ตอนที่ 2 : YES, My collegian : I 100%
ภาพถ่ายของนักศึกษาแพทย์ปีหกสาขาจิตเวชศาสตร์ ปาร์คจีมิน ที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของจิตแพทย์อย่างมินยุนกิ...
ปาร์คจีมินที่ทำให้มินยุนกิกลายเป็นแบบนี้มาตลอดสามปี
เรื่องทั้งหมดถ้าให้ตัวเขาเล่านั้นมันคงเริ่มจากเมื่อสามปีที่แล้วหละมั้ง ตอนที่ปาร์คจีมินเป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ที่แสนสดใส ต่างจากตัวเขาในทุกด้านอย่างสิ้นเชิง
เขาจะเล่าเรื่องราวนั้นให้ทุกคนฟังถึงความสดใสที่กลายเป็นพิษรักสำหรับเขาเอง :)
✓ Yes, My collegian
สามปีก่อน...
ขาเรียวก้าวเดินไปตามทางเดิมเชื่อมต่อระหว่างตึกเรียนด้วยจังหวะการก้าวเดินที่มั่นคง ร่างโปร่งไม่สูงมากกับแผ่นหลังกว้างที่ถูกบดบังด้วยเสื้อโค้ทสีเข้มตัวยาว ใบหน้าหล่อ ดวงตาคมคู่เล็กที่ถูกบดบังด้วยแว่นสายตากรอบบางสีดำ จมูกรั้น ที่รับกับริมฝีปากบาง องค์ประกอบที่ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ดูเย็นชา สุขุม และแสนจะลึกลับ
ชายหนุ่มที่เดินอยู่บนตึกเรียนของคณะแพทย์ศาสตร์ในฐานนะ อาจารย์บรรยายพิเศษ
มินยุนกิ จิตแพทย์หนุ่มที่วันนี้ได้ตอบรับคำวอนขอของรุ่นพี่ให้เข้ามาบรรยายพิเศษที่เปิดให้นักศึกษาทุกชั้นปีของคณะแพทย์ได้เข้าร่วม ซึ่งหัวข้อการบรรยายของเขาก็คงไม่พ้นหัวข้ออาการป่วยทางจิตในคนวัยทำงาน อะไรพวกนี้แหละ
มือขาวจัดการเปิดประตูห้องบรรยาย พร้อมกับก้าวเข้าห้องบรรยายขนาดกลาง ก่อนจะโค้งทักทายรุ่นพี่คนสนิทซึ่งเป็นอาจารย์ประจำของคณะแพทย์ที่ขอให้เขามาเปิดบรรยายนั่นแหละ
"สวัสดีครับ รุ่นพี่จุนโฮ"
"สวัสดียุนกิ ขอบใจมากนะที่เคลียตารางงานมาให้พี่ มีอะไรต้องเตรียมเพิ่มเติมไหม?"
"ไม่เป็นไรครับพี่ คงมีแค่สไลด์แหละครับ เดี๋ยวผมเปิดเองก็ได้"
"เห้ยๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมให้นักศึกษาปาร์คเตรียมให้ นายไปนั่งพักก่อนเถอะ พึ่งมาถึง อีกอย่างยังไม่ถึงเวลาบรรยายด้วย"
ดวงตาคมมองแฟลชไดร์ทในมืออย่างช่างใจก่อนจะพยักหน้ารับและเอ่ยขอบคุณอย่างเกรงใจ คือจริงๆ เขาไม่ได้อะไรมากหรอก กับแค่เปิดไฟล์เตรียมบรรยาย แต่ถ้าอีกคนต้องการจะช่วยเขาก็ขัดไม่ได้หรอก เขาก็เข้าใจดีแหละว่ารุ่นพี่คนนี้ค่อนข้างเกรงใจเขาพอสมควร เพราะสนิทกันโดยส่วนตัว และรู้ดีว่าตารางงานเข้าเวรรักษาคนไข้ของเขาค่อนข้างเยอะ
โลกสมัยนี้มันวุ่นวายไงครับ คนเลยเข้ามารักษา ขอคำปรึกษาเกี่ยวกับสุขภาพจิตกันเยอะ แพทย์เฉพาะทางนี้ก็ขาดแคลน
ก็อะ แค่ใช้ชีวิตแต่ละวันก็เครียดอยู่แล้ว ใครจะอยากมาทำอาชีพที่ต้องรับฟังความเครียดเพิ่มขึ้น ทั้งๆ ที่มีเฉพาะทางอื่นที่สามารถจบมาแล้วทำเงินได้ดีไม่ต่างกัน
ซึ่งต่างจากเขา ที่รักในวิชานี้... การช่วยเหลือคนอื่นให้ปลดทุกข์ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งสำหรับเขา
"ขอโทษนะครับ อาจารย์หมอ ผมนักศึกษาปาร์คจีมินที่อาจารย์คิมให้มาช่วยเปิดสไลค์เตรียมบรรยายให้อาจารย์ครับ"
น้ำเสียงอ่อนหวานที่เปี่ยมไปด้วยความสุภาพนอบน้อมของนักศึกษาชายตัวเล็ก รอยยิ้มแสนสุภาพของอีกคนที่ส่งมาให้ ทำให้ภาพตรงหน้าหยุดชะงัก... หัวใจที่เคยเต้นเป็นจังหวะเรียบนิ่ง เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หัวใจของอาจารย์บรรยายพิเศษที่เต้นแรงเพราะรอยยิ้มน่ารักจากนักศึกษาแพทย์หนุ่มตรงหน้า...
บาป
คำแรกที่ลอยเข้าสมองเขาทันทีสัมผัสความรู้สึกแปลกใหม่นี้ อาจารย์กับนักศึกษา...
มันผิดจรรยาบรรณ มินยุนกิ
"อาจารย์ครับ"
เสียงหวานเอ่ยเรียกอาจารย์หนุ่มตรงหน้าอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น และมือเล็กที่ขยับไปแตะมือขาวของอีกคนที่ถือแฟลชไดร์ทยืนนิ่งอยู่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขา
อาจารย์มินไม่สบายหรือเปล่านะ?
"เอ่อ... นะ นี่ครับ"
ยุนกิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือเล็กนั้นสัมผัสมือของเขา สัมผัสที่นุ่มนิ่มเกินกว่าจะเป็นมือของผู้ชายของอีกคนทำให้สติเขากลับมา ก่อนจะส่งแฟลชไดร์ทในมือให้อีกคนทันที
อันตราย... ความอันตรายของปาร์คจีมินที่ตัวเขาสัมผัสได้
ความบริสุทธิ์ที่แสนอันตราย
"อาจารย์ไม่สบายหรือเปล่าครับ?"
"ผมสบายดีครับนักศึกษา คุณไปเตรียมเปิดสไลด์เถอะครับ"
"อ่า... รบกวนอาจารย์บอกผมด้วยนะครับว่าไฟล์ไหน"
เขาเดินตามนักศึกษาปาร์คไปที่โน๊ตบุ๊คเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะบรรยาย คนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้เขานั่งขึ้นบรรยาย ในขณะที่มือเล็กจัดการคลิกเปิดไฟล์อย่างคล่องแคล่ว
ดวงตาคมภายใต้แว่นสายตาไล่สายตาสำรวจคนตัวเล็กที่เขาเลือกที่จะยืนซ้อนด้านหลังเงียบๆ มือเล็กที่เรียบเนียนไร้รอยแผล ข้อมือเล็กของอีกคน ไล่มาจนถึงไหปาร้าที่โผล่พ้นปกเสื้อนักศึกษาออกมาเล็กน้อย ต้นคอขาวเนียนน่าทำรอยของอีกคน ปลายคางที่น่ากดจูบ รวมถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่ชอบขยับไปมาอย่างเย้ายวน...
ทุกอย่างของปาร์คจีมินทำให้เขาลุ่มหลง...
เจ้าตัวเคยรู้ไหมว่าตัวเองเป็นคนที่มีเสน์หที่น่าลุ่มหลงขนาดนี้
"ไฟล์บรรยายอยู่โฟเดอร์ไหนเหรอครับอาจารย์"
"โฟรเดอร์นี้"
เสียงแหบทุ้มที่เอ่ยตอบคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงสุขุม ใบหน้าหล่อขยับเข้าใกล้ใบหูอีกคนโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันได้รู้สึกตัว เพราะสมาธิของอีกคนกำลังจดจ้องหน้าจอตรงหน้าอย่างตั้งใจ
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอีกคนที่เขาสัมผัสได้ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมผู้ชายแบบที่เขาชอบใช้ หรือกลิ่นน้ำหอมทั่วไป แต่เป็นกลิ่นของเฉพาะตัวอีกคน
กลิ่นหอมที่สร้างความปั่นป่วนภายในตัวเขาได้เป็นอย่างดี
"เรียบร้อยแล้วครับ"
เสียงหวานเรียกสติเขาให้กลับมาพร้อมขยับตัวออกห่างโดยที่อีกคนยังไม่สังเกตุถึง เขามองปาร์คจีมินที่ลุกขึ้นยืน หันมายิ้มให้เขาอย่างน่ารัก รอยยิ้มรูปพระจันทร์ที่แสนบริสุทธิ์จนเขาอยากจะทำลายความบริสุทธิ์นี้และรักษาในเวลาเดียวกัน
"ขอบคุณครับ"
"ด้วยความยินดีครับอาจารย์มิน ผมไปนั่งรอฟังบรรยายกับเพื่อนก่อนนะครับ"
เขามองจีมินที่โค้งตัวลาและเดินลงไปด้านล่างทันที โต๊ะเลคเชอร์แถวหน้าที่มีกลุ่มนักศึกษานั่งอยู่ไม่กี่กลุ่มตรงหน้าเขานั้น กลับมีคนตัวเล็กที่พึ่งเดินลงไปนั่งตรงหน้าแทน
เลือกได้ดีเหมือนรู้ใจเขา...
รอยยิ้มบางๆ ปรากกฏบนใบหน้าหล่อ ยุนกิพาตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่จีมินพึ่งลุกไป ก่อนที่สายตาคมจะทอดมองเหล่านักศึกษาหลากหลายชั้นปีด้านล่างด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง
แต่กลับมีบุคคลเดียวที่กลับได้สายตาที่คาดเดาไม่ได้จากอาจารย์หนุ่มบนเวที สายตาที่เป็นภัยกับนักศึกษาแพทย์ที่ชื่อว่าปาร์คจีมิน
มินยุนกิคือจิตแพทย์ที่มีสุขภาพจิตปกติเหมือนคนทั่วไป แต่กำลังจะเปลี่ยนไปเพราะปาร์คจีมิน
ความบริสุทธิ์ อ่อนโยน ที่สร้างความรู้สึกอยากทำลาย และปกป้องในเวลาเดียวกัน
ความรู้สึกครั้งแรกที่เขาอยากค่อยๆ ละเลงสีสันลงบนผ้าขาวอย่างปาร์คจีมิน...
การมาเป็นาอาจารย์บรรยายพิเศษนอกจากจะได้เปลี่ยนลักษณะงานแล้ว ยังได้เจออะไรที่น่าสนใจ ที่เป็นจุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนแปลงชีวิตที่แทนจะธรรมดาของเขาให้น่าสนใจ
จากจิตแพทย์ ก้าวสู่คำว่าสตอล์กเกอร์ มุมมืดที่ไม่มีใครรู้ของมินยุนกิ
You're mine ...
vitamin J"
เป็นยังไงบ้างกับความสตอล์เกอร์ของหมอมิน... ก็นักศึกษามันน่าย้ำยีจริงๆ อะเนอะ
#กามมหาลัย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ส่วนักศึกษาปาร์คเหมือนไม่รู้ตัวจริงๆว่าเปลี่ยนชีวีตใครไป
อ่า การบรรยายพิเศษครั้งนี้ตื่นเต้นและพิเศษขึ้นมาเลยใช่ไหมหละ
ไฟท์ติ้งนะคะไรท์ รอตอนต่อๆไปนะคะ