คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
"เจ็บไหม" เสียงหวานเอ่ยถามคนที่นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล โดยมีผ้าห่อน้ำแข็งประคบจมูกอยู่
"อืม..ไม่ครับ" เสียงนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับทำตัวเกร็ง
เขาไม่เคยเจอ หรือพูดคุยกับคนนี้
แล้วต้องมาอยู่ในระยะใกล้แล้วรู้สึกแปลกๆ
"จับไว้นะ เดี๋ยวครูหายาทาให้ก่อน" ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมกับปล่อยมือจากผ้า แล้วเดินไปที่ตู้ยาประจำห้อง
"แล้วไปโดนอะไรมา ทำไมจมูกถึงเป็นแบบนั้นล่ะ" เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น
เอ.... ว่าแต่ จมูกบวมขนาดนี้ต้องทายาอะไรหว่า
น้ำมันมวยใช่ไหม?
"เพื่อนวิ่งชนคาบพละครับ"
พี่จินยองนะพี่จินยอง
ทำไมไม่ดูแลนักเรียนเลย
"มา เดี๋ยวครูประคบให้ เจ็บแล้วบอกนะ" ร่างบางเดินกลับไปที่เตียงนั่งที่่เดิม
มือบางประคบกดๆเพื่อให้สันจมูกอีกคนยุบ
"ฮัลโหล พี่จินยองมาที่ห้องพยาบาลเลยนะ มาดูแลนักเรียนพี่เลย" ร่างบางคิ้วขมวดเป็นปม ด้วยความหงุดหงิด
เขาโง่กับการรักษาพยาบาลเบื้องต้นมากๆ
เขาไม่น่าเดินผ่านห้องพยาบาลและเจอนักเรียนคนนี้เลย
เป็นบาปของเขาที่ต้องมารักษานักเรียนผู้โชคร้ายคนนี้
ครูแบมขอโทษนะครับ
"เดี๋ยวครูจินยองจะมาดูนักเรียนนะ" เสียงหวานเอ่ยบอก พร้อมกับใส่มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
"ครับ"
"อยู่ชั้นอะไรนะเราน่ะ" ครูหนุ่มเอ่ยถาม
"มอ. 3 ครับ"
"อ๋อ เล่นระวังๆด้วยล่ะ" ครูเอ่ยตือนอีกครั้ง
"เดี๋ยวครูจินยองจะมาดูแลนักเรียนเองนะ"
ครืดดดด ครืดดดดด
"ครับ พี่จินยอง" แบมแบมเอ่ยรับสาย
(พี่ไปไม่ได้แล้ว ผอ เรียกพี่พบด่วน)
"แล้วกัน ผมไม่รู้ว่าต้องใช้ยาอะไรทา" ร่างบางเอ่ยอย่างหงุดหงิด
(ยาที่มันเย็นๆน่ะ แค่นี้นะ)
ตื้ดดด
"พี่จินยองๆๆๆ" โว๊ะ ซวยแท้ๆ
ยาอะไรเย็นๆ
เขาใส่โทรศัพท์กลับเขาไปในกระเป๋าอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด
แล้วพาตัวเองไปยืนที่หน้าตู้ยาอีกครั้ง
"ยาที่มันเย็นๆ อ่ะ เจอแล้ว" ร่างบางยิ้มอย่างดีใจ
นักเรียนคนนี้รอดตายจากเงื้อมมือเขาแล้ว
"ครูเจอยาแล้วล่ะ" ร่างบางยิ้มให้กับร่างที่นั่งอยู่บนเตียง
"เอ่อ...ครับ" นักเรียนตอบรับอย่างงุนงน
"เอาผ้าออก เดี๋ยวครูทายาให้นะ" มือบางเปิดขวดยา แล้วทายาอย่างเบามือ
หน้าทั้งสองเริ่มใกล้กันขึ้นเรื่อย
โดยที่คนถูกทายานอนตัวเกร็งอยู่
ยิ่งใกล้ กลิ่นหอมจากตัวครูยิ่งกระแทกจมูกเขา
"เสร็จแล้ว นักเรียนชื่ออะไร" ครูแบมเอ่ยถาม
"ผมชื่อมาร์คครับ"
"อืม เล่นอะไรระวังด้วยนะมาร์ค" ร่างบางยิ้มหวานแล้วมือลูบหัวอย่างเอ็นดู
"ครับ" เขาได้แต่อึ้ง
"งั้นครูไปก่อนนะ เจอกันนะครับ"แบมแบมยิ้มให้กับนักเรียนอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
"ขอบคุณครับครู..." มาร์คได้แต่ขอบคุณตามหลัง โดยที่เขายังไม่รู้จักชื่อครูคนนั้นเลย
พลั่กก
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง
"ไอ้มาร์ค มึงเป็นไรมากไหม กูขอโทษนะเว้ยที่กระโดดชนมึงตอนมึงกำลังชู้ตบาสน่ะ"แจ๊คสัน หวัง ขอโทษขอโพยเพื่อนเป็นการใหญ่
"ไอ้มาร์คๆๆ" แต่เพื่อนเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ
"ไอ้มาร์คเว้ยยย" ตะโกนใส่หูแมร่งเลย
"เอ่อ.." มาร์คหันหน้ามองเพื่อน
"มึงเป็นเจ็บหนักเลยหรอ" แจ๊คสันหวังเริ่มเบอะปากอย่างร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน และสำนึกผิดที่ชนเพื่อน
"ถ้าเราชอบคนอายุแก่กว่าจะผิดไหมวะ" มาร์คเอ่ยถามเพื่อนนิ่งๆ
"เอ่อ... มึงไปโรงบาลเหอะ"แจ๊คสันอึ้งสักพัก แล้วลุกลี้ลุกลนจะพยุงเพื่อนไปโรงบาลให้จงได้
...................................................................................
ความคิดเห็น