เนิ่นนานกาลบรรจบ | Vampire Twilight

พื้นที่คุ้นตาแต่กลับไม่คุ้มเคยบรรยากาศโดยรอบไร้สิ่งมีชีวิตอื่นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าบ้านหลังงามไร้คนอยู่อาศัยมานานพอสมควรแต่มันกลับอยู่ในสภาพถูกดูแลอย่างดีสังเกตอย่างง่ายคงเป็นใบไม้และวัชพืชที่ไม่มีมาเกาะแกะตัวบ้าน

“อยู่นี้นี่เอง” เสียงทุ้มราบเรียบสองเท้ามาหยุดอยู่ข้างเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นที่นอนราบไปกับพื้นหญ้าเขียวขจีหากไม่ใช่คนที่นอนอยู่พื้นที่แห่งนี้ได้รกร้างพอสมควร “หนึ่งปีแล้วสินะ ผ่านไปไวเหมือนกันแหะ” เสียงรำพึงรำพันไม่ได้เข้าหูเลยแม้เพียงประโยคเดียว

สายลมเย็นพัดผ่านพื้นทะเลแทรกผ่านแมกไม้นำพามวลกลิ่นเบาสบายราวกับปลอบประโลมใครบางคน “พี่เรียกหาผมงั้นเหรอ” สองแขนยันตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิทอดสายตาไปยังเส้นขอบฟ้าที่ตัดกับทะเลกว้าง

“ใช่” นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองคนอายุน้อยกว่าก่อนจะหมุนตัวกลับพร้อมก้าวเดินออกจากอาณาบริเวณบ้านหลังงาม “ไปกันได้แล้ว”

‘คุณทิ้งผมไปจริงๆเหรอ’

ประโยคนี้วนเวียนในหัวไม่เคยจางหาย

เป็นแฟนฟิคชั่นที่อิงเนื้องหาส่วนมากจากภาพยนตร์และมีการแต่งเสริมปรับเปลี่ยนให้เข้ากับความต้องการของผู้แต่งตัวละครในบางสถานการณ์บางบริบทอาจมีการหลุดคาแรกเตอร์

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านรวมไปถึงปล่อยจอยปล่อยใจไปตามเนื้อเรื่องของแฟนฟิคเล็กๆนี้