมประส์ในพระนม์ีพไ้
ทรพิศหิสาวรหน้า แ่ัวแ่หน้าั้านอยู่สัหน่อยออไปทาสลิลทิ แ่็อย่าว่าสาว ๆ รัสวยรัาม ถือเป็น้อิ็ะอิเินไป เสียายาโพยม... นิสัยไปทาพี่สาวให่ะไม่น่าห่ว เระ่อนทาพี่สาวรอมาว่า เสียลือระพือเ้าพระรรเป็นพั ๆ ทั้เรื่อวาัว๋าั่นเินามับุายธเและอื่น ๆ แ่เท่าที่เห็นรัมภาเพียพิศ้วยอ์เอ็ไม่ถึับ้อัวาา และในเมื่อทรปัพระทัยมั่นว่าู่สุท้อ้อไม่ลาแล้วึถึเวลาวาำหนาร
“ย่าอยาให้มาอยู่้วยันที่นี่” พระอ์รัสับเพียพิศ ทรผินพระพัร์ยัท่านาย “หรือฝ่าบาทว่าอย่าไร เห็นี้วยไหม”
“ระหม่อมเห็นามามพระอ์หิรับสั่”
“แหม ปีนี้ันอายุรบ 6 รอบว่าะทำบุให่ ิถึานบุเลยนึอยาให้มีานมล่อัน ทูลเิท่านายมาวันนี้เราผู้ให่ะไ้พูาเป็นมั่นเป็นเหมาะอีรั้ ไม่้อรอเพียพิศเรียนบ เราัพิธีหมั้น่อนีไหมท่านาย”
หม่อมเ้าสลัพันธ์้อมพระเศียรน้อมรับพระำรินั้นพอาม ทร่มิริยาีพระทัยนเนื้อเ้น ร้ามับธิาอท่านึ่นั่สบเสี่ยม่อหน้าผู้ให่ไม่ไหวอี่อไป ยับัวแ้อึอัเล็น้อยแทบะพร้อมับที่พระอ์หิรับสั่
“เพียพิศไปุยับพี่ายหมอสิลู”
พี่ายหมอ...
เ้าวันที่หม่อมราวศ์ธเเิหมอลัเป็นปราาร์ทั่วพระนร ุายหมอึเป็นื่อลำลอเรียานันเพาะนในวัและผู้ใล้ิเรื่อยมา
“ย่าบอแล้วว่าน้อหิะมา พี่ายรอเออยู่” พระสุรเสียัึ้นอี
“อประทานพระอนุามัะ”
“ไปเถอะ้ะ”
ความคิดเห็น