คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : KYUHAE SHOT FIC :: เด็กช่างยนต์VSหนุ่มพาณิชย์ 100%
ณ ตึกช่างยนต์
ขณะนี้ ณ โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นชงโค ถูกจับจองด้วยชายหนุ่มหน้าตาโครตจะดี สามคน โจวคยูฮยอน ชิมชางมินและลีฮยอกแจ
“เฮ้ย ไอ้ฮยอก โยนถั่วต้มมาให้หน่อยดิว่ะ” ชางมินละสายตาจากหนังสือการ์ตูนตรงหน้าก่อนใช้ขายาวๆพาดขึ้นบนโต๊ะหินอ่อนแล้วจะอ้าปากรอรับถั่วจากเพื่อนซี้
“ไอ้คุณชิม แกะเองไม่เป็นรึไงว่ะ เห็นมั้ย?ชั้นนั่งส่องก้น น้องๆเชียร์หลีดบัญชีอยู่ ซี๊ดดด อย่างสะบึ้มว่ะ”ฮยอกแจว่าพลางหันกลับไม่ลูบคางแล้วจ้องมองบรรดา สาวๆๆเชียร์หลีดที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
“เจริญเว้ย เห็นก้นสาวดีกว่าเพื่อน สาธุซองมินนี่ของแก่มาเห็นช็อตนี้ที่เถิ๊ด แฟนสุดที่รักนั่งจ้องตูดสาวอยู่” ชิม ชางมินค่อนแคะฮยอกแจก่อนจะปาเปลือกถั่วต้มใส่หัวของคุณเพื่อนรักที่นั่ง น้ำลายหกจนแทบจะท่วมระรอกสอง ไอ้หื่นเอ้ย
แล้วดูแม่สาวๆพวกนั้น มาเต้นล่อไก่(?)อะไรแถวนี้กันว่
ะ ชางมินได้แต่คิดในใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนนักอีกคนที่นอนยาวไปบนเก้าอี้ม้า หิน มือยาวเรียว กางหนังสือ ‘ปลุกใจหมาป่า’ อยู่อย่างตั้งใจโดยไม่แคร์สายตาของบุคคลที่ผ่านมาแต่อย่างใด (เพื่อนผมมันหื่นกันทุกคนเลยสินะ)
“ไอ้คุณเพื่อน คยูครับ ดูแกจะตั้งใจอ่านมันมากเกินไปนะ เกรงใจมั้งดิ๊ สถานศึกษานะเว้ยย!” โจวคยูฮยอนลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่เพื่อนตัวสูง
“หนังสือนี่ มันก็ตำราเรียนนะเว้ยไอ้ชิม!”
“หนังสือเรียนบ้านลุงทึกหรอว่ะ หน้าปกเป็นสาวสวยเอามือปิดมิลล์” โจวคยูฮยอนกัดฟันกรอดก่อนจะกำถั่วต้มในถุงปาใส่ชางมิน
“แกอย่ามาลามปามเตี่ยชั้นนะเว้ย ตำราเรียนวิชาเพศศึกษาน่ะรู้จักมั้ย? โค่! ” โจวคยูฮยอนทำเป็นไม่ใส่ใจชางมินที่กำลังค่อนด่าตนอยู่ ตาคมหรี่มองเพื่อนอีกที่กำลังนั่งซี๊ดปากอย่างเมามันส์
“ไอ้ ฮยอก เห็นน้องทงเฮ ผ่าน มามั้งยัง”
“ไม่รู้ว่ะ ”
“ อ๊ะ ไอ้นี่! บอกให้มองไว้ไงว่ะ ตามัวแต่มองตูดมองนมสาวอยู่นั้นล่ะ แฟนแกมาเห็นชั้นไม่ช่วยเว้ย”
“ไรว่ะจะเห็นได้ เหวอ ซองมินเดินมาเว้ย .. เฮ้ สาวๆๆไปเต้นไกลๆเลยไปเสียลูกกะตาว่ะหุ่นยังกะช้างมาเต้นขออ้อยอะไรแถวนี้ไปๆๆ”
เมื่อ เห็นแฟนสุดที่รักกำลังเดินมาทางพวกเขากับเพื่อนคนน่ารักที่คยูกำลังถามหาทำ ให้ฮยอกแจ ยกตำแหน่งแฟนดีเด่นแห่งปีไปเลย (ได้ข่าวว่าหลักฐานคือน้ำลายนองๆอยู่ตรงพื้น)
“อ๊า นางฟ้าของคยูก็มาด้วย” คยูฮยอนว่าพลางยัดหนังสือปลุกใจหมาป่าใส่กระเป๋าของชิมชางมินก่อนจะหันหลังพิงโต๊ะม้าหินแล้วเอ่ยทักทายบุคคลมาใหม่
“ว่าไงจ๊ะน้องทงเฮ เหนื่อยมั้ยกว่าจะเดินตามหาหัวใจตัวเองเจอ ”
ทงเฮเบ้ปากให้กับมุกสมัยพระเจ้าเหาของร่างสูง
“เดินมาชั้นไม่เหนื่อยหรอก แต่เห็นหน้านายแล้วบอกตรงๆ โครตเหนื่อยเลย” ทงเฮกระชับหนังสือเข้ากับอกก่อนจะมองไปทางอื่น
“น้อง ทงเฮจะบอกว่าเหนื่อย เพราะหัวใจเต้นแรงตอนเจอหน้าพี่หรอจ๊ะ แหม๋ ทำไงได้ล่ะ พี่เกิดมาหล่อขนาดนี้มาม๊ะเดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบหัวใจดวงน้อยๆของน้องทงเฮเอง” ชิมชางมินละสายตาจากหนังสือการ์ตูนแล้วส่ายหัวไปมากับคำพูดที่แสนจะลิเกของเพื่อนรัก ฮยอกแจกับซองมินถึงกับหลุดออกจากโลกสีชมพูวิ้งๆที่พึ่งสร้างได้ไม่กี่นาที
“ชั้นพึ่งรู้นะว่า หน้าตึกช่างยนต์เค้ามีเล่นลิเกกันตอนเที่ยงๆ ท่าทางพระเอกหล่อๆๆแบบนายยังหาทางกลับคณะไม่เจอสินะ” ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นยิ้มสะใจเมื่อเห็นพ่อพระเอกลิเก(?) รูปหล่อ พ่อ(ไม่) รวย กำลังพยายามแอ๊บหน้าทำแก้มป่อง
“น้องทงเฮอ่ะใจร้ายไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ไม่เป็นไรหรอกนะ คนสวยใจร้าย คนหล่ออย่าพี่ก็พร้อมจะให้อภัย”
คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะมองหนุ่มน้อยร่างเล็กที่กำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่
“ไม่เอาน่าทงเฮอ่า พี่คยูเค้าล้อเล่นเองนะ นั่งเถอะๆ” ซอง มินว่าพลางกระตุกแขนเพื่อนรักให้นั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่าง..แหม๋ ว่างข้างๆไอ้พ่อรูปหล่อซะด้วยสิ ไม่ทันที่ก้นของทงเฮจะได้สัมผัสพื้นเก้าอี้เสียงของคยูฮยอนก็ทักท้วงขึ้นมา ก่อน
“อ๊ะ น้องทงเฮอย่าพึ่งนั่งๆ”
“มีอะไร? ”
ร่างบางชมวดคิ้วถาม
“จะเล่นมุกไหนอีก น้องทงเฮครับอย่าพึ่งนั่งๆ เพราะว่าจะนั่งทับหัวใจพี่ อย่างงั้นนะหรอ?”
จบ คำพูดของทงเฮเพื่อนรักทั้งสองของคยูฮยอนถึงกับขำก๊าก เพราะเพื่อนรักโดนหักหน้า ส่วนสองมินได้แต่ยิ้มแหะๆให้กำลังใจส่งให้ คยูฮยอนยิ้มบางๆส่งให้ทงเฮ ยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมันมาก่อน แม้แต่ทงเฮเองยังยืนอึ้งกับรอยยิ้มนั้นเลย
“ใครบอกกันล่ะ มันเลอะอยู่ต่างหาก” คยู ฮยอนว่าพลางใช้ฝ่ามือปัดเศษเปลือกถั่วเศษขนมที่พวกเค้าทำไว้ก่อนจะตามด้วย ชายเสื้อชอปที่กำลังเช็ดคราบเหนียวๆออก การกระทำของคยูฮยอนทำให้ทงเฮ ฮยอกแจ ซองมิน ชางมินถึงกับตาโต แต่ดูเหมือนสองเพื่อนรักจะอึ้งหลายเท่า ร้อยวันพันปีมันเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหน ถึงมันจะหยอด จีบทงเฮอยู่แต่คนอย่างโจวคยูฮยอนก็ไม่เคยทำอะไรเช่นนี้
“อ่ะ นั่งได้แล้ว สะอาดแล้วล่ะ” ร่างสูงว่าพลางดึงแขนคนตัวเล็กที่กำลังยืนนิ่งค้างอยู่
‘เสื้อชอปเลยนะที่เอามาเช็ดน่ะ’
“ไหง๋นิ่งกันไปล่ะ วู้ๆ แนะ หรือน้องทงเฮตกหลุมรักพี่คยูแล้ว อ่าเขินจัง”
“โจวคยูฮยอน”
“ครับ^^”
“เสื้อนายน่ะ? สกปรกหมดสิ ทำแบบนี้ทำไม”
คยู ฮยอนมองร่างบางที่กำลังจ้องหน้าเค้าอยู่ แน่นอนทุกคนอาจะแปลกใจที่เห็นเค้าทำอะไรแบบนั้น แต่จะให้ทงเฮนั่งทับรอยเปื้อนๆนั้นกางเกงก็ต้องเลอะแน่นอน.
“เสื้อ พี่สกปรก ดีกว่ากางเกงตัวเป็นหมื่นของน้องทงเฮเลอะนะ...เสื้อพี่น่ะมันตัวไม่กี่ร้อย หรอก..แต่ของทงเฮน่ะตัวหลายบาทแถม พึ่ซื้อเมื่อวานไม่ใช่หรอครับ^^”
“ระ รู้ได้ไง”
“มีอะไรบ้างที่เกี่ยวกับทงเฮแล้วพี่ไม่รู้กัน”
ร่างสู่งส่งยิ้มบางๆให้กับร่างบางที่นั่งนิ่งงัน....ผู้ชายคนนี้..ถ้าจะให้พูดตรงๆแล้ว
มีดีที่หน้าตา การเรียนหรอ ทงเฮไม่รู้เพราะไม่เคยได้ยุ่งวุ่นวายกับเค้าสักเท่าไหร่ เพียงแค่ต้องมาเป็นเพื่อนซองมินที่มาหาฮยอกแจก็เท่านั้น และรับรู้เพียงว่า หมอนี้ โจวคยูฮยอน กำลังหยอด เขาอยู่ และเค้าเองก็ต้องนั่งทนฟังไอ้เด็กช่างนั่งหยอด นั่งจีบทุกเที่ยง
“รู้ทุกอย่างจริงหรอ? งั้น สีที่ชั้นชอบที่สุด”
“สีเหลืองสิครับ^^”
“ถูกแต่ ชั้นว่าง่ายไปนะ” ทงเฮขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างน่ารักเรียกรอยยิ้มจากคยูฮยอนได้มากเลยทีเดียว
จะน่ารักไปไหนกันนะ....แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว
“จัดมาหนักๆเลยครับน้องทงเฮ..แต่ว่า ถ้าพี่ตอบถูกน้องทงเฮต้องมา....ให้พี่จัดหนักให้นะครับ^,.^”
“ไอ้หื่น!!!”
ทงเฮหันไปมองค้อนหน้าแดงร่างสูงที่กำลังยิ้มทะเล้นส่งมาให้
ไอ้ บ้า ไอ้หื่น!!!
“อย่ามองงี้สิน้องทงเฮ พี่ใจจะละลายดูสายตาดุๆ มันช่างน่าจับมาฟัดยิ่งนัก”
“ไอ้หึ! นี่ถ้านายตอบข้อนี้ได้ ชั้นอาจจะยอม เปิดใจรับนายก็ได้”
“ว่ามาเลยครับน้องทงเฮ ครับ เฮ้ ฮยอกชั้นเนี้ยบพอยังว่ะ วันนี้จะมีแฟนแล้วโว๊ย”
“เออ หล่อว่ะ” ฮยอกแจที่นั่งเป็นฉากประกอบอยู่นานเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองชิมชางมินที่นอนอ่านการ์ตูนสบายใจเฉิบ
“ว่ามาเลยครับ น้องทงเฮ”
“คนแบบไหนที่ชั้นเกลียดที่สุด” คยูฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองอีกคน
คนที่เกลียดหรอ? ก็ไม่เคยเห็นนางฟ้าของเค้าจะเกลียดใครไปมีเรื่องกับใคร อืมม
“คนเจ้าชู้ใช่มั้ยย?? พี่ว่าต้องคนเจ้าชู้แน่เลย”
“ผิด”
“อ่า Y^Y แล้ว”
“คนลามกหน้าม่อแบบนายไงที่ชั้นเกลียด!!!”
------------
คยูฮยอนได้แต่อ้าปากค้างตะลึงงันกับคำพูดที่ออกมาจากปากของคนตัวเล็ก ที่เขาทั้งรักทั้งหลงมาตลอดใบหน้าหล่อคมสลดลงอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงฮยอกแจ ซองมิน และ ชางมินเองยังขำไม่ออก
“เอ่อ...คือ” ทงเฮได้แต่นั่งตะกุกตะกัก หลังจากที่ทงเฮพูดออกไปนั้นใช่ว่าตัวทงเฮเองจะไม่รู้สึกผิดหรือรู้สึก
เสียใจ ลึกแล้วทงเฮเองก็ใจไม่ดีที่พูดออกไป แต่ที่ทงเฮพูดไปนั้นเพื่อที่จะให้โจวคยูฮยอนหยุด พล่ามหยุดม่อเขาสักที ไม่ใช่ไม่ชอบเพียงแต่ถ้ามันมากไปมันก็น่ารำคาญไม่น้อย...แต่ถ้านิดๆหน่อยๆมันก็ได้อยู้ล่ะน๊า
โจวคยูฮยอน คลี่ยิ้มบางๆให้ทงเฮก่อนจะเอ่ย
“ถึงพี่จะหน้าม่อแต่พี่ก็ไม่เคยลวนลามทงเฮนี่ครับ พี่ไม่เคยปากว่ามือถึงกับทงเฮ...พี่ให้เกียรติทงเฮเพราะทงเฮเป็นคนที่พี่รักจริงๆ..อืมพี่ไม่กวนทงเฮแล้วนะครับ เฮ้ย ฮยอก ชางมิน ชั้นไปพบอาจารย์คังอินก่อนนะเว้ย” ร่างสูงละสายตาออกจากทงเฮก่อนจะหันไปเอ่ยบอกเพื่อนรักทั้งสอง พี่ไปก่อนนะครับ น้องทงเฮ ซองมินด้วย” ฮยอกแจกับชางมินได้แต่มองหน้ากันงงๆ อาจารย์คังอินเรียกพบมันตอนไหนกันว่ะครับนั่งด้วยกันตรงนี้มาเป็นชาติล่ะถ้าเรียกจริงทำไมพึงล่ะลึกได้ หรือมันอกหักจนเบลอ
“จะ โจวคยูฮยอน ด เดีย....”
ปี๊นนนนน ปี๊นนนนนนนนน
“ทงเฮ!!” ยังไม่ทันที่ทงเฮจะพูดจบกระโยคเสียงบีบแตรรถที่ดังลั่นบวกกับเสียงทุ้มที่ตะโกนเรียกมาแต่ไกลนั้นทำให้สายตาของทุกคนหันไปมองรวมถึงโจวคยูฮยอนที่กำลังจะลุกจากเก้าอี้ด้วย
“พะ พี่ชีวอน” ร่างบางเอ่ยชื่อชองชายหนุ่มในรถคนนั้นก่อนจะหันไปมองโจวคยูฮยอนที่ยิ้มเศร้าให้ตัวเองหนักขึ้นทุกที
“แฟนมารับแล้วหรอครับทงเฮ..กลับบ้านดีๆนะครับ” ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบเดินออกจากจุดนั้นทันที
KYUHYUN PAST
ห้องพักอาจารย์คังอิน
“เฮ้ย นายโจวคยูฮยอน ไม่คิดจะกลับบ้านรึไง หกโมงแล้วนะไปๆ นายสิงห้องอาจารย์มาตั้งแต่เที่ยงแล้วอาจารย์จะกลับบ้าน”
หืม นี่เย็นแล้วหรอ
“อาจารย์จะรีบกลับไปไหนล่ะครับ ลูกศิษย์ฝีมือดีอย่างผมอกหักทั้งคนอาจารย์อยู่ปลอบใจก่อนสิ”
หึ ใช่ซี่ผมมัน หน้าม่อ ไม่รวยไม่มีรถเก๋งขับเหมือนไอ้พี่บึกมันนิ
“นายจะดราม่าอะไรมากมาย นายออกจะหล่อขนาดนี้ จนขนาดนั้น หน้าม่อขนาดไหน มีแต่สาวๆจะรุมร้อม”
อาจารย์ครับ ที่อาจารย์พูดมามันมีข้อดีข้อเดียวเอง!! ใจคอจะย้าเรื่องผมจนกันไปถึงไหน
“ - * - ถึงผมจะจน จะ ม่อ แต่คนนี้ผมจริงใจนะอาจารย์” ผมเอ่ยไปตามความจริงถึงน้องจะเกลียดผมก็เถอะ.....
“เอาน่าอาจารย์รู้มีอย่างนึงที่อาจารย์จะบอกนาย”
ผมหันไปมองอาจารย์คังอินพลางเลิกคิ้วนิดๆ
“ออกจากห้องข้าได้แล้วเว้ยย!!!!! ตูจะปิดห้อง”
อ่ะจ๊ากกก นั่งแอ๊บแทนตัวเองว่าอาจารย์ได้ ไม่เท่าไหร่สงสัยอาจารย์คังจะหงุดหงิดเต็มที ภาษาที่พวกผมคุ้นเคยจึงออกมา ผมรีบคว้าหมับที่กระเป๋าตัวเองก่อนจะรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องอาจารย์นะอาจารย์!!
....อ่าฟ้าเริ่มมืดแล้วสิเนี้ย อืมเหมือนฝนจะตกเลยแฮะ ผมรีบเดินไปยังที่จอดรถของคณะที่เหลือเพียงน้องนีโม่ ß( มันเป็นชื่อรถ) รถอาร์ซีคันเก่าๆของผมที่ผมจัดการแต่งให้เป็นลายนีโม่ตัวการ์ตูนที่แสนโปรดปรานของน้องทงเฮ เพียงแค่หวังว่าสักวันน้องคงจะมานั่งกอดเอวซ้อนท้ายผมไปรับสายลมแสงแดดยามเย็น (คงรู้จักกันใช่ม๊า รถอาร์ซี รุ่นมอเตอร์ไซค์ของ ซูซูกิ) ก่อนหน้านี้ผมทั้งไอ้ฮยอกและไอ้มินโทรมาหาผมก่อนแล้วผมเลยไล่ให้พวกมันกลับไปก่อนแถมมาสั่งผมไม่ให้คิดมาก...โถ พวกคุณแกสองคนลองมาเป็นคุณตูดูบ้างมั้ยว่า มันทรมาณแค่ไหน...เจอคนที่ตัวเองรักบอกว่าเกลียดแถมแฟนเขาก็ดีกว่าเป็นไหนๆ เฮ้อ..ดีกว่าทุกอย่าง
ความหล่อ..ก็..ไม่ๆ .อันนี้ผมสู้สุดใจว่าผมหล่อกว่า ??? เพียงแค่หุ่นมันบึก
มันรวย ส่วนผมจน
มันมีเก๋ง ส่วนผมมีอาร์ซี
มันเรียนมหาลัย ส่วนผมก็แค่เด็กช่างธรรมดา
..ไม่มีทางทีนางฟ้าทงเฮของผมจะตัดอนาคตมาซดน้ำแกงกิมจิกินกับผมหรอกเชื่อสิ
เฮ้ออ คิดแล้วกลุ้มเว้ย กลับบ้านดีกว่า ..ป่านนี้น้องทงเฮไปเที่ยวสบายใจกับไอ้คุณบึกแล้วล่ะ
ร่างสูงของผมขึ้นคร่อมน้องนีโม่ (อ้ายยยย พี่คยูขึ้นคร่อมนีโม่แล้ววว -//////- อั๊ยยะคิดไปไหน) มือเรียวคว้าหมวกกันน็อคสีเขียวสดใสมาสวมก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคสีเหลืองอีกใบจัดให้เข้าที่ที่หน้าตะกร้ารถ.. “หมวกใบสีเหลืองนี้ถ้าน้องทงเฮได้ใส่คงหน้ารักน่าดู”
ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีไล่ความคิดฟุ้งซ่านออก ผมควรจะตัดใจจากน้องทงเฮได้ซักที เฮ้ออ กลับบ้านดีกว่าขืนช้ากว่านี้เปียกฝนแน่ๆ ผมไม่อยากขี่น้องนีโม่ทั้งๆที่สวมเสื้อกันฝนหรอกนะมันดูไม่เท่ห์เอาซะเลย ผมสตาร์สรถออกจากรั่ววิทยาลัยก่อนจะค่อยๆขี่ไปยังเส้นทางจริงๆแล้วบ้านผมกับวิทยาลัยมันไม่ไกลกันมากหรอกนะ แต่ก็ไม่ถือว่าใกล้ซะทีเดียว ...
แปะ !!! แปะ !!
เอาแล้วไงฝนบ้ามันตกล่ะ ตูยังไม่ถึงบ้านเลยเฟ้ยแกจะรีบตกไปไหน ผมรีบเร่งความเร็วมอเตอร์ไซค์ให้ไวกว่าเดิม แต่ทว่าผมก็ต้องค่อยๆชะลอรถ เมื่อเจอรถเก๋งคันคุ้นตาเมื่อเที่ยงจอดอยู่ข้างทาง โดยมานางฟ้าของผมกางร่มสีเหลืองอ่อนให้ไอ้คุณบึกที่ตอนนี้กำลังจับล้อรถเก๋งคันงามของตัวเอง
“จะลงไปช่วยดีมั้ยว่ะ” ผมพึมพำเบาๆถ้าเป็นน้องทงเฮคนเดียวผมคงเต็มใจจะช่วย..แต่นี้ดันมีไอ้พี่บึกแฟนน้องอยู่ด้วย!!!...ผมทำเป็นไม่สนใจก่อนจะค่อยๆเร่งความไวของรถแต่ทว่าสายตาของผมเหลือบมองกระจกรถอยู่ตลอดนั้นน้องทงเอกำลังเขย่งตัวมองมาทางรถผม....เฮ้อ..เอาว่ะเห็นแก่นางฟ้าของผมหรอกนะ..
ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเลี้ยวหัวรถกลับไปก่อน..เค้าทำเราอกหักแต่เราไม่จำเป็นต้องแล้งน้ำใจใส่เขาหรอกใช่มั้ย..อย่างน้อยผมยังไม่ได้ตัดใจจากน้องซะทีเดียว..ผมยังชอบน้องอยู่นะ
“รถยางแบนหรอ” ผมจอดมอเตอร์ไซค์ข้างๆรถเก๋งคันนั้นก่อนจะลงจากรถแล้วถาม
“ถ้าไม่แบบคงไม่ออกมายืนกางร่มตากฝนทั้งๆที่มีรถยนต์หรอก?..แล้วนายจะสนใจทำไม...ขี่เลยไปแล้วไม่ใช่รึไง”
-*- คนจะช่วยยังมาเป็นชุด..นี่คงเห็นตอนผมชะลอรถแล้วขี่เลยไปล่ะซิ
“ทงเฮ ทำไมไปว่าเขาอย่างนั้นล่ะ เขาอุส่าห์มีน้ำใจมาถามนะ....เป็นเพื่อนน้องทงเฮหรอครับ..พอดีรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ขับมาแล้วล่ะครับ มันโดนตะปูเรือใบนะ..ไม่รู้ใครนะเอามาโรยไว้” ไอ้คุณพี่บึกอะไรวอนๆซักอย่างดุทงเฮเบาๆก่อนจะพูดกับผม นี่เอ็งกล้าดุทงเฮหรอ? ถึงเป็นแฟนก็ห้ามดุเว้ยยยย
“มียางสำรองมั้ยครับเดี๋ยวผมเปลี่ยนให้”
ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะหันไปมองทงเฮที่ค้อนตามองผมเล็กน้อย..หึ เหม็นขี้หน้าผมมากซินะ ไม่ต้องกลัวหรอก...จะรีบซ่อมให้เสร็จๆแล้วจะได้กลับบ้านเหมือนกัน..ไม่อยากทนดูอะไรแสลงตาเหมือนกันแหละ .....คุณชายบึกวางยางสำรองไว้ข้างๆก่อนจะส่งกล่องอุปกรณ์เครื่องมือให้ผม ผมมองทงเฮเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆย่อตัวลงเพื่อถอดไอ้ตะปูออก ไอ้ฝนนี่ก็จะตกไปถึงไหนกันนะ
“ทงเฮไปกางร่มให้เพื่อนเขาสิ.เขาอุส่าห์มีน้ำใจมาช่วยเรานะ”
“แล้วพี่ชีวอนก็เปียกอ่ะดิ ไม่เอาอ่ะให้หมอนั้นเปียกไปเถอะไหนๆก็เปียกมาตั้งนานแล้ว”
ประโยคของทงเฮทำเอาผมแทบสะอึกนี่ถ้าผมเป็นคนร้องไห้ง่ายน้าตาผมคงไหลปนไปกับฝนไปแล้ว
“ไม่น่ารักเลยนะทงเฮ พี่น่ะเข้าไปรอในในตู้โทรศัพท์ตรงนั้นได้ ถึงจะเปียกก็ไม่เป็นไรหรอกพี่มีชุดสำรองในรถ...ไปกางให้เพื่อนก่อนเลยทงเฮ”
ไอ้คุณพี่บึกน่าเป็นคนดีน่าดูดีแล้วล่ะ...ถ้าทงเฮจะมีคนดีๆดูแล เฮ้อแล้วทำไมผมต้องมาดราม่ากลางสายฝนด้วยนะ รีบๆเปลี่ยนจะได้กลับบ้าน ไอ้ฝนบ้านี่ก็ตกเอาเป็นเอาตาย แต่ทว่าฝนก็ตกใส่ผมได้ไม่นาน.เมื่อคนตัวเล็กเดินถือร่มมากางให้ผมผมหันไปมองเล็กน้อย ใบหน้าน่ารักนั้นหงิกงอเล็กน้อยเพราะคงจะถูกดุมา แก้มใสๆนั้นก็แต้มสีแดงอ่อนๆ คงโกรธแฟนมาสินะ
“ไม่ไปกางให้แฟนล่ะ ปล่อยให้พี่เปียกต่อไปเถอะไหนๆก็เปียกมาตั้งนานแล้ว” ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะหันไปสนใจกับเจ้าล้อรถต่อใครกันนะมันช่วงโรยตะปูเรือใบไวเล่นไรเป็นเด็กๆไปได้
“เหอะพี่ชีวอนอยู่ในตู้โทรศัพท์ตรงนู้นแล้ว..แล้วไม่ต้องมาประชดชั้นเลย..ชั้นรู้หรอกว่ามันไม่ควรพูดเท่าไหร่..”
มันไม่ควรพูดเลยต่างหากล่ะครับน้องลีทงเฮ เมื่อเห็นผมไม่ได้พูดอะไรต่อคนตัวเล็กดูเหมือนสลดลงน้อยๆ(เหลือบมองจากหางตานิดๆ)
“นี่ๆ”
นิ้วเรียวเล็กจิ้มที่ไหล่ผมเบาๆ ผมหันไปมองเล็กน้อย จะด่าจะว่าอะไรอีกล่ะ..แค่นี้ก็จุกล่ะ
“ขอ..ขอโทษพี่พูดไม่ดีใส่” กลีบปากเล็กเอ่ยบอกเบาๆดวงตาคู่ใสฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด...คงจะกลัวผมโกรธจริงๆสินะ..เฮ้อ ผมบอกแล้วไงกับทงเฮน่ะ...มันยากที่จะโกรธลง..แค่รู้สึกจุกเจ็บ แค่นั้นล่ะ
“นี่พูดไรหน่อยสิ ชั้นขอโทษจริงๆนะ” ผมยิ้มบางให้น้องทงเฮก่อนจะเอ่ยบอก
“พี่ก็ไม่ได้โกรธน้องทงเฮนี่ครับ..วางใจเถอะไม่ได้โกรธจริงๆ”
ผมยิ้มทิ้งท้ายให้อีกครั้งผมแอบเห็นแก้มน้องแดงเล็กน้อย แต่สงสัยผมคงตาฝาดล่ะ
“เสร็จแล้วครับ น้องทงเฮบอกแฟนด้วยครับว่าพี่เปลี่ยนยางให้เสร็จแล้ว” นะที่มันเป็นแค่ล้อเดียว
“ อ่ะเอ่อพี่ชีวอนไม่ใช่” ไม่ทันที่ร่างางจะพูดจบผมก็หันไปตะโกนเรียกไอ้พี่บึกนั้นก่อน ไอ้พี่บึกนั้นยืนคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ(ซับซ้อนไปไหน)ไอ้พี่บึกนั้นพยักหน้าเล็กน้อยว่ารับรู้แล้วก่อนจะคุยโทรศัพท์ต่อ เหอะ คงไม่ได้คุยกับกิ๊กใช่มั้ย
“นี่ คืออ ^^ ขอบคุณนะ” ร่างบางเอ่ยเบาๆก่อนจะ ยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบแล้วพยักหน้าเบาๆ -///- อ่ายิ้มนั้น ยิ้มที่ทำเอาผมแทบหยุดหายใจเลยทีเดียว...
-///- ก็น้องไม่เคยยิ้มให้ผมนี่นา..อ๊ะจ๊ากกโลกเหี่ยวๆของโจวคยูฮยอนเริ่มสดใสแล้วคร๊าบบบแต่พอเห็นแฟนเขาเดินมาแล้วก็ เฮ้ออออออออออ
“ขอบคุณมากนะครับ..แล้วนายใช่คนที่ชื่อโจวคยูฮยอนรึเปล่า?”
หืออ เขารู้จักชื่อผมได้ไง
“อ่า...พี่ชีวอนรู้ชื่อเขาได้ไงอ่ะ”
“เออน่าทงเฮ สรุปใช่ใช่มั้ยครับ”
ผมพยักหน้างงๆก่อนจะเอ่ยตอบ
“ใช่ครับ” ไอ่พี่บึกยิ้มน้อยๆ แม่ง อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม เดี๋ยวผมขนลุกพอดี
“งั้นดีเลยผมฝากไปส่งทงเฮที่บ้านหน่อยนะครับพอดีผมติดธุระด่วนจริงๆ”
“ห๊า /ห๊า” ทั้งผมและทงเฮต่างประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันนี่ เขานึกยังไงกัน
จู่ๆมารู้ชื่อผมแล้วจะให้ผมไปส่งแฟนเค้าที่บ้าน แถมฝนก็ตกใจคอจะให้แฟนตัวเองเปียกฝนไปกับผมหรอ?
ธุระอะไรจะสำคัญขนาดนั้น?
“พี่ชีวอนได้ไงอ่ะ ธุระอะไรด่วนขนาดนั้น”
“พอดีอ.ที่มหาลัยพี่โทรมาน่ะเรื่องเทสวันนี้ ฝนก็เริ่มตกไม่หนักแล้ว ผมฝากด้วยนะครับไหนๆก็เป็นเพื่อน ทงเฮถ้าเป็นคุณผมคงวางใจ ทงเฮพี่ไปล่ะไว้เจอกันนะครับ อ้อ อย่าเกเรกับคยูฮยอนเขาล่ะ” ไอ้พี่บึกหันมาพูดยืดยาวก่อนจะเปดประตูรถแล้วแล้วขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับก่อนจะรีบออกรถไป แถมก่อนออกรถมีการมาโบกมือให้อีก
นี่มันอะไรกันหมอนั่งเป็นแฟนประสาอะไร
“ไอ้พี่ชีวอนบ้าเอ้ย ชิ ...นี่โจวคยูฮยอน นายไปส่งชั้นหน่อยสิ” ว่าแล้วนิ้วเรียวก็จิ้มผมจึ๋งๆ การกระทำของร่างบางเรียกรอยยิ้มจากผมได้มากโข เมื่อตอนเที่ยงยังตึงตังใส่ผมอยู่เลย ตอนนี้กลับมาทำหน้าอ้อนๆพูดอ้อนๆแบบไม่เคยทำอีก..พี่จะตัดใจไม่ไหวเพราะแบบนี้ล่ะครับ
“ไปส่งอยู่แล้วล่ะครับใครจะปล่อยให้ทงเฮกลับเองล่ะ ใต้เบาะพี่มีเสื้อฝนตัวนึงเดี๋ยวพี่เอาให้นะ”
“มะ ไม่ต้องหรอก” มือเล็กจับมือผมไว้ก่อนจะแก้มแดง 0///////0
นะ น้อง จับมือผม อ๊ากกกกกก
“ไหนๆนายก็เปียกแล้วเดี๋ยวชั้นจะเปียกเป็นเพื่อนเปียกฝนกลับบ้านสักวันคงสนุกดีนะ^////^” ร่างบางเอ่ยอย่างร่าเริงก่อนจะเดินไปหยิบหมวกกันน๊อคสีเหลืองมาสวมที่หัวก่อนจะขึ้นคร่อมน้องนีโม่ของผม
นะ นี่ น้องคงไม่ได้เป็นโรคที่พอโดนฝนแล้วสมองกลับด้านใช่มั้ย??(โรคอะไรของพี่น่ะ??)
“ยืนเฉยๆอยู่อีก..เร็วๆสิฮ่ะรุ่นพี่ เดี๋ยวฝนหยุดตกแล้วทงเฮจะหมดสนุก” ผมยืนตาโตกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของน้องก่อนจะค่อยเดินไปหาน้องที่มอไซค์ ผมสาบานได้เลย ตอนนี้ใจผมเต้นแรงเป็นทำนอง A-CHA เลยล่ะ!!!!
***********************************************************************************
หน้าบ้านตระกลู ชเวลี
ผมมองป้ายชื่อตะกลูบ้านน้องอย่างงงๆ ทำไมถึงมีชเวข้างหน้ากัน ผมไม่เคยสังเกตเลยแฮะถึงแม้จะแกล้งมาเวียนมองหลังคาบ้านน้องทุกๆเย็นก็เถอะ
“ขอบคุณที่มาส่งทงเฮนะฮ่ะรุ่นพี่^^”
ทงเฮส่งยิ้มตาปยีให้ผมก่อนจะส่งหมวกกันน๊อคสีเหลืองคนให้ผม น่ารักอีกแล้วนะลีทงเฮ กลายเป็นว่าจะทำให้พี่ตัดใจ กลับกลายเป็นว่าผมหลงน้องหนักเข้าไปอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเป็นทงเฮพี่เต็มใจ..เอ่อ ทงเฮพี่ถามอะไรหน่อยสิ”
“หืม?” มีการเอียงคอน้อยๆมองด้วยถ้าจับน้องปล้ำหน้าบ้านน้องนี่ผมคงโดนลากคอเข้าคุกใช่ป๊ะ
“ทำไมป้ายนั้นถึงเป็นชเวลีล่ะ???”
“อ๋อ~” ทงเฮยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยต่อ “นามสกุลของพ่อกับแม่ทงเฮนะฮ่ะเอามาใส่ไว้รวมกัน ชเวนามสกุลพี่ ลีนามสกุลแม่ ทงเฮใช่นามสกุลแม่น่ะส่วนพี่ชายทงเฮใช่ชเวน่ะ”
ร่างบางตอบเสียงใส เห๋ น้องมีพี่ชายด้วยหรอ?
“พี่ ทงเฮมีพี่ด้วยหรอครับ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้” จบคำถามของผมร่างบางยิ้มน้อยก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาผมตาค้าง
“มีสิฮ่ะ...ชีวอน ชเวชีวอน คนนั้นล่ะพี่ชายทงเฮเอง^^” ชะ เว ชีวอนน ไอ้พี่บึกอ่ะนะพี่ชายทงเฮ...ไม่ใช่แฟนหรอกหรอ?
“ฮ่าๆ งงล่ะซิ ก็เพราะพี่ชีวอนชอบทำตัวเหมือนแฟนทงเฮไปรับไปส่ง จริงๆพี่ชีวอนน่ะหวงทงเฮมากเลยนะแต่ทงเฮก็ไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆถึงให้ทงเฮกลับกับรุ่นพี่ได้..ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักรุ่นพี่เลย”
ร่างบางเอ่ยด้วยน้าเสียงติดสงสัย เดี๋ยวนะไอ้เรื่องหวงน้องเอาไว้ก่อนแต่ไอ้ที่ทำให้ผมเข้าใจว่าพี่ชีวอน(เปลี่ยนทันทีเมื่อรู้สถานะ) เป็นแฟนน้อง แล้วทำไมน้องไม่แก้ว่าไม่ใช่แฟนล่ะปล่อยให้ผมประชดไปซะหลายหน
“แล้วทำไมทงเฮไม่บอกพี่ล่ะ ว่าชีวอนเป็นพี่ชาย..”
“ก็ทงเฮขี้เกียจอีกอย่าง รุ่นพี่ก็ไม่ได้ถามนี่ฮ่ะ รุ่นพี่เหมาเอาเองนี่นา ว่าทงเฮเป็นแฟนพี่ชีวอน เพื่อนไก่ทึ่มของพี่ด้วย...ขนาดพี่ชางมินยังรู้เลยว่าทงเฮเป็นน้องพี่ชีวอน”
จบเลยไอ้ตรงที่ไม่ได้ถามนี่ล่ะแล้วไอ้ชิมก็รู้หรอกหรอ??ทำไมมันไม่บอกผมว่ะปล่อยให้ตัวเองคิดว่าอกหักอยู่ได้ตั้งนาน(แล้วใครคนไหนมันรีบเดินออกมาล่ะว่ะ - ชางมิน) งั้น..แปลว่าทงเฮก็โสดน่ะสิ ย่ะฮู้~~~~~~
“งั้นแปลว่าทงเฮก็โสดอยู่น่ะสิครับ”
ร่างบางอมยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ไม่โสดหรอกฮ่ะรุ่นพี่ ทงเฮกำลังจะมีแฟน”
ห๊า!! กำลังจะมีแฟน.......โฮก โจวคยูฮยอนอกหักซ้าซ้อนดีใจได้ไม่ถึง 1 นาที
“งะ งั้นหรอครับ ดีใจด้วยนะครับพี่ขอให้ทงเฮสมหวังนะ” ผมเอ่ยพลางส่งยิ้มที่โครตจะฝืนให้ทงเฮ ร่างบางมองผมตาแป๋วก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆผมเรียกว่าติดก็ได้เถอะ
“รุ่นพี่อวยพรแบบนี้ไม่เจ็บหรอฮ่ะ..แล้วรุ่นพี่ชอบทงเฮไม่ใช่หรอฮ่ะหรือทงเฮยังคิดไปเองอยู่”
“ถ้าคนที่ตัวเองรักจะสมหวังมันก็ดีไม่ใช่หรอครับ…ทงเฮไม่ได้คิดไปเองหรอ..พี่ยังรักทงเฮอยู่ครับ” ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะจ้องตาคนตรงหน้า ทงเฮมีท่าทีเขินอายเล็กน้อย แล้วจู่ๆน้องก็ทำให้ผมตกใจอีกครั้งเมื่อวงแขนเล็กของน้องโอบรอบคอของผมก่อนจะเอ่ยประโยคหนุ่งขึ้นมา
“-////- รักทงเฮก็ขอทงเฮเป็นแฟนสิฮ่ะรุ่นพี่..ทำให้คำอวยพรที่รุ่นพี่เอ่ยตะกี้ให้มันเป็นจริงสิฮ่ะ^///////^”
น น้องพูดอะไรออกมาครับ รู้ตัวรึเปล่า???
“รุ่นพี่อ่า..อ่ะไม่สิพี่คยูฮ่ะ~ ไม่อยากให้พรพี่สมหวังหรอ?”
เดี๋ยวสิทงเฮ -////////- พี่ขอตั้งสติแปปจู่ๆมาเจอทงเฮแบ๊วใส่แบบไม่ทันได้ตั้งตัวแถมอกหักมาไม่ทันไร คนที่หักอกก็จะให้มาขอเป็นแฟน..พี่ดีใจจนใจเต้นไม่ทันแล้วนะครับ ถ้าพี่สลบก่อนขอทงเฮเป็นแฟนจะทำไง..บู้~
“แล้วทงเฮไม่ได้เกลียดพี่ ไม่ได้รำคาญพี่หรอกหรอครับ?”
“ตอนแรกทงเฮยอมรับนะฮ่ะ..ว่าทงเฮหงุดหงิดเวลาพี่คยูแซว..แต่พอมาคิดอีกทีถ้าต่อไปมีพี่คยูมาคอยแซวแบบเดิม ทงเฮก็รู้สึกใจหายแปลกๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป...และทงเฮคงเจ็บใจพิลึกถ้าเห็นพี่คยูไปควงคนอื่น...มะ มันแปลว่าทงเฮชอบพี่คยูรึเปล่ฮ่ะ -/////////-”
วงแขนเล็กที่โอบอยู่รอบคอผมกระชับมากยิ่งขึ้น...ตอนนี้ผมดีใจจนจะบ้าแล้ว ผมค่อยเกลี่ยปอยผมน้องที่ชื้นเบาๆ
“น้องทงเฮครับ....พี่รักทงเฮนะ...รักมากจริงๆ...เป็นแฟนกับพี่นะครับ”
ร่างบางสบสายตาคู่หวานมองผมก่อนจะค่อยๆเขย่งปลายเท้าก่อนจะค่อยเคลื่อนริมฝีปากบางแดงๆนั้นมาแตะริมฝีปากผมแผ่วเบาผมตะลึงเล็กน้อย(คงไม่ตะลึงมากแล้วล่ะน้องดันมาสารภาพรักแล้วนี่) มือหนาของผมเลือนไปประคองเอวบางไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายกดแนบริมฝีปากหนักๆก่อนจะค่อยๆส่งลิ้นร้อนไปรุกรานน้องในโพรงปาก จูบหวานๆ กับฝนที่ตกปรอยๆ มันโครตโรแมนติกไปเลยใช่มั้ยครับ...แต่ถ้าไม่ติดที่ว่านี่มันคือหน้าบ้านน้องผมคงจะมีสานต่อยาวแน่ๆ ผมค่อยๆผละริมฝีปากออกเบาๆก่อนจะมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงซ่านไปทั้งหน้า
“ว่าไงล่ะครับ หนุ่มพาณิชย์ตัวน้อยๆ จะตกลงเป็นแฟนกับเด็กช่างยนต์คนนี้รึเปล่า?”
ร่างบางอมยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้า
“ไม่ตกลงก็บ้าแล้วอุส่าห์ยอมลงทุนโปรยตะ..อะเอ้ยยย อุ๊บบบ”
มือบางของทงเฮเลิกโอบรอบคอผมก่อนจะเปลี่ยนมาปิดปากตัวเอง
ผมดีใจสุดๆเลยนะ..แต่ในประโยคตะกี้มันมีอะไรคาใจผมมากเลยล่ะ ไอ้โปรยตะนี่ล่ะ น้องยังพูดไม่จบประโยคดันเอามือมาปิดปากตัวเอง..ผมว่าเจ้าตัวคงเผลอหลุดอะไรมาแน่ๆ โปรยตะ โปรยตะ นะ นี่น้องคงไม่ได้ อ๋อ..หึหึ สงสัยคงต้องคาดคั้น(แบบหื่นๆ)
ว่าแล้วผมก็ดึงร่างบางมาแบบชิดก่อนจะลูบแก้มใสเบาๆ
“น้องทงเฮสุดที่รักครับ^^”
“อะ อื้อออ” เสียงเล็กยังคงอู้อี้อยู่เนื้อจากฝ่ามือเล็กที่ยังอุดไว้แน่ผมค่อยๆแกะมือเล็กๆนั้นออกจากปากบางก่อนจะค่อยๆยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทงเฮโปรยตะปูใส่รถตัวเองใช่มั้ยครับ หื้มที่รัก ^^”
ร่างบางตกใจน้อยๆ..ก่อนจะค่อยๆยิ้มแห้งๆแล้วหัวเราะแหะๆ
“ถูกต้องแล้ว่ะพี่คยูที่รัก....ทงเฮโปรยไว้เองล่ะ แหะๆๆ -////- ”
นั้นปะไร ผมทายผิดที่ไหน แล้วทูนหัวโปรยดักรถตัวเองทำไมล่ะครับ~~~ -*-
“ที่ทงเฮทำไปคงมีเหตุผลใช่มั้ยครับ ไหนบอกพี่หน่อยสิว่าทงเฮโปรยทำไม ถ้าไม่บอกน๊าพี่ไม่รับกระกันเวอร์จิ้นทงเฮเพราะพี่อาจจะหลอกล้อไปเปลี่ยนชุดบนห้องทงเฮแล้วจับปล้ำซะเลย ดีมั้ยเอ่ยย”
“ง่า..คือ ก็ ก็ได้ทงเฮบอกแล้ว..ก็จริงๆแล้วทงเฮอยากแก้ไขสิ่งที่ทำให้พี่คยูเข้าใจผิดนี่นา..แต่ทงเฮกลัวว่าถ้าบอกช้าไป..ทงเฮอาจจะเสียพี่คยูให้คนอื่น..ทงเฮก็เลยแอบไปซื้อตะปูตอนพี่ชีวอนเผลอแล้วทงเฮก็เอามาโปรยไว้ก่อนรถจะออกนั้นล่ะ...แหะๆแล้วอีกอย่างทงเฮก็ให้พี่ชีวอนฝืนขับมาจอดแถวๆนั้น เพราะรู้ว่าพี่คยูต้องผ่านมาเห็นแน่ๆ”
“แล้วทงเฮไม่กลัวพี่กลับบ้านไปแล้วหรอครับ..”
“ทงเฮไม่กลัวหรอก..เพราะพี่ชางมินโทรมาบอกทงเฮว่าพี่คยูยังไม่ออกมาจากห้องพักอาจารย์เลย..แต่ถึงพี่คยูกลับไปก่อนทงเฮก็จะให้พี่ชีวอนไปส่งทงเฮที่บ้านพี่คยูล่ะ”
“แล้วถ้ารถยางแบนแบบนี้ทงเฮจะไปบ้านพี่ยังไงล่ะ”
“ฮิฮิ อันนี้ทงเฮเตรียมไว้แล้วล่ะทงเฮเตรียมไว้ทุกทางล่ะ..ก็เบอร์โทรร้านซ่อมรถร้านของพี่คยูไงฮ่ะพี่ฮยอกให้มาพี่ฮยอกบอก ซ่อมรถทุกชนิดตั้งตารถจักรยานยนต์4ล้อของเด็กยันรถทัวร์ รถสิบล้อ^^ ”
ร่างบางยิ้มสดใสก่อนจะมองผมตาแป๋ว โถ ทูนหัวไม่ต้องมองแบบนั้นกลัวพี่จะโกรธลง ใครโกรธก็บ้าแล้ว
ยอมเจาะยางรถตัวเองเพื่อรอให้ผมมาเจอแถมวางแผนดักไว้ทุกทางอย่างฉลาดอีก
“แต่ไอ้ที่อยู่นอกเหนือแผนทงเฮ คือ ฝนที่ตก แล้วก็ทงเฮก็ไม่รู้ว่า พี่ชีวอนรู้ชื่อพี่คยูได้ยังไง”
ร่างบางยู้แก้มน้อยๆก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ผมจะทำยังไงกับคนคนนี้ดีนะ...ผมควรจะรักเขาให้มากๆ ไม่สิแค่นี้ก็รักจะแย่แล้ว..ผมเชื่อนะว่า..ทงเฮโหมดนี้..คือตัวตนที่แท้จริงของทงเฮ......
“ทงเฮครับ...พี่ไม่โกรธทงเฮหรอกนะพี่กลับดีใจมากๆซะอีก..ทงเฮยอมวางแผนเพื่อที่จะเจอกับพี่ น่ารักอะไรเช่นนี้ครับที่รัก...ให้ตายเถอะทงเฮทำให้พี่อยากกอดทงเฮแรงๆกอดแบบไม่ต้องปล่อยไปไหน”
ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากมนร่างบางหลับตาพริ้มเบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
“ทงเฮรักพี่คยูนะฮ่ะ”
“พี่เองรักทงเฮที่สุดในโลกเลย^^”
พูดจบผมก็ชิงจูบกลีบปากเล็กนั้นอีกครั้ง...ความรักของเราครั้งนี้ จะมีสายฝนบางเบาเป็นพยานรวมถึง
.....คุณป้าที่คาดว่าจะเป็นแม่บ้านที่มายืนรอเปิดประตูให้คุณหนูของบ้านนี้ ยืนอ้าปากน้อยๆอย่างตกตะลึง
(และคาดว่าวงยายืนนานจนได้ยินเรื่องของผมและแผนของน้องจนหมดทุกอย่าง)
END KYUHYUN PAST
*อยากรู้รึเปล่าเอ่ยว่าตอนคยูหายไปเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในวงสนทนานั้นมั้ง*
“แฟนมารับแล้วหรอครับทงเฮ..กลับบ้านดีๆนะครับ” ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบเดินออกจากจุดนั้นทันที
ร่างบางขมวดคิ้วอย่างงุนงง ก่อนจะพึมพำ
“แฟน ?? แฟน ” นี่เราไปมีแฟนตอนไหนน่ะ ทงเฮได้แต่คิดในใจ
“น้องทงเฮนี่ใจร้ายจังนะครับ หักอกเพื่อนพี่แล้วนัดแฟนมาเยาะเย้ยถึงที่เลย อะ โอ๊ยย จะ เจ็บนะคร๊าบบที่รัก” ฮยอกแจเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ชิมชางมินถอนหายใจเบาๆก่อนจะปิดหนังสือการ์ตูนวางบนโต๊ะ
“ไม่นึกเลยว่าจะมีเพื่อนโง่ตกข่าวถึงสองคน” นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังรถเก๋งคนงามที่มีชายหนุ่มร่างสูงหล่อหุ่นเพอร์เฟ็คพิงอยู่ “ไอ้ฮยอกแจ คนนั้นน่ะ เชวชีวอนพี่ชายแท้ๆของน้องทงเฮ รู้ไว้ซะด้วย”
พะ พี่แท้ๆ โว๊ะ ไอ้หน้าม้าคนนั้นน่ะหรอพี่ชายน้องทงเฮ
“ใช่ แล้ว นั้นอ่ะพี่ชีวอนพี่ชายแท้ๆของทงเฮ” ซองมินเสริมต่อให้ชางมิน แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยอ่ะ โจวคยูฮยอนอีกคน หมอนั้นยังบอกตะกี้เลยว่า เจ้าหล่อหน้าม้าเป็นแฟนทงเฮ
“คงเป็นเพราะชั้นกับ พี่ชีวอนคนล่ะนามสกุลกันสินะ...ฮึย น่าขัดใจชะมัด...โลกแตกพอดีสิชั้นเป็นแฟนกับพี่ชีวอนแค่ ป๊ะให้พี่ชีวอนมารับก็เลี่ยนจะแย่แล้วพี่ชายบ้าบออะไรก็ไม่รู้พอเจอสาวๆแล้วทิ้งน้องทุกที” ทงเฮหันไปมองภาพชวนขัดใจตรงหน้า เมื่อกี้บีบแตรเรียกซะ ดูพ่อคุณสิตอนนี้พอมีสาวๆสองสามคนไปห้อมล้อมถึงกะยิ้มกริ่มลืมว่าตัวเองมารับน้อง
“ถ้าน้องทงเฮไม่ได้เป็นแฟนกับชีวอนแบบนี้..ไอ้คยูก็..เฮ้ยๆ ต้องโทรบอกๆๆ”
ฮยอกแจยิ้มร่าด้วยความดีใจราวกับเป็นเรื่องยินดีของตัวเองนักมือหนาทำท่าจะล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแต่ทว่าเสียงของชิมชางมินเพื่อนรักก็สะกัดกั้นฝันกลางวันของฮยอกแจที่ในฝันนั้นมีคยูฮยอนยืนจับมือถือแขนกับทงเฮกระหนุงกระหนิง
“โทรไปก็เท่านั้นล่ะ..แกไม่ได้ยินรึไงน้องเขาพึ่งพูดว่าเกลียดไอ้คยู…ให้มันเข้าใจแบบนี้ล่ะดีแล้ว มันจะได้ตัดใจไวๆ”
คำพูดของชางมินเล่นเอาใจของทงเฮกระตุกวูบแปลกๆ ใจคอจะให้โจวคยูฮยอนตัดใจจากเขาเลยหรอ?..มะ มันไม่ดี มั้งง
“คือ..จริงๆ ชั้นก็ไม่ได้เกลียดเพื่อนพวกพี่หรอกนะ..ที่พูดไปแบบนั้น..เพราะชั้นแค่ต้องการให้หมอนั่นหยุดพูดมาก” ทงเฮเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะหันไปมอง ฮยอกแจ ชางมิน และซองมินที่นั่งกุมมือทงเฮและยิ้มให้กำลังใจอยู่
“แต่ชั้น เอ้ย ทงเฮไม่คิดว่า..เพื่อนพี่จะเสียใจขนาดนั้น..ทงเฮไม่ได้เกลียดเพื่อนพวกพี่นะ ไม่ ไม่ได้เกลียดจริงๆ”
คำพูดของทงเฮเรียกเอารอยยิ้มจากทุกคนบนโต๊ะมาจริงแล้วทงเฮมักจะแทนตัวเองว่าทงเฮอยู่เสมอแต่พอมาเจอเจ้าม่อจอมกวนอย่างโจวคยูฮยอนสรรพนามเลยเปลี่ยนเล่นแจกมุกเสี่ยวขายขนมจีบซะขนาดนั้น ทงเฮโหมดนี้น่ารักซะจริงๆ ชางมินคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะเอ่ยประโยคทำเอาทงเฮคลียิ้มแดงซ่าน
“งั้นแปลว่า..ทงเฮก็ชอบไอ้เจ้าคยูงั้นสิ”
“มะ ไม่ -////- ไม่เกลียด มะ ไม่ได้แปลว่าชอบซะหน่อย..ซะ ซองมินกลับกันเถอะ.พ พี่เค้าพูด พูดอะไรก็ไม่รู้”
ทงเฮพูดไปมองค้อน ฮยอกแจกับชางมินที่ยืนยิ้มล้อๆอยู่
“อะ อื้อ ที่รักกเค้ากลับก่อนน๊าเดี๋ยวคืนนี้ไปหา เอ้ย -////- โทรหา พี่ชางมินซองมินกับทงเฮไปก่อนนะฮ่ะ”
ชางมินพยักหน้ายิ้มๆ ส่วนฮยอกแจได้แต่ส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ไปให้สุดที่รักของตัวเอง
ทงเฮกระตุกมือซองมินให้เดินตามแรงจูงแต่ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวทงเฮก็ต้องหันกลับ
“นี่..แล้วเรื่องที่ทงเฮเป็นน้องพี่ชีวอน..พี่ๆอย่าพึ่งบอกคยูฮยอนล่ะฮ่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะน้องทงเฮ”
“ชิ พี่ๆไม่ต้องรู้หรอก.น่า...”
ทงเฮพูดอย่างขัดใจก่อนจะหันไปต่อประโยคที่ถ้าคยูมาได้ยินคงดีใจตะโกนไปสามบ้านเจ็ดบ้านแน่ๆ
“แต่ถ้าพี่อยากเห็นเพื่อนพี่สมหวังนะ....ให้ทงเฮเป็นคนบอกด้วยตัวเองเถอะฮ่ะ -/////- ”
พูดจบทงเฮก็ลากแขนซองมินให้เดินไปหาชีวอนด้วยกัน
“0.0 ชางมิน..”
“อะไรอีกว่ะ”
“ อกน้องหลีดคนตรงกลางแม่งตู้มว่ะ >.,,,<”
ชิมชางมินส่ายหัวหน่ายๆให้กับเพื่อนรักนี่ขนาดแฟนมันยังไม่ทันได้ขึ้นรถมันยังมองนมคนอื่นแล้ว
นี่สรุปแกรักแฟนแกจริงๆใช่มั้ยว่ะ 0.0
The End
ปล. สงสัยมั้ยว่าทำไมชีวอนถึงรู้ชื่อคยู คึคึ โปรดติดตามต่อ เน็ตบ้านไรเตอร์มีปัญหาแต่จะพยายามมาอัพบ่อยๆ
ตอนพิเศษเรื่องนี้ จะมาไขข้อข้องใจเรื่องที่วอนรู้ชื่อคยู เเละคยูจะจนเเบบนี้ต่อไปหรือจะรวยในอนาคต TBC ค๊าาา
ความคิดเห็น