รอยรัก รอยแค้น เเรงสิเน่หา

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ระรินและระรัน

รอยรัก รอยแค้น แรงสิเน่หา

บทที่ 1ระรินและระรัน

 

          แสงสีทองลออของดวงจันทร์และดวงดาราส่องให้เห็นถึงคฤหาสน์สีขาวสะอาดตาที่ถูกประดับประดาไปด้วยพันธุ์ไม้นานาตลอดทางเข้า กลิ่นหอมของมันทำให้สตรีร่างบางยิ้มขึ้นอย่างพึงใจเล็กน้อย ขณะเดินอย่างกระวนกระวายใจรอพี่สาวของเธอ

 

            ไม่นานรถเบนซ์สปอร์ตคันงามก็ขับเข้ามาในอาคารบ้าน ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าทางเข้าบ้าน ผู้ที่ลงจากรถเป็นสตรีร่างบางในชุดราตรีที่เปลือยแผ่นหลังจนถึงบั้นเอวชุดยาวแค่เข่า ใบหน้าสวยหวานถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

 

            “พี่ริน” เจ้าของชื่อหันไปมองผู้เรียกก่อนจะอ้าอ้อมแขนรับร่างอรชรที่มีรูปร่างและหน้าตาคล้ายคลึงกัน

 

“ว่าไงจ๊ะรัน ลมอะไรหอบให้เธอมาหาพี่ได้” ผู้เป็นพี่จูงมือผู้เป็นน้องที่อยู่ในชุดเสื้อยืดเก่าๆและกางเกงยีนส์สีซีดขาดๆที่มีใบหน้าราวพิมพ์เดียวกัน

 

            “ลมคิดถึงและเป็นห่วงสิค่ะพี่ริน” ผู้เป็นน้องตอบเมื่อได้นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับผู้เป็นพี่สาว

 

            ริน หรือก็คือระรินสาวสวยไฮโซผู้ที่ดำรงตำแหน่งของผู้จัดการบริษัทผ้าไหมไทยที่ส่งออกไปทั่วโลก หล่อนรับบริษัทต่อจากผู้เป็นพ่อที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุพร้อมมารดา โดยมีน้องสาวเป็นผู้ช่วยคิดค้นลายใหม่ๆให้ในบางที 

 

            รันหรือระรัน หล่อนเป็นน้องสาวต่างมารดาของระริน เธอและระรินได้โครงหน้ามาจากผู้เป็นบิดาโครงหน้าจึงดูคล้ายกัน เมื่ออายุได้สิบแปดปีระรันก็แยกตัวออกจากบ้านไปหาที่อยู่ใหม่และทำงานด้วยลำแข้งของตนเองพร้อมเรียนหนังสือ เนื่องจากเมื่อเธอเกิดแม่ของเธอก็ได้เสียชีวิตลง โดยพ่อของเธอโทษว่าเป็นความผิดของเธอ ตลอดอายุยี่สิบสี่ของเธอ เธอไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยในครอบครัวนอกจากพี่สาวต่างแม่ของเธอเอง

 

            “พี่ค่ะ วันนี้ที่รันมารันต้องการรู้ว่าพี่จะทำอย่างไรต่อกับคุณภานุค่ะ” ระรันวกเข้ามาเรื่องที่ตอนนี้เป็นเรื่องซุบซิบอยู่

 

            “ก็ไม่ทำไง พี่เบื่อพี่ก็เลิก” ระรินทำท่าไม่ยี่หระ

 

            “แต่พี่ค่ะนี่มันคนที่ห้าแล้วนะค่ะพี่ แล้วที่สำคัญรันว่าพี่ภานุดูจริงใจและเข้าท่าที่สุดแล้วนะค่ะ” ดวงตาของระรินไหววูบเพียงแค่ครู่เดียวก็กลับเป็นปกติ

 

            “ว่าแต่พี่แล้วตัวเองล่ะ” ระรินเปลี่ยนเรื่อง

 

            “รินไม่มีค่ะ อ้อแล้วรินจะมาบอกอีกอย่าหนึ่งนะค่ะ คือว่าอีกสามวันรินจะไปเรียนออกแบบเพิ่มเติมที่สหรัฐฯนะค่ะ”

 

            “อีกสามวัน ทำไมเร็วจัง งั้นรีบขึ้นไปนอนกันดีกว่าพรุ่งนี้พี่จะได้พาไปซื้อเสื้อผ้า”

 

            “รินไม่ได้มาค้างค่ะ และรินก็มีเสื้อพร้อมแล้ว รินแค่จะมา...”

 

            ‘คนสวยรับโทรศัพท์ด้วย คนสวยรับโทรศัพท์ด้วย’ 

 

            “เอ๋” ระรันหันไปมองว่าเป็นของโทรศัพท์ใคร

 

            “ของพี่เองจ้า น่ารักไหม เดี๋ยวแปบนึงนะ แล้วคุยกันต่อ” แล้วพี่สาวคนสวยเหมือนเสียงเรียกเข้าก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์

 

            เฮ้อ ! พี่สาวของเธอจะไม่ให้ห่วงก็ห่วงจนได้ ชอบทำอะไรเป็นเด็กทั้งเรื่องนิสัยที่แปลกๆ  และเรื่องที่ทำเหมือนเป็นตุ๊กตาแน่ะ เบื่อแล้วก็โยนทิ้งโดยลืมนึกไปว่า ตุ๊กตาเหล่านั้นเป็นตุ๊กตาที่มีชีวิตและจิตใจ! 

 

            สักพักพี่สาวของเธอก็เดินออกมาพร้อมหน้าตาบูดบึ้ง

 

            “เป็นอะไรคะ”

 

            “ก็น้องชายนายภานุโทรมานัดพี่ให้ไปพบกับพี่ชาย เชอะ ใครจะไป”

 

            “แต่พี่จดที่อยู่ที่เขานัดนี่คะ” หล่อนถามอย่าสงสัย

 

            “ก็จดให้เขาไปเก้อไง จะถูกพี่ทิ้งอยู่แล้วมีอะไรต้องให้คุยอีกล่ะ” พูดจบก็เดินกระฟัดกระเฟียดมานั่ง พร้อมบ่นต่ออีกว่า

 

            “พี่ล่ะเกลียดนักนายคีย์ตา ชอบมอง..”

 

            “หยุดก่อนค่ะ ใครคะนายคีย์ตา” รันเข้ามาแทรกถามอย่างสงสัย ก่อนจะนั่งฟังต่อ  

 

            “ก็น้องชายนุไง หน้าตาหล่อนะแต่นิสัยแย่เหลือทน มารยาทก็ย่ำแย่มาก เวลาพี่ไปหานุนะนายคีย์มองพี่อย่างกับว่าพี่จะพานุไปฆ่าอย่างงั้นแน่ะ”

 

            “เขาคงกังวลกลัวว่าพี่จะทิ้งพี่ชายเขานะค่ะ แล้วอีกอย่างนะค่ะพี่ควรจะไปคุยกับคุณภานุให้จบๆไปนะค่ะ”

 

            “ไม่เอาหรอก ถ้าไปเดี๋ยวพี่ก็ได้ไปว่านุเขาอีกหรอก มิตรภาพที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดเดี๋ยวก็ได้หดหายกันพอดีสิ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เราไปนอนกับพี่ดีกว่า” ระรินรีบไล่น้องให้ขึ้นห้องเมื่อนึกได้ว่าอีกไม่กี่วันก็จะไม่ได้พอกับระรันเป็นเดือน

 

            “เอางี้แล้วกันรันจะค้างที่นี่ แล้วตอนเช้ารันจะไปคุยให้เองค่ะ เพราะว่าถ้าไม่ไปมิตรภาพอันน้อยนิดที่เหลืออยู่มันก็หดหายเหมือนกันละค่ะ”

 

            “ตามใจรัน เอ้าแล้วนี่ที่นัด” พูดพร้อมยัดกระดาที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆมาที่มือหล่อน “แล้วถ้านุเกิดพูดจาเลอะเทอะขออย่างนู้นอย่างนี้หรือจะพบพี่นะก็ให้กลับบ้านมาเลย ไม่ต้องคุยต่อเสียเวลา”

 

            “พี่รินค่ะพอรันคุยกับคุณภานุเสร็จรินจะไปบ้านเพื่อนต่อแล้วค้างหนึ่งคืน ก่อนจะขึ้นเครื่องพร้อมเพื่อนค่ะ พี่รินไม่ต้องห่วงไม่ต้องมาส่งด้วยนะค่ะ เพราะวันนั้นพี่รินติดประชุม รันดูตารางเวลามาแล้วค่ะ” 

 

            “อะไรกัน เดี๋ยวพี่เลื่อนประชุมก็ได้ พี่จะไปส่งรันเอง”

 

            “ไม่ต้องค่ะ รันตัดสินใจแล้ว ขึ้นข้างบนกันเถอะค่ะ รันอยากจะอาบน้ำแล้ว” ระรันพูดตัดบทพร้อมเดินขึ้นข้างบน ทำให้ร่างบางอีกหนึ่งร่างต้องวิ่งขึ้นตาม