คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Siren and Polka dot with Heart
หเือน่อมา ฟึ่บ แผนที่ทั้หลาย่าถูโปรยในอาาศทุแผ่นนั้นล้วนแ่มีีาาบาท
อึ อึ ที่เนินสูมีายผมบลอน์สวมนนสีำนั่ื่มเหล้าอยู่นั้นเาือหนึ่ในอิโฮเ้แฟมิลี่ำแหน่ โราอน(โพแ)
“แทำอะไรลไปเนี่ยันทำให้เ็นั่นนึถึแ่เรื่อเศร้าสุท้าย็ไม่มีอะไรีเลย ฮึ้ย” เพร้ โราอนปาวเหล้าทิ้
“ลอว์ อนนี้ันเ้าใวามรู้สึนายแล้ว นายยัเป็นแ่เ็แ่ลับพูว่าะายแล้ว ฮึ”
“อนที่นายแทันันน่ะไม่เ็บเลยสันิ นที่เ็บนะือัวนายสินะลอว์ ฮึ ฮืออ ฮึฮือ” เาร้อสะอื้นะบอับเ็ายที่หลับไปแล้ว
เสียร้อไห้อเาัห่าออาัวเ็ายไป โยที่เาเอไม่รู้เลยว่าเ็นนั้นไ้ยินที่เาพูทั้หม รวมถึใรอีนที่อยู่ใล้พวเา้วย
อนเ้า
“อะทำไมมีถึมีปลาวารนี้ัน ุโราหามาั้นหรอ” ลอว์พูึ้นพลาสสัย
“่ามันเถอะ ุโราื่นไ้แล้ว” ลอว์
“อ่า เอะเมื่อี้นายเรียันว่าอะไรหรอ” โราอน
“ุโรา” ลอว์
“อีทีสิ” เปเปเปเป เสียหอยทาสื่อสารัึ้น
“ั่เถอะน่ารีบรับสายสัทีสิ” แร็
‘ันเอนะโราอน พวนายหายไปรึ่ปีแล้วลอว์อยู่้วยไหม’ ึๆๆ
โราอนใ้นิ้วเาะเพื่ออบำถามออิโฮเ้ โฟลามิโ้
‘เอหมอีที่รัษาไ้ไหม’ ึๆ
‘นั่นสินะั้น แลับมาที่เรือะ ันไ้่าวผลโอเปะโอเปะมาแล้ว มีพวโ่ที่ไม่รูุ้่าันั้นเราะแย่มันมา แ็ินมันะใ้พลันั่นรัษาเ้าลอว์’ แร็
“ลอว์นายรอแล้วว เย้” โราอนพูับลอว์้วยน้ำเสียที่ีใมา
“พลัอผลโอเปะโอเปะใ้รัษาไ้หมทุโรเลยละ” โราอน
“พูยัับเวทมน์ไปไ้” ลอว์
“นายเป็นลูอหมอที่มีวามรู้ันั้นนายินมันะ” โราอน
“แ่โฟลามิโ้ใหุ้โราินนิ” ลอว์
“ถ้าินผลปีศาไปสอผลนนั้นะาย อฟฟี่ไม่รูว่าันมีพลัอผลปีศาอยู่แล้วถึไ้พูแบบนั้น”
“ทั้ันและนายเราะไม่ลับไปที่แฟมิลี่อีแล้ว อฟฟี่รู้แล้วละว่าันทรยศ”
“เพราะั้นเรา้อไปิผลปีศานั่นมาให้ไ้่อน นายไปเรียมัวออทะเลเถอะ”
แร็ “ผมเอรับุเ็โุ”
‘โรินันเ้เอเหรอ’ เ็โุ
“รับะื้อายผลโอเปะโอเปะสินะรับ” โราอน
‘พรู้นี่มันtop secretนะ’ เ็โุ
“ผมอยารู้……”
“ุโราุยับใรนะเอ้ะ ทำไมเวียนหัวัเลย” ลอว์
“ลอว์พร้อมรึยั ลอว์เป็นอะไรไปแย่แล้วไ้สูมาเลย อึ ลอว์แ็ใไว้นะ”
สามวัน่อนารื้อาย
“โธ่เอ้ยทำไม้อมีพายุ้วยฟะ อึ ลื่นแรมา เรือมันะว่ำแล้ว” ปึ
“อะไรนะ ใ้เรือมีอะไรมานั้นหรอ” รืน
“ลื่นมันมาอีแล้ว” ู้ม
“เรือไม่ว่ำ เพราะอะไรัน” โราอน
“ฮ่า ุโราเพื่อนุนนั้นือทหารเรือใ่ไหมบอผมมาเถอะ” ลอว์ื่นึ้นมาถามโราอน
“ะบ้าเรอะันไม่ใ่ทหารเรือเฟ้ย นายำเอาไว้นะารไปเอาผลโอเปะโอเปะเราะเป็นศัรูับทุนเลยนะเรียมใไว้ให้ีละ” โราอนเถียอีนลับไป
เาะมินเนี่ยน
“นายรอันในบ้านนี้นะลอว์ันะไปิโอเปะโอเปะมา” โราอน
“อื้ม” ลอว์รอโราอนในบ้านเล็ที่ไม่มีนอาศัยอยู่
บนที่สูานอโรสลัโราอนิผลโอเปะโอเปะไ้สำเร็
“ฮ่า ฮ่า ุโราโล่อไปทีทีุ่ปลอภัย” ลอว์พู้วยวามโล่ใ
“ไเรน นี่ไผลโอเปะโอเปะ เพราะั้นรีบๆินเ้าไปะ” โราอนว่าบแล้วัารเอาผลโอเปะโอเปะยัปาให้ลอว์ิน
“อือ อือ รึ้บ” ลอว์ลืนมันลไปแล้ว
“ันยัไม่ไ้เรียมใที่ะเป็นผู้ใ้ผลปีศานะ”
ุบ โราอนล้มัวล “ุโราเป็นอะไรไป เลือ โนยิมาหรอ”
“เออันุ่ม่ามไปหน่อย” โราอน
“หายๆเลือหยุ” ลอว์
“ฮ่าๆๆละมัเลย” โราอน
“แ่เพราะันนายถึ” ลอว์
“แผลแ่นี้ันไม่ายหรอนาย่วยันหน่อยสิเอาหมายไปให้ทหารเรือระวันทีนะมันะ่วยประเทศนึไ้พอส่เสร็แล้ว็รีบออาเาะนะ”
“อื้ม” ลอว์
“แล้วเราสอนะไปเินทาันให้รอบเลย” โราอน
“ุโราเาบอะ่วยุละ” ลอว์
“แมันเวอร์โ้”โราอนะโนออมา้วยวามใ
“โราอนหรอ เมื่อี้เสียนาย…แทรยศสินะ โราอนที่สอ”
“อ่ามันยัหายใอยู่ถึะแผ่ว็เถอะ” เวอร์โ้บอับปลายสาย
‘ีอย่าปล่อยให้มันหนีไปไ้’ โฟลามิโ้
“ิพวมัน” เวอร์โ้
‘พวมันหนีันไม่พ้นหรอ’ โฟลามิโ้
“โราอนมันหนีไปทานั้นแล้ว”
“เอะเปิไม่ออหรือว่ามีอะไรทับอยู่” ลอว์พูพร้อมพยายามันล่อให้เปิ
ปึ โราอนถูเหวี่ยมานล่อที่ลอว์หลบอยู่
“นายน้อยมาแล้ว”
“ไม่เอันรึ่ปีเลยนะโราอน” โฟลามิโ้
ฟึ่บแร็ โราอนัปืนออมา
“ุโราไหนบอะไม่เป็นไรไละ”ลอว์ทั้ทุบทั้ะโนเรีย โราอน แ่ลับไม่มีเสียออมาเลยเพราะพลัอผลนาินาิ
“ฟันะลอว์หลบอยู่ในนี้นายะมีโอาสออไปารนแน่นอน”'
“แล้วุโราละ”
“่อให้อฟฟี่ะโรธันแ่ไหนเาไม่่าันหรอ Calm”
“เฮ้ย ลอว์รันะัวเอ”
“ลอว์ในอนนี้นะเป็นอิสระแล้ว” โราอน
ปั ปั ปั ปั ปึ โราอนถูอฟฟี่ยินเาลอยไปนล่อที่ลอว์หลบอยู่
พวโฟลามิโ้พาันนล่อสมบัิไป
“เรายัายไม่ไ้ไม่ั้นเวทที่ร่ายไว้บนัวนายหายไปแน่ เสียนายะัไปทั่วทั้เาะ”
“ลอว์อนนี้นายน่ะเป็นอิสระแล้วนะ” โราอนพยายามฝืนัวเอเพื่อะให้ลอว์ไ้หนีพ้นาอฟฟี่
“ฮือฮาฮือออฮาาาา” เสียร้อไห้อลอว์ลับมาเป็นสัาว่านที่ร่ายเวทนั้นไ้ายแล้ว
เสียเินเหยียบหิมะเ้ามาใล้ร่าอโราอน
“เธอเป็นใรพวอโฟลามิโ้ั้นหรอ ถอยไปนะ อย่าเ้ามาใลุ้โรานะ” ลอว์รีบวิ่มาใล้โราอน
“ไม่อยาให้เารอหรอ” เธอถามลอว์ไปพลาเริ่มถแนเสื้อึ้น
“ฮึ เธอทำไ้ั้นหรอ ่วยเาไ้ริๆหรอ ะเอาอะไราันไป็ไ้แ่่วยุโรา้วย” ลอว์อบเธอพร้อมเสียสะอื้น
เธอลูบหมวลายุล้ายำลัปลอบเา
“เรื่อ่าอบแทนไว้ันะบอหลั่วยเาไ้”
เธอมอร่าอโราอนที่เหมือนายแล้วเพราะพลัาผลนาินาิลาย
ถึแม้ลมหายใะหยุไปแ่เสียหัวใเายัเ้นอยู่มันเบามานมนุษย์ไม่ไ้ยิน
“เอาล่ะ แผลสาหัสนะเนี่ยนายโีนะที่ันอยู่รนี้” เธอยิ้มเล็น้อยแล้วอ้าปาโว์ฟันแหลมม
เธอัลที่้อมือเธอนเลือไหลแล้วป้อนใส่ปาอโราอน
เลือเธอไหลเ้าปาอโราอนทีละนิ แ่เหมือนว่าปริมานั้นยัไม่เพียพอ
“ีพรลับมาแล้วแ่ยัอ่อนเินไป” แว้ เธอีเสื้อเพื่อูบาแผลอเา
“แผล็สมาน้าเินไป ถ้าั้น” เธอร่อมร่าอโราอน
ีเสื้ออัวเอแล้วใ้เล็บแหลมมรีเลือรอให้โราอนื่มแทนเลือที่้อมือ
เลือที่ไหลย้อยาออเธอไหลลเ้าปาอโราอนทีละนิแ่แ่นั้น็ูะเห็นผลมาว่าเิม
โราอนเริ่มลับมาหายใเสียหัวใเริ่มเ้นแรว่าเิมบ่บอว่าเานั้นรอพ้นาวามายแล้ว
“ื่มเ้าไปให้หมเลือันน่ะรัษานายไ้ถ้าอยารอ็อ้าปาให้ว้าะ” ไม่นานนั
“แผลสมานแล้วีพรที่เารอแล้วละ” เธอ
“ฮะฮ่า ริๆหรอ” ลอว์ว่าแล้วเ้ามาูโราอน
“ริ้วยุโราหายใแล้วแผลที่โนยิ็ไม่มีแล้วอบุเธอมานะ” ลอว์พูึ้น้วยวามีใแล้วยิ้มว้าให้เธอ
“ถ้าั้น่าอบแทน” เธอ
“ไ้เธอ้อารอะไรันะให้หมเลย” ลอว์
“ั้นนายน่ะ…ลไหม” เธอถามพร้อมยิ้มเล็น้อย
“เ้าใแล้ว เพราะั้นฝาเา้วยละแล้วสัวันันะลับมาหาเา” อบลับ้วยน้ำเสียและแววาที่หนัแน่น
“อื้มสัวันนะ” เธอ
หลัที่ลอว์าไปแล้ว
“ันะทำยัไับนายีละเนี่ย”
“ทานี้รับทานี้นาวาโทโรินันเ้อยู่รนี้รับ”
“เฮอะ นายนี่มันวีริๆนั่นแหละ”
======================================================================
อ้าอิาวันพี ภาเรสโร่า ใน่วอนที่ 701-706
ปล. าอนที่แล้วที่น้อถูแนะนำให้ไปูเมืิอสีาวน้อไปูแล้ว่ะแ่ปราว่าเมือนั่นล่มสลายไปนานแล้วึว่ายไปหลายๆที่ลอ 6 เือนนมาถึุที่โราอนและลอว์อยู่นั่นเอ
ุโราอนนี่เป็น 1 ในนที่ไรท์อยาให้รอ หลัาที่ลับมาูวันพีอีรั้่ะเลยิว่าถ้านนี้ นนั้นรอเรื่อราวะเป็นยัไนะ ึเิเป็นฟินี้ึ้นมาันั้นฟิเรื่อนี้ะเิาร OOC ในอหลายๆเหุาร์เพราะั้นให้ิว่าเป็นโลู่นานแล้วันนะะ แบบ What if ถ้าผู้นที่วรายแ่ลับไม่ายะเป็นยัไ ฝาเป็นำลัใให้้วยนะะ
ความคิดเห็น