หนุ่มสุดเซอร์เจอนายสุดเนี้ยบ

ลำดับตอนที่ #2 : บ้านใหม่ เพื่อนใหม่

"กอล์ฟ...ทำอะไรอยู่จ๊ะลูก ว่างรึป่าว" เสียงของแม่ดังลอดผ่านเข้ามาในห้องทำให้เจ้าของห้องต้องเปิดประตูออกมา
"ว่างครับแม่ มีอะไรรึป่าวฮะ"
แกร็ก! เสียงปิดประตูดังขึ้นอย่างเงียบๆ ทั้งสองคนเดินลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่นซึ่งมีพ่อนั่งรออยู่แล้ว
"มีอะไรกันรึป่าวฮะ อยู่ดีๆทำไมถึงเรียกผมฮะ"
"คือว่านะลูก พ่อกับแม่ต้องไปดูงานที่อเมริกาน่ะ..."
"แล้วไงต่อครับ..." เด็กหนุ่มตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ แล้วเสียงพับก็หนังสืพิมพ์ก็ดังขึ้นท่ากลางความเงียบภายใจห้องนั่งเล่น และเสียงที่นุ่นนวลจากพ่อก็ดังขึ้น
"ทีนี้ แม่เค้าก็เลยเป็นห่วงกอล์ฟว่าจะอยู่บ้านกับใคร แถวนี้ก็ไม่ค่อยจะสนิทสนมกับเค้าซะด้วย พ่อกับแม่ก็เลยปรึกษากันว่า จะให้ลูกไปอยู่กับลูกเพื่อนแม่เค้าน่ะ พอดีเค้าอยู่คอนโดฯคนเดียวด้วย ให้ไปอยู่ด้วยกัน2คนจะได้หมดห่วงซะที" ความเงียบโรยตัวลงมาอีกครั้งหลังจบบทสนทนา เด็กหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามบัดนี้มีสีหน้าครุ่นคิดราวกับมีปัญหาที่จะต้องแก้หลายเรื่อง ซักพักเขาจึงโพล่งขี้นมาใหม่
"อืม....สวยมั้ยฮะพ่อ ลูกเพื่อนแม่น่ะ เท่าที่จำได้เค้าเป็นผู้หญิงนี่ฮะ" น้ำเสียงที่ฟังดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษในเรื่องของสาวสวยออกจากปากเจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของบ้าน
"สวยบ้านแกดิไอ้บ้า เค้าเป็นผู้ชาย....รู้สึกว่าจะน่ารักวะด้วยสิ" ก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบทีละนิดอย่างสุขใจ ขณะที่เจ้าลูกชายกำลังนั่งจินตนาการถึงสาวสวยอย่างใจลอย
"ใช่จ้ะลูก...เค้าเป็นผู้ชาย ผู้หญิงที่ลูกพูดถึงน่ะคือพี่สาวของเค้าชื่อ มี่ ส่วนคนที่ลูกต้องไปยู่กับเค้าน่ะชื่อ ไมค์ รู้สึกว่าจะเรียนอยู่ที่เดียวกับลูกนะ ถ้าแม่จำไม่ผิด"
      เปี๊ยะ เปี๊ยะ เพล้ง...ภาพสาวสวยในจินตนาการแตกสลายหายไปกับตา ความหดหู่เกิดขึ้นทันทีที่แม่ของเขายืนยันว่า 'เค้าเป็นผู้ชาย' ถึงภายนอกจะดูหดหู่ แต่หัวใจของเขาบัดนี้กำลังทำงานหนัก สารเอ็นโดฟินกำลังหลั่งไหลไปยังทุกส่วนของร่างกาย เลือดสูบฉีดเข้าไปเลี้ยงหัวใจมากขึ้น มือไม้สั่นไปหมด เจ้าตัวพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ว่า....ร่างกายมันเป็นไปเองนี่น่า
"ระ...เหรอรครับ วะ...ว้าเสียดายจัง ผมนึกว่าจะได้นอนห้องเดียวกันกับสาวสวยแล้วนะฮะเนี่ย น่าเสียดาย น่าเสียดายจริง ๆ .....เอ้อ!..แล้วพ่อกับแม่จะเดินทางวันไหนครับ ผมจะได้เตรียมตัวทัน" ท่าทางกระตือรือร้นของลูกชายทำให้ทั้งสองยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว หารุ้ไม่ว่านี่คือของการขออภัยจากเขาทั้งคุ่
"พรุ่งนี้จ้ะ...พ่อกับแม่ต้องไปขึ้นเครื่องพรุ่งนี้เช้าเก้าโมงครึ่ง"
     จึก!....อะไรมันช่างเป็นใจซะเหลือเกินนะเนี่ย ใครจะเตรียมตัวทันนะ พ่อกับแม่นี่หาเวลาไปได้ดีมาก แล้วทำไมไม่บอกล่วงหน้าซักวันสองวันก็ยังดี บอกกันกะทันหันแบบนี้ เล่นเอาเราตั้วตัวไม่ติดเลยแฮะ
"แล้วแม่จะไปนานมั้ยฮะ"
"คงประมาณ....5-6เดือนนี่แหละ ไม่นานหรอกจ้ะ แป๊บเดียวเองนะ"
     ฮะ...ฮะฮะ......ฮะ...ฮะฮะฮะ ร่างสูงบางลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วเดินหัวเราะขึ้นไปข้างบนอย่างคนไม่มีสติ
"แม่...ลูกเรามันเป็นอะไรน่ะ"
"แม่ก็ไม่รุ้สิพ่อ....ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวแต่เช้า" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปห้องนอนด้วยท่าทีงงกับอาการของเจ้าลูกชายคนนี้

"อะไรนะครับแม่....ใครจะมาอยู่กับผม.....เมื่อไหร่ฮะ....พรุ่งนี้.......ได้ครับ ครับ ครับ สวัสดีครับแม่" โทรศัพท์เจ้ากรรมถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ใยดีจากเจ้าของของมัน ถ้ามันพูดได้มันคงบ่นให้เจ้านานมันฟังเป็นแน่
     อะไรกัน....อยู่ดี ๆ ก็จะให้ใครก็ไม่รู้มาอยู่ด้วย 'ลูกเพื่อนแม่เอง...' อย่างงั้นเหรอ แล้วเพื่อนแม่เนี่ยมีน้องซะเมื่อไหร่ โถ่เอ๊ย!...แม่นะแม่ ชอบหาเรื่องมาให้ผมอยู่เรื่อยเลย ช่างเหอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอเองแหละ ฮ้าว...ง่วงจัง ไปนอนดีกว่า

     วันเสาร์
"พ่อกับแม่ไปก่อนนะลูก ไปอยู่กับเค้าอย่าทำห้องเค้ารกเหมือนห้องของเราล่ะ ถ้าแม่ถึงแล้วแม่จะโทรหานะ" ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มประทับลงบนแก้มที่ขาวเนียนของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้าหญิงวัยกลางคน ก่อนเดินจากไปพร้อมกับชายวัยเดียวกัน ปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนโบกมืออยู่เบื้องหลัง
"เอ่อ แม่ชื่นครับ กลับบ้านไปแล้วช่วยผมเก็บของด้วยนะฮะ"
"ค่ะ คุณหนู เอ๊ย! คุณกอล์ฟ"ยายแก่ต้องรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่ทันทีที่สายตาของคุณหนูค้อนขวับเข้าให้
    ที่บ้าน
"แล้วคุณกอล์ฟจะให้ชื่นไปจัดของให้ด้วยมั้ยคะ" ประโยคแรกออกจากปากของแม่ชื่นหลังจากที่จัดเก็บเสื้อผ้า ข้าวของให้นายน้อยของเธอเสร็จเรียบร้อย
"มันแน่อยู่แล้วครับแม่ชื่น แม่ชื่นก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง ไปกันเถอะครับ" ว่าเสร็จก็เดินนำออกไป

"นี่ที่อยู่กับเบอร์โทรของไมค์นะลูก"กอล์ฟยืนมองกระดาษที่มีทั้งที่อยู่และเบอร์โทรพร้อมเสร็จสรรพอยู่หน้าตึกสูงระฟ้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
    ถ้าหากคิดว่าเธอชอบกัน ฝันว่าเป็นเพื่อนใจแล้วรู้ว่าเธอไม่คิ...
"ว่าไง...เออ...อยู่คอนโดฯ...อย่าถามมากน่ามีอะไรรีบๆพูดมาดิ...เออๆ...เดี๋ยวไป แค่นี้ใช่มั้ย.....จริงดิ....เออๆเดี๋ยวรีบไปเลย บาย" โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าอีกครั้ง
"แม่ชื่นครับ เดี๋ยวไปตามที่อยู่นี่เลยนะครับ ชั้น21นะ เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ....จะไปจีบสาวซะหน่อย....น้อย ขอกุญแจบ้านหน่อย"ว่าแล้วก็เดินจากไป
"น้อย....เดี๋ยวช่วยป้าขนกระเป๋าคุณหนูขึ้นไปชั้นนี้ด้วยนะ"เสียงของยายแก่ที่ว่าจะแก่ก็ไม่เชิงซึ่งกอล์ฟนับถือยายแก่คนนี้เหมือนแม่อีกคนของเขาถึงจะไม่ใช่แม่จริงๆก็ตาม 
"ครับ ป้าชื่น"
    กระเป๋าหลายใบถูกชนย้ายขึ้นมาบนชั้นที่21เป็นที่เรียบร้อย กระเป๋าทั้งหมดถูกวางอยู่หน้าห้อง 214
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก 
"คร้าบ.......มีธุระอะไรรึเปล่าครับคุณป้า" คำแรกออกจากปากเจ้าของห้อง
"ดิแนชื่อ ชื่นค่ะ เรียกว่าแม่ชื่นก้ได้ กระเป๋าทั้งหมดนี่เป้นของคุณกอล์ฟ ซึ่งคุณกอล์ฟคือคนที่จะมาอยู่กับคุณในช่วงที่คุณผู้ชายและคุณนายไม่อยู่เป็นเวลา 5-6 เดือน คุณไมค์คงจะรุ้จากตุณนายแม่ของคุณแล้วใช่มั้ยคะ งั้นป้าขอเข้าไปจัดห้องให้คุณกอล์ฟหน่อยนะคะ.....ขอทางหน่อยค่ะ น้อยขนกระเป๋าเข้าบ้านแล้วเดี๋ยวช่วยป้าจัดของด้วย" พูดเองเออเองเสร็จสรรพ ร่างของเจ้าของบ้านบัดนี้ถูดเบียดติดประตูไปเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่จะได้สติกลับคืนมาแล้วจึงช่วยขนกระเป๋าที่เหลือเข้าไปด้วย

ขอโทษนะ มันยังไม่เสร็จ แล้วจะมาอัพต่อ เร็ว ๆ นี้แหละ