คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
แสงอาทิตย์ยามเช้าอาบไล้บนท้องฟ้าใส ทำให้บรรยากาศรอบตัวโชอิจิสดชื่น เขามองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนที่เต็มไปด้วยกลุ่มเมฆขาวนวลลอยคล้ายภาพวาด ทว่าในใจของเขาไม่ได้สงบสุขนัก เหตุผลไม่ใช่เพราะอากาศดีหรือวิวสวย ๆ แต่อยู่ที่ความตื่นเต้นในหัวใจที่ทวีขึ้นเรื่อย ๆ กับการเดินทางที่จะเกิดขึ้นในเย็นวันนี้
“แอดด”
เสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น โชอิจิเผลอถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับเก็บข้าวของบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกดีที่การบรรยายที่แสนน่าเบื่อได้จบลงในที่สุด
"โชอิจิ!"
เสียงตะโกนเรียกชื่อเขาดังมาจากข้างหลัง โชอิจิหันกลับไปเห็นจิโร่ เพื่อนสนิทของเขา ที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“วันนี้นายสนใจไปเที่ยวกันไหม?” จิโร่ถามพร้อมกับยิ้มกว้าง ตาสีฟ้าของเขาเป็นประกายเมื่อพูดถึงเรื่องสนุก ๆ ที่จะทำหลังเลิกเรียน
โชอิจิยิ้มบาง ๆ และส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ละ วันนี้ฉันต้องรีบกลับหนะ พอดีพ่อแม่ฉันมีธุระที่ต้องพาฉันไปด้วย”
จิโร่ทำหน้าเสียดายทันที “เสียดายจัง! พี่ชายฉันอุตส่าห์จะเลี้ยงแท้ๆ” เขาบ่น
"เอาหน่า ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ" โชอิจิพยายามปลอบเพื่อนของเขา “และก็ฝากสวัสดีพี่ชายนายด้วย ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ฉันอยากจะคุยเรื่องการเข้าไปเป็นทหารของสหภาพด้วย ถ้ามีโอกาส”
จิโร่พยักหน้า และยิ้มออกมา “เอาล่ะ เดี๋ยวจะบอกพี่ให้ แต่ระวังตัวด้วยล่ะ! อย่าลืมว่าช่วงนี้จักรวรรดิกำลังเคลื่อนไหวแปลก ๆ”
“หืม? จักรวรรดิ?” โชอิจิทำหน้าฉงนเล็กน้อย แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไรมากกว่านี้ จิโร่ก็แค่ยิ้มแล้วโบกมือลา “เจอกันพรุ่งนี้นะ”
หลังจากนั้น โชอิจิเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับกระเป๋าของเขา ความคิดเรื่องการเดินทางครั้งนี้กลับมาทำให้เขาตื่นเต้นอีกครั้ง เขาและครอบครัวกำลังจะไปนอกแอเรีย เป็นการเดินทางครั้งแรกในชีวิต และมันทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเริ่มต้นการผจญภัยใหม่ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
“กลับมาแล้วครับ!” โชอิจิเรียกเสียงดังเมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ? รีบไปเตรียมของเร็ว เราต้องขึ้นยานบินเร็ว ๆ นี้แล้วนะ” เสียงแม่ของเขาดังมาจากห้องครัว
โชอิจิหัวเราะเบา ๆ “ผมเก็บของเตรียมไว้แล้วครับแม่” เขายิ้มและหันไปหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้วางไว้ใกล้ ๆ ประตูบ้าน “เดี๋ยวผมจะเอาลงไปรอในรถ พ่อก็ใกล้ถึงบ้านแล้วใช่ไหมครับ?”
“ใช่จ้ะ พ่อของลูกบอกว่าอีกสักสิบนาทีก็คงถึงแล้ว” แม่ตอบ ขณะที่เธอกำลังล้างมืออยู่ในห้องครัว
การเดินทางครั้งนี้เป็นเรื่องสำคัญสำหรับครอบครัวโชอิจิ นอกจากจะเป็นการไปเที่ยวนอกแอเรียครั้งแรกแล้ว พวกเขายังได้รับตั๋วบินฟรีจากการจับสลากที่บริษัทพ่อของเขา ทำให้พวกเขาตื่นเต้นที่จะได้ไปผจญภัยในดินแดนใหม่ ๆ
ไม่ถึงสิบนาที พ่อของโชอิจิก็มาถึงบ้านพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง “พร้อมกันหรือยัง?”
“พร้อมแล้วครับพ่อ!” โชอิจิตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ณ ท่าจอดยาน
ยานบินที่ครอบครัวโชอิจิกำลังจะขึ้นจอดเรียงรายกันอยู่ภายในอาคารขนาดมหึมา โชอิจิที่ไม่เคยเห็นอะไรที่ใหญ่และทันสมัยขนาดนี้มาก่อน ยืนตะลึงด้วยสายตาเป็นประกาย
"โห อาคารหลังนี้หรอครับคือท่าจอดยาน?" เขาถามด้วยความตื่นเต้น
พ่อของเขาหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้วแหละ เดี๋ยวเราจะได้ขึ้นยานจากที่นี่”
ครอบครัวโชอิจิเดินเข้าไปภายในอาคารและเริ่มกระบวนการเช็กอิน ทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ แต่ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินเข้าสู่จุดตรวจ มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน!
“ตู้ม!”
เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ พร้อมกับเสียงสัญญาณเตือนภัยที่ดังแทรกขึ้นมาทั่วอาคาร แสงสีแดงกระพริบอยู่ทุกมุม
"ประกาศฉุกเฉิน ขอให้ทุกคนทำการอพยพทันที นี่ไม่ใช่การซ้อม ขอให้ทุกท่านปฏิบัติตามโดยด่วน!"
ความวุ่นวายเริ่มเกิดขึ้นรอบตัว ผู้คนต่างพากันวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก บางคนล้มลง บางคนผลักกันเพื่อหาทางหนีเอาชีวิตรอด โชอิจิและครอบครัวถูกดึงเข้าสู่สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ทันที
“แม่! พ่อ!” โชอิจิตะโกนหา แต่เสียงของเขาถูกกลบด้วยเสียงระเบิดอีกครั้ง
ทันใดนั้น หุ่นรบขนาดยักษ์ของจักรวรรดิก็ปรากฏตัว มันลงมาจากอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเริ่มไล่จับตัวผู้คนขึ้นไปในยานรบขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนฟ้า โชอิจิหันไปมองรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัวและสับสน พยายามหาพ่อแม่ของเขาที่พลัดหลงกันไปในความวุ่นวาย
"พ่อครับ! แม่ครับ! อยู่ไหนครับ!" โชอิจิตะโกนด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่พยายามฝ่าฝูงชนที่กำลังแตกตื่นวิ่งหนี
ทว่าในจังหวะที่เขาหันไปข้างหลัง เขาเห็นเงาของหุ่นรบขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอยู่ด้านหลังของเขา มันพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่โชอิจิจะทันได้หนี หุ่นรบนั้นก็คว้าตัวเขาขึ้นอย่างง่ายดาย
ทุกอย่างมืดลงทันทีเมื่อเขาถูกจับตัวไป…
…โชอิจิรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับเข้าสู่ความมืดลึก
สติของเขาขาดช่วงไประหว่างที่ถูกจับตัว แต่เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องแคบ ๆ ไม่คุ้นตา รอบตัวเงียบสงบ แสงสลัวจากหลอดไฟเล็ก ๆ เพียงดวงเดียวส่องสว่าง เขาพยายามพยุงตัวขึ้นมานั่ง พลางมองสำรวจรอบ ๆ ห้อง
“ที่นี่มัน... ที่ไหนกัน?” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา ใจของเขาหนักอึ้งด้วยความหวาดกลัวและความสับสน ความทรงจำของเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังคงหมุนวนในหัวของเขา ท่าจอดยาน... หุ่นจักรวรรดิ... พ่อแม่ของเขาหายไปไหน?
โชอิจิกำลังพยายามคิดหาคำตอบอยู่ จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“ฟื้นแล้วหรือจ๊ะ?”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากประตู เธอเป็นหญิงสาวที่ดูสงบนิ่งและมีรอยยิ้มอ่อนโยน เธอสวมชุดยูนิฟอร์มแปลกตา โชอิจิไม่เคยเห็นมาก่อน
“คุณเป็นใคร?” โชอิจิถามออกไปทันที น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความกลัวและความสับสน "แล้วทำไมผมถึงอยู่ที่นี่? พ่อแม่ผมล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หญิงสาวคนนั้นยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ "ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวเธอจะได้รู้ทุกอย่างเอง"
นี่คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งแรกของโชอิจิที่พลิกผันกลายเป็นฝันร้าย และเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยที่ไม่อาจหวนกลับ
ความคิดเห็น