Back in 1970 หงส์สีชาด

Prologue

บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง ลมหายใจที่เริ่มขาดห้วง ราวกับฉันกำลังด่ำดิ่งลงสู่ใต้น้ำ มันทำให้ฉันรู้สึกทรมานเหลือเกิน…

ฉันลืมตาตื่นตกใจลุกขึ้นมาด้วยความพรวดพราด พร้อมเสียงหอบหายใจหนักๆ

“หือ ตื่นแล้วงั้นหรอ” เสียงของผู้ชายข้างๆ เมื่อฉันหันไปกลับผมผู้ชายใบหน้าหวานแต่คมเข้มคนหนึ่งอยู่ในชุดซึ่งของเครื่องแบบตำรวจ กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รายวันอยู่กำลังทำหน้านิ่ว คิ้วขมวด

แต่ที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เรื่องที่จะมาพิจารณาใบหน้าผู้ชายคนนั้น เพราะความจริงก็คือฉันควรตายไปแล้วไม่ใช่หรอ

ไหงทำไมถึงตื่นมาราวกับว่ายังมีชีวิตอยู่อีกละ หรือฉันกำลังฝันจริงๆ ฉันจึงยกมือขึ้นมาฟาดหน้าตัวเองไปทีหนึ่ง 

เพลีย!

“โอ๊ย เจ็บ เรื่องจริงนี่น่า”เขาที่เห็นท่าทางแปลกๆของฉันจึงพับเก็บหนังสือพิมพ์ แล้วเดินมาหาฉันใกล้เตียงแล้วพูดขึ้นมา

“เห้อผมช่วยคุณขึ้นมาได้แล้ว แล้วยังจะทำร้ายตัวเองอีก เดี๋ยวผมเรียกคุณหมอมาตรวจละกัน เผื่อสมองคุณจะกระทบกระเทือน”แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะทำอย่างที่พูด เขาก็ถามฉันขึ้นว่า

“นี่เธอ จำได้มั้ยว่า ตัวเองเป็นใครมาจากไหน”

“นี่ทำไมนายไม่รู้จักฉันห๊า ฉันคือวาริสา หรือวาริน เป็นอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดังเชียวนะ“

”ยูทูป ไอจี เฟ๊ชบุ๊คมีทำไมจะไม่เห็นละ“

”อ่ะ ทีนี้รู้จักฉันแล้วรึยัง“

”ไม่ ผมไม่รู้จักอะไรที่คุณพูดมากเลยทั้งนั้น”เขาทำหน้างง และหมายความตามที่พูดแบบนั้นจริงๆ แต่จะว่าไปรอบๆบริเวณของโรงพยาบาลก็แปลก มันดูเก่าโบราณๆยังไงก็ไม่รู้ แถมโทรทัศน์ยังเป็นเครื่องทรงสี่เหลี่ยมที่หนาทึบไม่ใช่จอแบนอีก นี่ฉันอยู่ในยุคไหนเนี่ย และคำตอบก็มาเฉลยอยู่ตรงหน้าฉันเมื่อเห็นหนังสือพิมพ์รายวันที่เขากำลังถืออยู่

“หา ไม่จริง มันจะเป็นไปได้ยังไง พ.ศ 2513“ไม่เพียงแต่ตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ ฉันก็เป็นลมล้มพับไปทันที ได้ยินแต่เสียงเรียกของคุณตำรวจเอง ก็คงจะตกใจไม่น้อยอยู่เหมือนกันที่อยู่ๆฉันดันเป็นลมต่อหน้าเขาไปแบบนี้

หวังว่าจะช่วยกันสนับสนุนวารินกับคุณกฤษเค้านะคะ

ปล.เรื่องนี้อ่านแยกได้จากข้ามเวลามาเป็นคุณแม่ได้ค่ะ ไม่งง แต่จะออกแนวสืบสวน สอบสวน แก้เผ็นคนที่ทำร้ายน้องนิดหน่อย พอแล้วค่ะไรต์ไม่สปอยมาก ไว้รอติดตามหลังเรื่องข้ามเวลามาเป็นคุณแม่จบก่อนนะคะ อาจตะลงช้าแต่จะพยายามเจียดเวลามาแต่งให้จบแน่นอนจ้า