ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Secret Feeling:: ♡Chapter 1♡(70%)
Secret Feeling
:♡Chapter 1♡:
As for me, I'll sing a song of now
For that's all that's I can do
Through my memories escape me
They're part of my heart, just as I have thought of you
พระเจ้ากำลังเล่นตลก...
หลังจากสายลมรุนแรงที่พัดพร้อมสายฝนโหมกระหน่ำได้หยุดลง
สายลมระลอกใหม่เริ่มพัดพามาอย่างช้าๆ ชวนให้รู้สึกสบายและสงบราวกับสายลมแห่งความสุข แต่กลับแฝงด้วยความรู้สึกเศร้าและหนาวใจอย่างน่าประหลาด
งานก็เข้ามาโถมเข้าใส่อย่างไม่หยุดกับการแข่งขันทักษะภาษาของระดับภาค เพราะอัตราการแข่งขันที่สูงทำให้ต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก ทุ่มเทเวลาไปกับการทำข้อสอบเก่า ขลุกตัวอยู่กับหนังสือแกรมมาร์เล่มหนาปึก ใช้เวลาอีกส่วนกับการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า หาข้อผิดพลาดและพยายามแก้ไขมัน
เราเขียนผิดพลาดแล้วยังสามารถลบแก้ไขใหม่ได้
เหตุใดสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมากลับแก้ไขไม่ได้บ้างเล่า?
ทั้งๆที่ความผิดพลาดนั้น เกิดจากความไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน...
แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ...
Figure -Fic
Sent a sticker 8.30
มีคำถาม 8.31
Alice-Liz
8.31 อะไรหรอ
Figure-Fic
ขอถามตอนเจอหน้าได้ไหม 8.31
Alice-Liz
8.32 ถามเลยไม่ได้หรอ
8.32 ไม่สบายอ่ะ ปวดหัว
Figure-Fic
เป็นไรอ่ะ 8.32
Alice-Liz
8.32 ไข้หวัดธรรมดาแหละ
Figure-Fic
ไม่ไปซ้อมที่โรงเรียนหรอ 8.32
Alice-Liz
8.33 ไปไม่ไหวอ่ะ
Figure-Fic
งั้นไม่กวนละ 8.33
Alice-Liz
8.33 แล้วจะถามอะไรอ่ะ
Figure-Fic
เดี๋ยวค่อยถาม ลืมคำถามไปละ 8.34
Alice-Liz
8.34 ค้างคา
8.34 Sent a emoji
Figure-Fic
ไปแข่งวันไหน 8.35
Alice-Liz
8.35 วันที่ 16
Figure-Fic
เอ้า ไม่ใช่ 15 หรอ 8.35
Alice-Liz
8.35 ไปค้างวันนึงไง
Figure-Fic
อ่อ ครับ 8.36
ไปแข่งเสร็จแล้วต้องไปต่อไหม 8.36
Alice-Liz
8.36 ต้องรอดูผลอ่ะ
Figure-Fic
ไว้ถามหลังแข่งก็ได้ 8.37
Alice-Liz
8.37 Sent a emoji
Figure-Fic
ไม่กวนละ 8.37
Alice-Liz
8.37 ไปซ้อมต่อแล้วนะ
Figure-Fic
ครับ 8.38
พลันจบบทสนทนา ราวกับมีบางสิ่งจุกในลำคอ หัวใจเริ่มสั่นไหวไม่หยุด
"เลิกคิดสักทีเถอะ..." ขยับมือเอื้อมไปหยิบหนังสือแกรมมาร์เล่มหนาปึกที่คนส่วนใหญ่ไม่อยากจะแตะมาเปิดหาหน้าที่อ่านค้างไว้ พยายามใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับเนื้อหาด้านใน
"อา...." ฉันค่อยๆฟุบหน้าลงกับหนังสือเล่มหนาหลังจากพยายามอ่านและจดจำเนื้อหามาร่วมสองชั่วโมง เปล่งเสียงครางออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ปวดหัว...
พักหน่อยแล้วกัน...
คิดได้แบบนั้นจึงจัดการเอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้และปิดมันลง สาวเท้าเดินตรงไปยังโซฟาสีดำสนิทก่อนจะทิ้งตัวลงนอน สายตาเหม่อมองไปบนเพดานสีขาวที่ว่างเปล่า
"..." ข้อความของฟิกทำให้ฉันคิดมาก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเจอเพื่อนที่จะถามอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ถามทิ้งให้เรามึนงงด้วยการบอกว่าลืมคำถามไปเสียดื้อๆ
แต่สำหรับเรื่องนี้มันไม่ใช่แล้ว!
จะถามหลังแข่งงั้นหรอ เจอหน้ากันหรอ?
มันเป็นคำถามที่สำคัญมากหรอ มีเหตุผลอะไรถึงต้องถามต่อหน้าให้ได้
ไม่เข้าใจความคิดนายเลย ไอบ้าฟิก!!
"เรื่องบางเรื่องก็ต้องรอเวลา..."
Figure -Fic
ลิซ 13.30
วันที่ 15 ไปกี่โมง? 13.30
Alice-Liz
13.31 ประมาณ 9-10 โมงอ่ะ
Figure -Fic
อ่อ 13.31
Alice-Liz
13.32 ทำไมอ่ะ
13.32 จะไปส่งอ่อ?
Figure-Fic
ไม่อ่ะ 13.32
Alice-Liz
13.32 ค่าๆ
Figure -Fic
เรามีคำถามจะถามคนๆนึง 13.32
แต่จะไม่รู้ว่าจะถามหรือไม่ถามดี 13.32
Alice-Liz
13.33 ถามไปเถอะ
Figure -Fic
โอเค 13.35
จะถามจริงๆละ 13.35
Alice-Liz
13.35 ???
Figure -Fic
เรื่องวันนั้นลิซพูดจริงหรอ 13.35
Alice-Liz
13.35 ...
13.35 กว่าจะทำใจกล้าบอกมันยากนะ
Figure -Fic
กว่าจะทำใจกล้าถามนี่ก็ยากเหมือนกัน 13.35
Alice-Liz
13.36 เรื่องจริงสิ...
Figure-Fic
ถามอีกอย่างได้ไหม ตอนนั้นอยากถามมากเลย
13.36
Alice-Liz
13.36 อย่าทำเราเครียดก่อนแข่ง เชียวนะ
13.36 Sent an emoji
Figure-Fic
ไว้ถามหลังแข่งดีกว่า 13.37
Alice-Liz
13.37 อื้อ
Figure-Fic
ครับ 13.37
บางคนเลือกที่จะไม่ถามเพียงเพระรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว หรือสำหรับบางคนมันอาจเป็นความกลัว... กลัวในคำตอบที่จะได้รับกลับมา
สำหรับฉันมันคงเป็นแบบที่สอง ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมานั่งคิดมากทั้งที่เป็นฝ่ายปฎิเสธ แม้ใจอยากรู้คำถามของฟิกที่อาจเป็นคำตอบของทุกอย่าง และเป็นตัวบอกทุกสิ่ง มันอาจจะช่วยให้ฉันตัดสินใจได้ดีขึ้นว่าควรจะไปต่อหรือหยุดที่ตรงนี้ แต่ฉันกลับทำสิ่งตรงข้ามกับที่ใจคิด...
ฉันไม่เข้าใจฟิก ไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมถึงปฎิเสธไป ทั้งที่ใจนั้นอยากรู้...
"เรื่องบางเรื่องก็ต้องรอเวลา"
"เวลาที่เขาพร้อมจะตอบทุกอย่าง"
"เวลาที่เราพร้อมจะรับความจริง"
"เวลาที่เราเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวด..."
หลังจากผ่านช่วงเวลากดดันผ่านไปแต่ร่างกายกลับไม่เป็นใจเพราะพิษไข้ แต่ก็ยังคงต้องตามงานและเนื้อหาช่วงที่ไม่ได้เรียนเพื่อให้ทันคนอื่นเขา สุดท้ายก็ต้องนั่งทำงานและอ่านหนังสือจนหัวปั่นหัวหมุนแต่สิ่งเดียวที่รบกวนจิตใจฉันคือฟิก
ถึงการแข่งจะผ่านไปแต่ฟิกกลับไม่พูดถึงเรื่องคำถามในวันนั้นอีกเลย
ฉันกำลังคิดมากอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่านะ?
"อยากรู้ก็ถามสิ" แม้ว่าจิตใต้สำนึกจะบอกแบบนั้นก็ตาม ภายในหัวของฉันกลับสั่งให้เก็บคำถามนั้นไว้ในส่วนลึกของจิตใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเหมือนปกติ...
ทักแชทไปคุยบ้าง ถามงานถามการบ้าน คุยไปเรื่อยเปื่อย ระบายเรื่องที่ไม่สบายใจให้ฟัง ถึงส่วนมากจะเป็นฉันก็ตามที ฟิกก็รับฟังตลอด...
"ฟิกจะรำคาญไหมนะ?"
พอลองย้อนกลับไปดูการกระทำของตัวเอง มันทำให้ฉันเริ่มคิด...
"ปล่อยให้ตัวเรารู้สึกมากขึ้นทุกวันๆแบบนี้มันดีแล้วหรือ?"
"ทั้งๆที่รู้ว่าคนต้องเจ็บคือตัวเราเอง กลับไม่สนใจ"
รู้อยู่ว่าเขาไม่มีใจยังจะพยายามอีก
รู้สึกหน้าด้านเหมือนกันนะเรา...
เวลาล่วงเลยมาเกือบเดือนจนเข้าสู่เทศกาลสอบปลายภาค ช่วงเวลาที่ใครๆก็เกลียดและอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ รวมถึงฉันด้วย นับเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยสัมผัสมา
ช่วงเวลาที่ต้องก้าวผ่านความเครียด ความกดดันทั้งจากที่บ้านและการกดดันตัวเอง เพราะเคยทำได้ดีตลอด คนรอบข้างย่อมหวังให้มันดีมากขึ้น "ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาผิดหวัง..."
อย่าแม้แต่จะคิดระบายให้ใครฟังเพราะมันเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ พวกเขาไม่เคยเข้าใจและตอบส่งๆกลับมาแค่ว่า "อลิซเก่งจะตาย เครียดไปทำไม"
ฉันไม่คิดว่านั้นเป็นคำให้กำลังใจที่ดีเท่าไหร่
เย็นวันสุดท้ายของการเรียนก่อนจะเข้าสู่ช่วงสอบ...
"เสร็จแล้วววว"
ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกเรียน เวลาที่ใครๆต่างพากันกลับบ้าน เดินเล่นที่ห้างกับเพื่อนรัก แฟน หวานใจ คนคุยอะไรก็แล้วแต่ แต่ไม่ใช่กับฉัน! เป็นเพราะงานวิชาสังคมศึกษาที่จำเป็นส่งวันนี้นั้นยังไม่เสร็จ มีเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ทำงานกลุ่มเดียวกันอีก 4 ชีวิต คือ เจน พิม เพลิน และมิก ทำให้พวกเรานั่งทำกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
เสียงตะโกนในตอนแรกคือเสียงของฟิกและปัน สองคนนั้นทำงานเสร็จแล้วและวิ่งออกไปส่งอาจารย์ที่อีกตึกหนึ่งอย่างเร่งรีบ พวกฉันก็ประกอบร่างงานกันต่อไป
ปัน เป็นเพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่ง ติดอนิเมะ ชอบสาว 2D และโลลิ ค่อนข้างกวนเบื้องล่างพอสมควร เราเดาๆกันไว้ว่าเพลินน่าจะชอบ จากสารพัดโมเมนต์ชวนจิ้นของสองคนนี้ที่เกิดขึ้นแทบไม่หยุด
มิก เพื่อนผู้ชายรูปร่างอวบ ผิวขาว ชาวเหนือแท้ๆที่ไม่เหมือนคนเหนือเลยสักนิด ทะเลาะกับเจนบ่อยแทบจะเป็นกิจวัตรประจำวันประหนึ่งนิยายคู่รักคู่กัด และแน่นอนว่าจิ้นกันอีก
ทำไมมันมีหลายคู่จังวะ?
"แผ่นสุดท้ายยยย"
"พวกเอง อาจารย์เขาจะกลับบ้านแล้ว!" ฟิกและปันกลับมาแล้ว? อะไรจะวิ่งเร็วปานนั้น พ่อเป็น the fl__sh รึไง ฉันนั่งมองฟิกที่หอบนิดหน่อยในขณะที่รอเจนและมิกเย็บเล่มรวมกัน
ก็จะมองคนที่ชอบ! ผิดตรงไหน!
"เสร็จแล้ววว"
"เราไปส่งเอง" พิมลุกขึ้นมาเอางานจากเจน ใส่รองเท้าด้วยความเร่งรีบ อีกมือหนึ่งถืองานไว้ ก่อนจะวิ่งออกไปทันที มีเพลินและพวกฟิกวิ่งตามไปติดๆ ลิซทำได้แค่มองตามค่ะ ไม่อยากลุกแล้ว เหนื่อย!
"ตามไปไหม เจน มิก?" ฉันหันไปถามอีกสองคนข้างๆ
อ่าว...นั่งเล่นเกมกันเฉย!
"ตามไปก็ได้" เจนวางเกมโทรศัพท์ในมือลง และส่งมาให้ฉันถือแทนด้วยสาเหตุสั้นๆว่า "เมื่อย" ก่อนที่พวกเราจะเดินตามออกไปอย่างไม่เร่งรีบ
"ขอบคุณนะคะ/ครับ อาจารย์" พวกเราเริ่มแยกย้ายหลังส่งงานเสร็จ ทุกคนต่างอยากกลับบ้านเต็มทน เพลินกับปันเอาอุปกรณ์ที่ยืมมาจากอาจารย์ที่ปรึกษาไปคืน เจน มิกและพิมไปเก็บเศษขยะและของที่วางทิ้งระเกะระกะไว้
เหลือฉันกับฟิกสองคน?
"ไปกันหมดเลย..."
"ก็....เขาอยู่กันเป็นคู่ไง" ฟิกเบนสายตามองไปทางอื่น ตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ มือไม้ชี้ไปยังเพื่อนที่เดินไปเป็นคู่เสริมประกอบ
แต่ขอประทานโทษนะ เจน มิก พิม ไปกันเป็นกลุ่มเพื่อนายสายตาเสีย...
ช่างมันเถอะ แต่ไอคำพูดแปลกๆนี่มันอะไร?!
"...." ฉันค่อยๆชี้ไปที่ตัวเอง และชี้ไปที่ฟิกสับไปมา และฟิกก็พยักหน้าเช่นกัน
"ยอมรับหรอคะ?"
"แล้วแต่ลิซสิ..."
ขอบคุณสำหรับคำตอบ...
สุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ต่างคนต่างหลบหน้าและเดินหนีกันไปคนละทาง คำพูดสั้นๆไม่กี่นาที เล่นซ้ำไปซ้ำมาราวกับเทปบันทึกเสียง ทำให้ฉันนั่งคิดมากและเหม่อลอยตลอดทางกลับบ้าน
ผ่านมาแล้ว 1 เดือนกว่าๆหลังบอกชอบฟิกไป สิ่งที่ได้กลับมา คือ "แล้วแต่" คำตอบสั้นๆที่ไม่มีความชัดเจนอะไรเลย...
พระเจ้าคะ! มองชีวิตฉันสับสนแบบนี้สนุกมากไหมคะ?!
[Fakebook]
FI"GU"RE - F_I_C
1 min. Public
เปลี่ยนคำตอบเป็น "แล้วแต่" ละกัน
"Figure-Fic sent an emoji" ฉันละสายตาจากตัวหนังสือตรงหน้า เหลือบมองแจ้งเตือนบนโทรศัพท์ สิ่งที่ทำให้ฉันถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว ภาพเหตุการณ์ตอนเย็นเริ่มกลับมาวนลูปในเซลล์สมองอีกครั้ง
"เขาอยู่กันเป็นคู่ไง"
"เขาอยู่กันเป็นคู่ไง"
"เขาอยู่กันเป็นคู่ไง"
"เขาอยู่กันเป็นคู่ไง"
มันจะหลอกหลอนเกินไปแล้ว!
สุดท้ายก็ไม่ได้ตอบอะไรไป ขยับมือเก็บหนังสือเข้าชั้นให้เรียบร้อย อ่านวันนี้ยังไงก็คงไม่รู้เรื่องเพราะคำพูดของฟิกมันวนลูปเต็มสมองฉันไปหมด เปลี่ยนมานั่งเล่นโซเซี่ยลไปเพลินๆแทน
ฟิกลบโพสไปแล้ว...
"เรามักซ่อนใครบางคน"
"ไว้ในบทเพลงที่ชอบฟังประจำ"
"แม้ว่าจะเสียน้ำตาให้มันอีกกี่รอบก็ตาม"
[Fakebook]
ALICE-inwonderland
1 min. Friends only
"มันจึงเป็นความรักที่ไ่ม่ถึงกับสุข"
"เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า"
บางสิ่งกำลังตีรวนอยู่ในอก
มีความสุข? เสียใจ? โกรธ? มันผสมกันเสียจนหนักอึ้งแทบรับไม่ไหว แม้จะดีใจที่อย่างน้อยเหมือนกับเริ่มมีโอกาศเล็กๆจุดประกายขึ้นมาในใจ แต่ส่วนลึกกลับรู้สึกอยากปลดปล่อยน้ำใสๆที่เริ่มเอ่อล้นขอบตานี่ออกมาเสียให้หมด เพื่อว่าความรู้สึกที่ตีรวนบ้าๆนี้จะหายไปเสียที
ดีใจ ที่เหมือนตัวเองจะยังมีโอกาส
โกรธ กับคำตอบและท่าทีเล่นๆไม่จริงจังของนาย
เสียใจ ที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอดทน
"คนที่ยื้อเวลาให้นานออกไป"
"คนที่ทำให้เรื่องนี้ไม่จบสักที"
"คงจะเป็นตัวเราเอง...ล่ะมั้ง?"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น