รอยรัก รอยแค้น เเรงสิเน่หา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 บ้านไม้กลางป่าใหญ่

รอยรัก รอยแค้น แรงสิเน่หา

 

บทที่ 3บ้านไม้กลางป่าใหญ่

 

          ตะวันเคลื่อนคล้อยลงต่ำดวงจันทร์ดวงกลมโตก็ลอยขึ้นอยู่บนฟากนภา แสงแขไขสีเงินยวงลอดเร้นเข้ามาตามหน้าต่างเล็กที่ส่องให้เห็นภาพสตรีสาวหลับตาพริ้มขนตายาวงอนทอดอยู่บนพวงแก้มสีชมพูใส แลไปถึงจมูกโด่งได้รูปสวยกับริมฝีปากบางที่อิ่มเอมและผิวสีขาวนวลออท่ามกลางแสงจันทร์

 

            “อืม” ร่างบางค่อยๆขยับตัวก่อนจะลืมตากวาดมองห้องนอนที่ดูแปลกตาไป พร้อมกับค่อยๆเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

            เธอลุกขึ้นมาสำรวจภายในห้องจึงรู้ว่าบ้านหลังนี้ทำจากไม้ ก่อนที่จะชะเง้อมองลอดหน้าต่าง ภาพที่เห็นมีแต่สีเขียวคล้ำและสีน้ำตาลของต้นไม้ที่ปลูกอยู่รายรอบราวกับอยู่กลางป่า 

 

            แอ๊ด...

 

 เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างแข็งแกร่งที่เดินเข้ามา ก่อนที่หล่อนจะเดินผละออกจากหน้าต่างบานเล็ก

 

            “หึ ตื่นได้สักที” น้ำเสียงไม่ปิดบังรอยหยัน

 

            “คุณคีย์คุณจับฉันมาทำอะไร และที่นี่ที่ไหนคะ” เธอถามอย่างที่จะพยายามสุภาพที่สุดพร้อมทั้งท่องทั้งนึกถึงขันติ เพราะอย่างน้อยตอนนี้เธอก็เสียเปรียบเขาอยู่

 

            “ใช่ว่าผมอยากจะจับตัวคุณหนัก” น้ำเสียงเยาะที่ทำให้ร่างบางถึงกับขันติแตก

 

            “ยี้ แล้วใครเขาอยากให้คุณมาจับตัวฉันล่ะ” พูดพร้อมทำท่าขยะแขยง

 

            “คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ” พูดพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ 

 

            “อย่ามาใกล้ฉันนะ” หล่อนร้องเสียงหลงเมื่อนายคีย์จับตัวแขนเธอแล้วผลักตัวเธอมาบนเตียง

 

            “คุณคีย์ค่ะเรามาพูดดีๆกันก่อนเถอะค่ะ” ร่างบางเมื่อเห็นว่าตัวเองมีแต่เสียเปรียบก็ได้รวบรวมขันติที่แตกกระจายขึ้นมาใหม่ แต่มันคงช้าไป เมื่อร่างหนาขยับตัวเข้ามาค่อมร่างของเธอพร้อมกับบดริมฝีปากของเขาและเธอ

 

            ระรันเม้มริมฝีปากแน่นขณะพยายามทั้งดิ้นทั้งข่วนแต่ดูเหมือนมันจะไปกระพือไฟปรารถนาของเขาให้ลุกโชนมากขึ้น มือหนาคว้าแขนของร่างบางทั้งสองข้างรวบขึ้นไว้เหนือหัว อีกมือหนึ่งลูบไล้ไปตามผิวบางจนทำให้เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

 

            “คุณคีย์ค่ะได้โปรดหยุ” ระรันไม่มีสิทธิ์ได้พูดจนจบเมื่อเขาประกบจูบปากอีกครั้งพร้อมทั้งใช้ลิ้นสากควานหาความหวานจากปากอิ่มของเธอ นานจนเธอแทบจะหมดลมหายใจ และเมื่อเขาถอนริมฝีปาก ร่างเล็กก็รีบสูดลมหายใจอย่างแรกจนอกกระเพื่อมเร้าอารมณ์ชายหนุ่มยิ่งนัก

 

            “ได้โปรดอย่าหยุดหรือไง หืม” คีย์ตาเมื่อผละจูบจากร่างบางก็หันมากระซิบแผ่วข้างหูเธอก่อนจะขบติ่งหูเบาๆ จนทำเธอรู้สึกเกร็งและกลัว

 

            มือซนๆข้างที่เหลือของเขาก็สัมผัสกับเรียวขาเนียนภายใต้กระโปรงที่ง่ายต่อการลูบไล้ และนั่นยิ่งสร้างความเกร็งต่อหญิงสาวมากขึ้น ร่างหนาค่อยๆไซร้ลงที่ซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เนินอกอิ่มเนิ่นนาน ขณะที่ร่างบางเริ่มสั่นด้วยความกลัวและก่อนที่ชายหนุ่มนายว่าคีย์ตาจะได้ลวนลามเธอเพิ่มเธอก็…

 

สลบไป...

 

“นี่คุณนึกว่าใช่มุกนี้แล้วจะรอดเหรอ” พูดเสร็จพร้อมแกล้งกอดร่างนิ่มให้ชิดอกแกร่ง แต่ร่างที่ถูกกอดก็ยังไร้ปฏิกิริยาตอบสนองอยู่สักพักใหญ่จนร่างหนายอมเชื่อ

 

“อะไรกันแค่นี้ก็เป็นลมสลบแล้ว” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะอุ้มร่างที่น้ำหนักไม่มากนักไปวางไว้บนเตียงในสภาพที่ดีกว่าเดิม

 

‘เวลาที่เจ้าหล่อนสลบก็น่ารัก ดูไร้เดียงสาดี แต่ทำไมเวลาตื่นถึงได้มารยาจัดนัก’ ชายหนุ่มคิดกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้สตรีที่เหลืออยู่ในห้องตามลำพังที่แสร้งสลบเปิดเปลือกตาที่ไร้การตกแต่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

วันนี้รอดก็จริงแต่ใช่ว่าพรุ่งนี้จะสามารถรอดได้ ความจริงที่ทำให้ร่างบางหนาวเข้าไปถึงขั้วกระดูกก่อนจะต้องถอนหายใจปลงอีกครั้ง เป็นไงก็เป็นกันสิ!!