Short&Long Fic one piece [Yaoi&Normal]
ตอนที่ 10 : Blessing of St.Valentine [All couple]
Relation:Short fiction
Category:Yaoi
Pair:Bartolomeo x Cavendish,Kid x Law,Sabo x Luffy,Marco x Ace,Shanks x Mihawk,Zoro x Sanji,Killer x Penguin,Vergo x Rosinante,Doflamingo x Crocodile,X Drake x Hawkins
-----------------------------------------------------
ในวันที่14กุมภาพันธ์เป็นวันที่เซนต์วาเลนไทนโดนประหารและถูกเปลี่ยนเป็นวันแห่งความรัก หลายๆคนมักเชื่อว่าถ้าฝ่ายหญิงมอบช็อคโกแลตให้ผู้ชายที่ตนชอบถ้าอีกฝ่ายตอบรับความปราถนาทั้งสองคนจะได้รับพรจากเซนต์วาเลนไทน์ แต่ถ้ารับแล้วไม่ตอบออกไปจากพรนั้น...จะกลายเป็น'คำสาป'
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นวันนี้มันก็เป็นวันที่น่าเบื่อเหมือนเคยน่ะแหละ มันก็ไม่ได้อะไรมากหรอกพรงั้นเหรอ...เฮอะ!!!เชื่อเรื่องพรรค์นั้นน่ะมีแต่เด็กๆเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในความรักหรอกนะ แต่ถึงจะรักแค่ไหนหมอนั้นก็ไม่เคยรู้ถึงความรักของผมซักที
ร่างยักษ์บ่นกับตัวเองในใจพลางเดินเอ้อระเหยโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพราะยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บปวดใจ พวกคู่รักเดินผ่านไปมาโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเลยซักนิด นัยน์ตาสีทะเลมองผ่านเลนส์สีไลลิคไปเห็นบางอย่างเข้า ชายหนุ่มผมทองท่าทางเป็นหมอดูกน้านิ่งกำลังกวักมือเรียกเค้าอยู่
อ่าเระ!?! เรียกเราเหรอเนี่ย ร่างยักษ์เดินไปตามการเรียกหาของหมอดูปริศนา ทั้งสองคนพึ่งเจอกันไม่นานคำถามบางอย่างทีาแสนเจ็บปวดก็ออกมาจากริมฝีปากบางสีชมพูนั้น
"คุณกำลังรักใครซักคน แต่เค้าไม่สนใจใชามั้ยครับ"อื้อหือ!!! แทงใจดำชิบ พูดอ้อมๆก็ได้ไม่ต้องตรงมาขนาดนี้ พูดแล้วก็ยิ่งเจ็บนะเนี่ย
"นายรู้ได้ยังไง"
"เพราะ...ผมเก่งไงล่ะครับ"ชายหนุ่มร่างน้อยยิ้มอย่างภูมิใจโดยไม่รู้ถึงความคิดชั่วร้ายของอีกฝ่าย หนอย...ไอ่หมอนี่กวนตี-นเป็นบ้าเพราะเก่งเหรอ เดียวจะตบให้ฟันล่วง
"ถ้าคิดที่จะตบผมละก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่แล้วคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่านะครับ"ร่างยักษ์ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้แล้วพาลใส่อีกฝ่ายหนึ่งเหมือนเด็กๆ 'ชิ'ปากแล้วหันหน้าหนีอีกฝ่าย
"ว่าแต่นายรู้ได้ไงล่ะ"ร่างยักษ์หันหน้าขวางถามหมอดู นัยน์ตาสีทะเลผ่านเลนส์สีไลลิคออกมาจ้องที่อีกฝ่าย ก่อนที่อีกฝ่ายจะยิ้มให้กลับ
"เพราะ...คุณและเค้ามีด้ายแดงคอยพันไว้อยู่ไงครับ"ห่ะ!!! ด้ายแดงก็หมายความว่า...เป็นคนที่ชะตาลิขิตน่ะสิ แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นานนักหรอก
"แต่เพราะคุณและเค้ายังไม่มีความคืบหน้า...บางทีมัน(อาจ)ขาดขึ้นมาก็ได้"หา??? ขาด..ด้ายแดงของฉันจะขาดงั้นเหรอ ไม่เอาน่ามีโอกาสทั้งทีมาขาดแบบนี้ก็ซวยล่ะสิ
"ถ้ากลัวมันขาดล่ะก็...ผมก็พอจะมีวิธีต่อมันให้คุณนะครับคุณ'ดองกีโฮเต้'.."หมอดูยิ้มออกมาสายตาคู่นั้นเปลี่ยนจากขี้เล่นกลายเป็นจริงจัง หมอนี่มันรู้จักฉันแต่..ทำไมฉันถึงไม่รู้จักมันนะ???
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเล่าวิธี(ต่อ)ด้ายแดง ระหว่างทางนั้นมีชายหนุ่มผมสีทองสลวยเดินไปยังโรงเรียนระหว่างทางก็ผ่านหมอดูกับโดฟลามิงโก้ไป แต่มีบางอย่างทำให้เค้าหยุดชะงักตรงหน้าร้าน'คาเฟ่'
เค้าก็มักเดินผ่านมันบ่อยๆ มันเป็นที่นิยมมากในบริเวณนี้แต่ผมไม่เคยเข้าไปซักครั้ง นัยน์ตาสีฟ้าครามเลื่อนไปเห็นตรงบอร์ดหน้าร้าน ใบหน้าสีความนิ่งพักนึงก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆออกมา
ภายในโรงเรียนวันนี้คือวันพิเศษที่ฝ่ายหญิงจะมอบช็อกโกแลตให้ฝ่ายชายหรือไม่ก็..ติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้อีกฝ่าย และถ้าสารภาพรักกันในวันนั้นจะได้รับคำอวยพรให้มีความรักที่ยาวนาน ผมเป็นหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียน ถามว่าเชื่อรึเปล่างั้นเหรอ???...ก็เชื่อน่ะสิครับ เพียงแต่..ผมยังไม่เคยคิดจะตอบรักของใครทั้งนั้นแหละ
'คาเวนดิส'คือชื่อของดาวโรงเรียน หมอนั้นเป็นที่นิยมที่สุดในเรื่องหน้าตาและนิสัยที่ทำให้ใกล้เคียงคำว่า'เจ้าชาย'มากที่สุด(จริงๆก็เจ้าชายแท้ๆนี่แหละ) มักหยอดคำหวานให้สาวงามไปทั่ว แต่ก็ไม่เคยรู้ว่าทำไมหมอนั้นถึงยังไม่รู้จักพอ
"น่ะ-นี่!!! ไวท์ช็อกโกแล็ตค่ะ"สาวน้อยยื่นกล่องใส่ช็อกโกแลตที่ทำขึ้นให้กับชายที่ตนเองชอบด้วยใบหน้าสีแดงระเรื่อ
"หืม~ให้ผมเหรอ..ขอบคุณนะ"คาเวนดิชถามเพื่อยืนยันกับฝ่ายหญิง อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างแรงใบหน้าของเจ้าชายจึงยิ้มออกมาอย่างสดใส ผู้หญิงระแวกนั้นต่างหน้าแดงให้กับร้อยยิ้มนั้นและคิดเป็นเสียงเดียวกัน
'เป็นรอยยิ้มที่...สดใสอะไรอย่างนี้!!!'
สาวๆตกอยู่ในสภาพหลงระเริงอยู่ในความสุขของรอยยิ้มผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนรอยยิ้มนั้นจะไปขวางหูขวางตาของใครบางคน
ใช่แล้ว ถึงหมอนั้นจะเป็นดาวโรงเรียนแต่นิสัยหลงตัวเองและขี้อวดนั้นมันทำให้หลายๆคนไม่พอใจแต่ฝีมือก็ใช่ย่อย เพราะหมอนั้นเป็นตัวท็อปของชมรมฝันดาบ แล้วผลการเรียนก็ยังอยู่อันดับต้นๆของระดับประเทศด้วย
ชายหนุ่มหัวตั้งเขียวเหมือนหงอนไก่มองตาขวางใส่เจ้าชายโรงเรียน มันเป็นตัวขวางโลกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาแต่หน้าตาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น...เพียงแค่ภาพลักษณ์แย่เฉยๆ มันชื่อ'บาโธโลมีโอ'เจ้าปัญหาในปีหนึ่ง ผมไม่ค่อยจะชอบท่าทางและนิสัยเสียๆของมันซัก-เท่า-ไหร่
"รุ่นพี่รอผมด้วยสิคร้าบบบบ~"
"ก็นายชักช้าเองหนิ"คนที่บาโธโลมีโอมันชื่นชอบคือ'ลูฟี่'หมวกฟางตัวปัญหาระดับต้นๆของโรงเรียน หมอนั้นเข้ามาที่นี่ได้เพราะความสนใจของ'ผ.อ.แชงค์' มันดูเป็นไม่ค่อยได้สำหรับเด็กมีปัญหาอย่างพวกเค้า คาเวนดิชยิ้มให้ผู้หญิงที่รายล้อมพลันมองสายตาเข้มไปทางพวกลูฟี่กับบาโธโลมีโอ
หลังเลิกเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับกันหมด คาเวนดิชอ่านนิยายไปพลางเดินกลับบ้านพร้อมกับ'ลูนเน่'พี่ชายของตน แต่ก่อนนั้นเค้าหยุดชะงักตรงคาเฟ่ใกล้โรงเรียนที่ชื่อ'Butler Cafe(คาเฟ่พ่อบ้าน)'
"นายมีอะไรกับร้านนี้เหรอ???"พี่ชายผู้ร่วมทางกลับบ้านไปพร้อมกับน้องชายของตนชะโงกหัวมาถามคาเวนดิชที่ชะงักตัวหยุด
"ท่านพี่กลับไปก่อนเลยครับ ผมขอแวะร้านนี้ซักหน่อย"น้องชายยิ้มให้พี่ชาย ผู้เป็นพี่ชายถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปคนเดียว
"อืม~ อย่าสายซะล่ะ"ลูนเน่พี่ชายผู้แสนดีพูดให้หลังก่อนตะเดินไปคนเดียว คาเวนดิชเค้าเปลี่ยนเส้นทางเดินก้าวเข้าไปในร้านเสียงกระดิ่งที่ห้อยตรงประตูสั่นไหวให้พนักงานในร้านหันไปหาตามเสียงด้วยรอยยิ้ม
"ยินดีต้อนรับ..ครับ"นักเลงทรงหงอนไก่หันมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะไปเห็นว่าลูกค้านั้นเป็นที่เค้าไปพอใจสุดๆเสียงขาดหายไปท่อนหนึ่ง'ซันจิ'เชฟในร้านต่อว่าใส่บาโธโลมีโอให้เบาที่สุดเพราะรอยยิ้มนั้นกำลังจะหายไปเป็นความเซ็งแทน
"ยิ้มเข้าไว้ไอ่หงอนไก่ลองแกทำหน้าเซ็งสิ...ฉันหักเงินแน่"
"ชะ-เชิญทางนี้เลยครับ"โดนขู่ขนาดนั้นฉันต้อง..อดทน ถ้ายังเซ็งอยู่ล่ะก็เงินเดือนฉันลอยแน่ๆ ดูเหมือนคาเวนดิชจะเริ่มที่จะเข้าใจบางอย่างที่สื่อออกมาจากรอยยิ้มของบาโธโลมีโอ คุณชายคาเวนดิชจึงยิ้มออกมาแล้วหัวเราะใส่พบันพูดถากถางใส่อีกฝ่าย
"หึหึ..นายมาทำงานพิเศษสินะ"หนอย!!! ไอ่นี่รู้อีกแกเป็นตัวอะไรเนี่ยหมอดูหรือหมอเดา บาโธโลมีโอกำหมัดแน่นเอาเล็บจิกเนื้อเพื่อดึงสติสัมปชัญญะของตัวเองไม่ให้พลั้งลงมือจนเกิดปัญหา
"นายทำงานพิเศษที่นี่ตลอดเลยใช่มั้ย"
"นาย...รู้งั้นเหรอ"
"ฉันเห็นนายมาที่ร้านนี้บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร"กล้าพูดนะแก๊~ ฉันจะอัดแกให้เดี๊ยงเลยไอ่เจ้าชายหน้ากระจก ทำเป็นไม่รู้เหรอเดี๋ยวแกน่ะมาเจอกับฉันมะ ก่อนที่จะไปฝัดกันหมวงฟางใบหนึ่งก็มาพร้อมกับรุ่นพี่ร่างเล็กที่มาเปลี่ยนตัวกับไอ่หงอนไก่ก่อน
"คุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ"ลูฟี่ถามลูกค้าหน้าตางามแต่จริงแล้วเค้ามาเพื่อห้ามก่อนที่จะได้มีปัญหากันไปมากกว่านี้ ลูฟี่ซุบซิบกับรุ่นน้องของตัวเอง
'รุ่นพี่...จะทำอะไรน่ะครับ'
'นายไปพักก่อน..เดี๋ยวฉันจัดการเอง'ลูฟี่ไล่ให้รุ้นน้องไปผ่อนคลายอารมณ์ก่อนแล้วหันมาถามทางคาเวนดิช
ระหว่างมี่สองคนนั้นกำลังคุยกัน บาโธโลมีโอทำหน้าเซ็งเป็ดเซ็งไก่แบบสุดชีวิตแล้วก็ไม่รู้เรื่องที่สองคนนั้นคุยกันก็ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม สองคนนั้นคุยกันได้ไม่นานลูกค้าผู้เลอโฉมฝากกล่องบางอย่างไว้ให้ลูฟี่ก่อนจะคิดเงินแล้วเดินออกไป
ไม่ต้องถอนด้วย..ไอ่หน้าหล่อนั้นรวยชิบ ลูกเศรษฐีหรือไงวะไอ่หัวค-วย คาเวนดิชออกไปอย่างคนหล่อได้ไม่นานบาโธโลมีโอพนักงานในร้านชูนิ้วกลางอัดตามไปทีหลัง ซันจินิ่งเงียบก่อนจะเอาช้อนคนกาแฟเขกลงไผที่หัวทรงหงอนไก่ของบาโธโลมีโอ
ลูฟี่เดินมาหารุ่นน้องของตนแล้วมอบบางอย่างให้ เอ๋~นี่มันช็อกโกแล็ตหรือว่า...รุ่นพี่หมวกฟางให้เรา ไม่ทันที่จะได้อยู่ในความสุขนัยน์ตาสีประดั่งเลือดสดเลื่อนลงไปเห็นชื่อเจ้าของกล่อง ก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นมาทันทีทันใด ลูฟี่กระแอ่มใส่รุ่นน้องของตน
"เค้าฝากเอาไว้ก่อนจะออกไป..อ่านดูสิ"
เชอะ!!! มันให้ช็อกโกแลตฉันเหรอเนี่ยจะบ้าตายแล้วเนี่ย ขยะแขยงชิบ
'นี่ไวท์ช็อกโกแลต ฉันทำเองแต่ไม่รู้จะให้ใคร...เลยเอามาให้แกไอ่หงอนไก่'
'จาก คาเวนดิช'
บาโธโลมีโอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาคาเวนดิชที่เดินอ่านนิยายต่อโดยไม่รีรอช้า
"เฮ้ย!!! ไอ่เจ้าชายฉันตอบตกลงนะโว้ยยยย!!!"
คาเวนดิชชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะเดินต่อไปแล้วยิ้มออกมาพร้อมนัยน์ตาสีครามสดใสใบหน้าสีขาวเนียนนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ พร้อมรอยยิ้มที่กระชากใจสาวๆทั้งหลาย คาเวนดิชได้เดินสวนทางกับ'หมอทราฟาลก้า'โดยไม่รู้ตัวเพราะหันไปตามเสียงเรียกของสาวๆ หมอผิวคล้ำเดินขึ้นบันไดเพื่อเดินทางกลับบ้านโดยรถไฟฟ้าด้วยความเซ็ง
เฮ้อ~ วันวาเลนไทน์งั้นเหรอ...น่าเบื่ออ่ะ วันนี้ก็ไม่มีผ่าตัดแล้วยังต้องมาเจอแต่คนมีคู่ไอพี่โง่กับ'คุณโครา'ก็ไม่อยู่ ไปไหนดีเนี่ยต-รู..แล้งจะทำยังไงกับเจ้านี้ดีเนี่ย!!! ชายหนุ่มบนกับตัวเองในใจบนรถไฟฟ้าก่อนจะเกิดการโคลงเคลงจนทำให้เกิดแรงกระแทกอย่างแรกกับชายที่อยู่ด้านหลัง ผมหันไปขอโทษเค้าก่อนจะกลอกตาขึ้นมาเห็นว่า-เป็น'ไอ่คุณยูสทัส'
"ว่าไงเจอกันอีกแล้วนะหมอ"
"นี่..ครั้งก่อนหมอไม่หน้าไล่ฉันออกจากบ้านเลยนะ"ริมฝีปากของคิดเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหูของหมอทราฟาลก้า กระซิบเสียงแผ่วเบาที่อ่อนโยน
"...เรา-ยัง-ไม่ได้สานสัมพันธ์ซึ่งกันและกันเลย ฟู่"ขณะที่อีกฝ่ายกำลังพูดเย้ายวนอารมณ์(?)แล้วลมหายใจเบาๆที่พ่นออกมาดูเหมือนจะ..ได้ผล แล้วไม่พอมืทั้งสองข้างของไอ่คุณยูสทัสมันจะทนอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว มือคู่นั้นไล่เลี่ยไปตามร่างกายสีคล้ำหน่อยๆของหมอ ก่อนที่อารมณ์ของหมอจะถึงขีดจำกัดเหวี่ยงถุงกระดาษในมือของตัวอัดที่หน้าของคิด
"พอเลยนะไอ่คุณยูสทัสทำอย่างนี้กับฉันอีกที ฉันฟ้องเฮียแน่"หมอทราฟาลก้าก้าวขาออกไปพลันตวาดใส่คิดที่โดนตบทิ้งเอาไว้อยู่ในรถไฟฟ้า มือของยูสทัสมาจับที่บริเวณโดนถุงกระดาษอัดเต็มๆ
เฮ้อ~ ไอ่ตอนแรกทราฟาลก้ามันก็น่ารักอยู่หรอก..หลังๆมันเริ่มตีตัวห่างจากผมเรื่อยๆ หมอนั้นน่ะมีแต่พี่รึไงเนี่ย!!! ผมนั่งยองไปดูของในกล่องเมื่อเห็นภายในผมรีบเอาตัวแนบกับประตูกระจกทางออกที่ปิดไปแล้ว มองไปที่ของหมอทราฟาลก้าด้วยความดีใจบนใบหน้ามีออกสีแดงนิดหน่อย ลอว์หันหน้าหนีไม่สนใจมุ่งหน้ากลับบ้านแต่ถึงจะพูดอย่างนั้นใบหน้าของเค้านั้นแดงไม่รู้ตัว
'เอ~ คนเมื่อกี้คุ้นๆนะ"ระหว่างทางหมอทราฟาลก้าเห็นหมวกฟางใบหนึ่งทำให้...รู้สึกตงิดๆกับคนที่เดินผ่านไปเมื่อ ระหว่างที่กำลังพลันคิดไปพร้อมกับมุ้งหน้ากลับบ้าน ดวงตาสีทองอดนอนเลื่อนลงไปมองข้อความที่ส่งมา ความคิดเมื่อกี้หายไปหมดเพราะเป็นข้อความจากยูสทัส คิด
[ถึงจะไม่ยอมฟัง...แต่ฉันตอบ'Yes'นะหมอ]
หมอหน้าแดงจนถึงขีดสุดระเบิดควันออกมา แต่ในขณะเดียวกันคนที่เดินผ่านหมอทราฟาลก้านั้นคือรุ่นพี่ตัวปัญหาระดับต้นๆที่มีหมวกฟางเป็นเอกลักษณ์ เดินกลับบ้านไปพร้อมกับกินช็อกโกแลตที่จักรพรรดินี'โบอา แฮนค็อก'รุ่นพี่สาวผู้ชื่นชอบในตัวรุ่นน้องใสซื่อ
ลูฟี่มุ่งหน้าเดินกลับบ้านของพี่ๆ มีพี่ๆที่ไม่มีสายเลือดร่วมกันเป็นครอบครัวกลับถึงบ้านเสียงใหญ่ของลูฟี่ตะโกนลั่นบ้าน
"ผมกลับมาแล้ววววว!!!"เจ้าหมวกฟางเข้ามาได้ไม่นาน พี่คนกลางผู้มาพร้อมแผลไฟลวกที่บริเวณตาซ้ายก็ออกมาทักเป็นคนแรก
"ไงลูฟี่..กลับมาแล้วเหรอ"รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของ'ซาโบ'นั้นทำให้ลูฟี่รู้สึกผ่อนคลาย ซาโบเดินเข้ามาหาลูฟี่ที่พึ่งมา มือซ้ายถูกยกขึ้นมาปาดช็อกโกแลตตรงแก้มของน้องชายตัวน้อย ซาโบเลียนิ้วเนียนสีเนื้อของตนที่เปื้อน
ร่างสูงเริ่มก้าวเข้ามาหาน้องชายตัวน้อยที่กำลังงง ขาของน้องชายเริ่มอ่อนแรกมือบางมันไปพยุงกับโต๊ะอาหารโดยไม่รู้ตัว ปากของซาโบคาบช็อกโกแลตเอามาให้น้องชายตัวน้อยริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนประกบกับดาร์คช็อกโกแล็ตตรงหน้า ซาโบเริ่มขยับฝีปากเข้ามาเรื่อยๆมือทั้งสองข้างกุมตัวของน้องชายคนเล็กเอาไว้ ลูฟี่รีบที่จะกัดมันทันทีก่อนที่จะเกิดการจูบกัน
ซาโบเริ่มเห็นน้องชายตัวน้อยของเค้าน้ำตาคลอจึงรีบลูบหัวของลูฟี่ และปลอบใจเจ้าตัวน้อยไม่ให้ร้องไห้
"โอ๋ๆ~ พี่ล้อเล่นหน่า"ซาโบพยายามยิ้มออกมา เจ้าตัวน้อยสังเกตุมาสักพักแต่พึ่งมีโอกาสจึงถามออกไป
"นี่!?! แล้วพี่เอสล่ะ"
"อืม~ เห็นบอกว่าไปหาเพื่อนของพ่อล่ะมั้ง"ซาโบนึกไปพักนึงก่อนจะตอบเจ้าตัวน้อยออกมา ในขณะนั้น'โปโตกัส ดี ฃเอส'พี่ชายคนโตของบ้าน หัวใจเต้นรั่วจนตัวสั่นก่อนจะก้าวเข้าไปในบริษัทของเพื่อนพ่อ เข้ามาตามมารยาทของเด็กก้มตัวลงทำความเคารพ
"สะ สวัสดีครับ"เด็กหนุ่มหน้ากระเงยหน้าขึ้นมามองบรรยากาศรอบข้าง ทุกคนในตอนนี้กับตอนวันปีใหม่มันคนละคนชัดๆสภาพตอนนี้พวกเค้าดูเป็นพนักงานกว่าเมื่อตอนนั้นซะอีก นัยน์ตาสีดำเผลอไปสบตากับอีกคนหนึ่ง'มัลโก้' มัลโก้ทักทายไปแต่ถูกเอสหันหน้าหนีไปเพราะไม่กล้ามอง เหตุผลก็น่าจะวันปีใหม่ล่ะนะ
นกฟินิกซ์สีฟ้าเหลืองก็พอจะเดาได้ว่าทำไมไม่กล้ามองหน้า ร่างสูงในชุดสูทลายทางตรงดันตัวลุกตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ ก่อนที่จะลุก'เอ็ดเวิร์ด นิวเกต'หรืออีกชื่อหนึ่งก็'หนวดขาว' พวกเราทุกคนเรียกเค้าว่าพ่อ พ่อโฆษกบางเรื่องออกมา
"ตั้งแต่วันนี้...เอสจะมาเป็นพนักงานภายในบริษัทร่วมกับพวกเรานะทุกคน"โอ้~ สุดยอดเลยพ่อ แบบนี้มันก็เหมือนโอกาสที่พ่อให้ผมมาในการสละโสดของผม
"ตำแหน่งอะไรล่ะพ่อ"คำถามตรงประเด็นของ'ไอ่แทช' ในบางทีมันก็มีดีเหมือนกันนะ พ่อหัวเราะออกมาลั่น
"ฮ่าๆๆๆ แน่นอน...เด็กฝึกงานไงล่ะ"อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ว่ายังไงผมก็สามารถสั่งเค้าได้ทุกอย่าง ไม่ได้เจอกันมาตั้งสองเดือนเศษๆ รู้สึกอยาก'กอด'จริงๆ
เอสลุกลี้ลุกลนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเวลามองมาที่ตัวผม ในไม่นานเอสก็โดนไปใช้งานเยี่ยงคนใช้ แหม~ในก็เรื่องปกติสำหรับเด็กฝึกงานล่ะนะ
ในไม่นานเวลาก็ล่วงโรยไปโดยที่คนอื่นๆไม่รู้ตัวนี้ก็ใกล้จะเลิกงานแล้วด้วย เอสที่รู้ดีจึงกลับออกไปเป็นคนแรก มัลโก้ขอกลับไปทำงานที่บ้านแล้วออกไปต่อจากเอสไม่นาน ชายหนุ่มเดินไปพร้อมกับฟังเพลงระหว่างทางกลับบ้านในอีกไม่นานก็มีร่างสูงมาเดินอยู่ข้างๆของเขา เอสสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นมัลโก้รุ่นพี่มาเดินอยู่ข้างๆ เอสหันไปถามในทันทีเพราะความตกใจ
"คะ-คุณมัลโก้มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ"
"ผมก็กลับทางนี้เหมือนกันครับ"มัลโก้ตอบหน้านิ่งก่อนที่ทุกอย่างจะกลับไปเงียบเหมือนอย่างเดิม ผมควรจะคุยยังไงกับเค้าดีเนี่ย อ่ะ!!! นึกออกแล้วไอนั้นไง เอสนึกบางอย่างขึ้นมาได้มือบางเลื่อนลงไปหยิบกล่องบางอย่างขึ้นมาในกระเป๋า แล้วรีบเขียนบางอย่างในกระดาษแล้วยื่นพร้อมกับกล่องให้มัลโก้ เอสรีบวิ่งมุ้งหน้าไปยังบ้านของตน
มัลโก้กลอกตาลงมามองมายังบางอย่างในกระดาษ ก่อนที่จะขยำทิ้งแล้วยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นพร้อมกับทวนคำพูดให้กระดาษใบนั้นอีกครั้ง
'แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์นะครับ'
มัลโกเดินผ่านโรงเรียนหนึ่ง หันไปมองตรงโรงยิมภายในโรงเรียนก่อนจะเดินกลับไปที่คอนโด ภายในโรงยิมนั้นเวลาดึกอย่างนี้ยังมีกลุ่มชมรมฟันดาบยังคงฝึกซ้อมอยู่ 'จูลาคีล มิฮอว์ค'นักดาบอันดับหนึ่งยังคงช่วยฝึกซ้อมให้ลูกศิษย์ของตัวเอง'โรโรโนอา โซโล'ชายหนุ่มหัวมอสเป็นหลานของตาเหยี่ยวด้วย ในตอนนั้นอยู่ในขณะที่กำลังพักด้วยความเพลียตาเหยี่ยวนอนเอาหลังพิงกำแพงในโรงยิม
โซโลกำลังนั่งพักก็เห็นแชงค์ผ.อ.โรงเรียนแอบเข้ามาทางหน้าต่าง โซโลตกใจเกือบร้องออกมาแต่แชงค์เห็นก่อนจึงเอานิ้วชี้มาทาบที่ปากให้โซโลเงียบไว้ก่อน แล้วขอเวลาโลโลซักพักนึงให้ออกไปก่อน
เมื่ออยู่กันสองต่อสองแชงค์เอาหมวกของมิฮอว์คออกมาจากหน้า เอามือไกล่เกลี่ยไปตามเส้นผมของตาเหยี่ยวแชงค์ถือวิสาสะไปนั่งข้างๆแล้วดันหัวตาเหยี่ยวมาพิงที่ไหล่ของเค้า แชงค์แอบถือโอกาสนี้ไปดูกล่องบางอย่างในกระเป๋าของตาเหยี่ยวแชงค์รีบเขียนบางอย่างลงในกระดาษแล้ววางทิ้งไว้ในกระเป๋าของตาเหยี่ยว มิฮอว์คกำลังจะตื่นขึ้นมาแชงค์รีบให้ตาเหยี่ยวกลับมานอนในสภาพเดิม แต่ก่อนนั้นแชงค์แอบไปหอมลงที่แก้มนุ่มๆของมิฮอว์คก่อนไป
เมื่อแชงค์ออกมาโซโลจึงกลับเข้าไปตามเดิม แล้วไม่นานตาเหยี่ยวก็ตื่นขึ้นมาอ้าปากหาวพร้อมน้ำคลอออกมาจากเบ้า ตาเหยี่ยวหันซ้ายหันขวาไปมองสภาพของในกระเป๋า แล้วตกใจเมื่อกล่องช็อกโกแล็ตหายไปถึงขั้นพลิกด้านเขย่ากระเป๋าออกมา มีเพียงกระดาษแผ่นเล็กๆล่วงหล่นลงมาจากกระเป๋า อ่านเสร็จตาเหยี่ยวขยี้กระดาษในมือทิ้งแล้วกัดฟันกรอด
เจอกันเมื่อไหร่นายโดนแน่ผมแดง กระดาษแผ่นนั้นลอยไปแปะที่หน้าของโซโล โซโลสงสัยจึงคลี่กระดาษออกมาอ่าน
'ขอบคุณสำหรับช็อกโกแลตนะ ตาเหยี่ยว'อือหือ!!! ผ.อ.คุณกล้ามากที่เอาไปโดยไม่บอกน้าน่ะ
"โรโรโนอานายกลับไปก่อนเลยนะ"ตาเหยี่ยวทำเสียงเข้มใส่หลานชายของตัวเอง โซโลถามกลับถึงมิฮอว์ค
"แล้วน้าล่ะ..."
"มีปัญหาต้องไปเคลียร์นิดหน่อยกับผมแดงน่ะ"
"ตายแน่ๆ ผ.อ."หลานชายรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตทันที โซโลจึงทำตัวเป็นเด็กดีเดินกลับไปยังบ้านของตนพร้อมภาวนาไม่ให้ผมแดงถึงแก่ความตาย ในทางของมิฮอว์คก็กำลังมุ่งหน้าไปจัดการ(?)กับ...แฟนของตน???
ในขณะเดียวกันโซโลก้าวเท้ามาหยุดชะงักเมื่อเม็ดฝนโปรยลงมาลงบนเส้นผมสีเขียวเสมือนใบหญ้าที่ชุ่มชื้น โซโลรีบมุ่งหน้ากลับบ้านก่อนจะมาชะงักอีกที่อยู่ที่หน้าบ้านหนึ่ง โซโลก้าวเท้าเข้าไปยื่นกน้าประตูพร้อมกับกดกระดิ่งเรียกเจ้าของบ้าน
"คร้าบบบ~ ใคร!!!ครับ"ชายหนุ่มผมทองเปิดประตูออกมาก่อนจะช็อคตกใจใบหน้าของชายตรงหน้าที่ตัวเองไม่ค่อยถูกชะตา ผมก็ไม่ค่อยอยากมาเจอมันหรอก แต่ผมก็ไม่ค่อยมีทางเลือกเพราะฝนมันตกบ้านของมันดันอยู่ใกล้สุด หมอนี้มีชื่อว่า'ซันจิ'เป็นเชฟที่เก่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ อายุเท่ากันแต่เก่งชิบ-หาย
ทำไมหมอนั้นถึงมาอยู่ที่บ้านฉันได้เนี่ย!?! เจ้าของบ้านตกใจกับชายตรงหน้าที่มาโผล่โดยไม่บอกกล่าว ชายตรงหน้าทำสายตาออดอ้อนใส่อีกฝ่ายเพืาอของเข้าไปภายในบ้านเหมือนน้องหมา
"ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย"
"ไม่!!!"ซันจิปิดประตูอัดหน้าทันทีแรงลมจากประตูตีอัดหน้าอีกฝ่าย โซโลปิดตาลงยิ้มแล้วพุ่งไปโผล่อยู่ที่หน้าต่างเจ้าของบ้านตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อหันไปเห็นอีกฝ่ายทางหน้าต่าง
พ่อครัวหนุ่มถอนหายใจที่จุกอยู่ในคอออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะกวักมือให้'ไอ่หัวมอส'เข้ามาในบ้านของตนเอง โซโลดวงตาเป็นประกายเมื่อประตูเปิดก็รีบซอยขาเข้าไปภายในบ้านโดยเร็ว หัวเขียวนั้นเข้ามาปะทะกับพ่อครัวตรงๆก่อนที่จะได้พูดอะไรซันจิปาอัดเต็มๆที่หน้าของโซโล การกระทำหวังดีกลับไปยั่วบันดาลโทสะของหัวมอส
"ทำอะไรของแกเนี่ย'ไอ่คิ้วม้วน'..."ความโทสะของทั้งสองคนถึงขีดสุดจนมีคู่มวยเกิดขึ้น แต่ในไม่ช้าทั้งสองคนก็หยุดสงครามเพราะความหิวจึงไปเติมพลังกันก่อน ระหว่างที่โซโลกำลังรับประทานอาหารมากมายนั้นก็หันไปเห็นหนังสือและอุปกรณ์มากมายเกี่ยวกับการทำช็อกโกแลต โซโลแสยะยิ้มหันไปทางอีกฝ่าย
"นี่เจ้าคิ้วม้วน..."
"มีอะไรไอ่หัวมอส???"ซันจิถามคู่อริของตัวเองพร้อมกับทำอาหารไปด้วย ดูเหมือนเค้าจะยังมีอารมณ์โกรธทิ้งอยู่
"นายทำให้ช็อกโกแลตให้ฉันใช่รึเปล่า"พ่อครัวหนุ่มตกใจสะดุ้งปล่อยมือออกจากกระทะในมือของตนจนเกิดเป็นเสียงดังกังวาน มือซ้ายของเขาถูกลวกเข้าอย่างจัง โซโลที่เห็นรีบลุกตัวขึ้นมาจากเก้าอี้พลันดึงแขนของพ่อครัวหนุ่มไปแช่ที่อ่างล้างจาน
"โอ๊ย!!! เจ็บนะไอ่หัวมอส"ด้วยความเจ็บจึงต่อว่าใส่อีกฝ่ายหนึ่ง น้ำสีใสๆไหบคลอออกมาจากเบ้าตา โซโลปล่อยมือจากข้อมือของอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าน้ำตากำลังคลอออกมาจากเบ้าตาของเค้า
หลังจากที่แผลมันดีขึ้นโซโลไล่เลียแผลที่โดนลวกของพ่อครัวหนุ่มจนทั่วบริเวณนั้น เสียงร้องของความเจบแสบ และทรมาณดังก้องออกมาเข้าหูของโซโล
"หยุดน้าาาา!!! ไอ่หัวมอส"
"หยุดเหรอ...ไม่มีทาง"โซโลยังคงเลียและรุกรามขึ้นมาเรื่อยๆบนร่างกาย ซันจิเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์เสียเหล่านี้ โซโลเริ่มขึ้นคร่อมอีกฝ่ายถึงพ่อครัวหนุ่มจะขัดขืนแต่ก็ไม่มีความหมาย ระหว่างที่ทั้งสองจะกำลังสนุกไปพร้อมกันก็ถูกเสียงของโทรศัพท์ขัดจังหวะ โซโลรู้สึกเสียอารมณ์ในทันทีเลื่อนมือลงไปกดรับ
[นี่!!! เมื่อไหร่จะกลับเนี่ย]เสียงของน้องสาวไม่แท้ของเค้าเอง'เพโรน่า' แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็น'แม่'แทนได้เลยล่ะ
"วันนี้ค้างบ้านเพื่อนน่ะ"
[อ๋อ~ งั้นเหรอ]
[รักษาสุขภาพดีๆล่ะหัวมอส]โซโลกรอกตาไปเห็นกล่องช็อกโกแล็ต โซโลรีบแกะออกมาจนเจอไวท์ช็อกโกแลต โซโลหักแต่ล่ะส่วนไปวางไว้ตามผิวสีขาวของพ่อครัวหนุ่ม เป็นครั้งแรกที่เค้าเจอพ่อครัวผิวเนียนนุ่มขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วไล่กินไปทีละชิ้น
"อ่ะ!!! หยุดนะไอ่หัวมอส"ซันจิพยายามที่จะขัดขืนแรงของหัวมอส โซโลเล่นสนุกกับร่างกายของเชฟนุ่มโดยไม่สนใจเสียงรอบข้างดวงตาคู่นั้นหันไปเห็นชายสองคนที่เดินผ่าน ก็รู้จักนะแต่...เค้าไม่สนใจอะไรเลย
สองคนที่เดินผ่านบ้านของ'วินสโม๊ค ซันจิ'นั้นคือ...เพื่อนสนิทของหมอลอว์และคิดวิศวกรหนุ่ม สองคนนี้รู้จักกันตั้งแต่ก่อนปีใหม่ในคืนคริสต์มาสอีฟที่น่าจดจำ ทั้งสองคนอยู่อพาร์ทเมนท์เดียวกันและห้องก็ยังจะติดกันอีก จึงทำให้ทั้งสองกลับบ้านพร้อมกันบ่อยๆ
"นี่!!! เพนกวิน"ท่ามกลางความเงียบ'คิลเลอร์'เริ่มบทสนทนาขึ้นมาเป็นคนแรก'เพนกวิน'หนุ่มน้อยผู้น่าร๊ากกกก~ แต่มืดมน..นิดๆหันมาตามเสียงเรียกของอีกฝ่าย
"มีอะไรล่ะ!?!"เจ้าของชื่อถามตอบกลับ คิลเลอร์เดินไปพร้อมกับถือหน้ากากผมสีทองลงมาปิดดวงตาสีท้องนภาของเขา แต่ก็ยังเห็นสีแดงระเรื่อนิดๆที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเค้า คิลเลอร์ยกนิ้วเรียวขึ้นมาเขี่ยๆบนใบหน้า
"เออ่~ แล้วช็อกโกแลตของฉันล่ะ"คำพูดนั้นมันทำให้นกเพนกลินน้อยระเบิดควันออกมาทางหูหน้าสีขางหิมะนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดง เพนกวินน้อยย่นคอตัวเองลงเอามือเล็กคว้ากล่องบางอย่างในกระเป๋า..พร้อมกับปาใส่หน้าของคิลเลอร์
"ชะ-ช็อกโกแลตของนายไงล่ะ"เพนกวิ้นน้อยซอยขาจังหวะก้าวเท้าเร็วขึ้น คิลเลอรเอาช็อกโกแลตเบื้องหน้าตนขึ้นมาดูดวงตาสีนภาจ้องมองอีฝ่ายและยิ้มออกมา
"ขอบคุณนะ เพนกวิน"เพนกวินน้อยได้ยินเสียงที่อ่อนโยนจนนึกถึงใบหน้าของอีกฝ่ายออกมา เพนกวินน้อยรีบเข้าไปในอพาร์ทเมนท์คิลเลอร์รีบวิ่งตามอีกฝ่ายเข้าไป ระหว่างนั้นก็เดินสวนกับรถลีมูซีนสีดำป้ายแดงของโดฟลามิงโก้มุ้งหน้าไปยังคอนโดของ'คนรัก'แห่งพรหมลิขิตของตัวเอง
แต่ในตอนนี้เค้าก็รู้สึกเจ็บปวดเห็นคนสนิทกำลังนั่งสวีทกับน้องชายแท้ๆจองเค้าเอง มันเจ็บยิ่งกว่าเวลาโดนแทงใจดำใส่เสียอีก
"เวอร์โก้อยากกินช็อกโกแลตรึเปล่า"
"อย่าพึ่งเลยโรซี่"ถึงอีกฝ่ายจะหน้านิ่งแค่ไหนแต่ก็ออกชมพูนิดๆ 'โรซินันเต้'คาบช็อกโกแลตหันไปหา'เวอร์โก้'ที่กำลังขับรถอยู่ โดฟลามิงโก้ทนไม่ได้กระแอ่มใสทั้งสองคน
"หัดเกรงใจกันบ้างงงง~สิโรซี่ เวอร์โก้"เสียงของคนที่ใหญ่กว่าสั่นเครือ โรซินั้นเต้ลงไปนั่งเหมือนเดิมการสวีทของทั้งสองคนทำให้โดฟลามิงโก้รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ โดฟลามิงโก้นึกถึงการ(ต่อ)ด้ายแดงของเค้าที่ได้ฟังมาจากหมอดู
เรื่องราวประมาณครึ่งวัน
"คุณต้องให้เค้ามอบช็อกโกแลตให้..."
ฮะ!!! แค่นี้เนี่ยนะ"หมอดูหนุ่มรู้สึกไม่พอใจเมื่อถูกอีกฝ่ายขัดจังหวะในการพูด
"ผมยังพูดไม่จบครับ"
แล้วโดฟลามิงโก้ก็ยังคงเปิดสกิลอัลติการแซะคนอื่น
"ทำไมเป็นช็อกโกแลตล่ะ"
"เพราะ..."
เซนต์วาเลนไทน์ผู้สนับสนุนในคำว่า'รัก'ต้องถูกประหารชีวิตในวันที่14กุมภาพันธ์ และวันนั้นก็ถูกเปลี่ยนเป็นวันแห่งความรัก ถ้าฝ่ายหญิงมอบช็อกโกแลตให้ฝ่ายชาย และถ้าฝ่ายชายตอบรับทั้งสองคนจะได้รับ'พร'คุ้มครองจากเซนต์วาเลนไทน์ แต่ถ้าไม่ตอบจากพรนั้นจะเปลี่ยนกลับกลายเป็น..'คำสาป'
"ก็แค่นี้แหละครับ พรนั่นจะทำให้ด้ายแดงของพวกคุณคงอยู่ต่อไปครับ"โดฟลามิงโก้นึกเพลินพร้อมกับฮัมเพลงไปพลางๆ ร่างยักษ์หัวเราะอยู่ภายในลำคอของตนเอง ทั้งสองคนรู้สึกแปลกๆกับคนด้านหลังตนเอง
ผ่านไปไม่นานรถลีมูซีนคันหรูมาจอดอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง ร่างสูงก้าวขายาวๆออกจากรถพร้อมทั้งสองคนด้านหน้ารถเดินเข้าไปภายในคอนโดทั้งสามคนก้าวเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้น21 ร่างสูงเดินเข้าไปในห้อง0509นิ้วยาวกดกระดิ่งหน้าห้อง เจ้าของห้องเดินออกมาในสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงนอนหนึ่งตัว มือเรียวเกาที่หลังหัว อีกมือหนึ่งมีถุงมือดำบิดลูกบิดประตู ในสภาพที่อ่อนเพลียที่ทำงานอยู่แต่ในคาสิโนของตัวเอง ทำให้สลึมสลือนัยน์ตาสีอำพันเบิกกว้างเมื่อเห็นคนหน้าห้อง
มือข้างซ้ายรีบปิดประตูทันทีแต่โดนเท้าของอีกฝ่ายขวางเอาไว้ โดฟลามิงโก้แง้มประตูเอาตัวเองเข้าไปแล้วให้ทั้งสองคนรออยู่ข้างนอก ทั้งเวอร์โก้และโรซินันเต้ก็กลับมาสวีทกันหน้าห้ิงเหมือนเดิม
โดฟลามิงโก้ใช้กำลังตัวข่มอีกฝ่ายผลักลงบนโซฟานุ่มๆ นัยน์ตาสีทะเลเลื่อนไปมองรอบๆห้องของ'คร็อกโคไดล์'เพื่อมองหาช็อกโกแลตของตน เมื่อไม่เจอก็หันไปถามอีกฝ่าย
"นี่คร็อกแล้วช็อกโกแลตฉันล่ะ"
"ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอก"โดฟลามิงโก้จับสังเกตุบางอย่างในมือซ้ายของคร็อกโคไดล์ ร่างยักษ์พุ่งตัวไปหยิบบางอย่างในมือคร็อกโคไดล์
"อะ-เอามานะ"
"อายที่จะเอาให้ฉันด้วยตัวเองเชียวเหรอ"อายพร่-องแกดิ ยัยโรบินเอ๋ย~เพราะเธอแท้ๆด้วยความโกรธของคร็อกโคไดล์จึงพยายามที่จะฉกของในมือมา แต่ด้วยความเพลียจึงทำให้อีกฝ่ายไม่ค่อยที่จะมีแรง โดฟลามิงโก้พยายามออกแรกให้น้อยที่สุดเพื่อไม่ให้บาดเจ็บ
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะแรงน้อยกว่าที่คิดไว้ทั้งคู่จึงล้มลงไปนอนลงที่โซฟา ริมฝีปากของทั้งสองใกล้กันมาก ลมหายใจรุนแรงของคร็อกโคไดล์ทำให้โดฟลามิงโก้เริ่มเลื่อนหน้าไปใกล้ แต่ถูกอีกฝ่ายใช้มือทั้งสองกระแทกอัดเต็มคางฟันกัดลงมาที่ลิ้นเต็มๆ
"ยะ-หยุดนะ!!!"โดฟลามิงโก้ทรมาณนอนอยู่ตรงโซฟา คร็อกโคไดล์เดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตนและล็อคห้องเอาไว้อย่างดี ผิวซีดของคร็อกโคไดล์เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด โดฟลามิงโก้ลุกไปที่หน้าประตูไบ่ให้ทั้งสองคนกลับไปก่อน
เชอะ!!! ฉันยังไม่ทันได้เล่นกับนายเลยนะคร็อก แต่เท่านี้ด้ายแดงของเรามันก็จะอยู่ต่อไปอีกนาน ทางด้านหนึ่งหมอดู'ฮอว์คิ้นส์'นั้นกำลังเดินกลับไปที่บ้านของตนแต่ถูกอีกฝ่ายขัดการมองหมู่ดาวบนท้องฟ้า
"ฮอว์คิ้นส์ทำอะไรอยู่น่ะ???"หมอดูหนุ่มหันสายตามามองเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อตนเอง 'เอ็กซ์ เดรก'เพื่อนร่วมมหาลัยเก่าของเค้าเดินมาช่วยเขาถือของ
"ดาวของคู่รักเพิ่มขึ้นอีกแล้วล่ะ"
"เหรอ~...แล้วดาวของพวกเราล่ะ"
"มันมีมาตั้งนานแล้วล่ะ"
"งั้น...เรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ"
"อืม"ทั้งสองคนหันมาจ้องตากันก่อนจะเดินจับมือกลับบ้านพร้อมกับ
ความรักไม่จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์อะไรมาบังคับ มีเพียงแต่ความรักของทั้งสองคนที่ตรงกัน และอยู่ยาวนานไปตลอด...ตราบชั่วนิรันดร์
-----------------------------------------------------
-End- To be continued
ขอโทษที่ช้านะครับ พอดีมันยาวกว่าที่ผมคิดไว้จึงผ่านมาวันหนึ่งได้แล้ว...เมื่อวานอยู่เน็ตบ้านผมก็หลุดเลยมาอัพวันนี้แทน สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับทุกคน แต่ทถกคนคงรู้สึกข้องใจว่าทำไมตัวละครถึงคล้ายกับเรื่องChange up,Night of meet หรือThe beginningจริงๆแล้วมันคือการร่วมเรื่องเพราะมันคือSpecial Dayเพียงแต่ผมยังไม่ได้บอกเฉยๆนะครับ ถ้าชอบกดติดตามได้เลยนะคร้าบบบบบ~
1คนอ่าน=100ล้านกำลังใจ
1คอมเมนต์=1ล้านกำลังใจ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ฟินเกินไป(หรือป่าว~)