“สวัสดีเธอคงเป็นเด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามากลางเทอมหนึ่งสินะ”
“ค่ะ! ฉันอิตาโอริ ยูนะจะเรียกยูนะเฉยๆก็ได้นะคะว่าแต่คุณคือ…”
“โทษทีนะฉันลืมแนะนำตัวเองไปเลย ฉันชื่อชิบะ ยูสึฮะแต่จะเรียกฉันว่ายูสึฮะเฉยๆก็ได้นะ^^”
ยูนะมองเพื่อนใหม่ที่มารับเธอที่ห้องพักครูก่อนที่เธอจะพาฉันเดินไปยังห้องเรียนเพื่อแนะนำตัวกับเพื่อนๆคนอื่นๆในห้องเรียน
สาเหตุที่เธอย้ายมาเรียนที่แห่งนี้ในกลางเทอมนั้นก็เพราะว่าพี่ชายของเธอดันไปกินนิ้วคำสาปเข้าและต้องย้ายโรงเรียนจากมิยางิมายังโตเกียว ทำให้พี่ของฉันที่เป็นห่วงฉันมากเพราะพวกเราเหลือกันแค่สองคนให้ฉันย้ายมาอยู่ที่โตเกียวด้วย
โดยโกโจซังทำการซื้อบ้านใหม่ป้ายแดงให้ฉันพร้อมกับบอกว่าถ้าวันไหนพี่ชายของเธอ เพื่อนๆของพี่ชายหรือพวกรุ่นพี่ทำงานดึกก็สามารถมาค้างที่นี้ได้ตามสบายซึ่งฉันก็พยักหน้าเป็นการรับรู้
เพราะงั้นฉันต้องคอยทำความสะอาดบ้าน เนื่องจากไม่สามารถเดาได้ว่าพวกเขาจะมาตอนไหน….
โกโจซังยังบอกอีกด้วยว่าจะคอยส่งเงินเข้าบัญชีมาให้อีกเป็นค่าขนมแต่เธอโคตรเกรงใจเลย แต่โกโจซังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ฉันเลยรับมาอย่างช่วยไม่ได้
พอเปิดบัญชีเท่านั้นแหละเงิน10ล้านเยนก็เข้ามาอยู่ในบัญชีเรียบร้อยแล้ว…..
พอเรื่องโกโจซังก่อนตอนนี้กลับเข้าเรื่องมาที่ฉันก่อน หลังจากที่แนะนำตัวกับเพื่อนๆเรียบร้อยแล้วทำให้เพื่อนๆอยากเข้ามาทำความรู้จักกันมากมายจนฉันตอบแทบไม่ไหว
นั้นจึงทำให้ยูสึฮะจังเข้ามากันเอาไว้พร้อมกับบอกว่าอาจารย์มาแล้ว นั้นจึงทำให้ฝูง(?)เพื่อนๆรีบกลับไปนั่งที่ของตนเองทันที
พอช่วงพักกลางวันยูสึฮะก็พาฉันไปที่หลังโรงเรียนเพื่อไปทานข้าวเที่ยงของฉันเป็นเบนโตะที่ทำเองส่วนของยูสึฮะเป็นขนมปังยากิโซบะหนึ่งชิ้นพร้อมกับนมสองกล่อง
“ยูสึจังกินแบบนี้ตลอดเลยหรอ?”
“ก็ฉันทำอาหารไม่เป็นนินา ก็ต้องซื้อแบบนี้กินเนี่ยแหละ”
“งั้นต่อไปนี้ยูสึจังต้องกินมื้อเที่ยงกับฉันนะ ฉันจะทำมาให้เยอะๆเลย^^”
“มะ-ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ฉันเกรงใจ”
“ไม่ได้! ยูสึจังต้องกินอาหารที่มีประโยชน์เยอะๆสิจะได้แข็งแรงยังไงล่ะ^^” ฉันเอ่ยก่อนที่จะเปิดหน้ากล่องข้าวของตนเองให้ยูสึฮะได้เห็น
“โฮ~สุดยอดเลย”
“ใช่ไหมล่ะ~ฉันทำเองเลยนะถ้าวันไหนยูสึจังว่างฉันจะพายูสึจังไปที่บ้านของฉันดีไหม^^”
“บ้านของยูนะหรอ?”
“อื้ม! ฉันจะได้สอนยูสึจังทำอาหารด้วยไง^^”
ยูสึฮะดีใจก่อนที่จะตอบตกลงเพราะอย่างน้อยเธอจะได้ทำอาหารให้น้องชายของเธอได้กินบ้าง จะได้ไม่ต้องออกไปซื้ออาหารข้างนอกมากินอย่างเดียวหรือจะได้ไม่ต้องลำบากมิตสึยะอีก
หลังเลิกเรียนยูสึฮะได้พาเธอมารับน้องชายที่อาคารของเด็กปี2โดยระหว่างทางยูสึฮะได้บอกว่าน้องชายของเธอนั้นไม่ถนัดคุยกับผู้หญิงอย่างแรงหากน้องชายของเธอนิ่งเงียบใส่ก็ไม่ต้องแปลกใจ
“ฮัคไค!”
“ยูสึฮะ?….”
ฮัคไคที่เห็นหญิงสาวคนนึงเดินมาพร้อมกับพี่สาวของตนก็นิ่งค้างไป เธอมีผมสีชมพูยาวเลยกลางหลังมีดวงตาสีเหลืองที่เปล่งประกายเหมือนดวงดาว รูปร่างผอมบางและตัวเล็กน่าทะนุถนอม
“สวัสดีค่ะฉันชื่ออิตาโดริ ยูนะยินดีที่ได้รู้จักนะคะฮัคไคคุง^^”
“….” ฮัคไค
“น่ารักจังเลยนะคะ^^~”
ยูนะที่เห็นฮัคไคนิ่งเงียบและไม่ขยับไปไหนเธอเลยถือโอกาสนี้เข้าไปแกล้งเล็กน้อยโดยการที่เดินเข้าไปใกล้ๆจนเธอเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงเธอเลยเดินถอยออกมาก่อนที่ยูสึฮะจะพาเธอและฮัคไคเดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน
“จะว่าไปบ้านของยูนะจังอยู่แถวไหนหรอ?” ยูสึฮะเอ่ยถาม ส่วนฮัคไคเดินนำหน้าสองสาวแต่ก้ไม่ได้เดินห่างกันขนาดนั้น
“บ้านฉันอยู่xxxน่ะ”
“ใช่บ้านเลขที่1-0-2ที่เพิ่งซื้อหรือเปล่า?” ยูสึฮะ
“ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่ยูสึจังรู้ได้ยังไงน่ะ?”
“ก็บ้านหลังนั้นเป็นบ้านข้างๆฉันเลยนิ ก็ว่าอยู่ว่าใครเป็นคนซื้อแต่บ้านหลังนั้นแพงมากเลยนะ” ยูสึฮะเอ่นพร้อมกับนึกถึงเจ้าของบ้านคนเก่าที่ขายมันในราคา8หลักซึ่งแพงมากๆ
“จริงๆคนที่ซื้อไม่ใช่ฉันหรอกแต่เป็นอาจารย์ของพี่ชายที่ซื้อให้น่ะ เนื่องจากพี่ฉันได้ไปเรียนแถวๆชานเมืองของโตเกียวที่นั้นมีแต่หลักสูตรมัธยมปลายน่ะฉันเลยมาเรียนที่นี้น่ะ”
“แต่ถึงขั้นซื้อบ้านให้แบบนี้เลยหรอ เป็นคนที่รวยหน้าดูเลยนะ…”
“555นั้นสินะ^^;;” จริงๆเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าโกโจซังรวยขนาดไหนเหมือนกัน
เมื่อถึงบ้านของเธอแล้วแต่ว่าดันมีอุปสรรคขวางหน้าเธออยู่นั้นก็คือดันมีคนจำนวนมากใส่เสื้อสีขาวยืนอยู่ที่หน้าบ้านของยูสึฮะเต็มไปหมด
“แย่แล้ว พี่กลับมาที่บ้าน” ฮัคไคเอ่ยอย่างหวั่นๆเพราะครั้งนี้มีเพื่อนของพี่สาวมาด้วย
“ยูนะจังเข้าบ้านตัวเองไปก่อนนะ เดี้ยวเจอกันพรุ่งนี้” ยูสึฮะเอ่ยกับเพื่อนสาว
“อะ-อื้ม! เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
ยูนะที่กำลังเข้าบ้านของตนเองก็ถูกชายสองคนบังทางเข้าบ้านของเธอเอาไว้จนยูสึฮะต้องรีบดึงเพื่อนสาวมาหลบที่ด้านหลังของตนพร้อมกับฮัคไคที่ยืนบังยูสึฮะอีกที
“โว้ๆ~ พวกเราก็แค่อยากรู้จักคุณหนูคนนี้ก็เท่านั้นเอง :P”
“อย่างพวกนายคงไม่ได้มีคำว่าแค่หรอกนะ โคโค่” ยูสึฮะเอ่ย
ฉันได้ชะโงกหน้ามองก่อนที่จะเห็นชายสองคนในชุดโค้ดสีขาวคนนึงผมสีทองมีรอยแผลที่ใบหน้าซีกซ้าย ส่วนอีกคนที่กำลังเถียงกับยูสึฮะอยู่มีผมสีดำปัดผมไปทางขวา
พวกเขาเป็นใครกันน่ะ? แต่คนผมดำหน้าจะชื่อโคโค่เพราะเธอจำเสียงตอนที่เขาพูดตอนที่คุยกับยูสึฮะได้
“เสียงเอะอะ-อะไรกันวะ”
เสียงของบุคคลมาใหม่ทำให้ทุกคนต่างหันไปมองก่อนที่ยูนะจะเจอชายร่างยักษ์ผมสีฟ้าและมีดวงตาสีเหลืองดุร้ายใส่เสื้อโค้ดสีแดงเลือดหมูแต่ไม่ติดกระดุมจนเห็นก้อนขนมปัง8แถวกับรอยสัก
“ก็คนของนายจะมาหาเรื่องเพื่อนของฉันน่ะสิ” ยูสึฮะเอ่ยก่อนที่จะดึงร่างของฮัคไคให้มาหลบที่ด้านหลังอีกคน
“ห๊า?! แกเอาเพื่อนเข้ามาในถิ่นของฉันเนี่ยนะ!!”
“ยูนะเป็นเพื่อนบ้านของพวกเราและเธอเพิ่งย้ายมาอยู่ เพราะงั้นเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้!!” ยูสึฮะ
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาทุกอย่างก็สงบสุข….ซะเมื่อไหร่ล่ะ หลายวันผ่านมานี้มีผู้ชายสองคนที่เคยมาบังทางไม่ให้เธอเข้าบ้าน พวกเขาชื่อโคโค่และอินุปี้โดยที่เขามักจะมาดักเธอและพวกยูสึฮะทุกเย็นตอนขากลับบ้าน
ยูสึฮะที่เห็นแบบนั้นก้ไม่ได้เอ่ยอะไรแต่ในใจก็อารมณ์เสียไม่น้อย เธอได้สอนเรื่องการทำอาหารให้ยูสึฮะทุกเย็นเช่นกันโดยมีคนชิม3คนนั้นก็คือ ฮัคไค โคโค่และอินุปี้นั้นเอง
เนื่องจากโคโค่และอินุปี้ชอบดักพวกเธอดีนักยูสึฮะก็เลยลากให้มาทดลองชิมอาหารที่ตนเองทำซะเลย…..
กลับมาปัจจุบันตอนนี้เธอได้ออกมาเดินเล่นคนเดียวตอนเช้าเนื่องจากเธออยากออกมาเดินสำรวจโตเกียว อย่างน้อยเธอจะได้พาพี่ชายของเธอมาเที่ยวได้
“ไงคะคุณหนู~ มาทำอะไรแถวนี้กันคะ :P”
“โคโค่ซัง อินุปี้ซัง?”
// ชุดที่ยูนะใส่/ไรท์ //
โคโคโนอิ ฮาจิเมะหรือโคโค่ได้มองหญิงสาวตรงหน้าที่วันนี้ใส่ชุดแนวโลลิต้าแบบสบายๆมานั้นถึงกับทำให้เขาใจสั่นเลยทีเดียว
อินุอิ เซย์ชูหรืออินุปี้ได้มองหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าก่อนที่จะเริ่มหน้าแดงหน่อยๆเพราะชุดที่เธอใส่กระโปรงออกไปทางค่อนข้างสั้น(สำหรับเขา)
“พอดีว่าออกมาเดินเล่นน่ะค่ะ แล้วพวกคุณล่ะคะ”
“พวกเราออกมาเดินเล่นเหมือนกัน” อินุปี้ตอบ
“งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเลยดีไหม~” โคโค่
“ก็ดีค่ะ^^”
ยูนะได้เดินเล่นกับชายหนุ่มทั้งสองโดยที่ตัวของเธอเองก็รู้สึกเกร็งๆอยู่เหมือนกันไม่น้อย เพราะทั้งสองคนนี้หน้าตาดีทำให้มีเหล่าผู้หญิงมองมาตั้งหลายคนส่วนเธอที่หน้าตาบ้านๆ(?)ก็ได้แต่ตัวหลีบตรงกลางระหว่างทั้งสองคน
ยูนะที่เห็นร้านตุ๊กตาร้านนึงเธอจึงขอเดินไปที่นั้นซึ่งทั้งสองก็เดินตามเข้าไปด้วย
“ตัวแค่นี้แต่ราคากลับสูงลิ้วเลย…”
ยูนะมองตุ๊กตาไข่ขี้เกียจเท่าฝ่ามือและราคาที่แปบอยู่ ‘2000 เยน’ ถึงแม้ว่าเธอจะได้ค่าขนมจากโกโจซังในหลักล้านแต่เธอก็เป็นคนติดนิสัยชอบประหยัดตั้งแต่เด็กแล้ว
จะเอายังไงดีล่ะเนี่ย จะซื้อดีไหมนะ?
“มีอะไรหรอ?” อินุปี้เดินเข้ามาถามเด็กสาวที่จ้องตุ๊กตาไข่สีเหลืองน่าเกลียดอยู่นานแล้ว
“มันแพงไปหน่อยน่ะค่ะ หนูว่าจะค่อยเอาไว้ซื้อในวันหลัง” วันนี้เธอพกเงินมาแค่3000เยนเองด้วย
“ชอบตุ๊กตาตัวนี้หรอ?” อินุปี้ถามเพราะที่กระเป๋าจองเด็กสาวตรงหน้าเองก็มีพวงกุญแจเจ้าไข่น่าเกลียดนี้ห้อยอยู่3-4ตัวแต่คนละท่าทางกัน
“อื้ม! มันน่ารักแล้วก็ขี้เกียจเหมือนเราเลย^0^”
“คุณน้าครับ ผมเหมาเจ้าไข่นี้ทั้งหมดเลยครับ :P” โคโค่ที่ได้ยินก็ได้ทำการเหมาตุ๊กตาให้กับยูนะทันทีโดยที่เจ้าของร้านยิ้มหน้าบานก่อนที่จะหยิบตุ๊กตาไข่คนละลายให้ใส่ถุงและรับบัตรเครดิตจากโคโค่ไปรู้ด
“ไม่เห็นต้องเหมาเลยค่ะ! งั้นเราช่วยออกให้---”
“ไม่ต้องห่วงหรอกยูจัง~ เงินแค่นี้ไม่ระคายผิวเงินในบัญชีของฉันเลยซักนิด :P” โคโค่เอ่ย ยูนะที่ได้ยินก็นึกถึงโกโจที่ก็เคยพูดแบบนี้กับเธอก่อนที่จะโอนเงินเข้าบัญชีให้เธอเหมือนกัน
คนรวยหน้าหมั่นไส้ค่ะ
“แต่แบบนี้หนูรู้สึกเกรงใจค่ะ”
“งั้นเอางี้ก็แล้วกัน ถ้ายูจังยอมเรียกฉันกับอินุปี้ว่าแด๊ดดี้ไม่ว่าเรื่องอะไรพวกเราก็สามารถให้เธอได้ทั้งหมดเลยดีไหมคะคนสวย :)” โคโค่เอ่ยก่อนที่จะเดินเข้ามาโอบไหล่ของยูนะส่วนอินุปี้ก็ถือถุงกระดาษเอาไว้พร้อมกับโอบเอวเล้กของญุนะอีกคน
“แค่เรียกว่าแด๊ดดี้หรอคะ?” ถึงจะเกรงใจ แต่ของฟรีใครๆก็เอาค่ะ…อย่ามาว่าเราขี้งกนะ!!//ชี้นิ้วใส่คนอ่าน
“อืม ไหนลองเรียกให้ฟังหน่อยสิ…” อินุปี้เอ่ยก่อนที่เขาและโคโค่จะตั้งใจฟัง
“แด๊ดดี๊คะ หนูขอตุ๊กตาได้ไหมคะ.//.”
“….อา ของแรร์” อินุปี้
“ฉันตายตาหลับแล้วล่ะ…” โคโค่
หลังจากนั้นก็ผ่านไป2เดือนยูนะใช้ชีวิตอย่างปกติสุขแต่มีเพิ่มเติมคือมีครอบครัวชิบะทั้งสามคนมานั่งทานอาหารในบ้านทุกเช้าและทุกเย็นจนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน
พี่ไทจู(พี่เขาขอให้เรียกแบบนี้//ยูนะ)เมื่อ2เดือนเป็นคนที่อารมณ์ร้อนและเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่งถ้าหากขัดคำสั่งของพี่เขาก็จะโดนต่อย ซึ่งฉันในตอนนั้นที่ยังไม่ได้เรียกเขาว่าพี่
ฉันในตอนนั้นต่อต้านเขาที่เข้าไปยุ่งเรื่องภายในครอบครัวของเขานั้นจึงทำให้พี่เขาเข้ามาต่อยแต่ฉันก็หลบได้นะและต่อยหน้าเข้ากลับจนสลบไป
เห็นแบบนี้ฉันแข็งแรงพอๆกับพี่ยูจิเลยนะ
พอโคโค่และอินุปี้เห็นแบบนั้นก็ตาค้างก่อนที่จะวิ่งเข้ามาถามฉันด้วยความเป็นห่วง พอไทจูฟื้นขึ้นมาฉันก็จัดเทศนาพี่เขาต่อจนในวันต่อมาพี่เขาก็มาขอให้ฉันเรียกเขาว่าพี่และเริ่มทำตัวดีกับพวกยูสึฮะจังมากขึ้น
จนยูสึฮะและฮัคไคยังทำใจยอมรับพี่ไทจูแสนดี(?)ไม่ได้เพราะมันขัดกับหน้าตาของเขา ส่วนโคโค่และอินุปี้ฉันสนิทกับพวกเขามากขึ้นจนบางทีฉันก็แอบคิดว่าพวกเขาแอบชอบฉันหรือเปล่านะ แต่ฉันก็ไม่อยากหลงตัวเองไปมากกว่านี้
จนเมื่ออาทิตย์ก่อนพวกเขาทั้งคู่มาขอฉันเป็นแฟนตอนที่พวกเราไปเที่ยวที่ร้านคาเฟ่แห่งนึง…ตอนแรกฉันทำตัวไม่ถูกเลยล่ะเพราะตัวของฉันก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วยและแน่นอนว่าฉันตอบตกลง
“พรุ่งนี้จะให้หนูไปงานเชื่อมสัมพันธ์ที่โรงเรียนของพี่หรอคะ?”
[ใช่แล้วล่ะครับ จะพาเพื่อนมาก็ได้นะครับผมไม่ว่าแล้วก็อย่าลืมเตรยมเสื้อผ้าสำหรับค้าง2วันหนึ่งคืนด้วยนะครับ~]
“ได้ค่ะโกโจซัง”
[เรียกผมว่าอาจารย์เหมือนพี่ชายของเธอก็ได้นะยูนะจัง~]
“หนูกำลังพยายามอยู่ค่ะ แต่มันไม่ชินนิคะ”
[งั้นก็พยายามต่อไปนะครับ เจอกันพรุ่งนี้]
“เจอกันค่ะ”
“มีอะไรหรอคะหนู?” โคโค่ที่เพิ่งอาบนำ้แต่งตัวเสร็จก็ได้เอ่ยถามแฟนสาวที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ
“พอดีว่าอาจารย์ของพี่ชายของหนูเขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมีงานเชื่อมสัมพันธ์ที่โรงเรียน2วัน1คืน เขาอยากให้หนูไปดูพี่ชายแข่งน่ะค่ะแล้วก็บอกว่าจะพาใครไปด้วยก็ได้…พวกแด๊ดจะไปด้วยไหมคะ?”
“ไปสิคะ” อินุปี้ที่เพิ่งล้างจานในห้องครัวเสร็จก็เดินเข้ามากอดและจุ๊บที่หัวของแฟนสาว
ยูนะจัดเสื้อใส่กระเป๋าทั้งของตัวเองและแฟนหนุ่มทั้งสองโดยที่เธอไม่ลืมที่จะบอกครอบครัวชิบะทางข้อความว่าเธอและแฟนหนุ่มจะไม่อยู่2วัน
เช้าในวันถัดมาโกโจซังได้ส่งอิจิจิซังมารับฉันถึงบ้านตั้งแต่7โมงเช้า ฉันใส่ชุดนักเรียนไปส่วนโคโค่และอินุปี้ใส่ชุดแก๊งของพวกเขาไปแทนแต่เสื้อขากลับเนี่ยสิ ฉันเห็นแล้วก็แอบเขินๆเหมือนกันนะ
เมื่อถึงโรงเรียนยูนะ โคโค่และอินุปี้เดินตามอิจิจิไปจนถึงหน้าประตูศาลเจ้าแห่งนึงที่ตอนนี้มีนักเรียน อาจารย์และผอ.ทั้งสองโรงเรียนนั้นรออยู่ก่อนแล้ว
“พี่ยูจิ~”
“โอ้!ยูนะมาได้ไงเนี่ย?!”
ยูจิที่ไม่ได้เห็นหน้าน้องสาวมาสองเดือนกว่าๆก็อดคิดถึงไม่ได้เลยกอดน้องสาวของเขาด้วยความคิดถึงก่อนที่สายตาของเขาจะหันไปเห็นชายหนุ่มสองคนที่มากับน้องสาวของเขา
เพื่อนของยูนะหรอ?
“ยูนะจังสองคนนี้คือเพื่อนหรอครับ?” โกโจเอ่ยถาม ถึงแม้ว่าเขาจะคอยดูแลยูนะอยู่ห่างๆแต่ก้ไม่ได้ตามติดชีวิตขนาดนั้นก้อดสงสัยกับชายหนุ่มสองคนนี้ไม่ได้
“คะ-คือว่า พะ-พวกเขาคือแฟนของหนูเองค่ะ>//<”
“สวัสดีครับผมโคโคโนอิ ฮาจิเมะจะเรียกว่าโคโค่ก็ได้ครับ :P” โคโค่เอ่ยพร้อมกับกอดเอวแฟนสาว
“ผมชื่ออินุอิ เซย์ชูจะเรียกอินุปี้ก็ได้ครับ” อินุปี้เอ่ยแนะนำตัวก่อนที่จะกอดเอวแฟนสาวของเขาด้วยอีกคน
“ห๊า!!!!!!!!!!!” ยูจิ/โกโจ
หลังจากนั้นยูนะก็โดนพี่ชายของเธอและโกโจซักฟอกเรื่องแฟนหนุ่มทั้งสองคนโดยทันทีถึงแม้ว่าพี่ชายเธอจะไม่ว่าอะไรมากแต่โกโจถึงกับร้องไห้ออกมาเหมือนกับคุณพ่อที่เพิ่งรู้ว่าลูกสาวมีแฟนแล้วไม่ยอมบอก
สักพักเธอก็ได้รู้จักกับทุกๆคนถึงแม้ว่าพี่เมงุมิเธอจะรู้จักมาก่อนที่จะมาอยู่โตเกียวแล้วนิดหน่อยก็ตาม โกโจที่ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุดก็ถูกเพื่อนสนิทของเขาอย่างสุงุรุฟากหัวไปหนึ่งทีก่อนที่อาจารย์ใหญ่ฝั่งโตเกียวจะบอกให้แยกย้ายเพื่อเตรียมตัวแข่ง
หลังจากจบการแข่งของวันแรกนั้นก็คือการต่อสู้ระหว่างสองโรงเรียนช่วงเย็นเหล่านักเรียนและแขกก็ต่างกันแยกย้ายกันไปพักผ่อน แต่พวกนักเรียนกลับมานั่งที่ห้องรับแขกด้วยชุดนอนของตนเองเพื่อมาเม้าเรื่องต่างๆ
“ยูนะจังเป็นแฟนกับโคโค่และอินุปี้ตอนไหนหรอ?” โมโมะเอ่ยถามเพราะความอยากเผือก
“เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองค่ะ”
“แล้วๆใครเป็นคนสารภาพรักหรอคะ?!” มิวะ
“พวกเราเองล่ะครับ :P” โคโค่ตอบพร้อมกับหอมหัวแฟนสาวด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ
“โคโค่ขี้โกง…” อินุปี้เอ่ยอย่างไม่พอใจหน่อยๆก่อนที่จะหอมแก้มแฟนสาวโชว์ทุกคนไปอีกจนยูนะหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศสุก
“หวานกันจังเลยนะ~” ไม
“เหม็นความรัก….” มากิ
“อย่าอิจฉาคนอื่นเขาเลยนะมากิ” แพนด้า
“อยากมีเรื่องหรือไงแพนด้า!!” มากิเอ่ยพร้อมกับกระชากคอแพนด้า
“ทั้งสองใจเย็นๆก่อนสิครับ!!” ยูตะที่พยายามห้าม
“ชาเกะ!!” อินุมากิ
“เอาเลยค่ะมากิซัง!!” โนบาระที่นั่งเชียร์อยู่ห่างๆ
“แล้วเธอจะไปเชียร์ทำไมเล่า! ต้องเข้าไปห้ามสิ!!” เมงุมิ
“อาจารย์โกโจเลิกร้องไห้ได้แล้วครับ ยูนะโตแล้วนะครับ=_=;;” ยูจิที่พยายามปลอบอาจารย์ของตนเองที่ยังไม่เลิกร้องไห้เรื่องของยูนะ
“ยูนะจังไม่น่ารีบมีแฟนเลย!! คุณพ่อคนนี้รับไม่ได้!! ฮือๆๆ!!” โกโจ
“ปล่อยหมอนี้ไปเถอะยูจิคุง” สุงุรุ
ยูนะมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะยิ้มออกมาแล้วกุมมือแฟนหนุ่มของเธอเอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะพิงหัวพิงไหล่ของเธออย่างอบอุ่น ตอนนี้เธอมีความสุขมากๆเลยล่ะ….
“รักพวกแด๊ดนะคะ” ยูนะ
“รักเหมือนกันค่ะหนู” โคโค่
“รักเหมือนกันครับ” อินุปี้
=============================================
TALK
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
ไม่มีอะไรมากค่ะ
แค่อยากเขียน!!
ตอนนี้ไรท์มีเรื่องสั้นที่ค้างอยู่คือ
1.คู่ของเซ้าท์
2.คู่ของชินอิจิโร่
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะT^T
