ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Madame Byun 100%
ผมไม่รู้เลยว่าะทำยัไให้นอย่าปาร์ านยอลพอใ...
เวลาผมะับะแะอะไรมัน็ูน่ารำาในสายาอเ้าไปเสียหมเลย หรือเพราะผมไม่ไ้เป็นที่เ้ารัั้แ่แรันนะ..
สายาอผมทอมอไปยัายหนุ่มที่ึ้นื่อว่าเป็นสามี อนนี้านยอลำลัูบับหิสาวนนึอยู่..นี่ือสาเหุที่ผมถูพามายัปัิ่..
ปาร์ านยอลมาเพื่อพบหน้ารัแรอเ้า...เหมยหลิน..
แ่ลับอ้าับุนายปาร์ว่าะพาผมมาฮันนีมูน..
ผมไ้แ่นั่มอเ้าที่โ๊ะ้าๆ ทำเป็นินับเหุาร์แบบนี้ ใ่รับ..มันไม่ใ่รั้แรทีุ่านยอลทำแบบนี้ับผม มันหลายรอบ...หลายรอบนผมวระินไ้แล้ว
แ่ผมลับไม่ินเลย...เห็นทีไรผม็้อร้อไห้ลอ...
มันเ็บ..เ็บที่รู้ว่าเ้าไม่รั แ่เรายัรัเ้า...แ่็นะั้แ่เ็ผม็เป็นผู้ให้มาลอ ไม่เยไ้เป็นผู้รับ...ั้แ่ผมำวามไ้ ผมโมาับน้อสาวฝาแฝนนึ ื่อ บยอน แบยอน และพี่ายนโ พี่แบบอม... เพราะผมอยู่ระหว่าลา ทำให้ไม่มีใรสนใผมเท่าไหร่
แ่ลึๆ..ผม็อยาถูเอาใใส่นะ...
ผมไม่รู้ว่าัวเอนั่รอมานานเท่าไหร่แล้ว แ่ท้ออผมมันร้อประท้วว่าวระทานมื้อเ้าไ้แล้ว ผมหันไปมอานยอล็เห็นเ้าุยับเหมยหลินอย่าสนุสนานเสียนผมไม่ล้าะั แ่ถ้าผมยัรอ่อไปผม้อเป็นลมล้มไปับพื้นแน่ๆ..เ้ายิ่หาว่าผมเป็นัวปัหาอยู่้วย
ผมัสินใระับระเป๋าอัวเอแน่นแล้วเินออาล็อบบี้ ุานยอลหันมามอผมเพียแว้บเียว่อนะหันไปุยับเหมยหลิน่อ
อ่า...ผมน้อยใะมั
มื้อเ้าถูนำมาเสิร์ฟมามายเสียนผมเลือไม่ถูว่าะทานอะไร่อน ผมเหลือบเห็นุปรีมทูน่า็อไม่ไ้ที่ะลิ้มลอรสาอมัน
อร่อย..อร่อยมา
ผมยิ้มอย่าพอใ ถือะว่ามันเป็นทาเปิอวันีๆละนะ...
ไม่นานนัุานยอล็เินมานั่รัน้ามับผม ผมเพียแ่เหลือบมอเ้าเล็น้อย่อนะละเลียุปรีม่ออย่า้าๆ
"นี่.. นายไม่ิะทัันเลยรึไ..." เสียทุ้มเอ่ย่อนะเอื้อมมือมาำ้อมือเรียวที่ำลััุปินอยู่ ใบหน้าหวานอแบฮยอนเยหน้าสบาับนที่เป็นสามี้าๆ
วาู่นั้น...แม้ะไม่ล้ามอนานแ่เา็รู้ว่ามันน่าหลไหลนาไหน
แล้วถ้าเิเ้าไ้สัมผัสริมฝีปาู่นั้น...มันะหอมหวานราวับเบอรี่สีสใสในานนี้หรือเปล่า...
แม้ะมีเ็ส์ัน แบฮยอน็ไม่เยแม้แ่ะไู้บหรือสบาานยอลเลย...เพราะเ้าลัว..
"นี่ นายไม่มีปารึไหะ แบฮยอน...." เสียทุ้มึสิให้แบฮยอนหลุาภวั์แสนน้ำเน่าอน ใบหน้าหวาน่อยๆลี่ยิ้ม้าๆ
"อะ..อา ุานยอลอยาทานอะไรเพิ่มไหมรับ...."
"......" บรรยาาศบนโ๊ะเียบเเียบนไ้ยินเสีย้อนุประทบับ้นถ้วย นัวเล็วา่อยวา้อนนั้นล้าๆ่อนะนั่สบเสี่ยมโยไม่เยหน้าไปสบาานยอลเลยเพราะเรว่านะพูอะไรไม่ถูหูเาเ้า
"ทำไมนาย้อทำัวห่าเหินาันนะแบฮยอน...." านยอลบ่นพึมพำออมาเบาๆเิัพ้อ นทำให้แบฮยอน่อยๆเยหน้ามอ อนนี้านยอลมวิ้วพลาเบะปาเหมือน็ที่ไม่ไ้อเล่น
"ิ...." นัวเล็ปิปาำเล็น้อย ะว่าไปเ้าเอยัไม่เยเห็นมุมนี้อสามีมา่อนเลยนะ
"ำอะไรอนาย...."
"อยาโนันทำโทษรึไ..."
เาพูพลายื่นหน้าเ้ามาใล้ผม...มันทำให้หัวใอผมสั่นไม่น้อย ราวับเรื่อปรับอาาศยี่ห้อหรูมันหยุทำานเสียื้อๆ..หน้าอผมเห่อร้อนไปหม านยอลเอื้อมหน้าเ้ามาใล้...ใล้ผมเรื่อยๆ...
"ินยัไอนายุปิปาแหน่ะ...." เ้าว่าพลาใ้นิ้วโป้ปัราบุปให้ผม...สัมผัสอเ้ามันนุ่มนวลมาเสียนผมแทบะละลายไปรนั้นเลย..
แ่ผมรัเ้ามาว่านั้นไม่ไ้...รัมาว่านั้นไม่ไ้...
เ้าว่าันว่ารัมา็เ็บมา...ผมรัเ้ามาไป...ัวเอ็มีแ่เ็บเปล่าๆ..
ผมปัมืออเ้าเบาๆ่อนะเปลี่ยนมาุมมือหนานั้น..และุมพิลไปที่หลัมืออเ้าอย่าแผ่วเบา ผมลัว..ลัวเ้าเ็บ....แ่ารที่ผมูบแบบนี้
มันหมายวามว่าผมถวายหัวใให้เ้าหมแล้ว..
ผมหวัว่าัวันะไ้รอบรอหัวในั้นบ้า..ไ้ลิ้มลอรสูบที่แสนอ่อนโยน..และมี่าในสายาอปาร์านยอล แ่มัน็เพียฝันลมๆแล้ๆ
เพราะในวาสีหม่นนั้นมันมีเพียหิสาวร่าสูระหใบหน้าามหมอย่าเหมยหลิน..
มันไม่เยมีเ้าในนั้นเลย..
พลันอ้ายอผม็เ็บี๊อย่าไร้สาเหุ..แ่รั้นี้มันหนัหน่วยิ่ว่ารั้ไหน..
้อนุปอผมร่วหล่นลับพื้น..และร่าอผม็ระแทพื้นอย่าั..
ผมรู้แ่ว่าอนนี้มีาร์มามายมารุมที่ัวผมและสิอผม็หายไป...
ผมลืมาึ้นมา้าๆวาอผมมันพร่ามัวเมื่อเห็นเพียเพานสีาว ร่าายอผมมีสายระโยระยาห้อยเ็มไปหมเลย..และเหมือนะมีที่รอบออิเนไว้้วยมันทำให้ผมอึอัไม่น้อย...
"ื่นแล้วเหรอ้ะ?" ุนายปาร์เธอเินเ้ามาลูบหัวผมอย่าเอ็นู เธอมัะใีอย่าี้เสมอนั้นแหละ เธอใีับผมมาเสียนไม่หาอะไรทแทนไ้ันิ..
ผมพยัหน้าให้ท่านเบาๆเพราะอนนี้เสียอผมแหบพร่านพูแทบไม่รู้เรื่อ ุนายปาร์ห้ามปรามไม่ให้ผมพูอะไรเธอเพียแุ่มมือผมเอาไว้แน่น
"หนูเป็นโรหัวในะลู..อย่าเรียมาไปเ้าใไหม"
ผมพยัหน้าเบาๆ เพราะผมเอ็รู้ว่าัวเอเป็นอะไร..ผมพยายามรัษาัวเอและไม่าย่ายๆ..ถ้าผมายุานยอละอยู่ับใร..
ถึเ้าไม่รัผม...แ่ผมรัเ้านะ..รันายแทนไ้เลย..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น