ตอนที่ 5 : YES, My collegian : IV 100%
หลังที่เขาตัดสินใจปลุกนักศึกษาในการดูแลเพื่อกลับบ้าน โดยที่ไม่พูดถึงข้อความที่เข้าถือวิสาสะเปิดดูผ่านๆ ในโทรศัพท์อีกคนแม้แต่น้อย ถึงภายในใจเขาร้อนรนแค่ไหน แต่เขาไม่ควรทำให้เจ้าลูกแมวตัวน้อยของเขาตื่น และใช่ที่ความคิดเขาที่ต้องการครอบครองคนข้างกายที่นั่งพิมพ์โทรศัพท์ซึ่งคาดว่าจะตอบข้อความที่เขาเห็นตอนอีกที่อีกคนหลับอยู่ในห้องตรวจของเขา
ตอบข้อความของคนที่ชื่อแทแท...
ไม่นานนักรถยนต์สีขาวก็เข้าสู่บริเวณพื้นที่ส่วนหน้าของคอนโด ยุนกิก็ยังคงความเงียบไว้เช่นเดิม ส่วนจีมินนั้น... เหลือบมองอาจารย์ที่ปรึกษาตัวเองด้วยความช่างใจ ตลอดทางหรือเอาตั้งแต่ที่อาจารย์มินปลุกเขาจนนั่งรถกลับคอนโดพร้อมกัน เขาไม่ได้ยินเสียงใดๆ หรือแววตาสนใจอะไรจากอีกคนแม้แต่น้อย
ถึงแม้เขาจะตอบข้อความของพี่แทมิน รุ่นพี่ที่เขาบังเอิญรู้จักกันในชมรม ตอนสมัยเรียนปีหนึ่งมาตลอดทาง แต่เขาก็ยังสนใจรอบข้างนะ ถึงอาจารย์มินจะดูน่าไว้ใจได้ระดับหนึ่ง แต่...
เขาก็รู้สึกว่าอาจารย์คนนี้มีความอันตรายที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาเพียงแค่รู้สึกว่า คนตัวขาวที่ตั้งใจขับรถอยู่นั้นมีอะไรที่เขายังไม่รู้อีกมาก
แต่ถึงอย่างงั้น เขาก็มีเรื่องจะปรึกษาอีกคนอยู่ดี เฮ้อ...
“อาจารย์มินครับ”
สุดท้ายจีมินก็ตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยตัวเองทันทีที่อีกคนจอดรถสนิทเรียบร้อย พร้อมจะแยกย้ายกลับห้องของตัวเองซึ่งอยู่คนละตึกซึ่งเป็นอีกเรื่องที่เขาพึ่งรู้หลังจากย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่กับลูกพี่ลูกน้องว่าอาจารย์ที่เป็นแรงบรรดาลใจในการเรียนเฉพาะทางด้านนี้อยู่ใกล้ขนาดนี้...
“...”
ฟันซี่เล็กเผลอขบริมฝีปากอิ่มอย่างประหม่า ตัวเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะประหม่าทำไม แค่จะขอคำปรึกษาเรื่องเรียน และมันก็เป็นหน้าที่ของอาจารย์มินที่ต้องให้คำแนะนำเขาด้วย
ปาร์คจีมินไม่เข้าใจตัวเองตอนนี้จริงๆ
อาจจะเป็นเพราะคนคนนั้นคืออาจารย์มินที่ในความรู้สึกเขาไม่เคยอ่านคนคนนี้ออกเลยสักครั้งหล่ะมั้ง
“คืออาจารย์พอจะมีเวลาไหมครับ?”
“คุณต้องการเวลาของผมไปทำไมนักศึกษาปาร์ค”
น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ทำให้คนฟังใจเต้นแรงไม่ได้เพราะตื่นเต้น เหมือนอาการตกหลุมรักใคร แต่มันเป็นน้ำเสียงที่บีบจนเขาใจเต้นแรงเหมือนกดดัน แรงกดดันที่เขาสัมผัสได้ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาหลังอาจารย์มินปลุกเขาในห้องตรวจส่วนตัวของอาจารย์มินนั่นแหละ
ก็รู้ว่าไม่ควรหลับในห้องนั้น แต่ใครจะรู้หล่ะว่าการไปตรวจคนไข้ที่เหลือจะนานขนาดนั้น รู้อย่างงี้เขาคงซื้อกาแฟมากินรอแล้ว เรียนแพทย์ใช่ว่าจะมีเวลานอนมากมายอะไร กลับมาเขาก็อ่านหนังสือรู้ตัวอีกทีก็เหลือไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ขนาดหน้าน้องชายร่วมห้องยังไม่เจอเลยเถอะ
“ผม... มีเรื่องจะปรึกษากับคนไข้ในวันนี้และเรื่องวิจัยที่ผมต้องทำจากอาจารย์มินครับ”
จีมินพูดตอบอีกคนด้วยความไม่มั่นใจด้วยความรวดเร็ว มือเล็กบีบโทรศัพท์ในมือแน่นอย่างกดดัน จนไม่รู้ถึงเงามืดของอาจารย์ที่ควรนั่งมองอยู่เบาะคนขับที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวเห็นคงเปลี่ยนใจกลับไปหาข้อมูลศึกษาด้วยตนเองอย่างแน่นอน
รอยยิ้มของอาจารย์มินที่สามารถกลืนกินนักศึกษาปาร์คได้ถ้าอีกคนเผลอ...
“หึ... ผมไม่ชอบคนใช้โทรศัพท์ตอนทำงานและอยู่กับผม ถ้าคุณทำได้ ก็เดินตามผมไปที่ห้องของผม ที่นั่นมีข้อมูลที่คุณสามารถใช้เป็นเอกสารเพื่อค้นคว้าสำหรับวิจัยได้”
น้ำเสียงเยือกเย็นของอีกคนที่กระซิบข้างหูจนทำให้จีมินนั่งนิ่งเกร็งเพียงชั่วขณะ ก่อนอีกคนจะเป็นฝ่ายผละตัวออกห่างพร้อมหยิบกระเป๋าออกไปพร้อมกันทันทีที่พูดจบโดยไม่ได้สนใจเขาที่นั่งนิ่งตกใจกับการกระทำตัวเองแม้แต่น้อย...
ก๊อกๆ
“จะไปไหม ถ้าไม่เอาคำปรึกษาก็ลงจากรถกลับห้องคุณไปได้แล้วนักศึกษาปาร์คผมจะล็อกรถ”
อาจาย์มิน... อันตรายมากกว่าที่เขาคิดจริงๆ อันตรายจนสามารถทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นได้จริงๆ
ซึ่งมันก็แปลกถ้าเขาจะบอกว่าอาจารย์มินเป็นความอันตรายที่เขาอยากเข้าไปค้นหาด้วยตัวเอง ถามว่ากลัวไหม เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่กลัว แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่าไง นี่แหละข้อเสียของตัวเขา
คนอื่นค่อยเคลียหลังจากเขาทำงานเสร็จแล้วกัน ตอนนี้อาจารย์มินเท่านั้นที่เขาสนใจ...
คงไม่ต้องให้เขาตอบแล้วใช่ไหมว่าเขาตัดสินใจยังไงกับการขอคำปรึกษาครั้งนี้
เสี่ยงกับสิ่งอันตรายบ้าง... ชีวิตจะได้ไม่จืดจนเกินไป : )
✓ Yes, My collegian
ห้องพักที่ไม่ได้แตกต่างอะไรกับห้องของจีมินแม้แต่น้อยของอาจารย์มินเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ จะว่าไม่แตกต่างกันก็ไมได้หรอก ถึงจะแบ่งสัดส่วนเหมือนกันแต่การตกแต่งภายในห้องนี้นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เฟอนิเจอร์ทุกชิ้นล้วนออกแบบมาแนวโมเดลโทนสีขาว มีสีชมพูสลับปะราย ถึงเขาจะไม่ได้เรียนการออกแบบดีไซน์มา แต่ห้องนี้กลับมีกลิ่นอายของอาจารย์มินอย่างเห็นได้จัด และมีอีกเรื่องที่เขาพึ่งรู้...
อาจารย์มินไม่ได้พักห้องนี้เพียงลำพัง
“จะนั่งทำที่ห้องนั่งเล่น หรือจะเข้าไปในห้องผม?”
เสียงแหบทุ้มเอ่ยถามขึ้นหลังจากตัวเขาและจีมินเข้ามาในห้องได้สักพักแล้ว เขาก็ยังเห็นนักศึกษาตัวเล็กของเขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาที่แสนน่ารักและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์คู่นั้นกวาดสายตาสำรวจห้องเขาอย่างสนใจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไล่กลับบ้านไปแล้ว แต่นี่ปาร์คจีมินไง... เหยื่อตัวเล็กที่เขาเฝ้ามองมาตลอดหลายปี
“เอ่อ... แล้วแต่อาจารย์มินสะดวกก็ได้ครับ แค่นี้ผมก็เกรงใจมากแล้ว”
น้ำเสียงหวานน่ารักเต็มไปด้วยความเกรงใจที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ผู้ใหญ่เช่นเขาพึ่งพอใจกับคำตอบ ถ้าเป็นผู้ใหญ่อื่นคงเอ็นดูเด็กคนนี้อย่างมากเลยกับมารยาทของอีกคน แต่สำหรับเขา... เขาไม่ได้พึ่งพอใจที่อีกคนมีมารยาทแต่เขาพอใจกับคำตอบที่จะเข้าทางเขาต่างหากหล่ะ
ห้องนั่งเล่นมันไม่สะดวกเท่าห้องของเขานักหรอก...
“งั้นห้องผมแล้วกัน เดี๋ยวเพื่อนผมกลับมาจะได้ไม่รบกวนคุณ”
ทันทีที่คนเป็นเจ้าของห้องพูดจบ ยุนกิเดินนำคนตัวเล็กตรงมายังประตูห้องสีขาวสะอาดตาเหมือนภาพลักษณ์ภายนอกของเจ้าของไม่มีผิด มือขาวจัดการเปิดประตูให้นักศึกษาในปกครองเดินเข้าไปภายในห้องก่อน เขาไม่มีมีความกังวลแม้แต่น้อยเรื่องที่ให้จีมินเขามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา เพราะนี่คือความต้องการของเขาเหมือนกัน ไม่วันนี้ก็วันใดวันนึงคนตัวเล็กตรงหน้าเขาก็ต้องได้เข้ามาในห้องนี้อยู่ดี...
ถึงแม้ว่าการมาเยือนครั้งนี้จะเป็นการมาเยือนที่กระทันหันและไม่ได้อยู่ในความตั้งใจของเขาตั้งแต่แรก แต่เขาก็พร้อมที่จะต้องรับคนคนนี้อยู่ดี เพราะภายในห้องของเขาไม่ได้มีเพียงห้องนอนที่ใช้เป็นห้องทำงานอย่างเดียวซะหน่อยหนิ เพราะฉะนั้นความกังวลเรื่องความลับของเขาจะถูกเจ้าตัวรับรู้นั้นตัดไปได้เลย
ยกเว้นแต่นักศึกษาเขาซนไปเจอมันเองก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ปาร์คจีมินหาเรื่องใส่ตัวเองเหมือนกับตอนนี้นั้นแหละ
“คุณสามารถใช้พื้นที่โซฟาและโต๊ะนั่งเล่นริมระเบียงได้ตามสบาย เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ และเตรียมคำถามที่ต้องการปรึกษาผมไว้ให้พร้อมด้วย”
ยุนกิมองคนตัวเล็กที่พยักหน้ารับคำเขาด้วยความเกร็งอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะรีบเดินไปวางสัมภาระลงบนโต๊ะนั่งเล่นที่เขาอนุญาติให้อีกคนใช้งานได้ ก่อนตัดสินใจหันหลังกลับออกจากห้องนอนตัวเองไปหยิบน้ำเปล่าให้อีกคนด้วยท่าทีสบายๆ มือขาวจัดการปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดแรกรวมถึงแขนเสื้อทั้งสองข้างออกและพับขึ้นอย่างลวกๆ
ยังไม่ทันที่คนตัวขาวจะเตรียมน้ำเปล่าและขนมให้นักศึกษาในห้องของตัวเอง เสียงประตูห้องได้ถูกเปิดอีกครั้ง ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะเขารู้อยู่แล้วคนเข้ามาใหม่ไม่ใช่เขาก็เป็นเพื่อนร่วมห้องอย่างคิมซอกจินนี่แหละ
“จองกุก ไปรอพี่หมอในห้องก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาขนมไปให้ อ่อ แล้วเตรียมเรื่องที่จะให้สอนด้วยรู้ไหม?”
“ครับพี่หมอ”
เสียงพูดคุยจากประตูห้องทำให้ยุนกิสงสัยไม่ได้ ว่าไอ้เพื่อนร่วมห้องเขาไปพาเด็กที่ไหนมากัน ถ้าเขาจำไม่ผิดจองกุกนี่ใช่จองกุกเดียวกับที่เป็นลูกพี่ลูกน้องจีมินในห้องเขาไม่ใช่หรือไง เขาจะไม่สงสัยและกังวลเลยแม้แต่น้อย ถ้ามันไม่เอาน้องเขามาห้องในวันเวลาเดียวกับเขาพาจีมินมา
จากที่เขาตามจีมินมาตลอดหลายปี สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือจีมินห่วงลูกพี่ลูกน้องที่อาศัยด้วยกันยิ่งกว่าอะไรดี เฮ้อ... งานเข้าจะเสียเพราะมึงไหมไอ้จิน!
“อ่าว มึงมาทำอะไรในครัวว่ะครับเพื่อนหมอ”
“ซักผ้ามั้ง มึงหลอกน้องเขาเข้าห้องนานแค่ไหนแล้วว่ะจิน”
ยุนกิถือขนมสองสามอย่างพร้อมด้วยน้ำสองขวด มองเพื่อนตัวสูงตัวเองที่ยักไหล่อย่างไม่เดือดร้อนใจอะไร อย่างรำคาญ
“สักพักแล้ว ทำไมว่ะ กูยังไม่ได้ทำอะไรน้องหรอก เชื่อใจกูได้ ถึงจะคุกก็ไม่ใช่ตอนนี้ว่ะ”
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น เฮ้อ... ตอนนี้จีมินอยู่ในห้องกู แค่นี้ที่กูห่วง”
จิตแพทย์ตัวขาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจกับเพื่อนสนิทเสร็จ ก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไม่วายหันมองเพื่อนตัวเองที่ยังทำหน้าไม่รู้หนาวรู้ร้อนเหมือนเดิม จนเขาอดไม่ได้ที่จะพูดย้ำเตือนสติเพื่อนอีกครั้งในความต้องการที่เขาอยากให้อีกคนรู้
“ถ้ากูชวดเด็กคนนี้... มึงก็ไม่ได้แดกหรอกเด็กมึงหน่ะ หวังว่าจะเข้าใจ คุณหมอคิม”
อย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ถ้าเขาชวดปาร์คจีมิน เพราะเรื่องของจองกุก... คิมซอกจินก็อย่าหวังจะได้แทะโลม หรือช่วยตัวเองโดยการแอบมองเด็กนั่นจากห้องตัวเองอีกแน่นอน
เขาจะขายคอนโดทิ้ง ถึงจะเพื่อนกัน หุ้นกันซื้อ แต่คอนโดชื่อเขา และเขาคิดว่าสมองระดับคุณหมอคิมคงไม่ทำอะไรโง่ๆ ก่อนจะเขาจะได้ปาร์คจีมินก็พอ
เท้าเรียวจัดการเขี่ยประตูห้องสีขาวสะอาด ก่อนจะพาร่างตัวเองเดินเข้าไปภายในห้องโดยที่ไม่ลืมจะปิดประตูห้องให้สนิทและใช้ข้อศอกกดล็อกประตูอย่างช้าๆ
ถ้าทำอะไรเสียงดัง เหยื่อของเขาที่นั่งหน้ายุ่งขมวดคิวอยู่บนพื้นโต๊ะนั่งเล่นในห้องเขาก็รู้ตัวหมดสิ
ปาร์คจีมินตอนขมวดคิ้วหน้ายุ่งๆ แบบนี้ ก็น่าสนใจไม่น้อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าถ้าอีกคนโดนเขาแกล้งตอนที่ทำรักกัน จะทำหน้ายุ่งแบบนี้หรือเปล่านะ...
“อ๊ะ!”
“ไหน มีอะไรสงสัย”
เสียงหวานร้องอย่างตกใจพร้อมกับคนตัวเล็กที่สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสัมผัสถึงแผ่นหลังกว้างของใครอีกคนที่ซ้อนทับอยู่ด้านหลัง ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ยิ่งทำให้จีมินอดไม่ได้ที่จะนั่งตัวเกร็งยิ่งกว่าเดิม
ดวงตาเรียวเหล่มองใบหน้าน่ารักที่เขาหลงไหลมาตลอดหลายปีเล็กน้อยก่อนจะเสแสร้งทำเป็นไปสนใจ และหันกลับไปมองชาร์ตคนไข้ในมือเล็กอีกคนพร้อมกับขยับตัวที่ซ้อนทับอีกคนอยู่นั้นให้ใกล้ยิ่งขึ้น แขนขาวแกร่งทั้งสองข้างเท้าลงกับโต๊ะ ทำให้เหมือนกับว่าตอนนี้เขากำลังกักตัวนักศึกษาตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดของเขาไม่มีผิด
กลิ่นหอมเฉพาะตัวของคนตัวเล็กที่เขาไม่ได้สัมผัสมาหลังจากวันที่เขาถูกเชิญไปเป็นวิทยากร ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
กลิ่นของจีมิน มีผลต่ออารมณ์เขาอย่างรุนแรง
“เอ่อ... อะ-”
“ว่ายังไงครับ สงสัยตรงไหน ถ้าไม่ตอบผมตอนนี้ ผมคงทำอย่างอื่นมากกว่าตอบคำถามคุณนะนักศึกษา”
น้ำเสียงแหบทุ้มของยุนกิที่เอ่ยขึ้นริมใบหูเล็ก ยิ่งทำให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนเขา ยิ่งประหม่ามากขึ้น เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้จีมินจะรู้ตัวแล้วหรือไม่ว่าการอยู่กับเขา มันทำให้ตัวเองอันตราย แต่เขาก็หยุดตัวเองไม่ได้อยู่ดี แค่เห็นคนตัวเล็กอยู่หน้ายุ่งอยู่ในห้องของเขา ห้องที่มีเพียงกลิ่นเขา เขาก็อยากจะจับจีมินมากระแทกใจจะขาด
แต่ถึงอีกคนจะรู้ตัวยังไง จีมินก็หนีเขาไม่พ้นหรอก... อนาคตของจีมินอยู่ในมือเขาตอนนี้ และเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้คนตัวเล็กนั้นทิ้งความพยายามตลอดหลายปีไปง่ายๆ แน่นอน
“เอ่อ... คือผมสงสัยเรื่องหนึ่งกับเคสวันนี้ที่อาจารย์มินให้ผมดู... ผมอยากรู้ว่าสาเหตุที่อาจารย์รักษาคนไข้รายนี้ด้วยวิธี จริงๆ ผมว่าแค่การบำบัดเบื้องต้นก็น่าจะเยียวยาได้แล้ว แต่อาจจะต้องอยู่ในการดูแลตลอดเวลาเพราะมีเหตุการณ์ฆ่าตัวตาย และการใช้ความรุนแรงเล็กน้อย”
ถ้าถามเขาว่าเขาตั้งใจฟังคนตัวเล็กพูดไหม... เขากตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่ สายตาเขาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มที่ขยับพูดอย่างเย้ายวนในสายตาเขาตลอดคำถาม แต่เขาพอจับใจความได้อยู่ว่าจีมินสงสัยถึงอะไร ซึ่งเขาก็อดจะเอ็นดูไม่ได้ กับความช่างสังเกตุนี้ เพราะเท่าที่เขาเคยเป็นอาจารย์มาน้อยคนนักที่จะใส่ใจถึงโน๊ตเล็กๆ ที่ถูกบันทึกเอาไว้มากกว่าประเด็นใหญ่ๆ อย่างเช่นการรักษาหรือรีแอคชั่นต่างๆ แม้กระทั่งประเด็นฆ่าตัวตาย
แต่ไม่สนใจประเด็นเล็กน้อย ที่กลับเป็นสาเหตุใหญ่ของพฤติกรรมต่างๆ นักหรอก
แบบนี้สิ ค่อยน่าสอนหน่อย นักศึกษาปาร์ค
“คุณเห็นถึงโน๊ตการใช้ความรุนแรงใช่ไหม นั่นคือสาเหตุที่ผมใช้วิธีบำบัด เฝ้าดู ควบคู่กับยา เพราะความรุนแรงที่เกิดขึ้นถึงจะเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องใหญ่มากเรื่องหนึ่ง โชคดีที่คนไข้รายนี้ทำร้ายตัวเองมากกว่า... ที่สำคัญเคสนี้เป็นเคสเรื้อรังนักศึกษาปาร์ค”
“แต่... ผมว่าอาการคนไข้อิมก็ดีขึ้นเยอะ ถือว่าอยู่ในขั้นหยุดใช้ยาแล้วก็ได้นะครับ ใช้ติดต่อกันผมเกรงว่าจะเกิดการเสพติดแทน...”
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เขาเห็นด้วยกับจีมิน การใช้ยารักษานั้นใช้นานมันเกิดการเสพติดแน่นอนอยู่แล้ว และเขาก็วางแผนอยู่แล้วว่าหลังจากการเข้าตรวจอัพเดทผลครั้งหน้าเขาจะลดประมาณยาลงอย่างที่อีกคนพูด
“ก็ลองดู คนไข้คนนี้ผมมอบให้คุณดูแล ผมเป็นเพียงที่ปรึกษาเท่านั้น”
“คะ ครับ”
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นอย่างอ่อนโยน ยุนกิมองคนตัวเล็กอย่างเสียดายก่อนจะขยับตัวออกจากอีกคนโดยไม่ลืมที่จะสูดดมความหอมเฉพาะตัวหรือแม้แต่สัมผัสผิวกายอันอ่อนนุ่มของคนตัวเล็ก แล้วเดินไปหยิบน้ำกับขนมที่เขาวางทิ้งไว้ที่โต๊ะทำงาน
“นี่น้ำและขนม หิวก็บอก ผมจะได้เตรียมมือเย็นให้ ไม่ต้องเกรงใจ ที่สำคัญสงสัยอะไรก็ถามได้”
ยุนกิมองใบหน้าน่ารักที่ขยับรับคำเขาอย่างคลายกังวลเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับโต๊ะทำงานตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากคนตัวเล็กนั่นนัก ขืนเขานั่งดูจีมินต่อไป คาดว่าคนตัวเล็กคงได้หวาดกลัวเกร็งกับเขามากกว่านี้แน่นอน
แต่ไม่ทันที่ยุนกิจะได้เริ่มอ่านเอกสารผล Lab ที่เขาเอาติดมาจากโรงพยาบาลเนื่องจากเขามีคนไข้วิกิตที่เป็นอันตรายกับคนรอบข้างอยู่ เสียงหวานน่ารักของคนที่คิดว่าคงนั่ง หวาดกลัวเขา ไม่นั่งอ่านเอกสาร กินขนมที่เขาหาให้อยู่นั้นได้เอ่ยคำถามที่สร้างความแปลกใจให้กับเขา
"อาจารย์มินชอบถ่ายภาพเหรอครับ?"
ถ่ายภาพหน่ะเหรอ...
คนตัวขาวหันกลับไปมองนักศึกษาในการปกครองที่นั่งมองเขาอย่างสงสัย และมองภาพถ่ายหัวเตียงหรือบนผนังอย่างสนใจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงเผิกเฉยหรือไม่สนใจไปแล้ว แต่นี่เป็นปาร์คจีมินยังไงหล่ะ
รอยยิ้มแรกที่เขาคิดว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้แสดงมันให้อีกคนได้เห็น พร้อมแววตาแววระยับที่จับจ้องไปที่คนตัวเล็กอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะเอ่ยคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังใจสั่นได้ในเวลาเดียวกันกับอีกคน
น้ำเสียงและคำตอบที่เขาเจาะจงสื่อให้อีกคนรับรู้ แต่ไม่รู้ว่านักศึกษาในปกครองของเขาจะรู้สึกถึงมันหรือไม่...
"ครับ โดยเฉพาะอะไรที่พิเศษ"
You're mine ...
#กามมหาลัย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คือแบบ จีมิ๊นนน แต่น้องน่ารักอ่ะทำตัวน่าฟัดงี้ แล้วพี่หมอเขาก็นะ
อดทนมาได้ตั้งสักพักใหญ่ๆแล้วนี่ แล้วก็น้องชาย อย่าบอกนะว่า
จองกุกน่ะคือน้องชายร่วมหอกับจีมิน อ่าาาา พี่ซอกจิน
งั้นนี้ดีลกันทั้งสองฝ่ายเลยนะทั้งหมอมินพี่ซอกจิน จะไม่นกคนเดียว
รออ่านอยู่ค่ะ!!
มาต่อไวๆนะค่ะ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ตายแหล้ววววววววว งานนี้อาจารย์มินจะได้นักศึกษาปาร์คมั้ยต้องรอดู
เท่าที่อ่านๆ มานี่เหมือนจีมินไม่ใสนะ ก็ไม่ใสแหละ แต่คิดว่าร้าย ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
คนอะไรทั้งที่รู้ว่าอันตรายแต่ก็อยากเข้าไป ฮือๆๆ เพราะเป็นอาจารย์มินสินะลูก
ร้ายแบบร้ายพอกัน แต่อาจจะน้อยกว่ายุนกิป้ะคะ? ไม่รู้ รู้แค่อาจารย์มินนี่แบบ
ฮอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ชอบมินยุนกิลุคนี้จังค่ะ ฮืออออ ร้ายอ่ะ แต่ชอบ ชอบแบบนี้
มีจินกุกมาให้หอมปากหอมคอ ไม่หวีดเมนค่ะ จะหวีดอาจารย์มิน กรี๊ดๆ ่ำนพเสวหกา้ยร่้รนฟก่เผกสเงาผก
รอตอนต่อไปนะคะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แค่อ่านยังกดดัน