Short&Long Fic one piece [Yaoi&Normal]

ตอนที่ 1 : The loves that bondage[00]

Story:The loves that bondage

Relation:Long fiction

Category:Yaoi

Chapter[00]:You's only me(นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น)

-----------------------------------------------------

Episode 0

   โลกนี้ไม่เคยมีใครพูดจริงเลยซักคน มีแต่พวกที่เข้ามาตีสนิทเพื่อหวังในสิ่งตอบแทนจากตัวฉันเสมอมาโดยตลอด จนฉันเห็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในสายตาของฉันคือ'ครอบครัว' แต่แล้วเพียงแค่หมอนั้นเข้ามาในโลกของฉัน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!!!

"นายน้อยเนี่ยยอดเยี่ยมจริงๆเลยนะครับ"

"ดิฉันอยากให้ลูกโตมาเหมือนนายน้อยจริงเลย"

"คะ-คือว่าคืนนี้ว่างมั้ยค่ะ"

เสียงของรอบข้างที่พูดไปมาจนน่ารำคาญของเหล่าคนมากมายที่มาห้อมล้อมตัวคนที่ถูกเรียกว่า'นายน้อย' ซึ่งสูง2เมตรกว่า ใส่เสื้อผ้าที่ดูเหมือนจะเป็นจุดเด่นในสายตา มีขนเฟอร์สีชมพู???และแว่นตาสีไลลิคที่เป็นประกาย ซึ่งเขาที่ทุกคนต่างก็รู้จักชื่อของเขาก็คือ'ดองกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้' นักธุรกิจหนุ่มที่กำลังมาแรงที่สามารถมีบริษัทของตัวเองตอนอายุ19 และบริษัทยักษ์ต่างก็ล้มละลายเพราะเขา แต่ในงานเลี้ยงทุกครั้งเขามักจะโดดงานประจำ แต่วันนี้...

"ฉันออกไปไม่ได้"โดฟลามิงโก้พยายามดีดตัวออกจากกลุ่มคนอย่างทุกที

แต่กลับ...ออกไปไม่ได้ จนท้ายที่สุดก็สามารถออกมาตรงระเบียงได้ในสภาพเหนื่อยหอบ แล้วเจอกับคนอื่นที่ไม่คาดคิดว่าจะมีคนมาอยู่แถวนี้เพื่อสูบซิการ์?? จากอลาบาสต้าอีก แถมใส่เสื้อผ้าที่ดูดียิ่งกว่าลูกคุณหนูซะอีก"ต้องเข้าไปคุยด้วยซะแล้ว"

ไม่ทันขาดคำโดฟลามิงโก้ก็รีบพุ้งไปหาชายหนุ่มผมสีดำขลับที่เซ็ตเอาไว้อย่างดี มีผิวเป็นสีเนื้อที่เหมือนกับไข่แต่มีแผลเป็นอยู่กลางหน้าที่ถูกเย็บเอาไว้จนเห็นได้ชัดเป็นสีดำ ดวงตาสีทองคมกริบที่เมื่อมองเข้าไปก็ทำให้หลงไหลได้ สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่ปิดอย่างมิดชิดตัดกับกั้กสีดำ และกางแกงแสล็คสีดำกับรองเท้าหนังสีดำที่มันวาวที่ถูกขัดเป็นอย่างดีจนไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ ซึ่งกำลังพ่นควันสีขาวจางๆออกมาจากปากด้วยหน้าตาที่เบื่อหน่าย พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ"เฮ้อออ~" และหันมาที่ตัวของโดฟลามิงโก้ด้วยสายตาที่ดุร้ายเหมือนกลับสัตว์ และเปลี่ยนสายตาเมื่อเห็นโดฟลามิงโก้ที่เอาผมเสยชี้ตั้งขึ้นไว้ พร้อมกับสวมเสื้อเชิ้ตเรียบร้อย มีขนเฟอร์สีชมพู และแว่นกันแดดรูปร่างพิลึกพิลั่นสีไลลิค

"อ๊ะ!!!โทษทีฉันไม่คิดว่าจะมีคนอื่นอยู่แถวนี้"หนุ่มผมดำยกมือขึ้นมาเกาที่ผมสีดำขลับที่ถูกหวีไว้อย่างดี จนยุ่งเหยิงไปหมด

"ในงานมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ถามทำไมล่ะ"

"ก็คุณถอนหายใจยาวขนาดนั้นหนิ"

"แล้วนายชอบงานเลี้ยงขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ไม่รู้สิ ชั้นก็ไม่ได้เกลียดงานเลี้ยงหรอกนะ"

"..."

ดวงตาสีทองของหนุ่มผมดำจับจ้องไปที่โดฟลามิงโก้พร้อมกับหัวเราะออกมา และซิการ์ในมือหนากลับสลายกลายเป็นทรายต่อหน้าต่อตา และทำให้ตัวโดฟลามิงโก้งงอย่างสุดๆ

"คุฮ่าๆๆๆๆ..."ร่างสูงยกมือขึ้นมาไว้ที่หน้าผากของตนก่อนจะเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มที่ประตู แล้วหันมาเอ่ยบางอย่างกับคุณหนูนักธุระกิจใหม่อย่างโดฟลามิงโก้ถึงกับอึ้ง "นายเนี่ย....."

โดฟลามิงโก้เมื่อได้ยินก็ทรุดลงไปนั่งที่พื้น และฉีกยิ้มออกมา พร้อมกับทวนคำพูดของร่างสูงที่หันมาพูดก่อนออกไป"ฟุฟุฟุ...นายเนี่ยหน้าด้านจริงเลยนะงั้นเหรอ"

พร้อมกับคิดความในใจวนไปวนมาหลายครั้ง"หมอนั้นนี่แหละ หมอนั้นนี่แหละ-ต้องเป็นหมอนั้นคนเดียวเท่านั้น" ปั้งงง!!!พร้อมกับเปิดประตูด้วยเสียงดังที่เกิดจากการกระทบระหว่างประตูกับกำแพง และออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน แต่หลังจากนั้นแป๊ปเดียว"เอ๋?!?"กลุ่มคนก็พุ่งมารุมล้อมตัวของเขา

"ปะ-ปล่อยชั้นออกไปนะ"

"นายน้อยไปไหนมาครับเนี่ย เป็นห่วงแทบแย่"

กลุ่มคนมากมายตรงคำถามมาที่ตัวของโดฟลามิงโก้ และระหว่างนั้นเขาก็หันไปเห็นหนุ่มผมดำที่เอาเสื้อโอเวอร์โค้ทสีดำมาพาดที่บ่า และเดินออกไปที่ประตูพร้อมกับหญิงสาวที่เป็นมือขวาของเขา และหันมายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะเยาะเย้ยใส่

โดฟลามิงโก้เห็นดังนั้นจึงรีบพยายามออกมาจากกลุ่มคนมากมายที่ห้อมล้อมแต่ไม่สำเร็จ"มะ-หมอนั้นจะไปแล้ว ฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย"ผลสุดท้ายหลังจากที่ทุกคนในงานเลี้ยงกลับไปโดฟลามิงโก้ก็รีบวิ่งไปหาชายหนุ่มซึ่งมีคราบอาหารติดอยู่ที่หน้า และถามด้วยความรีบร้อน

"เวอร์โก้ นายมีรายชื่อคนในงานเลี้ยงรึเปล่า" 

"มีครับ ทำไมเหรอนายน้อย"

"เอามาเหอะหน่า"

โดฟลามิงโก้รีบคว้ามาจากมือของชายหนุ่มที่มีคราบอาหารติดที่หน้าทันที และรีบเปิดแผ่นกระดาษไปเรื่อยๆ

"ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิต..."

"...ฉันก็จะจับนายขังกรงให้ได้!!!"

หลักจากในงานวันนั้นวันเวลาก็ผ่านไปถึง2ปีเต็มๆ

ได้มีหนุ่มร่างใหญ่ผมทองเดินมาที่หน้าบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ดังมีชื่อเสียงขึ้นมาตลอด2-3ปี ซึ่งรู้จักกันดีในชื่อ"บาร็อค เวิรค์ส" และเดินเข้าไปในบริษัทนั้น เดินไปที่หญิงสาวที่เป็นเลขาของชายที่เป็นประธานบริษัท ซึ่งมีโค้ดเนมว่า"Mr. 0" และเลขาของเธอมีชื่อว่า"นิโค โรบิ้น" ตามที่ไปสืบมาเธอเป็นคนที่Mr. 0ไว้ใจมากที่สุดและยังเป็นคนที่เห็นหน้าที่แท้จริงของ'Mr.0'ซึ่งมีคนเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่รู้...แต่ว่า(ฉันรู้)

"โอ๊ะ!?!คุณโดฟลามิงโก้มาพบใครค่ะ"

"ฉันต้องการพบ'Mr. 0'หน่อย"

"ตอนนี้คงจะไม่ค่ะ"

"???ทำไมล่ะ"

"...เพราะเค้านอนอยู่"

ในห้องใหญ่ห้องหนึ่งได้มีชายคนหนึ่งได้ใส่หน้ากากเพื่อปกปิดหน้าตาที่แท้จริง??? นอนหลับคาโต๊ะเหมือนคนอดนอนจนสภาพดูไม่ได้ผมสีดำดูดีแต่กลับกระเซอะกระเซิง ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากโต๊ะและรีบรับโทรศัพท์ทันที

"มะ-มีอะไรนิโค โรบิ้น"

[มีคนมาขอพบโดยตรงค่ะ]

"ใครล่ะ???"

[โดฟลามิงโก้ค่ะ]

"... นกมาขอพบฉันเหรอ!?!"

[เปล่าค่ะ เค้าชื่อดองกี้โฮเต้ โดฟลามิงโก้ค่ะ]

"งั้นก็ฝากด้วยว่า'ไม่!!!'เด็ดขาด แล้วก็..."

[ให้ไล่เค้ากลับไปสินะค่ะ]

คำพูดที่แสดงถึงความรู้จักนิสัยของผู้เป็นนายดี"ถ้ารู้ก็ดี...จัดการด้วยล่ะ"หลังจากจบบทสนทนาสายก็ถูกตัดไปทันที ผู้เป็นเลขาหันไปหาโดฟลามิงโก้ที่กำลังรอคอยคำตอบด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม และเดินไปหาทันที

"ว่ายังไงมั้ง"

"เค้าบอกว่าไม่!!!เด็ดขาด ฉะนั้น..."

โดฟลามิงโก้ถูกลากไปนอกบริษัท แต่ก่อนจะถูกปิดประตูใส่โรบิ้นได้บอกก่อนจะเข้าไปว่า"ลาก่อนนะค่ะ" โดฟลามิงโก้ที่ถูกลากออกมาก้มหน้าลงไป เงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาที่พยายามจะบอกว่า"ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก"

"นายต้องเป็นของฉันเท่านั้น"

โรบิ้นที่ไล่โดฟลามิงโก้ออกไปหันมายิ้มด้วยความสนุกเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นมาเรื่อยๆ"ดูเหมือนว่าจะมีอะไรขึ้นมาเรื่อยๆนะ"

-----------------------------------------------------

Chapter[00]:You's only me(นายเป็นของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น)

-End- To be continue

ทุกคนโปรดติดตามด้วยนะครับ ถ้าไม่คอมเมนต์ผมจะงอนทุกคนเลยนะครับo(｀ω´*)o

   1คนอ่าน=100ล้านกำลังใจ

   1คอมเมนต์=1ล้านกำลัง