Short&Long Fic one piece [Yaoi&Normal]
ตอนที่ 7 : Night of meet [Killer x Penguin,Kid x Law]
Relation:Short fiction
Category:Yaoi
Pair:Killer x Penguin,Kid x Law
-----------------------------------------------------
Killer x Penguin
ในคืนวันคริสต์มาสอีฟ มันเป็นวันที่แสนจะเจ็บปวดใจของฉันแต่ตอนนี้มันกลับเป็น... วันที่ฉันได้พบเจอกับหมอนั้นเป็นครั้งแรก
มีหนุ่มร่างบางคนหนึ่งยืนอยู่ตรงแถวแท่นน้ำพลุของใจกลางห้างใหญ่ ท่ามกลางความมืดในคืนคริสต์มาสอีฟมีแสงไฟมากมายที่ห้อมล้อมอยู่ตรงบริเวณน้ำพลุ ฉันทอดกายลงไปนั่งที่มานั่งข้างๆน้ำพลุเพื่อรอเธอคนนั้น
'It's been a long day without you my friend An...'เสียงเพลงได้ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือ มันคือเพลงSee Your AgainของWiz Khalifaจากเรื่องFast&Furious 7 คุณคงไม่คิดใช่รึเปล่าว่าฉันจะเลือกเพลงนี้มาเป็นริงโทนมือถือ
ฉันกดรับโทรศัพท์พร้อมกับถามถึงเจ้าของเสียงอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์
"ฮัลโหล!นั้นใครครับ"
[ฉันเอง คิลเลอร์]
ผู้ถูกเรียกนึกออกทันทีว่าปลายสายเป็นใครเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ฉันเริ่มถามเธอทันทีเพราะตอนนี้มันเกินเวลาที่นัดกันแล้ว
"อยู่ไหนแล้ว ผมนั่งรออยู่บริเวณน้ำพลุอยู่"
"คือฉันจะบอกว่า..."เมื่อได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของเธอเองฉันถึงกับตัวข้างไปพักนึง หลังจากนั้นเธอก็ตัดสายทันทีโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของฉันนั้นมันไหลลงไปกระทบกับพื้นคอนกรีตอย่างดัง มันช่วยดึงสติของฉันขึ้นมาได้นิดนึง
"คือฉันจะบอกว่าเราเลิกกันเถอะ"ฉันทวนคำพูดของเธออีกทีพร้อมกับมีน้ำใสๆไหบออกมาจากเบ้าตาข้างหนึ่งของผม ในขณะที่การมองเห็นของผมมันกำลังเบลอนั้นมีบางมายื่นอยู่ตรงหน้าของผม
"ช่วยรับไปด้วยครับ"ฉันเห็นทุกอย่างเบลอไปหมดเลย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นชายหนุ่มร่างบางสวมชุดซานตาคลอสแดงตัดขาวกำลังยื่นห่อกระดาษทิชชู่ที่ต้องแจกให้หมด
"..."ฉันไม่ได้พูดอะไรออกมาจากปากผมเลย ฉันรับกระดาษทิชชู่มาจากมือบางเล็กๆของเขาพร้อมกับเอามาเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าตาของผมอยู่ เขาลงมานั่งอยู่ข้างกายของฉัน เขาเริ่มอ้าริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนออกมา
"คุณโดนแฟนทุกเหรอครับ"อือหือ พูดได้เป๊ะมากแทงใจดำเจ็บแปล๊บๆเลย หมอนี่รู้ได้ยังไงกันเนี่ยว่าฉันโดนแฟนทิ้งแล้วยังรู้เหมือนมีตาทิพย์เลยนะเนี่ย
"...นายรู้ได้ยังไงว่าผมโดนทิ้ง"
"เพราะตอนโดนทิ้งครั้งแรกผมก็เป็นแบบคุณ"คุณซานตาคลอสตัวน้อยพูดปลอบหัวใจดวงน้อยที่โดนแท่งเหล็กสีดำของเค้าแทงมาหมาดๆ
"อ่ะ!แย่ล่ะผมต้องไปแล้ว"ชายร่างเล็กข้างตัวผมก้มนัยน์ตาสีดำลงมองมายังนาฬิกาที่ข้อมือซ้ายของเขาด้วยความเร่งรีบเขาลุกขึ้นมาจากข้างกายของฉัน พร้อมก้มตัวลงอย่างเป็นมารยาทก่อนจากไป
ขณะที่เขากำลังจะไปร่างกายของฉันมันขยับไปคว้าข้อมือเล็กๆของเขาโดยไม่รู้ตัว ด้วยความร้อนรนที่ใกล้จะสายเขาพยายามสะบัดมือของฉันออกแต่มันแทบจะไม่เกิดผลอะไรกับฉันเลยด้วยซ้ำไป หน้าม้าสีเหลืองอ่อนนั้นบังตาของฉันอยู่ก็จริงแต่ก็พอที่จะมองชายตรงหน้า
เขายังพยายามที่จะสะบัดมือฉันออก เมื่อเห็นว่าเค้ากำลังหมดแรงผมจึงคว้าตัวเค้าเข้ามาหาตัวแล้วจุมพิตลงไปยังแก้มสีขาวหิมะของเค้า หน้าของเค้าเปลี่ยนจากสีขาวหิมะเป็นสีแดงออกชมพู เค้าเอะอะโวยวายใส่ฉันทันทีที่ตั้งสติตัวเองได้
"มะ เมื่อกี้คุณทำอะไรน่ะ"เค้าตกใจและหน้าแดงแบบสุดๆไปเลย และเข้ามาทุบตีที่ร่างกายของฉันด้วยกำลังมหาศาล(ประชด) ฉันนิ่งเงียบไปพักนึงก่อนจะยิ้มให้เค้าอย่างอ่อนโยน
"เครื่องราง...ที่จะทำให้ได้พบกันอีกไงล่ะ"
"ผมต้องรีบไปแล้วครับ..."เค้ากำลังรีบที่จะวิ่งไปสวนทางกับตัวฉันที่เดินไปอีกทางนึงแต่ก่อนที่เขาจะไปนั้นหน้าเค้าแดงมาก และเข้ามากระซิบบางอย่างใกล้ใบหูของฉันพร้อมกับรีบวิ่งไปในทันที
สิ่งที่เค้ากระซิบนั้นทำให้ตัวฉันหุบยิ้มไม่ลงเลย ฉันทวนคำพูดของเค้าก่อนจะเดินตรงไปโดยไร้จุดหมาย
หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ
ระหว่างที่ฉันกำลังตกอยู่ในความสุขเสียงริงโทนได้ดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์สีดำของฉัน เมื่อฉันยกมันขึ้นมาก็ไม่รอช้าที่จะรับทันทีเพราะเจ้าของปลายสายคือเพื่อนสนิทขี้ใจร้อนของฉันเอง
"มีอะไรคิด!"ฉันเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของปลายสาย
"คิลเลอร์มางานคริสต์มาสอีฟกัน"
"ที่ไหนล่ะคิด"
"ที่สถานที่จัดงานเลี้ยง'ร้านCafialo'นะ..."
"พวกฉันรออยู่"สิ้นคำเพื่อนสนิทนั่นมันก็ตัดสายทันทีโดยไม่ถามซักคำว่าจะไปรึเปล่า แล้วร้านคาเฟียโร่นี่มัน... อ๋อ!ร้านอาหาร5ดาวที่อยู่ในโรงแรมระดับ7ดาวที่ใจกลางเมืองนี่หว่า ...เดี๋ยวก่อนนะ มันอยู่ที่ใจกลางของเมืองนี้นี่หว่า เช-รี่ย!!!ต้องรีบวิ่งแล้วตู ไอ้คิดบ้า!!!เจอกันนายโดนแน่
ตัดกลับมาทางด้านหนึ่งของชายหนุ่มปริศนา(ที่ขโมยหัวใจของคิลเลอร์ดีกว่า) ผมวิ่งพุ่งออกมาอย่างสุดชีวิตเลยวันนี้ผมซวยทั้งวันไหนจะต้องไปยืนแจกทิชชู่ ต้องวิ่งมาที่ใจกลางเมืองระยะทางอย่างต่ำ7กิโลเมตรอีก
ร่างบางผมสีดำเงาบ่นกับตัวเองในใจแต่เมื่อนึกถึงการเจอกับร่างสูงผมทองนั้น หน้าของเค้าก็แดงขึ้นมาทันทีเขาไม่สามารถหุบยิ้มของตัวเองได้และนึกถึงแต่เค้าคนนั้นอย่างเดียว
"บางทีก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับเราเหมือนกันนะ"ผมวิ่งมาถึงหน้าทางเข้าโรงแรม ผมรีบเข้าไปภายในโรงแรมแล้วผมหยุดยืนรออยู่ตรงหน้าลิฟต์ เมื่อลิฟต์มาถึงผมรีบเข้าไปภายในนั้นและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ในตอนนี้ทันที
'ติ้ง'ลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้น41แล้วผมเห็นโรงแรมนี้แล้วนึกถึงหนักที่เคยดูเรื่อง'High riseตึกระทึกเสียดฟ้า'ที่ผมเคยดูกับ'พวกมัน'นี่แหละ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกผมแต่งตัวเรียบร้อนแล้วตั้งแต่ชั้นที่20กว่าๆ
ประตูเปิดเรียบร้อยขณะผมกำลังจัดทรง รัดเน็กไทให้เป็นระเบียบผมถูกบางคนหนึ่งใน'พวกมัน'ที่พึ่งกล่าวไปกระโดดกอดเข้าไปในลิฟต์ที่กำลังจะก้าวออกมาหัวโขกกับมันไปที่นึง
"ออกไปได้แล้ว'ซาชิ'ชุดฉันยับหมดแล้ว"ผมเอามือยันตัวมันเอาไว้
"ไม่เอาอ่ะ!ฉันจะกอดนายตลอดงานเลย"
"แน่ใจนะ"ผมถามมันอีกครั้งนึงเพื่อยืนยันว่ามันจะปล่อยด้วยตัวเองรึเปล่า และสิ่งที่มันตอบมาก็คือ...
"แน่นอน!...อุ๊ก!"ในเมื่อมันยืนยันอย่างนั้น ผมจึงไม่รอที่จะฟังมันให้จบเท้าของผมก็ถีบท้องเจ้าซาชิไปเต็มๆเลยและดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะยอมแล้ว
"ปะ-เป็นอะไรรึเปล่า"มีมือหนึ่งยื่นมาหาผมมันปุยและนุ่มนิ่มเหมือนขนสัตว์มีชื่อว่า'เบโปะ'มันเป็นผู้ชายโรคจิต???ที่สวมชุดหมีขั้วโลกเสมอ มันเป็นพวกเปลี่ยนอารมณ์ไวมาก
"ที่หลังอย่าให้เจ้าซาชิมันมารอหน้าลิฟค์อีกนะ"ผมเอ็ดใส่มันไปพร้อมกับปัดฝุ่นและจัดระเบียบของเสื้อผ้าตัวเอง
"ขอโทษครับ"เห็นมะ ไม่ทันขาดคำมันก็หน้างอขอหักจ๋อยไปแล้ว
"อย่าไปโทษเบโปะเลยหน่า'เพนกวิน' ซาชิมันพุ่งตัวไปทันทีพวกฉันก็ห้ามไม่ได้หรอก"ไม่ทันไรคนที่ทำให้ผมต้องเหนื่อยมาตั้งนานมันก็ปรากฏตัวออกซักที และชื่อของผมก็คือ'เพนกวิน'ผ่านมาครึ่งตอนชื่อพึ่งปรากฏ
ส่วนชายผมดำผิวสีแทนที่สวมตุ้มหูสีทองและขอบตาดำปี๋เป็นเอกลักษณ์นั่นคือคุณหมอ'ทราฟาลก้า ดี วอเตอร์ ลอว์'เป็นสุดยอดหมออัจฉริยะเจ้าของคลีนิค'Heart'พวกเราทุกคนในโรงพยาบาลมาในงานนี้ในฐานะแขกV.I.P
พวกเราถูกชวนให้มาในงานเลี้ยงนี้"คุณรู้มั้ยว่าผมลำบากแค่ไหน"ผมเอ็ดใส่เขาทันทีเมื่อเจอหน้า
"แค่ไหนล่ะ เพนกวิน"แล้วเขาก็ยังจะมาพูดเล่นอีก
"ทั้งแจกลูกโป่ง,ใบปลิว และทิชชู่"
"แล้วไม่ได้เจออะไรดีๆเลยเหรอ"เพียงเขาพูดประโยคนี้ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ผมนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่ผมได้เจอกับเค้าในวันนี้พวกเขาช่วยเรียกสติผม ผมเลยตอบเข้าไปอย่างปากไม่ตรงกับใจ
"ไม่เลยซักนิดสภาพผมเหมือนทำงานพาร์ทไทม์"
"จริงเหรอแต่... หน้านายแดงนะ"เขาเอาหมวกของผมมาให้พร้อมกับไปในงานจริงพร้อมกับแซวผมก่อนที่จะเข้าไปด้วยร้อยยิ้มที่แสน'น่าขนลุก' พวกผมทุกคนเดินตามเขาไปในงานเลี้ยง ระหว่างที่พวกเรากำลังดื่มไวน์กันอยู่ในงาน ลอว์หยุดยืนนิ่งมองคนหน้าสุดของอีกกลุมหนึ่ง
คนนำหน้าสุดนั้นมีผมสีแดงที่เหมือนกับเปลวไฟและดวงตาที่มีสีดั่งโลหิต ตอนที่กำลังจะเดินผ่านกันมีชายสวมหน้ากากสีลายทางขาวสลับฟ้าสวมเสื้อลายจุดขาวสลับดำมายืนอยู่ข้างๆของชายผมแดง ระหว่างที่ทั้ง2คนได้เดินผ่านกันดูเหมือนว่าชายผมแดงจะหันมากระซิบบางอย่างกับหมอก่อนที่จะผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมรู้สึกบางอย่างแปลกๆกับชายสวมหน้ากากคนนี้มากเลยล่ะ
หลังจากนั้นหมอก็หายตัวไปไหนไม่รู้ และผมก็เริ่มที่จะรู้สึกเอียนกับงานเลี้ยงแล้วล่ะสิ ผมพยายามดันให้ตัวเองได้ออกไปที่ระเบียงเพื่อไปรับอากาศบริสุทธิ์ แต่ผมกับมาเจอกับชายสวมหน้ากากที่อยุ่ภายในงานมาอยู่ตรงระเบียง
ผมพยายามอยู่ให้ห่างจากเค้ามากที่สุดแต่เค้าก็เขยิบเข้ามาใกล้ผม ผมก็พยายามถอยออกจากเค้าเรื่อยๆ เค้าก็เขยิบๆเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆจนตัวผมชนชิดติดกับผนังที่ติดกับรั้วระเบียง ผมกำลังจะล้มลงไปเค้าเอามือของเค้าเข้ามาโอบรับตัวของผมเอาไว้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับชายคนนั้น...
ผมนึกถึงเค้าอีกแล้ว เจ้าหน้ากากนี่มันขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วทำยังดี ผมพยายามดิ้นจนสุดความสามารถแต่เค้าก็ไม่ปล่อย เค้าเลื่อนหน้ากากขึ้นและมากระซิบข้างๆใบหูของผม ผมทำอะไรไม่ถูกจึงปิดตาทั้ง2ข้างเอาไว้
"นายจำฉันไม่ได้เหรอ"เมื่อผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ผมก็ลืมตาขึ้นมาเห็นชายหนุ่มหน้างามที่มีดวงตาสีฟ้าเหมือนกับท้องนภาที่อ่อนโยนนั้น ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตกลงไปสู่ภวังค์มนต์สะกด ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับตาคู่นั้นยิ่งกว่าครั้งแรกที่เจอ เค้าช่วยประคองตัวผมให้ลุกขึ้นมาและฝังเขี้ยวลงมายังต้นขอของผม
"โอ้ย!..."ผมร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดที่โดนเค้างับลงมาที่นั้นทำให้พอที่จะดึงสติของผมได้นิดนึง ผมต่อว่าใส่เขาทันทีที่รู้สึกตัว
"ทะ-ทำอะไรของคุณน่ะ"
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผมก่อนที่จะเลื่อนหน้ากากมาปิดหน้าของตนเองอย่างเดิมและตอบกลับผมด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไป
"ฉันแค่ตีตราว่านายเป็น-ของ-ฉันยังไงล่ะ"
"ทำอย่างนี้ผมจะเข้าไปในงานได้ยังไงล่ะ"ผมตะโกนตอกย้ำใส้หน้าของเค้า แต่เค้าทำเป็นไม่สนใจและก่อนที่จะก้าวออกไปที่ประตู ผมถามชื่อของเค้า
"แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ"
"...ฉันชื่อคิลเลอร์"เมื่อกี้เค้านิ่งเงียบไปพักนึงก่อนจะเลื่อนหน้ากากนั้นขึ้นมาและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผมด้วยดวงตาสีนภาคู่นั้น ผมไม่รีรอช้าที่จะตอบเค้ากลับตาม'มารยาท'
"ผมชื่อเพนกวิน"
"หวังว่าจะได้พบกันอีกนะเพน-กวิน"เค้าเดินออกไปโดยไม่กล่าวลาผมเลย เหมือนเค้าจะเชื่อนะว่ายังก็ต้องเจอกันอีก ผมก็เชื่อเหมือนกัน
ภายในงานนั้นฉันได้เดินออกมาจากระเบียงหลังจากที่ผมได้พบกับเขาอีกครั้ง ไม่สิฉันควรจะเรียกเขาว่า'เพนกวิน'สินะ การที่ฉันได้มาพบกับเค้าอีกมันทำให้ฉันไม่ได้คึกคะนองอะไรและเอ่นสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะพูดออกมา
"บางที่คริสต์มาสอีฟ มันก็ไม่ได้แย่นะ"ผมมองไปยังดวงจันทร์แต่ผมกับเห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ อย่างการที่มีคนกำลังปะทะกันอยู่บนหลังคาเนี่ย ผมทำเป็นมองไม่เห็นก็จริงแต่ผมคิดว่าคริสต์มาสปีนี้ดีที่สุดเลยล่ะ
-----------------------------------------------------
Kid x Law
ภายในงานเรื่องที่รวมคนดังมากมายมาผมรู้สึกเบื่อที่... ที่ว่าจะไปกี่งานผมก็ต้องเจอ'ไอ่คุณยูสทัส'เสมอเลย และตอนนี้ผมกำลังอยู่ตรงนอกระเบียงเพื่อเลี่ยงที่จะต้องสูดอากาศหายใจร่วมกับหมอนั้น แต่ผลสุดท้าย...
'ก็มาเจอมันอยู่ดี'
หมอทราฟาลก้าหน้างอขอหักเมื่อต้องมาเจอกับที่คนที่เกลียดอีกแล้ว และสิ่งที่ไม่พูดภายในงานเมื่อกี้อีก'เจอกันอีกแล้วนะ ทราฟาลก้า' เมื่อไหร่ไอ่คุณยูสทัสมันจะเลิกกวนประสาทผมซักที
"ไง!หมอทราฟาลก้าไม่ได้พยกันนานเลยเนอะ"
"เออ โคตรนานเลย"ผมตอบออกไปโดยไม่สนใจอะไรเลย และอยู่ๆไอ่คุณยูสทัสมันกระโดดมาหาตัวผม หัวของผมกระแทกกับระเบีบงเต็มๆผมรู้สึกเบลอไปหมดเลย ทั้งตาแบะหูของผมมันเหมือนกับใช้การไม่ได้ส่วนตอนนี้ไอ่คุณยูสทัสก็เอะอะโวยวายบางอย่าง
ก็คนมันไม่ได้ยินเนาะจะรู้เรื่องได้ยังไงกันเล่า แล้วมือทั้งสองข้างของมันก็มาบ้องกระแทกเข้าที่หูทั้งสองข้างของผมเต็มๆ 'โอ้ย!ทำไรเนี่ยไอ้บ้า'เมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกติผมต่าว่าใส่หน้าของที่กำลังค่อมผมอยู่
"ทำอะไรเนี่ย ไอ่คุณยูสทัส"
"ก็ไปดูตรงนั้นไป"ไอ้คุณยูสทัสมันไล่ให้ผมไปดูตรงนั้น ผมเอี้ยวคอของผมไปเห็นเศษหินก่อนยักษ์ที่แตก ก็พอเดาได้เลยว่ามันลอยมาหาผมแล้วไอ้คุณยูสทัสก็กระโดเข้ามาช่วย
"..."ผมเงียบไปพักนึงก่อนพึ่งจะมารู้ตัวว่าหน้าของผมมันแดงไปหมดแล้ว ไอ่คุณยูสทัสมันฝังเขี้ยวลงมาที่คอของผมแล้วผมก็ต่อว่าใส่เต็มหน้า
"ทำอะไรน่ะคุณยูสทัส"
"...ไม่รู้สิแกน่าแกล้งดี...น่ะ"เพียงแค่หมอนั้นพูดจบประโยคตัวของไอ้คุณยูสทัสก็ลงมาทับตัวของผม มันหมดสติไปแล้วผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเรียกชื่อของมัน
"...ยูสทัส ไอ้คุณยูสทัสเป็นอะไรน่ะ"ตัวมันอยู่ทับตัวของผม ผมเอาตัวของมันขึ้นมาพร้อมกับตัวผมเมื่อผมเอามือไปแตะที่หัวมันก็มีน้ำสีแดงมากมายอยู่ในมือของผม
ผมจึงต้องพยุงลากตัวมันออกไปของนอกงาน และพามันไปปฐมพยาบาลที่บ้านของผมเองนี่แหละ หลังจากนั้นผมก็ปล่อยมันไปนอนที่เตียงก่อน
ผมไม่รู้จะไปนอนตรงไหนดีเลย ผมจึงจะไปนั่งดูทีวีที่โซฟาแต่มือของไอ้คุณยูสทัสมันดึงแขนผมเอาไว้ ผมจึงพยายามสะบัดมือของมันให้ออกแต่ดูเหมือนมันจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ พอมันลืมตาขึ้นมาก็เห็นเป็นนัยน์ตาสีโลหิตสดใหม่ที่กำลังจ้องมองผมอยู่ มันหันมาถามผมที่กำลังจะไปนั่งที่โซฟา
"นายจะไปไหน ทราฟาลก้า"มันหันผมและดวงตาสีแดงมาทางผม
"ผมจะไปนั่งโซฟา คุณน่ะนอนที่เตียงไป"ผมก็ยังคงคิดจะไปนั่งที่โซฟาแต่โดนมือของมันกระชากเอาไว้ และหนำซ้ำมันยังกระชากตัวของผมลงไปนอนบนเตียงข้างมันอีก แผลรอยช้ำตรงคอยังเจ็บแปล๊บๆอยู่เลย
ไอ่คุณยูสทัสมันหันมามองที่ผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน???(ตรงไหนฟระ) และมันยังจะมาขึ้นค่อมบนตัวผมบนเตียงของผมอีก ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่มันไปกินอะไรมาเนี่ยทำไมแรงเยอะจังวะ! ตูจะโดนมันข่มคืนเหรอเนี่ย!?! ชิบห-ายล่ะตูเป็นผู้ชายนะโว้ยยย!!!
"...โอ้ย!ทำอะไรของนายอีกเนี่ย"
"รู้ไหม...ฉันน่ะ..ชอบนายตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรกแล้ว"
"...อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆล่ะ ทราฟาลก้า"มันพูดจริงพูดเล่นวะเนี่ย!!! ตูกลัวจนจะบ้าตายแล้วเนี่ยแล้วจู่ๆมันก็มาจูบปากของผมแบบแนบเนื้อ ตอนนี้มันเล่นสอดแทรกลิ้นเข้ามาภายในปากของผม ลิ้นของผมและมันพัวพันกันไม่หยุดเลย ผมหายใจไม่ออกจึงดีดดิ้นตัวออกจากมัน
มันและผมเมื่อออกจากกันเราหอบด้วยกันทั้งคู่ ตอนดึงออกน้ำลายของผมและมันยืดออกมาเหมือนรวมเป็นหนึ่งเดียวกันเลย แล้วมันก็ยังไม่หมดตัณหาที่จะเข้ามาจูบผมอีก จูบผมไม่เท่าไหร่แต่ตอนนี้นิ้วทั้งสองของมันกำลังสอดแทรกเข้ามา...ในร่างกายของผม
"อ่ะ! อ่าห์!...หยุดเถอะคุณยูสทัส"ผมรู้สึกเจ็บแบบสุดๆเลยนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ผมจะเคยมาโดนทำของแบบนี้ ดุ้นของผมมันแข็งไปหมดแล้วเพราะชอบหรือเสียวกันแน่เนี่ย
"นี่เป็นครั้งแรกของนายงั้นเหรอ ทราฟาลก้า"มันถามผมในขณะที่กำลังพยายามข่มขืนผมอยู่ด้วยซ้ำ และตอนนี้มันเล่นจะเสียบของมันเข้ามาในตัวของผมแล้ว
'เนื่องจากว่าต่อจากนี้ต่อไปมันจะติด[R.15+]ผมจึงขอสงวนฉากนี้ต่อไปเพราะมันติดเรทมามากแล้วจึงขอตัดฉากทันทีเลยนะครับ'
ตาของผมทั้งสองดวงลืมขึ้นมารับแสงอาทิตย์ ผมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำตามเดิมเหมือนทุกวันแต่... ไม่รู้ทำไมถึงปวดตัวไปหมดเลย ผมจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนผมไปทำอะไรมา รู้แค่ว่าตอนนี้ผมยังง่วงอยู่เลยผมเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แล้วผมก็มาเจอไอ่คุณยูสทัสมันกำลังแปรงฟันในห้องน้ำอยู่... ด้วยแปรงฟัน!?!ของผม และมันยังใส่แค่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวด้วย
"น่ะ-นายมาทำอะไรที่ห้องฉันเนี่ย!!!"
"อะไรกัน ลืมไปแล้วเหรอ...ว่าเมื่อคืนเรามีอะไรกัน"เพียงแค่มันพูดจบประโยคเรื่องเมื่อคืนระหว่างผมกับมัน ผมก็นึกออกขึ้นมาในทันที ผมจึงเข้าไปทุบตีมันภายในห้องน้ำของผม แล้วมันก็มากัดคอของผมด้วย
"ทำไรอีกเนี่ย ไอ่คุณยูสทัสปล่อยฉัน"
'อย่ามายุ่งอะไรกับบ้านผมอีกนะ"ผมไล่มันออกไปพร้อมกับโยนเสื้อผ้า และกุญแจรถที่มีพวกกุญแจหมีขาวติดอยู่ผมรีบปิดประตูบ้านและล็อกมันไปทันที และมันยังตะโกนใส่ผมพร้อมกับถือกองเสื้อผ้า
"เฮ้!เอาฉันเจ้าไปนะ ทราฟาลก้า"ผมเอาตัวพิงกับประตูบ้าน และตอนนี้ใจผมเต้นแรงมากและผมก็หวังว่าหมอนั้นจะไม่ใช่พรหมลิขิตของผมในคืนวันคริสต์มาสอีฟ และหวังว่าจะไม่พบกับหมอนั้นอีก
-----------------------------------------------------
-End- To be continued
"เนื่องจากว่าตอนแรกผมนั้นกะจะอัพตั้งแต่เมื่อคืนแต่ว่ามันติดตรงที่ว่าตอนแต่งคู่ของคิดแบะลอว์เมื่อคืน ผมคิดว่าถ้าอัพไปติดเรทแน่ๆจึงทำการเปลี่ยนแปลงเรื่องราวนิดหน่อย หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับวันคริสต์มาสอีฟทุกปีนะครับ"
"และเรื่องจองสองคู่'อาจจะ'มีแต่งต่อเป็นเนื้อเรื่องย่อย แต่มันก็แค่อาจจะเพราะเนื้อเรื่องหลักนั้นผมคิดไว้แล้วแน่นอนว่ามีภาคต่อแน่ๆ จึงคิดว่าถ้ามีโอกาสจริงจะแต่งเป็นเนื้อเรื่องย่อยให้ติดตาม"
อย่าลืมติดตามกันด้วยนะครับ ถ้าอยากอ่านกันก็คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
1คนอ่าน=100ล้านกำลังใจ
1คอมเมนต์=1ล้านกำลังใจ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ไม่ทำไมไม่ต่ออ่ะอารมณ์ค้าง😭😭😭😭😭
จริงๆอยากอ่านฉากนั้นนะแต่ราจะใช้การมโนขั้นสูงสุดค่ะ >///<
อ่านไปฟินไปสนุกไปชอบมากๆเลยค่ะ