นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[ TOKYO REVENGERS ] นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ถ้าการหายไปของฉันมันดีสำหรับเธอ ถ้าการที่ไม่ได้เจอแล้วทำให้เธอรู้สึกดี ก็จะไม่รบกวนใจจะยอมหายไปแต่โดยดี ถ้าเธอต้องการแบบนี้ ฉันก็ยินดีที่จะทำ
ผู้เข้าชมรวม
1,348
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
1.34K
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 7 ม.ค. 66 / 11:49 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
“ดราเค่น…นายชอบเอม่าจัง อย่างงั้นหรอ”
“…อา เธอรู้แล้วสินะ”
“…อืม นานแล้วล่ะ”
“..ใช่ ฉันชอบเอม่า”
แปร็บ!!
หญิงสาวผมสีดำสลวยได้กุมมือแน่น ดวงตาสีม่วงสดใสได้เศร้าหมองลงชื่อของเธอคือ ไฮทานิ ลีอา น้องสาวคนเล็กของบ้านไฮทานิ
เธอนั้นรู้จักกับดราเค่นตั้งแต่พวกเขาเล็กๆ เธอมาก่อนเด็กสาวที่ชื่อเอม่าอีกแต่ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ดราเค่นไปโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยล่ะ
“ลีอา? เป็นอะไรทำไมเงียบๆ” ดราเค่นที่นั่งข้างๆเพื่อนสาวใกล้ๆบ้านของพวกเขาทั้งคู่ก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อเพื่อนสาวของเขาเงียบไม่ยอมพูดอะไร
หรือต้องให้บอกว่าเขาแกล้งไม่รู้ดี เพราะเขานั้นรู้ว่าลีอาชอบเขามาตั้งนานแล้วแต่เขาชอบเอม่าแต่อีกใจเขาก็ชอบลีอาเหมือนกัน เพื่อไม่ให้หัวใจลังเลเขาเลยเลือกเอม่า
“ปะ-เปล่า อ๊ะ?!พี่เรียกตัวกลับแล้ว…เอาไว้เจอกันใหม่นะดราเค่น^^” ลีอาหยิบโทรศัพท์ออกมาเมื่อมันสั่นเพราะข้อความที่พี่เรียกเธอกลับบ้าน
“อา…” ดราเค่นที่มองหญิงสาววิ่งออกไปไกลเขาก็ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ข้างใน
“แม่งเอ้ย…..”
ตัดมาทางด้านลีอาที่วิ่งกลับมาที่บ้านพร้อมนำ้ตา พอมาถึงบ้านเธอก็รีบเข้าไปกอดรันพี่ชายคนโตของเธอทันทีพร้อมกับปล่อยโฮออกมาไม่หยุด
“ฮึก ฮือๆๆ! ทำไม ทำไมดราเค่นถึงไม่เลือกหนู ฮือๆๆๆ หนูรักของหนูมาเป็นปีๆแต่ก็โดนคนอื่นตัดหน้า ฮือๆๆๆๆ”
ลีอาระบายความรู้สึกของเธอออกมาทั้งหมดจนรินโดที่เพิ่งกลับมาบ้านได้ยินเสียงร้องไห้ของลีอาก็รีบวิ่งมาดู เขาก็เห็นรันกอดปลอบลีอาด้วยสีหน้าเครียดๆ
เขาก็เครียดไม่ต่างกันเพราะลีอาไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน รันและรินโดได้แต่กอดปลอบน้องสาวของพวกเขาเพื่อให้เธอนั้นรู้สึกดีขึ้นจนลีอาร้องไห้เสร็จแล้วหลับไป
“พี่…”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก๊ง พวกเราจะเอามารวมกันไม่ได้รินโด…” รันเอ่ยก่อนที่เขาจะลูบหัวของลีอาเบาๆ
แค่กๆๆ! ค่อก!!
“ลีอา!!” ทั้งรันและรินโดตกใจมากที่น้องสาวของเขาไอออกมาเป็นเลือดและยังมีดอกไม้ดอกเล็กๆออกมาอีกจำนวนนึง นั้นจึงทำให้รันต้องรีบอุ้มลีอาแล้วออกไปจากคอนโดทันทีตามมาด้วยรินโดที่ไปเอารถมอเตอร์ไซค์มาแล้วขับพารันที่อุ้มลีอาไปร้องพยาบาลใกล้ๆให้เร็วที่สุด
เมื่อลีอามาถึงมือหมอเธอก็ถูกเข้าไปตรวจในห้องฉุกเฉินทันที เวลาก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีใครออกมาทำให้รินโดนั้นเป็นห่วงน้องสาวมากถึงกับระบายความรู้สึกกับกำแพงโรงพยาบาลจนมันบุบ ส่วนรันนั่งเฉยๆแต่สีหน้าของเขานั้นเครียดมากๆ
“คนไข้ปลอดภันแล้วนะครับ” หมอหนุ่มเดินออกมาโดยที่มีเหล่าพยาบาลเข็นลีอาที่นอนไร้สติไปที่ห้องพักก่อนที่หมอจะเรียกให้รินโดและรันตามเขาไปที่ห้องตรวจเพื่อคุยอาการของลีอา
“จากที่ผมตรวจและเอ็กเซอเรย์ดู เด็กคนนี้เป็นโรคฮานะฮาคิครับ”
“โรค ฮานะฮาคิ? คือโรคอะไรหรอครับหมอ?แล้วน้องสาวของพวกผมมีสิทธิหายไหมครับ?!” รันเอ่ยถามเพราะเขาไม่เคยได้ยินโรคแบบนี้มาก่อน
“โรคฮานะฮาคิ มีอาการที่สร้างความเจ็บปวดให้แก่ผู้ป่วยอย่างมาก ดอกไม้จะเติบโตในปอดเเละหัวใจเเละอาเจียนออกมาเป็นดอกไม้ไม่หยุด ”
หมอชี้ที่แผ่นเอ็กเซอเรย์ที่ปอดของและหัวใจของลีอาที่เริ่มมีดอกไม้ขึ้นมานิดหน่อย….
“ละ-แล้วลีอามีสิทธหายจากโรคบ้าๆนี้ไหมครับ?!” รินโด
“มีครับ ผมต้องบอกก่อนว่าโรคฮานะฮาคิจะเกิดขึ้นกับคนที่ตกหลุมรักข้างเดียว อาการจะค่อยๆเริ่มต้นอย่างช้าๆเหมือนเมล็ดพืชที่ค่อยๆงอกรากลงบนดินยิ่งความรู้สึกรักทวีความรุนเเรงขึ้นเท่าไหร่ ดอกไม้นั้นจะยิ่งเติบโตอย่างรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดจะเพิ่มขึ้นจนไม่สามารถปิดบังได้อีก จะเกิดปฎิกิริยาต่อต้านจากร่างกายจนอาเจียนออกมาเป็นดอกไม้เพื่อขับความรู้สึกเหล่านั้นออกมา อาการนี้จะหายไปได้เมื่อสารภาพรักเเล้วสมหวัง หรือคนที่ป่วยนั้นตายลง หรือวิธีรักษาที่ดูโหดร้ายคือ ลบความทรงจำที่รักคนๆนั้นออกไปให้หมดครับ”
เมื่อหมออธิบายจนหมดนั้นยิ่งทำให้รันและรินโดต่างพากันหน้าซีด เขาไม่อยากลบความทรงจำของลีอาเลยเพราะหากลีอารู้ความจริงเธอจะต้องเกลียดพวกเขาแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แค่กๆๆ อะไรวะเนี่ย?" ดราเค่นที่ไอออกมาเป็นเลือดและดอกไม้ก็ได้แต่แปลกใจ เขาไม่ค่อยสนใจอะไรเขาเช็ดเลือดและเอาเศษดอกไม้เล็กๆนั้นไปทิ้ง
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
โปรอ่าน้อมูลเบื้อ้น่อนนะะ
เี้ยวะัน
==================================================
“ลีอา…หนูะยอมทิ้วามทรำแย่ๆอหนูไหม”
รันไ้เอ่ยถามน้อสาวอนที่อนนี้มีแ่วามเหม่อลอยในห้อพัผู้ป่วย ลีอาอยู่ที่โรพยาบาลแห่นี้มาไ้สอวันแล้วและเธอรู้ว่าเธอเป็นโรอะไร…
ในหัวอเธอมีแ่วามทรำีๆเี่ยวับราเ่นมามายแ่ำอบอราเ่นที่บอว่าอบเอม่า็อยำ้เธอว่าเธอือฝ่ายแพ้มัน็ยิ่อยาให้เธอายๆไปะ!!
“…หนู ยอม…่วยหนู ที…หนูไม่อยาำเาอีแล้ว ฮึ” ลีอาที่โนรันและรินโล่อมให้เธอยอมลบวามทรำอราเ่นทั้หมสอวันสุท้าย็เป็นผล
“ไ้่ะ พวพี่ะ่วยหนูเอ….”
รันไ้ออไปุยับหมอเรื่ออลีอาและหันไปบอรินโว่าให้เ็บอทุอย่าที่เี่ยวับราเ่นที่อยู่ในห้ออลีอาเผาทิ้ไปให้หม รูปภาพ เสื้อผ้า เรื่อประับ ทุๆอย่ารวมไปถึ้อมูลในโทรศัพท์อลีอาที่เี่ยวับราเ่นรัน็ลบทิ้นหม
น้อสาวอพวเา้อลับมายิ้มอีรั้….
ทา้านลีอาที่นั่พิเียผู้ป่วย็ไ้มอออไปนอหน้า่าที่อนนี้มีฝนหนั เธอยิ้มทั้นำ้าเพราะอนนี้เธอัสินใแล้วว่าเธอะปล่อยมืออเธอที่ับมืออราเ่นอยู่ฝ่ายเียวไป
“..ฮึ ลา่อน…รัแรอัน……..”
สอเือนผ่านไปหลัาที่ลีอาถูลบวามทรำไป เธอยิ้มมาึ้นและหัวเราะร่าเริไ้เหมือนเมื่อ่อนรินโเอ็มัะพาลีอาไปผับเพื่อไปเ้น รันเอ็ามไปุมน้อๆอเา
่าับราเ่นที่เริ่มไอออมาเป็นอไม้มาึ้นนเพื่อนๆ่าพาไปหาหมอแล้วพบว่าอีฝ่ายเป็นโรฮานะฮาิ พอราเ่นที่รู้เา็บอไปว่าอนนี้เา็มีแฟนที่ื่อเอม่าอยู่แล้ว แล้วเาะเป็นโรนี้ไ้อย่าไร…
“ุแน่ใหรอรับว่าุรัแฟนอุริๆ ไม่ใ่นอื่น…” หมอไ้อบลับทำเอาราเ่น ไม์ี้ับมิทสึยะถึับ
“ถึแม้ว่าปาะบอว่ารัแฟนอเรา แ่ในใลึๆแล้วใอุรัอีนใ่ไหมรับ…”
“เนินนี้นายนอใเอม่าหรอ?!” ไม์ี้ที่ไ้ยินเือบไประาอเสื้อแ่็ถูมิทสึยะห้ามเอาไว้
“ใเย็นๆหน่อยสิไม์ี้!!” มิทสึยะ
“…หมอนั้นไม่ไ้นอใหรอมัน็แ่ไม่ไ้ทำามหัวใัวเอ็เท่านั้น”
เสียอผู้มาใหม่ทำให้ทั้สาม้อหันไปมอ็พบับายผิวแทนที่มาับสอพี่น้อไฮทานิที่อนนี้ทำหน้าบอบุไม่รับสุๆ
“อิานะ? นายมาทำอะไรที่นี้” ไม์ี้เอ่ยถามพี่ายนลาอนอย่าสสัย
“ัน็แ่พานไ้มาหาหมอเท่านั้นเอ…ลีอาเ้ามาหาหมอสิรับ” อิานะเอ่ย่อนที่ะเบี่ยัวหลบให้เ็สาวร่าเล็ไ้เินมาหาหมอ
“สวัสีรับุลีอา ่วที่ผ่านมามีอาารอะไรไหมรับ” หมอรีบเอาแฟ้มนไ้ออมาอีบับึ่เป็นอลีอา
“ไม่มี่ะนถึอนนี้…หนูรู้สึอึอั หายใไม่่อยออ….”
ลีอาที่อบหมอ็ไ้แ่ัวสั่นนรัน้อเ้ามาู หมอที่มอลุ่มเ็ายสามนหรือ้อบอว่ามอราเ่นนเียวที่า้าอยู่ เาเอาสถานาร์มา่อันนเาิไ้แล้วว่า
นที่ทำให้เ็สาวลบวามทรำือเ็หนุ่มร่าโนนี้ พอมาเอัน็เลยรู้สึอึอั…..
“อืม ไม่้อห่วหรอรับเี้ยวลับบ้านอาาระหายไปเอแ่ถ้ายัหายใไม่อออยู่หมอะให้ยาไป่อนอีหนึ่เือน้าหน้าพวเรา่อยมาเอันอีที โอเไหม^^”
“โอเ่ะ^0^”
“หืม? ว่าแ่ไ้่าหูมาใหม่หรอรับ?เือนที่แล้วหมอไม่เห็นเลย” หมอถามลีอานเธอเิอาารหน้าแหน่อยๆ
“ะ-ือว่า มะ-มีนใีื้อให้น่ะ่ะ.//.”
“นใีที่ไหนะพาไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี้ พาไป้อปปิ้เลี้ยีว่าพี่ายอัวเออีนะ~~” อิานะับรันเอ่ยแวทำเอาลีอาหน้าแเ้าไปอี
“แ่ๆๆ ่อ!!” ราเ่นไอออมาอีรั้มีทั้เลือและอไม้
“ะ-ุไม่เป็นอะไรใ่ไหมะ?!” ลีอาหยิบผ้าเ็หน้ามาเ็ราบเลือที่มุมปาอราเ่น่อนที่ะทำสีหน้า้วยวามเป็นห่ว ทำเอาราเ่ยถึับอึ้ไปเลยทีเียวที่อีฝ่ายทัเาแบบเหมือนนไม่รู้ััน
“หมอนี้ไม่เป็นอะไรหรอ ลีอาไปรับยาับรินโ้านอ่อนนะันับรันะอยู่ับพวไม์ี้แปบนึ” อิานะเอ่ย่อนที่ะลูบหัวลีอาอย่าอ่อนโยน
อิานะนั้นรู้สึเอ็นูและสสารลีอามา เารู้ว่าเธออบราเ่นและเธอยอมเสียสละที่ะทิ้ราเ่นไปเพื่อให้ราเ่นไ้รัับน้อสาวอน
เมื่อลีอาและรินโออไปแล้วอิานะ็มอราเ่นเรียบๆ่อนที่รันะเอ่ยแะราเ่นไปหน่อย…
“แหมๆเป็นโรแบบนี้้อเ็บปวหน่อยนะสำหรับนที่ไม่รู้ใอัวเอ เพราะัวเอแท้ๆเลยทำให้้อมาทรมานน่าสสารัเลยนะ :)”
ราเ่นอยาะเ้าไประทืบรันเ็มที่ถ้าไม่ิว่านี้ือโรพยาบาลอ่ะนะ…
“หมอเ้าใทุอย่าแล้ว….ุริวูิ่อนทีุ่ะมีแฟนที่ื่อเอม่าุลัเลที่ะเลือลีอาสินะรับ” หมอเอ่ยถามีุ้ทำให้ราเ่นไ้แ่พยัหน้า
“ุลีอาอบุและเธอ็เป็นโรฮานะฮาิเหมือนับุอนนี้…แ่เธอยอมถอยออมาและยอมลบวามทรำอัวเอเพื่อไม่ให้ัวเอ้อเ็บปวอี”
ไม์ี้ ราเ่นและมิทสึยะที่ไ้ยินถึับอึ้เพราะพวเาไม่ิว่าลีอาะเป็นโรนี้และล้าที่ะลบวามทรำที่แสนมี่าอนเอที่หวมาแบบนี้
“ุอยาะลบวามทรำเหมือนับลีอาหรือเปล่ารับ” หมอเอ่ยถามทำเอาราเ่นไปไม่เป็นเลยทีเียว
“…..” ราเ่นไม่พูแ่มอยู่ับวามิว่าเาะทำอย่าไรี
“…เนิน เลือสิ่ที่นาย้อารสิ” เป็นไม์ี้ที่เอ่ย ทำเอาราเ่นถึับหันมามอ
“นายเป็นนบอับันเอไม่ใ่หรอว่าให้ทำามใที่อยาทำ นาย็ทำมันะสิ…” ไม์ี้ยัเอ่ยถึแม้ในใเาะรู้ว่าเอม่า้อเสียใมาแน่ๆ แ่เนินรัลีอามาริๆและลีอาเอ็รัเนินเหมือนันถึับยอมเสียสละัวเอแบบนี้
“แ่เอม่า…” ราเ่นยััวลเรื่ออเอม่าอยู่
“เอม่าเอ็้อมีบทเรียนอัวเอบ้า นาย็เห็นไม่ใ่หรอว่าารระทำที่สมวรและไม่สมวรอลีอาและเอม่าน่ะ” อิานะเอ่ย
เอม่านั้นอบเรียร้อวามสนใาราเ่น้วยวิธีผิๆ่าับลีอานั้นที่พยายามทำให้ราเ่นรู้สึสบายใและอยเป็นห่วอีฝ่ายลอ
ไม่ใ่ว่าเาเผาน้อัวเอนะ แ่มันือเรื่อริและเาเอ็้อสั่สอนเอม่าเรื่อนี้้วย…..
“…แ่ันไม่ยอมแน่ๆนที่ทำน้อสาวันเ็บมัน้อเ็บเป็นร้อยเท่า” รันเอ่ยเสียเรียบไม่เรใใร่อนที่ะเินออาห้อไปามไป้วยอิานะ
“สรุป อยาลบวามทรำไหมรับ…” หมอยัเอ่ยถามอีรั้
“..ไม่รับ”
2 ปีผ่านไป
“ลีอาลับบ้านพร้อมันไหม?” เสียให่เอ่ยถามร่าเ็สาวใสุ่มัธยมปลายปีหนึ่ที่อนนี้ำลัเ็บระเป๋าออาห้อเรียนอัวเอ
“วันนี้ันมีนัเล่นโยนโบลลิ่ับมิิั ฮินะั ไัและยูัแล้วน่ะ” ร่าอเ็สาวเินอแนเพื่อนัวสูอย่าฮัไที่ไม่ลัวเธอเหมือนเมื่อ่อนแถมยัอบมาบ่นเรื่อพี่ายอัวเอให้เธอฟั้วยเลยสนิทันมา
“..ั้นันไป้วย” ราเ่นเอ่ยอบ เานั้นไ้บอเลิับเอม่าเมื่อ 2 ปี่อนอีฝ่ายเ้าใเาีถึแม้ว่าะ้อทำให้เอม่าร้อไห้็าม ส่วนเา็พยายามไล่ามีบลีอาเ็มำลัเหมือนที่ลีอาทำ
ถึแม้ว่าอนนี้ะยัีบไม่ิเา็ไม่ิะน้อยใอะไรเพราะมันแ่ 2 ปีเอแ่ลีอาทนมา10ปีเธออทนไ้ยัไันนะ
“หืม? ไม่ใ่ว่าราเ่นุ้อลับบ้านพร้อมไม์ี้หรอ??” ลีอาเลิอแนฮัไ่อนที่ะเินมาหาอีฝ่าย
“วันนี้ไม์ี้ อิานะ เอม่าับินอิิโร่ั้อไปเยี่ยมาิที่่าัหวัพร้อมุปู่อาทิย์นึน่ะ เฮ้อ…” ราเ่นถอนหายใอย่าโล่อ
“ฮิๆนายำลัีใใ่ไหมล่ะที่ไม์ี้ไม่อยู่ให้ปวหัวน่ะ^0^”
“็ประมานั้น…”
“ลีอาัพร้อมไปันหรือยั~” ฮินาะวิ่เ้ามาอแนลีอาเพราะพวเธอนั้นสนิทันมาถึแม้ว่าฮินาะะอยู่นละโรเรียนเียวัน็าม
“อื้ม!^^”
สุท้ายทั้ห้าน็มาถึลานโยนโบลลิ่โยมียูสึฮะนั่อโ๊ะรออยู่่อนแล้ว พวเราทั้หนไ้สั่อินมารอท้อเล็น้อย่อนที่ทาเมิิและฮัไะวลโยนโบลลิ่ัน
“หืม?”
“มีอะไรหรอ?” ราเ่นเอ่ยถามเมื่อเห็นลีอาเยหน้ามออะไรสัอย่า เาเห็นว่ามีนมีายร่าสูนนึำลัยืนหันหลัให้พวเาอยู่แ่เหมือนลีอาะรู้ัอีฝ่ายเลยวิ่เ้าไปออีฝ่ายอย่าสนิทสนม
ุ ุๆนี้เาุมา….ราเ่นไ้แ่เินามลีอาไปเท่านั้น ลีอาุยับอีฝ่ายอย่าสนุสนานนเาทนไม่ไ้เลยเินไปโอบไหล่อลีอา
“ราเ่นนี้เ้าท์เาเป็นเพื่อนสนิทอันเอ^^ เ้าท์นี้ราเ่นเพื่อนอัน^^”
เ้าท์และราเ่น่ามอหน้าันอย่าินเลือินเนื้อ เ้าท์รู้เรื่ออลีอาีเพราะเาให้นไปสืบมานั้นแหละแ่เาไม่ไ้อบลีอาแบบเิู้สาวหรอเาเห็นเธอเหมือนน้อสาวนนึ็เท่านั้น
และที่เารู้ัับเธอเพราะเาไปโรพยาบาลและเห็นเธอเล่นเปียโน ลีอาับเาเลยสนิทัน….
“ทั้สอมาเล่นโยนโบลันไหม^^”
“แ่!! ” x2
สุท้ายยูสึฮะ ฮัไ ทาเมิิและฮินาะไ้มาูทั้สามมาเล่นแ่โยนโบลลิ่ใรแพ้้อระโโูหนึ่ว โยนที่ิิารนี้ึ้นมา็ลีอานั้นเอ
เห็นแบบนี้เธออทอแเลยนะ!!
“วีโว้!!” เ้าท์
“โย้!!” ราเ่น
“ไม่ยอมหรอนะ!!” ลีอา
ผลสุท้าย็เป็นที่ลีอานะเพราะเธอนั้นเียนารเล่มเมส์ทุนินั้นเอ ฮัไและทาเมิิ้อยนิ้วเรื่อารโยนโบลลิ่ให้เพื่อนสาวอพวเาเลย
และนที่ไ้ะแนนน้อยที่สุ็ือ ทั้เ้าท์และราเ่น ที่ะแนนันเท่าันพอีทำให้ทั้สอ้อระนละวทา้านเ้ามท์ไม่มีปัหาเพราะเ้าัวินแล้ว่าับราเ่นที่มีอาารมึนๆ
“…ันแบไม่ไหวแน่ๆไั่วยพาราเ่นมานอนที่อนโอัน่อนลับไ้หรือเปล่า”
“ไ้อยู่แล้ว” ฮัไเอ่ย่อนที่เาะพยุร่าอราเ่นึ้นโยมีนอื่นๆอยเินาม ส่วนเ้าท์อแยัว่อนเพราะเามีาน้อไปทำ
ฮัไพาร่าอราเ่นมาที่อนโอลีอาและวาร่าอราเ่นให้นอนบนโฟาีๆ่อนที่พวเาะอัวลับบ้านันึ่เธอ็ไปยืนส่เพื่อนๆ่อนที่ะลับเ้ามาูแลราเ่น
เธอเอาผ้าุบนำ้มาเ็ามใบหน้าอราเ่นที่น่าะหลับไปแล้ว
เหมือนฟ้าหลัฝนเหมือนใสะอา~~~
ันำรอยยิ้มอุไ้มันลอยอยู่ในวามิอันและมันทำให้ันยิ้ม
แน่นอนเ่นเียวับวันนั้นที่เป็นเ็ไร้เียสา
เสียริโทรอราเ่นทำให้เธอรู้สึปวหัวมา อยู่ๆเธอ็มาภาพ่าๆในวัยเ็ที่มีราเ่นอยู่้าายเะอลอนมาถึภาพและเสียที่ราเ่นพูับเธอว่า
‘ันอบเอม่า’
“อึ! แ่ๆๆ่อ!!”
เธอไอออมาพร้อบเลือและอไม้อเล็ๆที่ออมา้วย เธอมอมัน้วยสายาที่เรียบนิ่พร้อมับนำ้าที่ไหลออมา เธอำไ้แล้ว…ทุๆอย่า…..
เราะวิ่ไปามฤูาลเพื่อูวันพรุ่นี้่าๆอเรา
เมื่อใ็ามที่ันอยู่นเียวและเริ่มรู้สึระสับระส่าย
ในืนที่ไม่อยานอนเรา็ุยันไปเรื่อย ๆ~~~~~~
ริโทนอราเ่นมันเป้นเพลที่เธอเยร้อเอาไว้และอัพลบล็ออเธอ ทำไม ทำไมเาถึยัามเธออยู่ันนะ ทั้ๆที่เธอพยายามัใาเาเพื่อให้เามีวามสุับนที่ัวเอรั
แ่ ทำไม?!
“ฮึ! ันไม่เ้าในายเลย ฮึ ราเ่น……”
“..เพราะันรัเธอริๆลีอา”
เธอหันหน้าไปมอราเ่นที่เหมือนะไ้สิลับมาบ้าแล้วแ่หน้าอเา็ยัแเล็น้อยเพราะโูอยู่
“ฮะ? พะ-พูอะไรอนาย นะ-นายรัเอม่า..นิ…..” นี้เา้อทำให้เธอเ็บำ้อีี่รั้ัน…
“…ันรัเธอริๆนะลีอา ันเอ็เป็นโรเียวันับเธอหลัาที่บับเอม่า…ันไปหาหมอและหมอ็ไ้พูับันว่าในใอันมันรัเธอ ันเลือที่ะไม่ลบวามทรำอัวเอและามีบเธอ…ส่วนเรื่ออเอม่าันไ้บอเลิับเธอเมื่อ2ปี่อนหลัาที่ันไปพบับหมอเพราะั้นไม่้อห่วเรื่ออเอม่าหรอเพราะอนนี้เอม่าเอ็มีนที่เธอรัมาแล้ว…”
ราเ่นเอ่ย่อนที่เาะ่อยๆลุึ้นมานั่ีๆและสวมอลีอา มันอบอุ่นมา เาไม่ไ้สัมผัสแบบนี้มานานถึสอปีว่าๆแล้ว มันยัอบอุ่นเหมือนเิม
“ฮึ นายมัน บ้า ฮึ นายมันบ้ามาราเ่น ฮึฮือๆ” ลีอาออบอีฝ่ายพร้อมับร้อไห้ออมาุให่ ทั้ๆที่เาเลือะลบวามทรำ็ไ้แ่เา็เลือที่ะไม่ทำมันและามีบเธอนานถึสอปีไ้
ยิ่ไปว่านั้นารที่อีฝ่ายเห็นเธออนที่ลบวามทรำไปแล้วไปสนิทับนอื่นอีฝ่ายะ้อทรมานับโรฮานะฮาิแน่นอน
“ไม่ร้อสิ” ราเ่นรู้สึโล่ใมาที่ลีอาลับมาำเาไ้อีรั้ เาีใริๆ…
“ฮือๆๆ ็เพรานายนั้นแหละฮือๆๆ”
“อืม ั้นลีอา…เป็นแฟนับันนะ” ราเ่นเลิอลีอาและับใบหน้าอเธอให้มอเา
“อื้ม! ห้ามเลิเ็าเลยนะฮือๆ”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว….”
“อือ~”
ราเ่นโน้มใบหน้าูบลีอาอย่าอ่อนโยนึ่ลีอาเอ็บอบอีฝ่ายเ่นัน สอปีที่แสนทรมานอราเ่นไ้บล สิบว่าปีที่แมนทรมานอลีอาไ้บล
สุท้ายทั้สอ็ไ้บันและเป็นนรัันนพวเาไ้แ่านมีรอบรัวที่อบอุ่น…..
“นิทานเรื่อนี้สอนให้รู้ว่า บอวามรู้สึริๆให้อีฝ่ายไ้รับรู้่อนที่มันะสายไปเสีย่อนและนเสียในอาะไม่ใ่แ่อีฝ่ายแล้วมันะเป็นัวอุเอ้วย….เ้าใไหมรับุนัอ่านทั้หลาย” ุหมอไ้ปิหนัสือนิทาน่อนที่เาะเยหน้ามอุ
=================================================================
TALK
ยัไม่ไ้รวำผิ
ไม่มีไรมา่ะ
แ่อยาเียนู่ราเ่นเท่นั้นเอ
ท่านใที่้อารสนับสนุน่าาแฟให้ไรท์สามารถสนับสนุนไ้ที่
TrueMoney : 0846941639
ไ้นะะและ
อย่าลืมเม้นเป็นำลัใให้ไรท์้วยนะะ T^T
ผลงานอื่นๆ ของ NamikoMeko_lm ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ NamikoMeko_lm
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น