รอยรัก รอยแค้น เเรงสิเน่หา

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 แก้แค้น 100%

=^^= คุยกันนิดนึง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
เเต่ช่วยเม้นกันหน่อยได้ไหมค่ะ
คือเห็นตัวเลขที่เข้ามาอ่านเพิ่มขึ้นก็ดีใจก็จริงค่ะ
เเต่เริ่มไม่มั่นใจว่าเเค่เข้ามาผิดหรือเปล่า
เพราะงั้นช่วยเม้นให้หน่อยนะค่ะ
ไม่ต้องเยอะมากมาย
ขอเเค่มีให้อ่นใจ
หรือผ่านตอนต้นๆ ตอนหลังๆจะขี้เกียจเม้นก็ไม่ว่า
---***ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ***--- 

++++++++++++++++++++++++++---------------------------------------------------------------------+++++++++++++++++++++++

รอยแค้น รอยรัก แรงสิเน่หา

บทที่ 4 แก้แค้น

 

            หลังจากที่ระรินทิ้งตัวลงนอนอย่างสนิทก็เลยเวลานอนของเธอมามาก วันนี้หล่อนจึงตื่นสายกว่าปกติเล็กน้อย ตามธรรมดาตลอดการกัดฟันดิ้นร้นสู้ชีวิตภายนอกทำให้เธอต้องตื่นก่อนที่แสงอาทิตย์จะเร้นรอดเข้ามาในห้องก่อน แต่ครานี้เธอตื่นด้วยการปลุกของแสงอาทิตย์อ่อนๆผ่านหน้าต่างใบเล็กๆ

 

            เธอลุกตัวขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะออกจากห้องอย่างระมัดระวัง สายตาส่องหาบุคคลที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องนอนดึก

 

            “ตื่นเร็วใช้ได้นิ” เสียงจากคนผมดำตาน้ำตาลทัก

 

            “ค่ะ” เธอรับคำอย่างสงบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามโซฟาสีน้ำตาลเก่าๆที่คีย์ตานั่งอยู่

 

            “คุณมีชุดเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหมค่ะ”

 

            “มีอยู่ที่ห้องนอน กระเป๋าเสื้อผ้าที่อยู่ในรถของคุณนั่นแหละ” เมื่อเขาพูดจบระรันก็เลิกคิ้วถาม

 

            “ลูกน้องผมเห็นมันอยู่ในรถเลยเอามาให้” เขาตอบอย่างเข้าใจในความหมายของการเลิกคิ้วขึ้น

 

            “ค่ะ และอีกข้อหนึ่งที่ฉันอยากถามคือคุณ-จับ-ฉัน-มา-ทำ-ไม-ค่ะ” ระรันถามในข้อสงสัยที่เมื่อวานนอนคิดอย่างช้าๆชัดๆ

 

            “หึ” เขาหัวเราะเสียงหยันเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ“ทำไมนะเหรอ คุณน่าจะถามตัวเองก่อน”

            “ฉัน?”พูดพร้อมชี้ที่ตัวเองอย่างงุนงง ระรันแน่ใจว่าเธอไม่เคยก่อเรื่องบาดหมางให้ภานุและชายตรงหน้าแม้แต่น้อย

 

            “ใช่ คุณไม่รู้จริงหรือ คุณระริน” ชื่อที่เขาเอ่ยเรียกหล่อนสร้างความกระจ่างให้ระรันเพิ่มขึ้น 

 

‘นี่นายคีย์ตาคงนึกว่าหล่อนเป็นพี่รินสินะ’  ความคิดนี้ทำให้เธอเกือบโพล่งปากไปแล้วถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมา   

 

“ผมจะแก้แค้นแทนพี่นุ ที่หลงมารยาสาไถรของคุณไง”    น้ำเสียงเขาแค่นแค้นทีเดียว จนทำให้ความรักพี่สาวเผลอโต้ออกไปว่า

 

“ดี งั้นฉันจะขอรับความแค้นของคุณ”   ที่มีต่อพี่สาว “และความเจ็บช้ำของนุไว้คนเดียว” ระรันเรียกภานุตามที่ระรินชอบเรียก

 

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงถึงจะลายลายความแค้นของคุณได้ล่ะ” เธอถามอย่างต้องการคำตอบจริงๆ อะไรที่ทำให้ความแค้นของเขาและพี่เธอหมดลงจนไม่ไประรานระรินเธอก็ยินดีทำ 

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” เขาตอบอย่างหน้าตาเฉย

 

“งั้นคุณก็ปล่อยฉันไปก่อนสิค่ะ แล้วเมื่อคุณคิดได้เมื่อไหร่ค่อยบอกฉัน” เธอต่อรองแม้จะรู้คำตอบอยู่ล่วงหน้า

 

“ไม่” นั่นไงล่ะเธอว่าไว้แล้วเชียว มีหรือคนป่าเถื่อนอย่างนี้จะใจดีปล่อยเธอไป “แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมคงอยากลิ้มรสมารยาของคุณที่ทำให้พี่ผมโงหัวไม่ขึ้นไงล่ะริน” ท้ายประโยคชายหนุ่มแหย่เธอเล่นด้วยการเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนม

 

“งั้นพี่คีย์ก็อย่าหลงมารยาของรินจนโงหัวไม่ขึ้นล่ะกัน” หญิงสาวบอกอย่างสนิทสนมบ้าง ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวอย่างเร็วอย่างที่พี่สาวเคยเรียกไว้ว่า ‘เดินไล่ควาย’ กลับห้อง แต่ก็ช้าเกินกว่าที่จะไม่ได้ยินเสียงประกาศอย่างแจ่มชัดและมั่นคง “ไม่มีทาง ผมจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่”

 

เมื่อเธอกลับเข้าห้อง ระรันก็เริ่มมองหากระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตัวเองที่น่าจะเป็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เธอจะนำไปเรียนต่อที่สหรัฐฯ หล่อนถอนหายใจเฮือกกับการอดไป เสียดายเงิน เพราะค่าเรียนทั้งหมดของเธอมาจากการอุตสาหะเก็บหอมรอมริบหามันมาอย่างยากลำบากในช่วงเวลาเรียนและทำงาน และเธออุตสาห์ลาออกจากที่ทำงานเพื่อไป สงสัยคราวนี้กลับมาเธอคงต้องกลับไปทำงานที่บริษัทของระริน 

 

ไม่ใช่สิบริษัทของเธอกึ่งหนึ่งละกัน เธอคิดตามที่พี่ระรินชอบยัดกรอกหูให้ทุกวันที่เจอกัน  ไม่ชอบแต่ก็ต้องจำใจเพราะคงไม่มีงานอะไรได้เงินเร็วเท่างานนี้ล่ะนะ

 

ระรันถอนหายใจเฮือกอีกครั้งใหญ่ก่อนที่จะคาดโทษนายคีย์ตาที่อยู่นอกห้อง เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวจะทำให้หลงจนงมหัวไม่ขึ้นอย่างที่ประกาศไว้ซะเลย เธอคิดเสร็จสรรพก่อนจะหัวเราะให้กับตัวเอง 

 

ไร้สาระน่า !! ไร้สาระมากๆซะด้วยสิ