คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
‘อย่าที่ันบอไป แอนาสำัมา นาย่วยูแลเธอให้อยู่ประเทศไทยอีสัสออาทิย์ อย่าทำให้เธอโรธ เพราะเธอมีวามสำัมาับานที่สิโปร์ เธอะไปหานายเอ หวัว่าเรื่อแ่นี้ไม่ยาเินไป’
้อวามาอินทรทำให้นวพล้อุมมับ
านอะไร็ไม่หนัหนาสำหรับเา ยเว้นานที่ะสร้าปัหาให้ับหัวใ านนั้นล่ะยาที่สุสำหรับายหนุ่มแล้ว
ในวัยสามสิบเอ็ปีที่วระมีรอบรัวไ้แล้ว นวพลถูันามารา ถูั้วามหวัให้มีทายาท เาเมินเยและไม่สนใอะไรทั้นั้น เพราะหัวใอเารออยเพียม่านหมอนเียว
นานแล้วในวันที่เาพบเอับวามลำบา ไ้เ้าไปใ้ีวิในไร่แห่หนึ่ทาภาเหนือ ทำานหาเินส่ัวเอเรียนหลัาบิาาไป รับผิอบีวิัวเอ้วยวามมานะและพยายามมาโยลอ
เาไ้พบับเ็ผู้หิอมุนนหนึ่ เธอื่อม่านหมอ เธอน่ารัมา ๆ สำหรับเา และเธออบแล้เาเป็นที่สุ
วามสัมพันธ์ระหว่าเาและเธอเสมือนหัวโอมหาเรื่อับลูไล่ที่อยทำาม ม่านหมออบใ้อารม์และแล้นอื่นบ่อย ๆ ลูน้ออย่าเาแม้ะมีอายุมาว่า็ทำไ้แ่อยามใเท่านั้น สำหรับเธอ เาือลูไล่ที่ะใ้านอย่าไร็ไ้
นวพลยอมทำทุอย่าเท่าที่ม่านหมอะสั่ ยอมถูแล้ ยอมถูลโทษ ยอมให้เธอเอาแ่ใสารพั อเพียเาไ้เห็นรอยยิ้มและเสียหัวเราะอเธอในแ่ละวัน็พอแล้ว
สถานะ ‘แอบรั’ ไม่สามารถพันาวามสัมพันธ์อเาับเธอไปไ้มาว่านี้ เพราะเาิว่าัวเอไมู่่วรับม่านหมอ เาึปล่อยให้เธอไปเรียน่อ่าประเทศโยไม่ไ้สารภาพรั
อนนี้ม่านหมอเินทาลับมาแล้ว เาิว่ามันถึเวลาอารเปิเผยวามรู้สึัวเอแบบรไปรมาสัที มันถึเวลาที่เาะล้าหาเพื่อหัวใที่โเี่ยว ล้าหาเพื่อึเธอมาเป็นอเานเียวให้ไ้
แ่แล้วโะา็เหมือนะเล่นล ม่านหมอลับมาในรูปลัษ์ที่เ้าเนื้อน่าอ รูปร่าอเธอไม่ไ้เปลี่ยนแปลในวามรู้สึนวพล แ่ที่เป็นปัหาือเธอเลือที่ะปิบัวามริ เลือที่ะเ้ามาเล่นสนุเพราะิว่าเาำเธอไม่ไ้นั่นเอ
ประวบเหมาะับอินทรเพิ่มอบหมายานสำั ือารูแลผู้หินหนึ่เพื่อผลประโยน์ทาธุริ โยทำอย่าไร็ไ้ให้ผู้หินหนึ่อยู่ประเทศไทย่อไปอีสออาทิย์
ผู้หิสอนในเวลาเียวัน นวพลไม่รู้ว่าะ้อรับมือแบบไหน โยเพาะม่านหมอที่เป็นนหลาหลายอารม์ เหวี่ยวีนเป็นที่หนึ่ เอาแ่ใเป็นที่สอ ะแปลอะไรถ้าเาะ้อิหนั
“ออนุา่ะ” เสียเาะประูัึ้นาม้วยเสียอเลาฯ หน้าห้อ “พนัานที่ะมาสัมภาษ์ในำแหน่ผู้่วยส่วนัวมาแล้ว่ะ”
เท่าทันวามิ เป็นม่านหมอที่เาอยาเอที่สุนั่นเอ นวพลสูลมหายใเ้าเ็มปอหนึ่เฮือ เมื่อเธออยาเล่น็ะให้เล่นอย่าเ็มที่ “ให้เ้ามาไ้เลยรับ”
ภาพแรอหิสาวที่เปิประูเ้ามาในห้อ เธอเป็นสาวร่าอวบอ้วนในุระโปรสีแยาวถึ้อเท้า เนื้อผ้าอมันฟูมา ว้ามาว่าบานประูห้อทำานอเา้วย้ำ
เสื้อที่เธอสวมใส่เป็นเสื้อสูทสีบานเย็น มอเห็นเาะอสีาว้านใน ผมยาวอเธอเลยลาหลัฟูฟ่อเป็นสีมพูม่ว ใบหน้าแ่แ้มสีสันนเินพอี ยิ่่าหูรูปอทานะวันยิ่เ่นเห็นแ่ไล
‘สนุเลยนะรับุม่านหมอ ิว่าผมะไม่รับเ้าทำานแน่ ๆ ใ่ไหม’ เาไ้แ่บิในใ สายามอเอสารในมือแล้วเลิิ้วเล็น้อย “เินั่รับ เอ่อ... ุ... ุมานี มีมานาน ื่อเ๋ีนะรับ”
“่ะ! ใร ๆ ็บอับมานีแบบนั้น” เธอพูหลัาหย่อนสะโพนั่ลบนเ้าอี้ “ท่านประธาน็หล่อว่าที่มานีิเอาไว้นะะ พวพนัานเมาท์ันให้แ ว่าประธานอที่นี่หล่อแล้ว็ใีมา ๆ มานีไ้มาเอับัวแล้วไม่ปิเสธเลย่ะ”
“ั้นเหรอรับ” เาเปิประวัิอหิสาวที่ทำออมาใหู้ลมาว่าเป็นารเป็นาน ็เหมือนับื่อที่เธอั้แบบอไปที มันูในเาเือบะหลุหัวเราะออมา
ความคิดเห็น