#ภาพวาดของภูวิน

            ศาลเจ้าอินาริ         

 “ม๊า ต้องเขียนขอพรด้วยหรอครับ”

  ผมหันไปมองตามเสียงร่าเริงของคนตัวเล็กที่ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นรอยบุ๋ม เล็ก ๆ ที่แก้ม ก่อนจะหยิบแผ่นไม้กับปากกาขึ้นมา

          พรงั้นหรอ   จะขอว่าอะไรดีละ

“อย่าเสียงดังสิวาด ก็ขอเรื่องเรียนไปสิ แกยิ่งโง่ๆ อยู่ เค้าบอกกันว่าขอพรเป็นจริงทุกคนเลยนะ "

  ผมเลิกสนใจเสียงถกเถียงกันของน้ากิ่งกับวาด แล้วหันมาสนใจแผ่นไม้เก่าๆ รูปจิ้งจอกนี่ต่อ

    พรจะเป็นจริง จริง ๆ น่ะหรอ

             ถ้างั้น........... ผมรีบเขียนคำขอพรลงในแผ่นไม้แล้วเอาไปแขวนไว้ในที่ที่ลับตาคนมากที่สุด

   “  น้องภูวิน เสร็จรึยังคะ จะกลับแล้วนะ "

                “  เสร็จแล้วครับ "

     ผมเดินตามน้ากิ่งออกมาจากโซนขอพร พลางหันหลังกลับไปมองแผ่นไม้ที่ห้อยอยู่ตรงมุมหลังสุด

             ถ้าพรเป็นจริงได้ละก็

       “ผมขอให้มีโลกอีกใบ ที่ผมกับเขาได้รักกัน"

   ผมมองตามแผ่นหลังของวาด ได้แต่คิดในใจ ถ้าพรที่ขอเป็นจริงได้   ก็คงดี