Short&Long Fic one piece [Yaoi&Normal]

ตอนที่ 11 : Lover Online [Kid x Law]

Story:Lover Online

Relation:Short fiction

Category:Normal

Pair:Kid x Law 

-----------------------------------------------------

   คุณเคยคุยกับใครบางคนโดยที่ไม่รู้จักรึเปล่า เพื่อนที่ไม่เคยเจอกันจริงๆแต่กลับเหมือนรู้จักทุกเรื่องของเขา ถามว่าฉันเคยรึเปล่าเหรอ... เคยสิแล้วฉันก็รู้สึก'ชอบ'หมอนั้นด้วย มันก็เป็นแค่ความคิดที่เกิดขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว.. และไม่รู้ว่าเค้าคือใคร

ฉันเกิดมาในตระกูลที่ใครต่างก็รู้จักดี พ่อเป็นนายน้อยแห่งดองกีโฮเต้แฟมิลี่ชื่'ดองกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้'ที่คนในโลกมืดรู้จักกันดีในชื่อ'โจ๊กเกอร์' ส่วนคุณแม่ก็เป็นลูกเพียงคนเดียวของหนวดขาว'เอ็ดเวิร์ด คร็อกโคไดล์'ประธานบริษัทบาร็อคเวิร์คส์ เป็นผู้หญิงที่เด็ดขาดและมีความเป็นผู้นำสูง ในโลกมืดมีชื่อว่า'มิสเตอร์ซีโร่'

การที่เกิดมาในครอบครัวนี้.. มันทำให้พบเจอแต่ความจอมปลอมของคนที่คิดจะเข้ามาหลอกครอบครัวของเรา ไม่เคยเจออะไรที่ออกมาจากใจจริงเลยสักครั้ง แต่ทั้งสองคนก็รู้ดีจึงไม่ได้พูดอะไรไปมาก ทุกๆวันมันน่าเบื่อ.. ในตอนนั้นเองที่ฉันเลือกไปเล่นเกมส์ออนไลน์ ตอนนี้แหละที่ทำให้ฉันได้เจอกับ'YK_Bastard'

ใครบางคนที่พึ่งเริ่มเล่นเกมส์เหมือนกันและ.. กำลังต้องการเพื่อน แทบจะทุกวันเราสองคนมักเจอกันในเกมส์เสมอมา มีครั้งหนึ่งที่เคยค้นหาชื่อนี้ดูแล้วพบเจอภาพของใครบางคนที่ถูกติดชื่อเดียวกัน หมอนั้นมีเรือนผมสีแดงสดและดวงตาที่เหมือนไฟเผาไหม้ทุกสิ่งและหน้าตาที่ดูอันตราย แล้วดูเหมือนว่าพวกเราจะอยู่ร.ร.เดียวกันด้วย

"นี่วาย นายอยู่โรงเรียนอะไร"

"ถามทำไมน่ะ อยากเจอฉันเหรอ"

"ก็พวกเราเล่นเกมส์ด้วยกันมาตั้งนานยังไม่เคยเจอกันเลยนะ"

"แล้ว.. เธออยากเจอฉันเหรอ"

ผลสุดท้ายหมอนั้นก็บอกมา.. ซึ่งร.ร.เดียวกันจริงๆด้วย แต่ที่เครียดยิ่งกว่าคือไม่เคยที่จะเจอแม้สักครั้งเดียวเลย ทันใดนั้นที่ตัวเธอกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีแสงเล็ดลอดออกมาจากทางประตู บานประตูห้องนั้นถูกแง้มโดยชายร่างใหญ่

"ลอว์ของป๋า ไปกินข้าวด้วยนะ"

"เดี๋ยวลงไปนะ ดอฟฟี่"

"อ๋อ!!! ใช่.. โครา- แอ็ค!!!"

ตอนนั้นเองที่ได้เห็นไม้ล้มต่อหน้าต่อตา ไม่ทันที่จะพูดจบพ่อของเธอก็ถูกใครบางคนใช้สองเท้าถีบมาที่ร่างของเขาอย่างจังจนต้องล้มลงไปกระแทกกับพื้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลคนรักของเขา 

"คิดจะหนีเหรอไอนกโง่"

"เปล่านะ เค้าไม่ได้หนีซะหน่อย"

"อย่าเถียง!!! เออ.. ลอว์"

"อะไรคะ หม่าม๊า"

"..วันนี้โคราซอนมาน่ะ"

จบประโยคไปได้ไม่นานร่างของลูกสาวพวกเขาก็หายตัวไปทันที คนพ่อทำเป็นเนียนไม่รู้เรื่องพยายามจะหนีแต่มันก็ไร้ผลเมื่อมีมือเรียวของภรรยามาจิกลงบนหัวของเขาอย่างแรง (ฉากต่อไปนี้อาจอันตรายเกินไป.. เราจึงขอตัดไปทางลอว์เลยดีกว่านะครับ) ชายหนุ่มในห้องอาหารนั่งมองรอบบ้านก่อนจะรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรงที่เกิดขึ้นมาบริเวณท้องของเขา

"มันเจ็บนะ ลอว์"

"คุณโคราต่างหากที่ผิด.. ที่ไม่บอกว่าจะมา"

ตอนนั้นเองที่หลานสาวของเขากำลังกอดเขาไม่ปล่อย มีบางสิ่งจากตรงข้ามของหลานสาวเขาอยู่ยริเวณบันได คือพี่ชายแท้ๆทางสายเลือดของเขากำลังจะโดนพี่สะใภ้ฆ่าในไม่ช้า ภาพที่เขาเห็นคือร่างของพี่ตัวเองนั้นติดอยู่กลับพื้นแล้งบนแผ่นหลังกว้างนั้นมีพี่สะใภ้ขี่อยู่และมือทั้งสองของเธอก็ดึงของพี่ของเขา

"โรซี่.. ช่วยพี่ด้วย"

"ไม่ต้องขอความช่งยเหลือเลย ไอนกโง่!!!"

มีเสียงบางอย่างเหมือนกับแท่งไม้ที่ถูกหักดังขึ้นมาหลังจากจบประโยค ทุกๆคนแทบตกใจกับเสียงนี้จึงรีบมาตามต้นเสียง สิ่งที่ทุกคนเห็นคือนายน้อยสกุลดองกีโฮเต้นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นและภรรยาที่ยืนอยู่ข้างกันกำลังจุดไฟเพื่อสูบซิการ์ แววตาของเธอในตอนนี้น่ากลัวจนหลายคนนั้นไม่กล้าสบตา

"มองอะไร!?! มาเก็บศพมันไปได้แล้ว"

"ครับ/ค่ะ!!!"

ร่างใหญ่ของชายสกุลดองกีโฮเต้ถูกยกไปยังเก้าอี้โดยเหล่าคนในแฟมิลี่ หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินไปขึ้นไปยังห้องของเธอโดยใจอะไรทั้งนั้น สิ้นเสียงประตูของเธอผู้บริหารสูงสุดทั้งสี่ก็เข้าหาร่างสูงและตะโกนโอดครวญ

"ดอฟฟี่!!!"

"ลอว์ไม่ไปดูดอฟฟี่หน่อยเหรอ!?!"

"..ไม่เอาอ่ะ จะอยู่กับคุณโครา"

นะ-นิสัยเอาความคิดของตังเองเป็นหลักนี่มันสามารถถ่ายทอดกันทางสายเลือดได้ด้วยเหรอ!?! คุณคร็อกโคไดล์ก็เป็นไม่ต่างจากประกาศิต ลอว์ก็ไม่สนใจความเป็นตายร้ายดีของดอฟฟี่เลยสักนิดเดียว

"แล้วพักนี้ลอว์ทำอะไรมั้งล่ะ"

"เล่นเกมส์.."

"เกมส์!?! เกมส์ออนไลน์น่ะเหรอ"

หลานสาวของเขาไม่ตอบทำเพียงเลื่อนใบหน้าขึ้นลงเบาๆ และใบหน้าของเธอนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นทีละนิดทีละหน่อย มันเริ่มทำให้อาของเธอเริ่มที่จะสงสัยแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามที เขาไม่ทำอะไรนอกจากจะลูบไล้เส้นผมสีดำของเธอด้วยมือคู่ใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย ในระหว่างที่เขาสัมผัสนั้นยิ่งทำให้รู้สึกคุ้นเคย

ผมของลอว์และคุณคร็อกนั้นเหมือนกันไม่มีผิด แม่ลูกคู่นี้ถอดแบบกันออกมาเหมือนกันแทบทุกอย่างทั้งนิสัย ลักษณะ และดวงตานี่แหละที่เหมือนกันที่สุด คุณคร็อกเป็นผู้หญิงที่มีแผลเป็นเด่นสะดุดตาอยู่กลางหน้า แต่ก็มีใบหน้าที่สวยโดดเด่นกว่าคนอื่น

"ว่าแต่.. เมื่อไหร่ลอว์จะมีแฟนล่ะ???"

คำถามสุดท้ายนี้ยังคงติดเคืองในใจของหญิงสาวมาโดยตลอด ในตอนนี้ร่างของเธอก็ยังคงฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะโดยไม่สนใจสิ่งที่ใครพูดทั้งนั้น เวลานั้นผ่านไปโดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าตอนนี้คือเวลาพักเที่ยงแล้ว ทันใดนั้นก็มีมือของใครบางคนมาแตะที่ไหล่ของเธอ

"ตื่นได้แล้วนะ โทราโอะ"

"หืม.. หมวกฟากเหรอ.. ขออีก5นาที"

"นอนยังไม่พออีกเหรอ"

ชายหนุ่มอายุเท่ากับเขา 'มังกี้ ดี ลูฟี่'เป็นหลานของพลโทการ์ปและยังเป็นลูกชายของมังกี้ ดี ดราก้อนผู้เป็นประธานของMonkey.D.Corporation บริษัทที่ใหญ่ที่เป็นอันดับสองของโลกนี้ แต่เมื่อเทียบกับแม่ของเธอนั้นถือว่ายังห่างชั้น

"ว่างาย~ หมวกฟาง"

"ตื่นแล้วเหรอ เจ้าหญิง"

"อืมมมมม~... เที่ยงแล้ว???"

เพื่อนชายพยักหน้าขึ้นลงไปเรื่อยๆ เธอจึงถอนหายใจพลางลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายของร่างกาย ก่อนจะเดินลงไปที่โรงอาหารพร้อมเพื่อนชายของเธอ ทั้งสองต่างไปซื้อของมานั่งกินด้วยกัน สิ่งที่เห็นจนชินสายตาก็คือการกินที่มากกว่าคนปกติของเพื่อนเธอที่คนประมาณ10คนน่าจะกินได้แค่ครึ่งเดียว

"เฮ้!!! หมวกฟาง.."

"อีอะไอเออโออาโอะ(มีอะไรเหรอโทราโอะ)"

"นายรู้จักยูสทั-"

"เฮ้ย!!! หมวกฟาง"

ไม่ทันที่เธอจะได้ถามคำถามจบ มันก็ถูกใครบางคนแทรกขึ้นมาอย่างกระทันหัน เธอหันไปอย่างประชดประชันก่อนจะนึกถึงเจ้าของใบหน้าออก เป็นชายหนุ่มที่เธอเห็นเพียงแค่รูปภาพและเป็นคนที่เธอชอบในเกมส์

"..ไปเล่นบอลกัน"

"โอเค ทิวลิป"

"อย่าเรียกตูว่าทิวลิปนะ เฮ้ย!!!"

ในตอนนี้นี่แหละที่ร่างของชายอีกคนกำลังโกรธจัดก็โดนเพื่อนสกุลDดึงแขนด้วยทั้งตัว ร่างใหญ่ของชายผมแดงโดนดึงข้ามโต๊ะไปและกลิ่งลงกับพื้นซ้ำอีกที จังหวะนั้นแหละที่มำให้สานตาจองเขาทั้งสองได้ประสานกัน นัยน์ตาสีแดงโลหิตและเหลืองอำพันจ้องกันอย่างไม่กระพิบแต่ทันใดนั้นดวงตาของชายหนุ่มก็เลื่อนลงต่ำไปมองบางอย่างใต้โต๊ะ

"อ่ะ!!! กางเกงเหรอ"

"มองอะไรของนายเนี่ย!!!"

ชายหนุ่มกรอกตามองบนและเบ้ปากออก ตอนนี้นี่แหละที่เป็นจังหวะเหมาะ หญิงสาวโกรธจัดจึงยกเท้าไปเหยียบที่หลังมือของเขาที่สัมผัสกับพื้นอย่างแรง เขาแทบอยากจะตะโกนออกไปให้สุดเสียงแต่ก็โดนเพื่อนแสนดีปิดปากไว้

"อ่อยอูอะเอ้ย!!! อวกอาง(ปล่อยตูนะเว้ย!!! หมวกฟาง)"

"พูดอะไรเนี่ย.. ฉันไม่เข้าใจ"

เพื่อนสนิทตัวแสบย่นคอลงเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าตางงงงยแล้วส่ายหน้าไปมา หน้าตาที่เหมือนไม่เข้าใจภาษาคนนั้นช่วยทวีคูณความโกรธมากยิ่งขึ้น จนแทบทั้งหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีแดง นี้แหละคือเรื่องราวที่ทำให้เขารู้สึกจดจำได้มาตลอด แต่ในตอนไหนไม่รู้ที่มีบางอย่างเข้ามาอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขา

"อะไรเนี่ย"

ทันทีที่เขาได้คลี่กระดาษแผ่นเล็กในมือออกมาสิ่งที่เขาเห็นคือ

   'นายคือYK_Bastardใช่มั้ยล่ะ ลองมาตามที่อยู่นี่สิยูสทัส'

ชายหนุ่มพลิกด้านกระดาษแผ่นนั้นทันที ที่เขียนอยู่หลังกระดาษคือที่อยู่ซึ่งไม่ไกลมากเกินไปท่าจะเดิน เขาจึงตัดสินใจที่จะเดินไปจนถึงที่หมาย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงคฤหาสน์ขนาดมโหฬาร และตอนที่เขากำลังตกตะลึงอยู่นั้นก็มีบางอย่างมากระทบกับหัวของเขา

"กระดาษนี่มาจากไหนเนี่ย"

เขาหันไปทางที่มาของกระดาษไปเจอหญิงสาวเมื่อตอนกลางวันยืนอยู่ตรงระเบียง หญิงสาวทำสัญญาณมือให้ชายหนุ่มคลี่แผ่นกระดาษออกมา

   'นายคือYK_Bastardจริงๆด้วย'

"เธอเป็นใคร"

ชายหนุ่มถามกลับไปถึงผู้รู้อีกชื่อหนึ่งของเขาในเกมส์ออนไลน์ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะได้ยินจึงเขียนลงบนแผ่นกระดาษพร้อมโยนใส่หัวของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มต้องจำใจคลี่กระดาษอ่านอย่างหน่าย

   'LAW_LOLไงล่ะ ไอโง่ยูสทัส'

ชายหนุ่มหันไปมองที่หญิงสาวด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก จนดวงตาทั้งสองแทบจะถลนออกมาจากเบ้า สิ่งที่เขาได้กลับมาคือหญิงสาวชูนิ้วกลางใส่เต็มหน้าของเขาเพื่อเป็นการด่า แต่ใบหน้าของเธอในตอนนี้กลับเป็นสีแดงอมชมพูอ่อนพลางปากระดาษที่ถูกขยำมาที่กลางหน้าของชายหนุ่ม

"ลอว์ ครั้งหน้านัดไปคุยเรื่องเกมส์กันไหม"

ชายหนุ่มว่าพลางส่งรอยยิ้มอ่อนๆไปให้เธอ ร่างบางตรงระเบียงเขินเล็กน้อยจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนจะระเบิด เธอชูนิ้วกลางใส่ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องและล็อกประตูกระจกทันที ร่างบางเข่าทรุดลงไปกองกับพื้นห้อง ด้านหลังของเธอเกิดเสียงบางอย่างเหมือนมีหินมากระทบกับกระจกดังขึ้น เธอจึงแง้มผ้าม่านออกสิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งแรงคือเครื่องบินกระดาษมาอยู่จรงหน้าระเบียง เธอตัดสินใจที่จะเอื้อมไปหยิมมาอ่าน

   'วันเสาร์มาเจอกันนะ ที่Thousand.Sunny.Cafeนะ'

หญิงสาวกรอกตามองโดยรอบจากมุมมองที่สูงกว่าไม่เจอแม้ใครเพียงคนเดียว มีเพียงความเงียบสงบ ด้วยความเขินนั้นทำให้หญิงสาวออกแรงที่มือขยี้กระดาษแผ่นนั้นไว้ 

"ตะ-ตาบ้า~"

แต่ความจริงกลับไม่ใช่อย่างนั้นเพราะใต้ระเบียงร่างของทั้งสองห่างกันไม่ไกล ชายหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะเดินออกไป

"แล้วเจอกัน.. ยัยบ้า"

-----------------------------------------------------

-End-To be continued 

ขอโทษนะครับที่ห่างหายไปนาน พอดี๊!!!พอดีแต่งอีกเรื่องเพลินจนเกือบลืมน่ะครับ ถ้าชอบตอนนี้ทุกคนก็อย่าลืมแสดงความคิดเห็นนะฮว๊าฟ~