ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 03 เซย์เดน (part2)
หลัานั้นไม่นานุหมอเลย์็ไ้วานให้นับรถนนมที่สนิทัน่วยไปส่ผมับมุนที่บ้านอพ่อมแห่วันทร์ เพราะเห็นว่าเป็นทาผ่านพอี
ผมออเินทาออาที่พัอุหมอใน่วบ่ายในมืออผมมีม้วนระาษประทัยราสัลัษ์อะไรสัอย่าเอาไว้ ุหมอเลย์ำับับผมว่าให้เอาให้นนนั้นอ่านเท่านั้น
ึ ๆ ึ ๆ ๆ
เสียเือม้าระทบับทาินที่มีหินปะปนบ้าเสียั ในอนนี้ผมและมุนไ้ออมาาเมือที่มีผู้นพลุพล่านนั่นแล้ว
เส้นทาทอยาวลอสอ้าทาไร้บ้านผู้น เมื่อมอรไป้านหน้า็พบับฤหาสน์หลัหนึ่อยู่ไล ๆ
ุนับรถนนมบอว่านั่นือปลายทาอผม
เมื่อเ้าใล้มาึ้นเสียหัวใอผม็ัมายิ่ึ้น วามรู้สึื่นเ้นและหวาลัว่อย ๆ ัินหัวใอผมอย่าปิไม่มิ
ใ้เวลาเพียสอั่วโมผม็มาอยู่้านหน้าทาเ้าฤหาสน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเอื้อมมือไปรริ่หน้าประู้วยวามื่นเ้น
รอไม่นาน็มีายวัยลานเินมาที่หน้าประูรั้ว
“ไม่ทราบว่ามาหาใรหรือรับ” ายวัยลานที่าว่าน่าะเป็นพ่อบ้านเอ่ยึ้น้วยท่าทีนุ่มนวล
“มะ…มาหา…ุเย์เนรับ” ผมเอ่ย้วยน้ำเสียะุะัเพราะวามประหม่า
“รับ?”
“นายน้อยอระผม้อารมาพบนายท่านเย์เนอรับ” เป็นมุนที่เอ่ยึ้นอีรั้หลัพ่อบ้านมีท่าทาสสัยับน้ำเสียอผม มุนนาย่วยันไว้!
“ท่านไ้นัไว้หรือไม่รับ?”
“เรว่าะไม่…นายน้อยอระผมมีเรื่อสำัที่้อาระุยอรับ”
“ระผม้อออภัย้วยนะรับหาท่านไม่ไ้นัไว้ระผมะให้ท่านพบไม่ไ้”
“มันเป็นเรื่อสำัเี่ยวับัวอนายท่านเย์เนนะอรับ”
“้อออภัยริ ๆ รับหาท่าน้อารระผมะลวันเเละเวลานัให้แล้วท่าน่อยมาใหม่ในภายหลั”
“แล้วเราะพบเาไ้เมื่อไหร่หรอรับ?” ผมเอ่ยถาม้วยวามร้อนรน
“อีประมานหนึ่อาทิย์ระผมเร่ให้ท่านไ้แ่นี้ริ ๆ รับ”
“ไม่ทันหรอ นายน้ออระผมะายนะอรับ!” มุนเอ่ยึ้นเสียัใส่พ่อบ้าน้วยท่าทาโรธ
“ไม่เป็นอะไรมุนันไม่เป็นไร…ไว้เรา่อยมาใหม่นะ” ผมหันไปเอ่ยปลอบมุนหลัเ้าัวเเสท่าทีเป็นห่วผมอย่าปิไม่มิ
“อโทษ้วยนะรับที่เาเสียัเาแ่เป็นห่วผม…ถ้ายัไลวันนัให้เรา้วยนะรับแล้วรบวนฝาหมายนี้ให้นายท่านอุ้วยนะรับ” เอ่ยบผม็อัวออมา ผมและมุนมานั่หลบแใ้้นใม้ให่ริมถนนเพื่อรอโบรถอผู่นที่ับผ่านไปมาลับเ้าเมือ
“นายน้อยระผมออภัย” มุนเอ่ยึ้นเสียึม
“ไม่เป็นอะไร…ันีใที่นายเป็นห่วนะ นานมาเเล้วที่ไม่มีใรเป็นห่วันนานี้” ผมหันไปยิ้มให้มุน้วยวามรู้สึอบอุ่นเ็มหัวใ
“นายน้อยท่านหน้าเเมาเลยร้อนหรืออรับมุนพัให้” มุนเอ่ยึ้น่อนะเปลี่ยนรูปร่าอมือัวเอให้เป็นพัอันิ๋วเเละหันมาพัให้ผม
“ไม่เป็นไรันแ่รู้สึเพลีย ๆ นาย่วยโบรถทีนะันอีบสัเี๋ยว”
เอ่ยบผม็หลับลไปในที่สุเพราะวามเพลียาารนั่รถนาน ๆ
เย์เน
“ใรมาั้นหรือ” ายหนุ่มเรือนผมสีทอวันทร์เอ่ยึ้น้วยวามสสัยหลัเห็นพ่อบ้านออไปนานว่าที่ิ
“เ็ผู้ายับภูิรับใ้หน้าาแปล ๆ รับ”
“พวเามาทำไม”
“พวเา้อารพบนายท่านรับแ่เาไม่ไ้นัไว้ระผมเลยบอให้พวเาลับไป่อนรับ”
“ั้นหรอ…”
“พวเาฝาม้วนหมายมาให้นายท่าน้วยรับ ท่านะอ่านไหมรับ”
“เอามาสิ…อยารู้เหมือนันว่าเ็ที่ไหนอยาพบัน” เอ่ยบเย์เน็ว้าม้วนระาษามืออพ่อบ้านมาเปิอ่าน บริเวราผนึอม้วนระาษมีารลอามเอ้าไว้แบบ่าย ๆ เย์เนร่ายาถาเปิผนึ่อนะเปิอ่านเนื้อวาม้านใน
หลัอ่านบิ้วอเย์เน็มวันเป็นปม้วยวามสับสนและระวนระวายใ่อนะหันไปเอ่ยสั่ับพ่อบ้าน
“เ็นั่นไปไหนแล้ว”
“น่าะนั่อยู่ใ้้นไม้ริมถนนรอรถลับเ้าเมือรับ”
“ให้เ็นนั้นเามาในบ้าน มาพบัน่วน!”
“รับทราบรับ!”
อแ้วันลนิยายนะะเราะลทุวันันทร์-ศุร์ เสาร์-อาทิย์อหยุพันะะแ่หาอมเมน์เยอะะลเพิ่มให้เป็นพิเศษ่ะ
ผมออเินทาออาที่พัอุหมอใน่วบ่ายในมืออผมมีม้วนระาษประทัยราสัลัษ์อะไรสัอย่าเอาไว้ ุหมอเลย์ำับับผมว่าให้เอาให้นนนั้นอ่านเท่านั้น
ึ ๆ ึ ๆ ๆ
เสียเือม้าระทบับทาินที่มีหินปะปนบ้าเสียั ในอนนี้ผมและมุนไ้ออมาาเมือที่มีผู้นพลุพล่านนั่นแล้ว
เส้นทาทอยาวลอสอ้าทาไร้บ้านผู้น เมื่อมอรไป้านหน้า็พบับฤหาสน์หลัหนึ่อยู่ไล ๆ
ุนับรถนนมบอว่านั่นือปลายทาอผม
เมื่อเ้าใล้มาึ้นเสียหัวใอผม็ัมายิ่ึ้น วามรู้สึื่นเ้นและหวาลัว่อย ๆ ัินหัวใอผมอย่าปิไม่มิ
ใ้เวลาเพียสอั่วโมผม็มาอยู่้านหน้าทาเ้าฤหาสน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเอื้อมมือไปรริ่หน้าประู้วยวามื่นเ้น
รอไม่นาน็มีายวัยลานเินมาที่หน้าประูรั้ว
“ไม่ทราบว่ามาหาใรหรือรับ” ายวัยลานที่าว่าน่าะเป็นพ่อบ้านเอ่ยึ้น้วยท่าทีนุ่มนวล
“มะ…มาหา…ุเย์เนรับ” ผมเอ่ย้วยน้ำเสียะุะัเพราะวามประหม่า
“รับ?”
“นายน้อยอระผม้อารมาพบนายท่านเย์เนอรับ” เป็นมุนที่เอ่ยึ้นอีรั้หลัพ่อบ้านมีท่าทาสสัยับน้ำเสียอผม มุนนาย่วยันไว้!
“ท่านไ้นัไว้หรือไม่รับ?”
“เรว่าะไม่…นายน้อยอระผมมีเรื่อสำัที่้อาระุยอรับ”
“ระผม้อออภัย้วยนะรับหาท่านไม่ไ้นัไว้ระผมะให้ท่านพบไม่ไ้”
“มันเป็นเรื่อสำัเี่ยวับัวอนายท่านเย์เนนะอรับ”
“้อออภัยริ ๆ รับหาท่าน้อารระผมะลวันเเละเวลานัให้แล้วท่าน่อยมาใหม่ในภายหลั”
“แล้วเราะพบเาไ้เมื่อไหร่หรอรับ?” ผมเอ่ยถาม้วยวามร้อนรน
“อีประมานหนึ่อาทิย์ระผมเร่ให้ท่านไ้แ่นี้ริ ๆ รับ”
“ไม่ทันหรอ นายน้ออระผมะายนะอรับ!” มุนเอ่ยึ้นเสียัใส่พ่อบ้าน้วยท่าทาโรธ
“ไม่เป็นอะไรมุนันไม่เป็นไร…ไว้เรา่อยมาใหม่นะ” ผมหันไปเอ่ยปลอบมุนหลัเ้าัวเเสท่าทีเป็นห่วผมอย่าปิไม่มิ
“อโทษ้วยนะรับที่เาเสียัเาแ่เป็นห่วผม…ถ้ายัไลวันนัให้เรา้วยนะรับแล้วรบวนฝาหมายนี้ให้นายท่านอุ้วยนะรับ” เอ่ยบผม็อัวออมา ผมและมุนมานั่หลบแใ้้นใม้ให่ริมถนนเพื่อรอโบรถอผู่นที่ับผ่านไปมาลับเ้าเมือ
“นายน้อยระผมออภัย” มุนเอ่ยึ้นเสียึม
“ไม่เป็นอะไร…ันีใที่นายเป็นห่วนะ นานมาเเล้วที่ไม่มีใรเป็นห่วันนานี้” ผมหันไปยิ้มให้มุน้วยวามรู้สึอบอุ่นเ็มหัวใ
“นายน้อยท่านหน้าเเมาเลยร้อนหรืออรับมุนพัให้” มุนเอ่ยึ้น่อนะเปลี่ยนรูปร่าอมือัวเอให้เป็นพัอันิ๋วเเละหันมาพัให้ผม
“ไม่เป็นไรันแ่รู้สึเพลีย ๆ นาย่วยโบรถทีนะันอีบสัเี๋ยว”
เอ่ยบผม็หลับลไปในที่สุเพราะวามเพลียาารนั่รถนาน ๆ
เย์เน
“ใรมาั้นหรือ” ายหนุ่มเรือนผมสีทอวันทร์เอ่ยึ้น้วยวามสสัยหลัเห็นพ่อบ้านออไปนานว่าที่ิ
“เ็ผู้ายับภูิรับใ้หน้าาแปล ๆ รับ”
“พวเามาทำไม”
“พวเา้อารพบนายท่านรับแ่เาไม่ไ้นัไว้ระผมเลยบอให้พวเาลับไป่อนรับ”
“ั้นหรอ…”
“พวเาฝาม้วนหมายมาให้นายท่าน้วยรับ ท่านะอ่านไหมรับ”
“เอามาสิ…อยารู้เหมือนันว่าเ็ที่ไหนอยาพบัน” เอ่ยบเย์เน็ว้าม้วนระาษามืออพ่อบ้านมาเปิอ่าน บริเวราผนึอม้วนระาษมีารลอามเอ้าไว้แบบ่าย ๆ เย์เนร่ายาถาเปิผนึ่อนะเปิอ่านเนื้อวาม้านใน
หลัอ่านบิ้วอเย์เน็มวันเป็นปม้วยวามสับสนและระวนระวายใ่อนะหันไปเอ่ยสั่ับพ่อบ้าน
“เ็นั่นไปไหนแล้ว”
“น่าะนั่อยู่ใ้้นไม้ริมถนนรอรถลับเ้าเมือรับ”
“ให้เ็นนั้นเามาในบ้าน มาพบัน่วน!”
“รับทราบรับ!”
อแ้วันลนิยายนะะเราะลทุวันันทร์-ศุร์ เสาร์-อาทิย์อหยุพันะะแ่หาอมเมน์เยอะะลเพิ่มให้เป็นพิเศษ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น