รอยรัก รอยแค้น เเรงสิเน่หา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 คีย์ตา

รอยแค้น รอยรัก แรงสิเน่หา

บทที่ 2 คีย์ตา

 

            ร่างบางในชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสนั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ที่มีก้าวอี้จัดวางกว่าสิบสองตัว นัยน์ตาสีดำสนิทสีเดียวกับสีผมที่วันนี้ถูกรวบขึ้นสูงอย่างเรียบร้อยเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าตอนนี้เก้าโมงตรง

 

            “อ้าวยัยรัน อยู่นี่เอง” เสียงทักจากสตรีที่มีโครงร่างบางหน้าหวานใสตาโตผมดำสนิทสีเดียวกับดวงตา และที่สำคัญทุกๆอย่างรวมกันแล้วแทบจะเหมือนเธอจนดูไม่ออก

 

            “พี่รินตื่นสาย พระอาทิตย์ขึ้นตั้งนานแล้วด้วย และไก่ก็ขันจนหมดเสียงที่จะขันพี่รินก็ยังไม่ตื่น” 

 

            “อะไรกันรัน เพิ่งเก้าโมงนิดหน่อยเอง” รินพูดเมื่อมองเห็นหน้าปัดหน้าฬิกาข้อมือ “วันนี้เข้าบริษัทสายได้”

 

            “จะเข้าบริษัทสายได้หรือไม่สายก็ไม่ควรตื่นสายนะค่ะ แต่ช่างเถอะมากินข้างดีกว่า  ป้าอิ่มจัดโต๊ะค่ะ” ประโยคหลังหันไปหาแม่บ้านร่างท้วมที่เมื่อได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปที่ครัวพร้อมนำอาหารสามอย่างโดยมีสาวใช้อีกสองคนช่วยถือ

 

            “เอาข้าวไม่ต้องเยอะนะค่ะ” หล่อนหันไปบอกป้าอิ่มที่กำลังถือทัพพีตักข้าวพูนช้อนมาให้

 

            “รินเอาเท่ารันนะ”

 

            “ค่ะ” ป้าอิ่มรับคำก่อนจะเดินอ้อมไปหาระรินที่นั่งอยู่ใกล้ๆระรัน

 

            “พี่รินเดี๋ยวกินข้าวเสร็จรันจะไปหาคุณภานุเลยนะค่ะ”

 

        “อะไรกัน เขานัดเที่ยงไม่ใช่หรอ รีบไปทำไม” ระรินหันไปถามน้องสาว

 

            “ที่ที่เขานัดมันไกลค่ะ แล้วรันก็กลัวรถติดด้วย ไปก่อนเวลาก็ดีกว่าไปสายนะค่ะพี่ริน”

 

        “อืม แล้วเขานัดที่ไหนล่ะ ว่าแต่อาหารที่รันทำอร่อยจัง อร่อยกว่าป้าอิ่มทำอีก” พูดเสร็จก็หันไปหาป้าอิ่มที่กำลังทำท่าค้อนอยู่

 

            “ป้าอิ่มค่ะ พี่รินเขาแค่ล้อเล่นในโลกนี้ไม่มีใครทำอาหารอร่อยเท่าป้าอิ่มหรอกค่ะ” เธอหันไปชมป้าอิ่มหลังจากทำท่าทีงอนพี่สาวหล่อน

 

            “คุณรันก็น่ารักเสมอเลย ไม่เหมือนใครบางคน”

 

            “อ้าว ป้าอิ่มว่าใครเนี่ย” ระรินเริ่มร้อนตัว

 

            “ใครอยากรับก็รับไป จริงไหมค่ะคุณหนูรัน” เมื่อได้ยินคำถามเธอรีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเรียกค้อนวงโตจากพี่สาวได้ไม่ยาก ก่อนที่มื้ออาหารจะจบด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่นานๆเธอจะได้หัวเราะ

 

                                    ******************************

 

            “รันเรียนเสร็จแล้วก็มาช่วยบริษัทเถอะนะ ครึ่งหนึ่งก็เป็นของรันอย่าลืมล่ะ” 

 

         “รันไม่อยากได้ รันยกให้พี่รินหมดเลย” พูดเสร็จก็กันมากอดพี่สาว “เดี๋ยวรินไปแล้วรักษาสุขภาพดีๆนะค่ะ”

 

            “รันก็ต้องดูแลสุขภาพเหมือนกันนะ ถ้าขัดสนอะไรก็โทรมาหาพี่แล้วพี่ก็ไม่รับหรอกนะ แค่ครึ่งเดียวพี่ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว” 

 

            “ค่ะพี่ริน รันไปแล้วนะค่ะ” พูดก่อนจะหันไปโบกมือให้พี่สาว

           

                        ******************

    

            หลังจากที่หญิงสาวขับรถเลี้ยวเข้าเลี้ยวออกวนซอยนี้บ้างตามที่พี่สาวเขียนด้วยลามมือหวัดเเต่เป็นระเบียบที่ยาวพรืดเกือบครึ่งชั่วโมงจนทำให้หญิงสาวชักท้อ แต่ก่อนที่จะถอยรถเลิกหาสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นเห็นร้านอาหารหลังกะทัดรัดที่มือชื่อร้านตามที่เขียนที่มีรถจอดอยู่สามคัน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีรถที่ป้ายทะเบียนเหมือนของคุณภานุตามที่หล่อนได้ถามพี่สาวเมื่อคืนนี้

 

            ร่างบางรีบลงอย่างรถอย่างรวดเร็วเมื่อเข้าจอด เธอมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกว่าเธอมาเร็วกว่าเวลานัดกว่าสิบนาที ระรินตัดสินใจจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสองหลังจากสำรวจชั้นแรกแล้วไม่มีร่างของคุณภานุ

 

            เธอเคยเห็นคุณภานุสองสามครั้งที่พี่สาวหล่อนแนะนำเขาให้รู้จักกับเธอ เขามีท่าทีตกใจระคนสงสัย เนื่องจากเธอไม่เคยเปิดเผยว่าเป็นน้องสาวของพี่ระรินและที่สำคัญนามสกุลของทั้งสองต่างกันด้วย

 

        เมื่อขึ้นชั้นสองก็มีพนักงานต้อนรับที่แต่งตัวดีคนหนึ่งมาต้อนรับเธอพร้อมบอกว่าคุณภานุกำลังเข้าห้องน้ำ แต่ได้จองโต๊ะไว้แล้ว เขาพาเธอนั่งบนโต๊ะที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่

 

            ร่างบางขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้ที่ถูกพนักงานขยับให้ ดูเหมือนชายหนุ่มจะสังเกตเห็น จึงเอ่ยแนะนำตัวเอง

 

            “คุณคงจำผมไม่ได้ ผมเป็นน้องชายพี่นุ..” น้ำเสียงมีรอยหยันเล็กน้อย แต่หญิงสาวพยายามนึกชื่ออยู่จึงไม่ได้สนใจ

 

        “คุณคีย์ตาใช่ไหมค่ะ” ร่างบางเผลอแทรกขึ้นมาเมื่อนึกชื่อออก ร่างหนาที่อยู่ตรงหน้าหล่อเหมือนที่พี่รินบอก ตาโตสีน้ำตาลที่มีขนตายาวพอๆกับเธอหรือไม่บางทีก็ยาวกว่า จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากที่หนาอย่างพอดี   ผิวสองสีที่เนียนพอๆกับเธอ

 

            “รอนานยังค่ะ” เธอถามตามมรรยาท

 

            “ไม่นานเท่าไร” เสียงที่ตอบออกมาดูห้วนจนเธอเริ่มประหม่า จนต้องรีบถามหาพี่ชายเขา

 

            “ไม่ทราบคุณภานุอยู่ไหนค่ะ”

 

            “หึ อยากรู้หรือไงครับคุณริน” เสียงหยันจนหญิงสาวรู้สึกไม่ดีจนต้องลุกขึ้น แต่มือหนาเอื้อมมาบังคับให้หญิงสาวนั่งลง เจ้าหล่อนเริ่มดิ้นและก่อนที่เธอจะได้กรีดร้องก็มีมือหนาเอาผ้าอะไรสักอย่างมาโปะ พร้อมสติที่ดับวูบของเธอ

 

            “ขอบใจมากพันธ์” พูดเสร็จพร้อมส่งกุญแจรถที่ล้วงมากกระเป๋าถือของเธอ ก่อนจะก้มตัวอุ้มหญิงสาวที่เขาจะแก้แค้นให้สาสมที่ทำร้ายพี่ชายเขาเหมือนตุ๊กตา อยากเล่นก็โทรหาพอเบื่อก็คิดจะโยนทิ้ง แต่มันจะไม่จบง่ายๆอย่างนี้หรอก เขาจะทำให้เธอเจ็บเหมือนที่เธอทำให้พี่ชายเขาเจ็บ แต่เธอจะต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า!! 

 

            “เดี๋ยวนายขับรถของเธอไปทิ้งที่ไกลๆหน่อยออกต่างจังหวัดเลยยิ่งดี และนี่กระเป๋าของเธอเอาไปใส่ในรถฉันด้วย” ชายหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท

 

            “ครับคุณคีย์” ชายหนุ่มโค้งรับก่อนจะเดินไปที่รถของเธอแล้วขับรถออกไป โดยมีชายหนุ่มที่อุ้มหญิงสาวไว้ทิ้งท้าย ร่างหนาวางร่างบางไว้ที่เบาะหน้าพร้อมทั้งคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยก่อนจะอ้อมไปนั่งอีกฟากพร้อมขับรถไปในที่ที่จะไม่มีใครเจอ!!