หวนกลับมา ป่วนรัก

ลมราตรีพัดโชยมากระทบหน้าสาวใช้นางหนึ่ง ความเย็นของสายลมยามค่ำคืน ทำให้ตาที่แทบลืมไม่ขึ้นของนางแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงลอดกิ่งและใบไม้ลงมาพอให้มองเห็นหนทางได้เลือนราง

เถาฮวาเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นไปตามทางมืดสลัว

ราตรีนี้ไม่ได้มืดมิดดั่งเช่นราตรีก่อนทำให้เถาฮวาไม่ต้องจุดตะเกียงไม้ไผ่นำทาง

ร่างอ้วนท้วมอุ้มตะกร้าที่ข้างในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของผู้เป็นนาย ใช่แล้ววันนี้นางมาทำงานแทนผู้อื่น เนื่องด้วยพี่มู่หลานป่วยจนนอนโทรมทำไม่ไหว หน้าที่นี้จึงตกมาอยู่ที่นาง

เถาฮวา หน้างอคว่ำแก้มสองข้างป่องยุ้ย นางไม่พอใจอย่างมาก แทนที่จะได้นอนฝันหวานถึงคุณชายสุดที่รัก ดันถูกผู้ดูแลเรียกตัวมาทำงานกลางดึก เช่นนั้นแล้วค่ำคืนนี้นางคงไม่มีโอกาสได้ฝันเห็นแผงอกของคุณชายอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงความฝันทุกครั้งเถาฮวาก็จะมีท่าทีเขินอาย แก้มนางขึ้นริ้วอมชมพูไปถึงใบหู กอดตะกร้าผ้าใบใหญ่บิดตัวไปมา

เพียงครั้งเดียวที่คุณชายยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ให้หลุดพ้นภัยจากพวกอันธพาล ตั้งแต่อายุได้เพียงแปดหนาว นางก็เก็บเอามาฝันถึงทุกคืน จนก่อตัวเป็นความรัก

รักเขาข้างเดียว!

เวลาล่วงเลยมาจนตอนนี้นางมีอายุยี่สิบห้าหนาวแล้ว รูปร่างบอบบางที่นางเคยมีบัดนี้ไม่มีอีกต่อไป นางอ้วนจนไม่มีผู้ใดเรียกรับใช้ข้างกาย อีกทั้งคุณชายไม่เคยชายตามองมาที่นางสักครั้ง มีเพียงนางที่เฝ้าเพ้อฝัน

น่าอิจฉาพวกพี่มู่หรานที่ได้เข้าไปปรนนิบัติใกล้ชิดคุณชาย แล้วยังกลับมาพูดโอ้อวดให้นางฟังทุกครั้ง

ทุกคนคุยกันต่อหน้าเถาฮวาที่ไม่เคยได้ใกล้ชิดคุณชายใหญ่เพียงผู้เดียวอย่างโอ้อวด

“เถาฮวาอีกไม่นานคุณชายต้องเรียกเจ้าแน่” พี่มู่หลานพูดปลอบใจนาง ผู้อื่นกลับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ หัวเราะออกมาราวกับได้ฟังเรื่องสนุก

ทันทีที่พวกนางคุยกันเรื่องคุณชายใหญ่ เถาฮวาก็จะหงอยเหงาเช่นนี้ทุกครั้ง คงคาดหวังให้คุณชายเรียกนางไปรับใช้ ช่างไม่ดูสารรูปตัวเองบ้างเลย อ้วนจนเดินแทบไม่ไหวแบบนั้นจะเข้าตาคุณชายได้อย่างไร

น่าขันนัก

เถาฮวาทำได้แค่คิดว่านางเองก็เป็นสาวใช้เช่นกัน เหตุใดจึงไม่มีสิทธิ์รับใช้ใกล้ชิดคุณชายสักครั้ง ดังนั้นความสุขเดียวของนางก็มีเพียงยามค่ำคืนที่หลับใหลจนฝันหวาน

แต่วันนี้กลับถูกขัดขวางความสุขเสียได้ เถาฮวากระฟัดกระเฟียดเดินไปเพียงลำพัง นางหยุดชะงักครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเส้นทาง เดินมาจนครึ่งชั่วยามแล้ว ร่างอวบอ้วนชุ่มไปด้วยเหงื่อ ขานางล้าก้าวแทบไม่ออก จึงหยุดพักซับเหงื่อบนหน้าผากพร้อมกับปลอบใจตัวเอง

“ใกล้แล้วเถาฮวา อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว สู้ สู้”

เดินไปได้อีกหนึ่งเค่อเถาฮวาเริ่มกัดริมฝีปากล่างอย่างฉงน เหงื่อนางไหลย้อยกรอบหน้ามาจรดปลายคางหยดลงพื้น ทำให้นางคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่เดินอ้อมมาไกลถึงเพียงนี้

“ถ้าไม่ใช่อยากเจอคุณชายนะ ข้าไม่โง่! เดินอ้อมเสียตั้งไกลหรอก”

เถาฮวาบ่นตัวเองนางหยุดฝีเท้าลง เอียงหูฟังเสียงบางอย่างที่เล็ดลอดเข้าหูพร้อมเพรียงกับเสียงบ่นของตนเอง

“……..”

“ข้าหูฝาดหรือ” เมื่อไม่มีเสียงใดให้ได้ยินอีก นางจึงคิดว่าตัวเองหูฝาดไปเอง อุ้มตะกร้าเตรียมตัวเดินต่อ เสียงบางอย่างแว่วเข้าหูอีกครั้ง

“อ๊าส์ ” นั่นไงนางไม่ได้หูฝาดมันดังอีกแล้ว

เถาฮวาแปลกใจนักนั่นมันเสียงอะไรกันแน่ ถึงฟังดูแปลกหูพิลึก ด้วยความอยากรู้นางจึงเดินตามเสียงนั้นไป

เสียงดังมาจากในห้องนี้นี่เอง!

เถาฮวาแอบมองผ่านช่องประตู มือขาวอวบยกขึ้นปิดปากที่อ้าค้างของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเบิกมองไม่กระพริบ

ทั้งมัดกล้ามทั้งแผงอกนั้นช่างคุ้นตา

“นี่ข้าฝันอีกแล้วหรือ”

ที่ผ่านมาเห็นเพียงแผงอกก็ทำให้นางใจสั่นแล้ว วันนี้นางกลับเห็นคุณชายของนางเปลือยกายแช่ตัวในอ่างน้ำ คุณชายใช้มือเรียวยาวกอบกุมบางอย่างแล้วรูดมันขึ้นลง

“อ๊าส์” คุณชายร้องออกมาใบหน้าดูเจ็บปวด เหตุใดคุณชายถึงทำร้ายตัวเองเช่นนี้ ในเมื่อเจ็บจนเสียงแหบสั่นแล้วเหตุใดคุณชายยังไม่ยอมหยุดอีก!

เถาฮวาสองจิตสองใจนางควรเข้าไปห้ามคุณชายหรือไม่ ยิ่งอยู่นานคุณชายยิ่งร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ

โครม!!!!

ร่างอวบอ้วนก้มนานเกินไปทำให้ควบคุมน้ำหนักตัวของตัวเองไว้ไม่อยู่ หัวคะมำไถลไปด้านหน้าชนประตูจนพัง ร่างใหญ่รั้งกายไว้ไม่ทันพุ่งตรงเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

ปลายจมูกกระแทกแผงอกแกร่งจนรู้สึกชา กลิ่นหอมอ่อนทำให้เถาฮวาใจเต้นแรง นางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“เจ้าเป็นใคร” สายตามาดร้ายหรี่มองมาทางนางอย่างเอาเรื่อง น้ำเสียงดุดันราวกับสายฟ้าฟาดทำให้เถาฮวาเริ่มลลนลาน ถึงกระนั้นนางยังไม่ลืมกวาดสายตามองเรือนร่างบุรุษตรงหน้า

รูปงามถึงเพียงนี้จะไม่ให้นางหลงได้อย่างไร เถาฮวาควบคุมสติเอ่ยตอบน้ำเสียงซุกซน

“ข้าเป็นคนตาบอดเจ้าค่ะ! มองสิ่งใดไม่เห็น” นางรู้สึกว่าตนเองหัวไวนัก

ใครจะกล้าพูดกันเล่าว่ากำลังแอบมองบุรุษอาบน้ำ!

นิ้วเรียวยาวเชยคางนางขึ้น โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้สบนัยน์ตานางด้วยสายเย็นชาไร้ความรู้สึก เอ่ยถามกลับมาเสียงนุ่มทุ้ม

“ตาบอดหรือ”

เถาฮวาใจเต้นแทบทะลักออกจากอก คุณชายช่างรูปงามนัก คิ้วกระบี่รับกับจมูกโด่ง นัยน์ตาสีอำพันหรี่มองมาที่นาง ดูองอาจหล่อเหลาน่าเกรงขาม เลือดกำเดาไหลโดยไม่รู้ตัว นางลุกขึ้นยืนก้าวถอยออกจากอ่าง ยกมือขาวอวบปาดน้ำบริเวณจมูกออก

เถาฮวาคงไม่รู้สิ่งที่นางคิดว่าน้ำกลับเป็นเลือดกำเดาตัวเอง

“เจ้าค่ะ ข้าตาบอด”

นางทำตาเหม่อลอยแสร้งมองผ่านคุณชายไป แค่นี้คุณชายก็ดูไม่ออกแล้วว่านางมองเห็น

ความคิดนี้ช่างปราดเปรื่องเหลือเกิน

เฉิงอวิ๋นเฉินมองสตรีตรงหน้าอย่างคลางแคลงใจ เรือนพักหลังนี้เป็นเรือนหลังที่เขาใช้พักส่วนตัว ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาแม้แต่ผู้ใต้บัญชาก็ต้องรอด้านนอก นางลักลอบเข้ามาในยามวิกาลเช่นนี้เป็นไปได้ว่าจะเป็น

นักฆ่า!!

เฉิงอวิ๋นเฉินคว้าอาภรณ์สวมลวก ๆ ลอยตัวออกมาจากอ่างน้ำได้ก็ประชิดเข้าหานาง แผงอกชนเข้ากับหลังนิ่มของนางจนสะท้าน แกนกลางลำตัวเขายังแข็งค้าง พาให้รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะก่อนหน้านี้

สตรีผู้นี้ไม่สมควรได้ตายดี!

แขนแกร่งล็อกลำคอนางจากทางด้านหลัง สะโพกกลมบดเบียดกลางลำตัวเขา เฉิงอวิ๋นเฉินซี้ดปากอย่างกระสัน เพิ่มแรงกดลำคอไม่ให้นางมีโอกาสหนี

ใครจะคาดคิดว่าสตรีตรงหน้าแค่สะบัดกายครั้งเดียวจะทำให้เขากระเด็นออกมาจนเกือบหงายหลังลงพื้น แต่ก็เป็นนางอีกนั่นแหละที่เอี้ยวตัวมาใช้มือหนึ่งดึงแขนเขาไว้ นางพลิกตัวใช้แขนอีกข้างรองแผ่นหลังเขาอยู่

นางแทบจะอุ้มเขาอยู่แล้ว เขาเป็นบุรุษนะหากผู้ใต้บัญชามาเห็นท่าทางเช่นนี้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด

นางไม่ธรรมดาจริง ๆ

เมื่อทรงตัวได้ก็จับไหล่สตรีร่างอ้วนกดลงพื้น แต่นางกลับกระชากแขนเขาเหวี่ยงเต็มแรงหลังกระแทกพื้นลงไปก่อนนางเสียอีก

เขาเสียท่าให้นางเป็นครั้งที่สอง

อึ๊ก!! หลังเกือบหักยังไม่พอตอนนี้เขาเริ่มหายใจไม่ออก นางทาบทับเขาลงมาทั้งตัว แถมยังดิ้นยุกยิกไม่อยู่นิ่ง

“อืมมม” นางรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังถูไถส่วนใดเขาอยู่?

ดูเหมือนคุณชายจะเจ็บหนัก เสียงครางในลำคออู้อี้ดูอดกลั้น นางต้องรีบลุกออกจากตัวคุณชาย

“คุณชายเจ็บหรือเจ้าคะ ขะ ข้า...”

“อย่าขยับ”

คุณชายห้ามไม่ให้นางขยับ ความฝันนี้ช่างดีเหลือเกิน ในเมื่อความฝันเป็นใจ เช่นนั้นนางจะทำตามใจปรารถนาสักครั้ง

เถาฮวาก้มลงหอมเต็มแรงรักไปที่แก้มซ้ายของคุณชาย

“ชื่นใจจัง”

นางยิ้มจนตาหยีที่ในฝันไม่มีผู้ใดขัดใจนางได้ นางต้องจดจำกลิ่นนี้ไว้ให้ดี นี่เป็นความฝันครั้งแรกที่ได้แตะเนื้อต้องตัวคุณชาย ที่ผ่านมาเห็นเพียงใบหน้าและแผงอกเท่านั้น เถาฮวาหัวเราะร่าอย่างมีความสุขแล้วก้มลงฝังจมูกไปที่แก้มขวาอย่างมันเขี้ยว

“หอมเหลือเกิน”

เถาฮวาได้ใจที่ไม่มีผู้ใดห้ามนาง จึงใจกล้าแนบริมฝีปากประกบไปที่ปากของคุณชาย มันนุ่มเสียจนนางนึกย้อนไปถึงคำพูดของพวกพี่มู่หลานที่คุยโอ้อวดกับนางไว้ก่อนหน้านี้

ครั้งนี้นางได้สัมผัสแล้วใกล้ชิดมากกว่าพวกพี่มู่หลานเสียอีก

เถาฮวากลิ้งลงจากตัวคุณชายหลับตาพริ้มชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดคุณชายนางก็ได้กำไรมาหลายส่วนแล้ว

“เป็นเจ้าที่ล้อเล่นกับข้าเช่นนี้ก่อนเองนะ”