ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : your eye2(rewrite)
"้าอยู่นานว่านี้ไม่ไ้"
ายผู้ถูอสูรลืนินล่าว วามรู้สึไม่พอใเริ่ม่อัวึ้นในออายหนุ่ม ้วยเื่อนไัล่าว โอาสไ้พบโโรโระอเา็ยิ่ริบหรี่
“ไม่ลอเสี่ย้ไม่รู้หรอนะ ท่านโโรโระไม่เยมอายใ็ริ แ่็ไม่เยผลัไสใรออไปริๆัๆสัรั้ อแ่ท่านสามารถมอบอวัีๆให้นาสัิ้น ท่าน็มีโอาสไ้เป็นู่รออนาเหมือนๆับผู้ายนอื่นๆที่นาเล่นหูเล่นา้วย”
“โห”ายพเนรเผลออบเสียห้วน
เาในยามนั้นไม่อารู้เท่าทันวามรู้สึอัวเอ แ่ิว่าเ็นนั้นะลายเป็นอผู้อื่น ใน็อรวร้าวล้ายโลทั้ใบำลัะแสลายล วาสอ้ามืมัวเินว่าะมอสรรพสิ่ามริ
“นาไม่มีวันไปเล่นหูเล่นาับใรหรอ”
เฮียิมารุำหมัเพื่อบรรเทาแรอารม์ ยิ่รัมา ็ยิ่หวมา พลันำแพที่สร้าไว้เริ่มพัทะลายเพราะวามห่วหา บ่วรัที่ัไม่า็ยิ่ผูรัแน่น หัวใบเ้าสั่ารแทนสมอ
ใ้แสันทร์เือนเพ็ และาราที่พร่าพรายบนนภา เฮียิมารุอาศัยัหวะพลัเวรยาม ่อนเร้นายไปในเามื แม้เป็นที่พำนัหลัให่อหิสาวนสำั เวรยามอหมู่บ้าน็ยัหละหลวมนน่าใหาย
ลิ่นหอมอำยานและไม้ันทร์ฟุ้ไปทั่วในบรรยาาศ วนให้ระลึถึภาพวามทรำในวันวาน ไม่ว่าะเป็นรอยยิ้ม เสียหัวเราะที่เยสับฟั หรือวามอบอุ่นส่ผ่านมือู่นั้น มันยัรารึในทุอนุวิาอายพเนร
เาลอใ้วามหลำที่เหลือ้านั้นินนาารถึใบหน้าที่เิบให่อหิสาวนสำั ทว่าินนาารเหล่าับเทียบไม่ไ้เลยับานวิิรศิลป์ที่เาำลัะไ้รับมในืนนี้ วามามที่สามารถหยุาลเวลา เป็นำเปรียบเปรยที่ไม่ผิเพี้ยนาวามริ
ผิวายผุผ่อราวผิวระเบื้อ เส้นผมสีำลอเลียไปับใบหน้ายามนิทรา ลีบปาอวบอิ่มเผลอเย้ายวนวนสัมผัส สะโพผายเอวอ เสื้อผ้าทิ้ัวไปบนเรือนร่าอรรยั่วิเลสให้บุรุษอยาร่วมรั ายใไ้รอบรอนา้อถือว่าเป็นผู้มีวาสนา
“โ…โร…โระ” เฮียิมารุเอ่ยเรีย
ลำออเาแห้ผาเป็นผุยผ เรื่อราวมามายที่อยาถามลอหลายปีทะลัล้นนัวามสำัไม่ถู เาไล้นิ้วไปามโรหน้าอหิสาวอย่าอ่อนโยน ทรวออเธอยับเลื่อนึ้นลเป็นัหวะสม่ำเสมอ ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเลื่อน่ำนลมหายใอุ่นอทัู้่เื่อมประสานันเป็นัหวะ รอยแผลเป็นในวันวานาลนเหลือเพียรอยสีาว สมบัิ้อห้ามที่ไม่เาไม่ล้าแะ้อ บันี้ลับมาอยู่ใ้อาัิอเาอีรั้
“้า…ิถึเ้า…”
ริมฝีปาหนาทาบทับลบนลีบปาหนุ่ม วามหอมาายนารีปลุปั่นอารม์อันลุ่มลึอายารี เาเผลอมเม้มริมฝีปาอเธอแรึ้นเรื่อยๆโยไม่รู้ สอลิ้นเ็บเี่ยววามหอมหวานาบ่านาเ้าหินิทรา แม้อยู่ในวามฝัน็อยาให้เธอไ้รับรู้ถึวามรู้สึอเาที่ถูาลเวลาหลอหลอมนแ็แร่ว่าภูผา
“อือ”
นถูรัเอนอ่อนามสัมผัสอผู้บุรุอย่าไร้เียสา วามอบอุ่นในทุสัมผัสบอบประโลมหัวใที่เหนื่อยล้าราวับน้ำทิพย์าสรวสวรร์ โโรโระล้ออายหนุ่มให้โน้มลมา่อนปรับอศาูบให้รับับเาอย่าไม่ัเิน ารอบสนออเธอทำให้เาเผลอประมาื่มำไปับรสรันลืมระวัิ่หนามอสรี ับพลันหิสาวผู้นำนัรบ็แทมีที่ใส่ผู้บุรุ วาสีเปลือไม้ที่เาหลใหลลุโิ่ววามโรธ
“ผู้บุรุ”เลือสีแอาบเลือบมมี เธอะโนเรียทหารยาม “มีผู้บุรุในห้ออ้า”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น