คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 ขู่แมว
หมอ PART
หลัาที่ผมส่ัวเล็อผมที่ะนิเทศเสร็ในอนเ้า ็มาเ้าเรียนามปิ นระทั่ถึเวลาเที่ย ีที่วันนี้พวผมมีเรียนแ่รึ่วันเ้า ส่วนอนบ่ายเย็น ๆ หน่อย็รอรับน้อทีเียว
“มึหิว้าววะ ไปิน้าวไหนี” ไอ้ิวเอ่ยปาวนพวผมทั้ที่มันยัินนมไม่หยุปา แ่เสือบ่นว่าหิว
“ร้าน้าวเ้าเิมไหม” ไอ้ไ้ฝุ่นออวามิเห็น
“ูี้เียเิน โรอาหาระเรานี่แหละ” ผมออวามิเห็นบ้า เพราะี้เียเินริ ๆ แ็ร้อน
“ูเห็น้วยับไอ้หมอ” ไอ้เหนือเอ่ยปาเห็น้วยับผม เพราะมัน็ี้เียเหมือนัน
พวผมเินเ้ามาิน้าวที่โรอาหาระที่นาน ๆ ที่ะมาินที่นี้ เพราะพวผมไม่อบนเยอะ แ่วันนี้ผมี้เียไปไหนไล็เลยลันว่ามาินที่นี้
ทันทีที่เินเ้ามาในโรอาหาร สายาทุ ๆ สายาับ้อมาทาพวผมสี่น ส่วนมาะเป็นสายาอน้อ ๆ ปีหนึ่ที่มอมา แ่พวผม็ินาแล้ว เพราะพวผมหล่อ ็เลยเป็นเป้าสายาอนในที่นี้
“มึน้อนนั้นสวยวะ” ไอ้ิวระิบผมให้หันไปมอน้อปีหนึ่ที่ำลั้อมอมาทาพวผม
ผมหันไปมอามที่ไอ้ิวบอ ็สวยริ ๆ ัวเล็ ๆ น่ารั แถมไฟหน้ายัให่เินัวไปอี ทำให้ผมสนใในัวเธอนิหน่อย
“ไปหาอะไรินเถอะ นเยอะ่อิวนาน” ผมอบไอ้ิวลับไปอย่าับทมัน
“ทำเป็นไม่สนใ แ่็เสร็มึทุราย” ไอ้ิวอบลับผมเหมือนับรู้ัสันานผมเป็นอย่าี แ่มัน็ริอย่าที่มันพูเี๋ยวเ็นนั้นเา็เ้าหาผมเอ โยที่ผมไม่้อทำอะไร
พวผมแยย้ายันไปหาื้ออะไรมาินเพราะหิว พยายามไม่สนใสายาแ่ละสายาที่มอมา เพราะมันไม่ใ่เวลาที่ะมาหาเหยื่อ
นั่ิน้าวันไปไ้สัพั ็มีนสอนเินเ้ามา ทั้ที่ผมิว่าะไม่เอมันที่นี่้วย้ำ เพราะมันอยู่นละะับผม แล้ว็ไม่ิว่ามันะมาที่นี่้วย
“หมอ มึมออะไรวะ” ไอ้ิวถามผมพร้อมับหันหน้ามอาม
“มอแมว” ผมอบลับมันไปสั้น ๆ แ่สายาอผมยั้อมอนที่ยืนุยับผู้ายนที่มา้วยอยู่
“แมวเหรอวะ แมวมึนนั้นไหม” ไอ้ิวมันมอามสายาอผมนรู้ว่าแมวที่ผมหมายถึือลมหนาว
ผมไม่ไ้พูอะไร่อ นั่้อมันไปเรื่อย ๆ นผู้ายที่มาับมันพามันมานั่ที่โ๊ะ้า ๆ ผม
“ินอะไร เี๋ยวูไปื้อให้”
“เี๋ยวูไปื้อเอ มึนั่รออยู่ที่โ๊ะนะ๊ะเมีย๋า”
พูบไอ้ผู้ายที่ลมหนาวพามา้วยมัน็ใ้มือ้อนาลมหนาวึ้น่อนะลูบเบา ๆ ทำเหมือนับนที่เป็นผัวเมียัน
ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!!!!!!!!!!!
ปึ้!!!!!!!!!!!!!!!
ผมใ้มือบโ๊ะเสียัลั่น นนมอทั้โรอาหาร เพราะแ่ใที่ผมบโ๊ะเสียั
“มอเหี้ยอะไร ิน้าวันไปสิ” ผมะโนึ้นเสียั เพื่อให้นอื่นเลิมอมาที่ผม
“มึเป็นอะไรอมึ โมโหอะไร” ไอ้เหนือมันถามผมึ้น เพราะมัน็ใเหมือนันที่ผมบโ๊ะเสียั
“ูโมโหแมว แมวมันแร” ใ่รับโมโหแมว เพราะแมวมันแรริ ๆ มันล้าวผู้ายนใหม่มาให้ผมเห็นั้นเหรอ
ใล้าีนี้!!!!!!!!!
“ูไม่เห็นะมีแมวสััว” ไอ้เหนือมันอบผมลับมา เพราะมันไม่รู้ว่าแมวที่ผมหมายถึ็ือไอ้นที่นั่อยู่โ๊ะ้า ๆ
“ปะ ูอิ่มแล้ว ไปันเถอะ ่อนระเบิะล” ไอ้ไ้ฝุ่นมันนั่เียบอยู่นาน็พูึ้น ถึแม้ว่ามันะเียบแ่มัน็รู้็เห็นทุอย่า
“มึไป่อนเลย ูู่แมว่อน ่วนี้แมวัวนี้มันื้อ ู้อัารสัหน่อย” ผมบอเพื่อนอผมทั้สามน ว่าให้ไป่อนเพราะมีเรื่อ้อเลียร์ับแมวแร
ผมเินอ้อมไป้าหลันที่นั่้มหน้าหลบสายาอผมอยู่่อนะว้าหมับเ้าที่ลำอ้าวนั้น พร้อมับออแรบีบเล็น้อย เพื่อไม่ให้แมวที่ผมำออยู่นั้นเ็บ
ผม่อย ๆ ้มไประิบที่้าหูาว ๆ อแมวแร แ่ันไ้ลิ่นหอมโยออมาาัว มันเป็นลิ่นหอมที่ผมอบแอบสูมั้แ่สมัยมอปลายแล้ว แ่ผม็ไม่ไ้ลิ่นนี้มาสามปี พอไ้สูมมันอีรั้ มัน็ยัหอมเหมือนเิมไม่เยเปลี่ยน
“มึอย่าแรให้มันมา มีูนเียวเป็นผัวมันไม่พอเหรอ” ผมพูู่แมวแรัวน้อยอผมให้ลัวเท่านั้น
“อืออออออ..........” เหมือนแมวน้อยอผมะใเล็น้อย แ่็ไม่ไ้ิ้นออาำมืออผม
“หรือว่าไอ้นั่นมันเป็นผัวมึแล้ว มึำไว้เลยนะ ูไม่อบใ้เมียร่วมันับใร” ผมแ่้อารพูู่ออไป็เท่านั้น แ่เมียั้นเหรอ ผมเรียมันว่าเมียเหรอ ไม่มีทา
ผมเินามเพื่อนัวเอออมาาโรอาหาร ็เอพวมันยืนุยันอยู่ เหมือนว่าะไปไหนัน่อนแล้ว่อยลับมารับน้ออีที
“พี่หมอ พี่หมอะไปไหนเหรอะ” น้อนสวยที่มอผมอยู่ที่โรอาหาร เหมือนเธอะเินามหลัผมมา
“พี่ะไปหาเพื่อน น้อมีอะไรหรือเปล่า” ผมถามน้อเาลับไป
“บ่ายนี้พี่หมอไม่มีเรียนเหรอะ” น้อเาถามผมอีรอบ พร้อมับใ้มือมาลูบที่อแร่อผมเบา ๆ ผมรู้ไ้ทันทีว่าน้อเา้อารอะไร
“หึ.........ไม่มี่ะ แ่ถ้าหนูอยาหาอะไรสนุ ๆ ทำ็ไ้นะ” ผมเ้นเสีย หึ ออมา้วยวามพอใ ่อนะอบลับเธอไปพร้อมับใ้มือ้อนาอเธอึ้นมามอหน้าาอเธอั ๆ
“ไปสิะ พริ้็อยาทำอะไรสนุ ๆ ับพี่หมอ” น้อนสวยอบลับผมมา
“ลับมาให้ทันรับน้อนะไอ้หมอ” ไอ้ิวะโนบอผม เพราะมันรู้ว่าผมะไปไหน
“ามนั้น” ผมอบลับไอ้ิวไป ่อนะูมือน้อนสวยไปทำอะไรสนุ ๆ ัน
ีเหมือนันที่มีนมาให้ผมระบายอารม์ เผื่อว่าผมะสบายัวสบายใึ้นบ้า แถมไม่้อมีเวลาว่าิถึแมวแรัวนั้นอี
ผมพาน้อเามาึ้นรถ่อนะับรเ้าไปที่โรแรมแถว ๆ นั้น พร้อมับรีบเินไปเ็อินทันที
ทุอย่าทำ้วยวามเร่รีบ เพราะผม็อยาระบายอารม์ออเ็มที่แล้ว
ทันทีที่เ้ามาในห้อไ้ ผม็เินมานั่ที่เียทันที พร้อมับนั่มอหิสาวรหน้า่อย ๆ ถอุนัศึษาอัวเอออทีละิ้นนหม
“พี่หมอ็ถอ้วยสิะให้พริ้ถอนเียว พริ้็อายสิะ” น้อนสวยหลัาที่ถอเสื้อผ้าอัวเอนหม ็หันมาบอผมให้ถอบ้า
“เธอ็ถอให้ันสิ” ผมระุยิ้มส่ให้เธอหนึ่ที ่อนที่เธอะ่อย ๆ ุเ่าลรระหว่าาอผม
เธอ่อย ๆ ถอาเอผมออ้า ๆ นส่วนที่แ็ืนอผมีออมานโนับริมฝีปาแ ๆ อเธอเ้าเ็ม ๆ
“อะ อพี่หมอให่ัเลย่ะ”
“ั้นเธอ็รีบ ๆ อมเ้าไปสิ ันอยารู้ว่าออเธอมันลึแ่ไหน” ผมอบลับเธอไป
ผมพูบเธอ็่อย ๆ เลียเ้าที่หัวบานหยั ่อนะรอปปาลไปนเือบสุลำเอ็น พร้อมับมือน้อย ๆ อเธอที่นวพวไ่สอใบอผมเบา ๆ
ผม่อย ๆ หลับาล ภาพที่เ้ามาในหัวสมอมันือภาพที่ลมหนาวำลัอมให้ผมเหมือนวันนั้น ท่าทาที่ไม่เป็นานอเามันทำให้ผมพอใ ไม่เหมือนับวันนี้ที่เธอนนี้่าเป็นานเสียเหลือเิน มันัใอผมนิหน่อย
มือหนาเอื้อมมือไปับหัวอเธอลลึว่าเิมนไ้ยินเสียอเธอ อ๊อ ออมาิ่อัน
“อ๊อ อ๊อ อ๊อ” ลำเอ็นอผมระแทเ้าับลำออเธอหลายรั้ แ่เหมือนเธอ็ไม่ยอมแพ้
“ี๊ ลมหนาว เร็วว่านี้” ผมราออมาเป็นื่อลมหนาว ภาพในหัวอผม็มีแ่ภาพอลมหนาว
“อ๊อ อ๊อ อ๊อ”
“ลมหนาว เร็วว่านี้ อ้าส์~”
ผมหัวเธอลไปลึว่าเิม พร้อมับระแทลำเอ็นเ้ามาอเธอนถึลำอ แ่เหมือนมัน็ไม่เสร็สัที ทำไมภาพอผมมีแ่ลมหนาว ลมหนาวเท่านั้น
โถ่เว้ย!!!!!!!!!
ผมไ้แ่สบถับัวเอเบาๆ ่อนะบอให้เธอพอ เพราะผมไม่มีอารม์ที่ะทำ่อแล้ว ภาพในหัวอผมวนเวียนอยู่ับแ่ลมหนาว
ั้แ่วันนั้นที่ผมทำับลมหนาว ผม็ไม่เยทำับนอื่นนเสร็เลย มันมีหน้าอเาพูึ้นมาลอเวลา
“พะ พี่หมอเป็นอะไรเหรอะ พริ้ทำให้พี่ไม่พอใรไหน” เธอพุะุะัออมาอย่าหวาลัวับวามโมโหอผม
“ไม่มีอะไร แ่ัวะ แล้วเอาเลบัีอเธอมาันะโอนให้” ผมอบเธอแบบปั ๆ ไป
“แล้ว ลมหนาวนี่ื่ออใรเหรอะ” เธอถามผมอีรอบ
“ไม่ใ่เรื่ออเธอ รีบแ่ัวะ” ผมวาเธอออไป้วยวามหัวเสีย
ทำไมันนะ ทำไมในหัวอผมถึมีแ่ภาพอลมหนาว เป็นภาพที่ผมทำับหนาวในืนนั้น
-------------------------------------
“ูโมโหแมว แมวมันแร”
-หมอ -
ความคิดเห็น