Story:My Friend
Relation:Short fiction
Category:Normal
Pair:Doflamingo x Crocodile Ver.c
-----------------------------------------------------
คุณเคยมีเพื่อนสนิทรึเปล่า??? แฮะๆๆ ทุกคนก็ต้องมีอยู่แล้วนี้เนอะ งั้นขอถามอีกข้อหนึ่งละกันนะ.. แล้วคุณเคยรักเพื่อนสนิทของคุณรึเปล่า
"นี่ เวอร์โก้~วันนี้มีเรียนอะไรบ้างอ่ะ"
"น่าจะคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และอังกฤษล่ะมั้งนะ ดอฟฟี่"
เด็กหนุ่มหัวทองเสยตั้งสวมแว่นกันแดดสีไลลิคหันไปคุยกับเพื่อนของเขาโดยที่เจ้าตัวนั้นกำลังเดินถอยหลัง เด็กหนุ่มผมดำทรงหัวเห็ดสวมแว่นดำเดินตอบไปพลางโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีเศษอาหารติดอยู่ตรงบริเวณแก้มข้างซ้ายของเขา ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินทางไปโรงเรียนก็มีบางอย่างสะดุดตาของเด็กหนุ่มทั้งสองให้หันไปมอง
สิ่งที่เด็กหนุ่มทั้งสองคือผู้ใหญ่คนหนึ่งและกลุ่มเด็กตั้งแต่อายุ10ปีลงมาได้ หน้าตาของแต่ละคนที่ทั้งสองเห็นนั้นไม่มีใครเลยที่รู้จักแต่ทันใดนั้นหนึ่งในกลุ่มเด็กก็มีบางคนที่สะดุดตาของเด็กหนุ่มผมทอง เป็นเด็กหนุ่มที่อายุพอๆกับตัวของเขาแต่ที่ทำให้เขาสนใจเพราะมีเรือนผมสีดำแกมม่วงยาวเสยตั้ง และหน้าตาที่สวยประดุจดั่งเจ้าหญิง ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีทองอำพันเข้มเหมือนดั่งสัตว์ป่า
บุคคลที่สามผู้กล่าวเอ่ยเริ่มแยกตังออกมาจากกลุ่มคนเหล่านั้น ในตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มมีความรู้สึกอยากจะเดินตามไปแต่ก็พึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบโรงเรียน เด็กหนุ่มทั้งสองจึงรีบวิ่งไปด้วยความเร็วสูง ผลจากความช้าแม้จะเพียงเสี้ยววินาทีของทั้งสองทำให้ต้องโดนลงโทษยืนกระต่ายขาเดียวถือถังน้ำอยู่หน้าห้องเรียน
"นี่ เทรโบลรู้จักกลุ่มคนที่พึ่งย้ายมารึเปล่า"
"อะไรกาน~ ดอฟฟี่อยากรู้เหรอ"
"ไม่บอกงั้นก็ไม่ต้องหรอก เทรโบล"
เด็กหนุ่มถามกับชายหนุ่มที่นั่งติดจากเขาไปไม่ไกล ก่อนจะประชดประชันใส่แล้วคิดจะลุกออกจากที่นั่งไป ชายหนุ่มจึงรีบคว้าแขนเล็กของเด็กหนุ่มให้กลับมานั่งที่เดิม และตอบทุกอยากที่เขาสงสัย ทุกอย่างที่เด็กหนุ่มได้รับมาคือชายวัยกลางคนกับกลุ่มเด็กย้ายมาจากอลาบาสต้ามาที่เมืองนี้ ข้อมูลไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
มันก็ยังคงเป็นสิ่งที่ต้องคาใจของเด็กหนุ่มไปอีกนาน จนกระทั่งวันหนึ่งภายในห้องเรียนของเขาซึ่งมีกลุ่มคนอายุประมาณเขาได้อยู่7-8คน และหนึ่งในกลุ่มนั้นก็มีบางคนที่สะดุดตาของเขาอย่างแรง
"เอาล่ะ ทุกคนสนิทกับเพื่อนใหม่นี้ด้วยนะ".
"ครับ/ค่ะ"
ร่างบางผมดำเด็กชายที่เขาเจอในวันก่อน ตอนนี้เค้าเป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กที่อายุพอๆกับตัวของเขา เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปนั่งตามที่ครูบอก ร่างบางนั้นเดินไปนั่งริมหน้าต่างและหลังสุดของห้อง มาแทบตลอดทั้งวันเขาแทบจะเอาแต่มองไปที่หน้าต่างโดยไม่สนใจการเรียนเลยสักนิด ในบางครั้งก็จะคุยกับคนอื่นที่มาพร้อมตัวเขา
ในตลอดหนึ่งวันมานี่เขาแทบจะไม่ได้คุยกันเลยสักนิด ไม่สิ ต้องเรียกว่าแทบจะไม่เคยได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำ เพราะลองให้เวอร์โก้เข้าหาก็โดนเมินใส่อย่างไร้ทางเยียวยา เด็กหนุ่มทรงผมลูกเจี๊ยบเดินไปมาหลายต่อหลายริบในสนามหญ้าสีเขียวอ่อน ในระหว่างที่กำลังคิดก็มีบางอย่างมากระแทกเข้ที่หัวอย่างแรก
"โอ้ย!!! ใครทำเนี่ย"
เมื่อหันไปทิศทางที่เศษก้อนหินลอยมาหาตัวของเขา ทำเอาตัวเขาชะงักไปพักหนึ่งเพราะสิ่งที่เขาเจอคือเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนกำแพงบ้านของเขาในตอนนี้ที่แสงจันทร์ส่องประกายพอดี ไม่รู้ทำไมภาพนั้นถึงติดตาของเขาและดึงดูดให้หลงไหลมากขึ้น
"นายเป็นใคร"
"!?!"
เด็กหนุ่มชี้นิ้วมาที่ตัวด้วยความสงสัยที่ออกมาจากใบหน้า แม้ว่าเขาจะตอบมาแล้วแต่ก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยด้วยซ้ำ และเมื่อพยายามเข้าไปใกล้เรื่อยๆเพื่อฟังเสียง เสียงที่ได้รับกลับมาคือเสียงที่ไพเราะเสนาะหูของเขาเป็นอย่าง น้ำเสียงและหน้าตาเมื่อเอาองค์ประกอบเหล่านั้นมารวมกันมันทำให้ดูเป็นผู้หญิงมากกว่า
"ฉันไม่ได้ชื่อ'นาย' ฉันชื่อ'คร็อกโคไดล์'ต่างหาก"
"งั้นเหรอ เสียงของนายนี่เหมือนผู้หญิงจังนะ"
เด็กหนุ่มสบถเล็กน้อยก่อนจะกระโดดลงไปนอกรั้วบ้านของเขา และวิ่งหายไปในป่า ความมืดได้บดบังตัวของเขาก่อนจะหายไปเด็กหนุ่มเจ้าของบ้านรีบที่จะวิ่งเข้าไปในบ้านไปหาเพื่อนสนิทของเขา
"เวอร์โก้ เมื่อกี้เด็กใหม่มาหาฉันด้วย"
"คนไหนล่ะ ดอฟฟี่"
"ก็ที่ผมดำๆ ทำตัวหยิ่งๆไงล่ะ"
"จริงเหรอ แล้วดอฟฟีทำได้ยังไงล่ะ"
"หมอนั้นตอบเอง ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร"
ก็ตามประสาของเด็กๆนั้นแหละ เมื่อมีเรื่องบางอย่างก็มักจะเอามาอวดคนอื่น มันอาจจะฟังดูเหมือนขี้โม้ก็จริงแต่ตอนเด็กผมน่ะโคตรของผีเจาะปากเลยล่ะ ช่วงเวลาที่ผมเดินไปโรงเรียนนั้นมักผ่านบ้านของหมอนั้นเสมอ ผมจึงมักไปหาที่บ้านออกบ่อยๆ
"ขออนุญาตครับ"
"มีอะไร"
ประตูบานใหญ่ตรงเบื้องหาของผมถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายวัยกลางคนที่ตัวใหญ่กว่าเขา3เท่าได้ เด็กหนุ่มตัวสั่นเล็กน้อยเพราะมองไม่เห็นใบหน้าของร่างยักษ์ เมื่อก้มลงมานั้นเผยให้เห็นใบหน้าหน้าใจดีและยิ้มแย้มทำให้ดูเป็นผู้นำครอบครัว
"มาหาใครเหรอ"
"มาหาคร็อกโคไดล์"
"งั้นเข้ามารอก่อนสิ"
เด็กหนุ่มเดินเข้ามาภายในบ้านนั้นดูเรียบร้อยและสะอาดมาก ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้มันจะใหญ่และโล่งมาก จากที่ดูรองเท้าหน้าบานนั้นก็บอกได้เลยว่ามีคนเยอะ นั่งรอไปไม่นานก็มีบางคนเดินลงมาจากบันไดเป็นเสียงที่เอะอะที่สุดเท่าที่เขาได้ยินมาเลย
"อรุณสวัสดิ์ฮะ พ่อ"
"สวัสดีฮะ พ่อ"
คำกล่าวทักทายยามเช้ากับบุคคลเดิมซ้ำไปมาด้วยปริมาณเด็กที่มากจึงอีกนาน มันทำเอาคนรอหรือแขกในบ้านต่างน่าเบื่อตามๆกัน จนกระทั่งไปถึงคนสุดท้าย ผมสีดำ ตาสีอำพัน เสื้อผ้าสะอาด และยังมีความเป็นผู้ดีลอยออกมาอีก
"ใครมาอ่ะ ตาแก่"
"เพื่อนลูกไม่ใช่เหรอ"
"....ไม่รู้จักอ่ะ"
โดนอย่างนี้เขาก็สะดุ้งตกใจไปสักพักหนึ่งก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมา เขางงมากกับการที่เมื่อวานหมอนั้นมาหาเขาถึงบ้าน แต่พอตื่นขึ้นมาก็เหมือนจะจำเขาไม่ได้แล้วไม่รู้ทำไม
"ฉันดองกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้เพื่อนห้องเดียวกับนายไง"
"อืม... อืม... อืม..."
"อ๋อ!!! ลูกเจี๋ยบใส่แว่นดำ"
"มาทำไร"
คำถามที่ไม่ต้องถามก็น่าจะรู้ ไม่มีใครเขามาถึงบ้านคนอื่นตั้งแต่เช้าหรอกนอกซะจากจะมาเดินไปโรงเรียนด้วยกัน แต่คนพึ่งรู้จักกันวันเดียวไม่สิแทบไม่ถึงชั่วโมงเลย จะมารับที่บ้านก็ดูแปลกๆนะ
"ก็มารับไง เพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย"
"ถ้าคิดงั้นก็กลับไปเถอะ"
คร็อกโคไดล์ลุกขึ้นก่อนจะหันแผ่นหลังให้แล้วมีพี่ชายที่อายุน่าจะเยอะกว่าสองคนลุกขึ้น คนหนึ่งผมทองเหมือนสับปะรด ส่วนอีกคนผมสีน้ำตาลมีรอยเย็บอยู่ตรงคิ้วซ้ายลากยาวลงมา มันทำเอาเขากลัวไปเล็กน้อยเพราะสายตาของทั้งสองคนนั้นเหมือนกำลังมองเหยื่อตัวน้อย
แต่ไม่ทันไรร่างของเขาก็ถูกชักนำไปโดยบางอย่าง มือของเขาถูกกระชากไปอย่างแรงเมื่อเงยหน้าไปดูก็พบว่าเป็นคร็อกโคไดล์ ที่เผยรอยยิ้มที่สดใสและดวงตาที่เปล่งประกายออกมา เมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเผยให้เห็นซึ่งความน่าจับตามองของคนเบื้องหน้าผม ไม่ว่ายังไงก็มิอาจจะละสายตาออกจากตัวเขาได้เลย
"มาเร็วสิ ลูกเจี๊ยบ"
ในเวลานั้นผมไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นนอกจากวิ่งตามคนเบื้องหน้าไปให้เร็วที่สุดจนถึงที่หมาย ผมและเขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจนสามารถเรียกได้เต็มปากว่า 'เพื่อน' เจอกันทุกวัน เล่นด้วยกันทุกวัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน ความสัมพันธ์ของพวกเรากำลังจะดีอยู่แล้ว ถ้าวันนั้นผมไม่ไปเจอความลับของเขา
วันนั้นเป็นวันเช้าท้องฟ้าสดใสเหมือนเช่นเคย และผมก็มารอที่บ้านอย่างเช่นเคย คนในบ้านก็ยังคงต้อนรับอย่างอบอุ่นเหมือนเช่นเคย อะไรที่ไม่เหมือนเดิมล่ะ? ไม่เหมือนเดิมก็ตรงที่มาสายไง ด้วยความที่ขี้เกียจรอผมจึงตัดสินใจที่จะขึ้นไปตามในห้องน้ำ
สิ่งที่ผมเห็นเมื่อเปิดประตูห้องน้ำคือภาพของผู้หญิงอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมกำลังสวมเสื้อชั้นใน แต่ไม่ว่าผมจะมองยังไงคนตรงหน้าก็คือเพื่อนของผม สิ่งที่ผมเจอที่โรงเรียนกับที่ผมเห็นในตอนนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรก็มีร่างยักษ์มาบังช่องทางด้านหน้าเอาไว้
"เธอเห็นแล้วใช่มั้ย"
"ครับ!?!"
"เข้าใจใช่มั้ยว่า...เป็นอะไร"
"เป็นผู้หญิง"
ผมรู้ในทันทีว่าไม่ควรจะเอาไปเล่าให้ใครฟัง ไม่ใช่ไม่ควรใช้คำว่าอย่าเล่าน่าจะเข้าใจง่ายกว่า ความลับที่คนทั้งบ้านปิดกันมาตั้งนานกลับต้องมาจบลงที่ผม เพราะเห็นแล้วผมจึงต้องมาโรงเรียนเพียงลำพัง โดยที่คร็อกโคไดล์ออกมานานจากผมเกินครึ่งชั่วโมง
ผมคาดหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี จะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้น... แต่มันก็เป็นได้เพียงแค่ความคาดหวัง ในตอนเช้าของวันถัดมาเวลาเดิมผมมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังนั้นเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือบ้านหลังนี้มีป้ายอยู่ตรงสนามหญ้าโดยเขียนเอาไว้ว่า 'ประกาศขายบ้าน'
นั้นคือเหตุการณ์ที่ผมสูญเสียเพื่อนไป บ้านหลังนี้มีเฟอร์นิเจอร์ทิ้งเอาไว้มากมายแต่กลับไม่มีใครอยู่สักคน ผมวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตเพื่อไปหาเทรโบลที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน ผมกระโจนหาและกระชากปกเสื้อของเทรโบลขึ้นด้วยกำลัง
"คนพวกนั้นเค้าไปไหนกัน!!! บอกฉันมา!!!"
"ดอฟฟี่~ ฉันไม่รู้หรอก รู้เพียงแค่ว่าจะไปกันในตอนเช้ามืด~"
"แต่ไม่รู้ว่าไปหนาย~"
ทุกอย่างมันเหมือนขาดตอนหายไปในทันที ครอบครัวนั้นหายไปโดยไม่มีใครที่นี้ได้พบเจออีก ชีวิตของผมกลับมาเป็นแบบปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยังนึกถึงแต่เธอ เธอเท่านั้นที่จะให้คำตอบผมได้ว่าทำไมต้องเป็นเธอ
-5ปีผ่านไป-
ผมในตอนนี้อายุ14ปีแล้ว ผมได้เลือกที่จะเข้าโรงเรียนมัธยมที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไร ผมคิดอยากจะใช้ชีวิตให้แต่ผมกลับออกมาจากอดีตไม่ได้ ผมได้แต่นึกถึงเธอมาตลอด5ปีเต็มจนเหมือนบ้าที่คอยตามหาคนที่ชอยมาแสนนาน
ผมพยายามตามหาตัวเธอให้เจอและกลับไปเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้ สิ่งที่ผมต้องการในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือเธอ เธอคือคนที่จะทำให้ผมเจ้าใจซึ่งทุกอย่างที่อยากรู้ และทุกอย่างที่อยากได้จากเธอ
ร่างสูงวิ่งไปด้วยความเร็วที่คงที่วิ่งโดยไม่สนใจคนที่ตัวเองเดินผ่าน เมื่อวิ่งผ่านหญิงสาวคนหนึ่งก็มีลมตามมาจากด้านหลังพัดหน้าม้าที่ปิดตาทั้งสองให้เปิดมา เผยให้เห็นนัยน์ตาสีอำพันและผมสีดำที่เข้ากันได้ดี แต่อีกฝ่ายวิ่งนำไปแล้วจึงไม่ทันสังเกตุว่าคนที่เขาตามหาอยู่แค่ด้านหลังของเขา
"ดอฟฟี่!?!"
ถ้าจะให้ย้อนถึงเหตุผลว่าทำไมตอนนั้นเธอและพี่น้องกับพ่อย้ายออกไปจากเมืองนั้น มันไม่ใช่เพราะอะไรเลย แต่เป็นเพราะเธอกลัวว่าจะโดนตัดเพื่อนกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด ความจริงนั้นเธอกลัวมาโดยตลอดว่าอีกฝ่ายจะรับไม่ได้
ในวันนั้นเธอยังจำได้ดี ภาพที่อีกฝ่ายเข้ามาเจอกับเธอในห้องน้ำตอนนั้นทั้งเธอและเขาทำอะไรไม่ถูก ทั้งสองทำได้เพียงเงียบและหน้าแดงเป็นอย่าง ยังดีที่พ่อของเธอมาทัน ทุกอย่างจึงจบไปเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็ทนให้เห็นแบบนี้ไม่ได้
"ตาแก่ จะทำยังไงดี"
"ฉันจะทำยังไงดี หมอนั้นรู้แล้ว"
"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่... ฉันไม่อยากให้หมอนั้นเลิกคบกับฉัน"
พ่อของเธอเงียบไปสักพักใหญ่ ร่างของเด็กสาวทรุดลงไปร้องไห้กับพื้นเธอทำอะไรไม่ถูก เพื่อนคนแรกของเธอรู้ความจริงทุกอย่าง เธอชอบเขา เขาชอบเธอแต่เธอก็กลัวว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นสักวันหนึ่งอยู่เสมอ
"..งั้นคืนนี้เราย้ายบ้านกันนะ"
เพื่อแก้ไขทุกอย่างที่เกิดขึ้นเธอต้องย้ายไปอย่างกีะทันหันกับครอบครัว. เพื่อที่จะไม่ต้องเจอกันอีกนี่เป็นทางออกที่ดีสำหรับเธอในตอนนี้ แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตของเธอถึงยังคงต้องหมุนเวียนมาเจอกับเขาที่เคยทิ้งไป
-----------------------------------------------------
-End-To be continued
จบแล้ว แต่งจบแล้ว!!! นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมมานาน ตามจริงมันไม่ควรนานขนาดนี้แต่เพราะตอนนี้ทั้งติดเรียน ติดสอบ ติดเกมส์จึงทำให้มีเวลาน้อยมาก เดือนหน้าผมก็สอบอีก เลยกะที่จะแต่งในช่วงวันหยุดนะครับ ถ้าชอบอย่าลืมกดติดตามและแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย