Short&Long Fic one piece [Yaoi&Normal]

ตอนที่ 8 : The Beginning [Marco x Ace,Doflamingo x Crocodile]

Story:The Beginning

Relation:Short fiction

Category:Yaoi

Pair:Marco x Ace,Doflamingo x Crocodile

-----------------------------------------------------

Marco x Ace

   วันปีใหม่ทุกคนควรทำอะไรกัน ไปฉลองปีใหม่ สวดมนต์ข้ามปี ไปท่องเที่ยว แต่ของผมมันคือการทำงานต่างหากล่ะ ผม 'มัลโก้' อายุของก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ทำงานรับจ้างอิสระหรือที่เรียกกันว่า 'ฟรีแลนซ์' ผมแยกตัวออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวที่คอนโด ผมทำงานนี้มาจะ5ปีเต็มแล้ว 

ตอนนี้ผมเผชิญกับปัญหาใหญ่ก็นับว่าพอตัว ผมได้รับงานมาจากพี่น้องของตัวเองเมื่อเย็นวันก่อน หมอนั้นบอกว่าขอแค่ทำให้ดีที่สุดผ่านในครั้งเดียวแล้วรับเงินไปเลย ตอนแรกก็คิดจะไม่รับหรอกแต่พอเห็นจำนวนเงินผมก็ตอบตกลงทันที เงินพวกนั้นทำให้ผมสามารถหยุดพักไปได้เป็นเดือนๆเลยล่ะ

แต่ปัญหาก็คือผมยังมองไม่ออกว่างานนี้จะเสร็จทันเวลามั้ย ตอนนี้ความง่วงนอนนั้นมันทับถมลงมายังเปลือกทั้งสอง มัลโก้ลุกขึ้นออกจากห้องไปพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ที่เดียวที่เขาจะไปคือร้านสะดวกซื้อ เพื่อที่จะซื้อเครื่องดื่มชูกำลัง

เมื่อซื้อเสร็จมัลโก้ไม่รอข้าที่จะกระดกดื่มในทันที สมองของมัลโก้ถูกกระตุ้นให้ตื่นตัวขึ้นมัลโก้เดินจะไปที่คอนโด แต่ระหว่างทางถูกใครบางคนดึงตัวของเขาไปด้วยแรงระดับหนึ่ง อีกฝ่ายสวมหมวก แว่นดำและผ้าปิดปากเอาไว้

ปากของมัลโก้ถูกมือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายทาบไว้ ส่วนอีกข้างถือปืน ปากกระบอกปืนจ่ออยู่ตรงหน้าท้องของเขา มัลโก้รู้สึกเบื่อที่ต้องไปคิดผลของการกระทำของพ่อเขาและน้องชายที่ว่าจ้างงานของเขา แต่ที่เบื่อยิ่งกว่าคือทำไมต้องเป็นช่วงที่เขากำลังรีบปั่นงานพอดี 

มัลโก้ไม่รอช้าที่จะบิดที่ข้อมือของอีกฝ่ายเพื่อให้ปืนตกลงสู่พื้น และอัดหมัดหนักไปหนึ่งดอกเข้าที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างจัง มัลโก้รีบก้มลงไปหยิบปืนแล้วนำมาต่อที่หัวของอีกฝ่าย อีกฝ่ายรีบชูมือขึ้นก่อนจะถอดทุกสิ่งที่บังหน้าของตน

"เดี๋ยวก่อนครับ อย่าพึ่งยิงผม"

"นายเป็นใคร???"

"ผมโปรโตกัส ดี เอส ผมได้รับหน้าที่จากหนวดขาวให้มาดูแลคุณ"

ใบหน้าที่แท้จริงนั้นมีผิวพรรณที่ขาว ดวงตากลมโตสีดำสนิท ใบหน้ากระและริมฝีปากสีชมพูอ่านนี้มันทำให้สับสนได้เลยนะว่าเป็นผู้ชายจริงๆน่ะเหรอ มัลโก้ไม่คิดอะไรมากนอกเสียจากคืนปืนแล้วเดินไปยังห้องของตน

"ถ้าฝีมือนายมาดูแลฉัน คงมีแต่ตายแหละ"

จบประโยคมัลโก้ขึ้นไปยังห้องของตน และทำงานที่ค้างไว้ มัลโก้จดจ่ออยู่แต่ที่หน้าจอคอมก่อนจะต้องละสายตาไปตามเสียงที่ออกมาจากทางระเบียงของห้องเขา เมื่อมัลโก้ลุกขึ้นไปตามที่มาของเสียงก็พบกับคนเดิมที่มาอยู่ตรงระเบียงห้องของเขา เหตุผลที่เคาะเรียกก็เพราะเขามักจะล็อคระเบียงเอาไว้เสมอ 

"นายมาทำอะไรในห้องของฉัน"

"ผมต้องปกป้องคุณครับ"

"ก็ได้ แต่นายห้ามรบกวนฉัน"

มัลโก้หงุดหงิดที่ต้องเสียเวลาอยู่กับใครสักคนก่อนจะสงบอารมณ์ แล้วเดินไปนั่งทำงานตามเดิมโดยม่ปริปากบนสักคำ เอสที่ได้รับอนุญาติให้อยู่ในห้องแต่ต้องเงียบให้มากที่สุด ในตอนที่กำลังมองมัลโก้ทำงานที่นอกหน้าต่างเอสมองเห็นถึงแสงกระพริบบางอย่างมาสะท้อนที่ตาของเขา เอสดึงร่างของมัลโก้ลงก่อนจะมีเสียงกระจกแตกดังขึ้น

"เฮ้ย!!! เกิดอะไรขึ้น"

"มีคนซุ่มยิงคุณครับ"

มัลโก้ตื่นตระหนกเล็กน้อยเพราะเค้าไม่นึกว่าตัวเองจะถูกหมายชีวิต มัลโก้ไม่รู้จะขอบคุณเอสยังไงเมื่อเค้าลุกขึ้นมานั่งจึงดึงตัวของเอสมาจูบปาก ก่อนจะผละออกแบ้วกลับไปทำงานตามเดิม ด้วยความที่เกิดมาผิวขาวจึงทำให้มองได้ชัดเจนว่าเอสหน้าแดงมาก เอสเริ่มกลับมาทำตัววุ่นวายอีกครั้ง

"คุณมัลโก้ ทำอีกทีได้มั้ย"

"ไม่!!! ฉันจะทำงาน"

มัลโก้พยายามที่จะจดจ่อกับการทำงานมากที่สุดโดยไม่ไปสนใจอีกฝ่าย มัลโก้เชื่อมาตลอดเกือบ5ปีที่เป็นฟรีแลนซ์ว่าทุกวันนั้นโคตรจะแย่ แต่ปีนี้เค้ากลับต้องเปลี่ยนความคิดนั้นไป เพราะปีใหม่นี้มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก

หลังจากที่เขาทำงานและส่งไปให้น้องชายของเขา มัลโก้ก็เริ่มอยากที่จะพักจากการทำงานสักพัก แต่ตอนนี้เขาคงต้องไปหางานทำจริงๆจังๆก่อนแล้วล่ะ ทันทีที่คิดอย่างนั้นก็มีสายเข้ามาในโทรศัพท์ของเขาทันที

"ฮัลโหล พ่อเหรอ"

[ได้ข่าวว่ามีคนซุ่มยิงแก]

"ข่าวไวจังเลยนะ พ่อ"

[ไอหนูเอสเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเอง]

[แกช่วยกลับมาดูแลบริษัทแทนฉันหน่อย]

"ได้พ่อ ขอหลังปีใหม่"

ทันทีที่จบการสนทนา มัลโก้รู้สึกกระตือรือร้นมากขึ้น เขารู้สึกเหมือนคิดอะไรก็ได้ทุกอย่างมันทำเอาเขารู้สึกปีเพราะเริ่มที่จะเบื่อกับการใช้ชีวิตโดยต้องระแวงตลอดเวลาอย่างแล้ว กลับไปทำงานกับพ่อนี้แหละดีที่สุด เมื่อมัลโก้หันไปเห็นนาฬิกาตอนเวลาเที่ยงคืนพอดี เขายิ้มและพูดลอยๆออกมาว่า

"สุขสันต์วันปีใหม่"

-----------------------------------------------------

Doflamingo x Crocodile 

   ในคาสิโนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นศูนย์กลางที่ดึงดูดผู้คนพลุกพล่านให้เข้ามาเล่น แต่ในหมู่ของคนเหล่านั้นกลับมีกลุ่มคนกลุ่มที่หนึ่งที่สะดุดตาอย่างน่าประหลาด คนที่เดินนำคนเหล่านั้นคือ 'ดองกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้' ผู้สืบเชื่อสายของเผ่ามังกรฟ้า มีรูปร่างที่สูงผิดมนุษย์มนา ผมตั้งสีทอง มีแฟชั่นที่เข้าขั้นคำว่า 'ต่ำ'

ส่วนถัดจากกันมาคือน้องชายแท้ๆผู้มีสายเลือดแบบเดียวกันกับเขา 'ดองกีโฮเต้ โรซินันเต้' เป็นพวกที่ซุ่มซ่ามที่สุดเท่าที่โลกนี้เคยมีมา รสนิยมด้านการแต่งตัวก็พอๆกับคนพี่แหละ 'ต่ำ' เหมือนกันทั้งคู่ ข้างคนน้องชายมาก็ 'ศัลยแพทยแห่งความตาย' หรือชื่อจริงก็คือ 'ทราฟลาก้า ลอว์' เป็นเด็กในการรับเลี้ยงของตระกูลดองกีโฮเต้ ทั้งสามเดินไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอีก5-6คน ก่อนที่นายน้อยแห่งดองกีโฮเต้จะหยุดชะงั้นเล่นไพ่สักประเดี๋ยวนึง

"ตรงนี้แน่นะ เบบี้ไฟว์"

"แน่นอนที่สุดค่ะ นายน้อย"

'เบบี้ไฟว์' หญิงสาวอายุน้อยผู้สวมชุดของสาวใช้ เธอนั้นหลงรักผู้ชายอย่างง่ายมากและยอมทำทุกอย่างเพื่อผู้ชายคนที่หลงรัก ตอนนี้เธอกำลังตกหลุมรักเด็กในบ่อนคนหนึ่งที่โตกว่าเธอ2-3ปี ซึ่งมาสอนเธอเล่นจนชนะ แล้วหมอนั้นยังเคยบอกอีกว่าถ้าต้องการเจอตัวก็มาที่เวลานี้ได้เลย

ด้วยความที่นายน้อยแห่งดองกีโฮเต้นั้นรักครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่นใด เขาจึงไม่เคยไว้ใจผู้ชายที่เบบี้ไฟว์ชอบเล่นสักครั้ง เขาจึงต้องคอยไปจัดการผู้ชายเหล่านั้น ครั้งนี้ก็เช่นกันแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาเร็วไปหน่อยจึงมาเล่นไปก่อนละกัน

"นี่ คุณโครา"

"ว่าอะไรเหรอ ลอว์"

"คุณโคราว่าดอฟฟี่จะทำอะไรกับผู้ชายคนนั้น"

เมื่อลอว์พูดอย่างนี้ โรซินันเต้จึงมองไปยังรอบๆคาสิโนแห่งนี้ ทั่วทุกจุดของคาสิโนมีบอดีการ์ดพกปืนอยู่มาก เขาจึงรู้ทันทีว่าดอฟฟี่คงไม่มีโอกาศที่จะเป่าหัวผู้ชายคนนั้นได้เลย และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่ของตนเองจะทำอะไร แต่ที่รู้ตอนนี้คือดอฟฟี่เล่นชนะอยู่คนเดียวแล้ว

"นี่น้องชาย"

"ครับ นายท่านต้องการอะไรครับ"

"เด็กแจกไพ่ชื่อผมดำยาวนิดๆ แล้วเซ็ตเรียบเนี่ยจะมารอบไหนเหรอ"

เมื่อบอกลักษณะที่ชัดเจนออกมาทั้งเด็กแจกไพ่และบอดี้การ์ดรอบๆต่างตกใจเล็กๆ โดฟลามิงโก้ถามโดยดูไพ่ในมือของตัวเองไปด้วยก่อนจะมีฝ่ามือเล็กของผู้หญิงมาแตะที่ไหล่ของเขา

"ขอโทษนะคะ นายน้อยดองกีโฮเต้"

"คนที่คุณถามหาเขาจะมาก็ต่อเมื่อคุณกินจนหมดโต๊ะเท่านั้นแหละ"

"ได้ ถ้ากินหมดถึงจะมาสินะ"

เมื่อจบการสนทนาเธอก็ผละตัวออกจากนายน้อยแห่งดองกีโฮเต้ ออกไปได้ไม่นานก็มีสายเข้ามาหาเธออย่างกระทันหัน เธอรับสายในทันทีโดยไม่อ่านแม้กระทั่งชื่อของผู้ที่โทรมาเพราะเธอรู้พอว่าโทรมาหาเธอ

"ว่าไงคะ บอส"

"เบื่ออ่ะ โรบิน"

"เล่นกับไอพี่น้องไร้รสนิยมไม่ได้เหรอ"

"อีกไม่นานค่ะ คุณหนู"

สายถูกตัดทันที อีกฝ่ายนั้นไม่รอช้าที่จะเดินลงมาเองในสภาพที่จัดผมเรียบร้อยและแต่งตัวแบบเด็กในคาสิโนแห่งนี้ แต่เมื่อดูจากลักษณะของผิวพรรณและหน้าตานั้นต่างจากทุกคน ทุกอย่างนั้นดูดีไม่ต่างไปจากพวกลูกคุณหนูเลยด้วยซ้ำ ร่างของลูกคุณหนูเดินลงมาจากบันไดอาศัยจังหวะที่มีคนมากมาย เดินเนียนๆไปทางกลุ่มไพ่

โต๊ะที่พวกดองกีโฮเต้อยู่นั้น โดฟลามิงโก้กินทั้งโต๊ะโดยไม่ให้คนรอบโต๊ะได้มีโอกาสที่จะชนะเลยสักนิดเดียว จนกระทั้งทุกอย่างมันได้แปรเปลี่ยนไปหมดมีเด็กในบ่อนคนใหม่เดินเข้ามาเหมือนต้องการเปลี่ยนตัว

"พี่ไปพักได้เลย ผมดูแลตรงนี้เอง"

"สวัสดีครับ คุณดองกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้ผู้กินหมดโต๊ะ"

"ผม 'คร็อกโคไดล์' ครับ จะมาเล่นกับคุณแทน"

นี่เป็นครั้งแรกของโดฟลามิงโก้ได้เจอกับคนที่เด็กกว่ามาทำเหมือนกับจะท้าทายเค้าและไร้ซึ่งความกลัวอย่างนี้ ดูเหมือนจะไม่สนอะไรนอกจากความสนุขสนาน ทั้งที่ดูดีมีตระกูลแบบลูกคุณหนูแต่กลับมาเป็นเด็กในคาสิโนซะงั้น ปัญหาคือรอยยิ้มนั้นมันเจ้าเล่ห์มากกว่าที่เห็นซะอีก

"อ่ะ คุณเบบี้ไฟว์เจอกันอีกแล้วนะครับ"

"เช่นกันค่ะ คุณคร็อกโคไดล์"

ทันทีที่คร็อกโคไดล์ไปสนใจที่เบบี้ไฟว์ก็ดูเหมือนว่าโดฟลามิงโก้จะเป็นเพียงแค่อากาศในสายตาของเขา ก่อนจะหันไปสนใจเมื่อโดฟลามิงโก้ยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นมาบนโต๊ะ แล้วทำสีหน้าที่เหมือนกำลังโกรธจัดเขาจึงละสายตาไปสนใจตาม

"รีบๆเริ่มได้แล้ว"

"เข้าใจแล้วครับ"

รอยยิ้มของคร็อกโคไดล์นั้นสุดแสนจะยียวนกวนประสาทสายตาของเขาเป็นอย่างมาก ไพ่สองใบถูกแจกออกมาเมื่อเปิดมาดูก็พบไพ่10โพธิ์แดงและ3ข้าวหลามตัด ผู้เล่นรอบข้างของเขาได้ให้สัญญาณ

"ฮิท"

"สแตนด์"

โดฟลามิงโก้เคาะที่โต๊ะสองทีเพื่อเป็นการให้สัญญาณว่าเอาเพิ่มหนึ่งใบ เมื่อทุกคนเปิดไพ่มาก็โดฟลามิงโก้กินหมดโต๊ะอีกรอบ เล่นไปเรื่อยๆเค้าก็เริ่มสงสัยว่าทำไมเค้าชระด้วยคะแนนเต็มทุกตา เด่ไม่อยากเลยว่าที่ชนะเพราะเด็กแจกไพ่ช่วยเค้าอยู่

"นี่เลิกเล่นซะทีเถอะ"

"ทำไมล่ะครับ ชนะแบบนี้ไม่ชอบเหรอ"

"ฉันบอกว่าเลิกเล่นได้แล้วไงไอหนู"

ปืนถูกควักออกมาจากข้างเอว ปากกระบอกในตอนนี้จ่อมายังแสกกลางของคร็อกโคไดล์เมื่อโดฟลามิงโก้ชักปืนออกมาลูกน้องต่างก็ชักออกมา บอดี้การ์ดชักปืนออกมาใส่ทุกคนในกลุ่มดองกีโฮเต้ทุกคน ต่างฝ่ายต่างชักปืนออกมาที่กระบาลใส่กัน ผู้ถูกปืนจ่อกลางแสกหน้าคนแรกไม่ทำอะไรนอกจากสับไพ่ไปมาเหมือนไม่รู้ถึงสถานการณ์ที่เป็นอยู่

"บอกมาว่าแกต้องการอะไร"

"ไม่นิครับ นอกจากเล่นไพ่กับพวกที่น่าสนุก"

ทั้งสองคุยกันไม่นานเมื่อโดฟลามิงโด้หมดคงามอดทนจึงลั่นไกปืนออกมา ลูกตะกั่วถูกแรงดีดของปืนกระแทกไปเข้าแสกกลางของคร็อกโคไดล์ ร่างของคร็อกโคไดล์ล้มลงไปข้างหลังจนแผ่นหลังกระแทกกับพื้นเต็มแรก เมื่อหมดปัญหาโดฟลามิงโก้เตรียมเก็บปืน ตรงไกปืนมีไพ่โจ๊กเกอร์เสียบขัดเอาไว้อยู่

ร่างที่น่าจะถูกยิงค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆผ้าหน้าที่เคยถูกเซ็ตเอาไว้ ตอนที่ล้มมันคงจะกระแทกแรงจนตกลงมาปิดตาอย่างนี้ เมื่อร่างนั้นลุกขึ้นมาก็จัดผมแบบเดิมก่อนจะส่งคืนของให้ในมือของโดฟลามิงโก้ มันคือกระสุนที่เกือบจะถูกฝังเข้าไปฝังแสกกลางของเขา

"เอาของคุณคืนไปได้เลยครับ ผมไม่ต้องการ"

"ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว.."

"..มาเล่นเกมสุดท้ายกันเถอะ"

ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมจากเล่นสี่คนก็กลายเป็นสองคนแทน ตาพิเศษที่พนันหมดหน้าตักชนะก็ได้หมดส่วนแพ้ก็เสียหมดตัวตอนนี้ คร็อกโคไดล์แจกไพ่ใก้ตัวเองและโดฟลามิงโก้สลับไปมาจนครบทั้งสองฝ่าย 

"21"

"เหมือนกันครับ"

ไพ่ถูกเปิดขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองมีคะแนนเสมอกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเสมอกันมาหลายครั้งหลายคราวจนครั้งนี้แหละที่เค้ามั่นใจว่าชนะแน่

"18ครับ"

"ดูเหมือนว่าศึกนี้จะจบที่ฉันเป็นผู้ชนะนะ"

พูดจบไม่นานโดฟลามิงโก้ก็หงายไพ่ขึ้น คิงกับควีนรวมกันเป็น24แต้ม เข้าใจง่ายๆก็คือเค้าแพ้ต้องศูนย์เสียทุกอย่างที่มีอยู่ตอนนี้ไม่นานเขาก็ถูกขับไล่ออกจากคาสิโนโดยบอดี้การ์ดในคาสิโนเป็นคนพาไป คร็อกโคไดล์เดินมายิ้มเยาะเย้ยใส่อีกฝ่าย

"หลังปีใหม่อย่าลืมมาที่นี่อีกนะครับ"

"ไอเด็กเวร"

-----------------------------------------------------

-End- To be continued 

ปรับปรุงใหม่เรียบร้อยแล้วครับผม ส่วนเรื่องที่ก็อปมานั้นไม่ได้เพราะอะไรหรอกครับแค่อยากรู้ว่าถ้าทำแล้วจะเป็นยังไงอย่างที่เค้าว่า '10ปากว่าไม่เท่า2ตาเห็น 2ตาเห็นไม่เท่ากับมึงลองเอง' อยากลองดูว่าตลอดเกือบปีจะเป็นยังไงบ้าง ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำอะไรไม่ศึกษา ขอให้ปีหน้านักอ่านทุกท่านพบแต่ความสุขความเจริญนะครับ อยากจะพูดอะไรเกี่ยวกับพฤติกรรมแบบนี้ก็แสดงความคิดเห็นมาเลยครับ