[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS

ตอนที่ 9 : ❥ Whisper, VIII - 100%

❥ Whisper, VIII

'ละเลย'

     ครือ~

     เสียงสั่นแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นแชทหัวเตียงทำให้จองกุกที่นอนกลิ้งไปมาทั่วเตียงต้องควานหาโทรศัพท์ของตัวเองที่จำได้เลือนลางว่าโยนทิ้งไว้ที่ไหนสักที่บนเตียงนี่แหละ ช่วงที่ผ่านมาหลังจากวันนั้นที่ได้คุยกับพี่หมอชานดึล ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหมิงฮ่าวก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ มีบ้างบางครั้งที่เขากับน้องพากันหนีพี่จินออกไปซื้อของเข้าห้องกันสองคน และทุกครั้งที่กลับมาก็เจอพี่จินยืนคอยหน้าดุเขากับหมิงฮ่าวเสมอ

     อาการป่วยของหมิงฮ่าวดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ดีในมุมมองพี่หมอนั่นแหละ เพราะหลาย ๆ ครั้งที่เขาสังเกตุได้จากการพาหมิงฮ่าวออกไปข้างนอกคอนโด หลายครั้งที่เขาลองให้น้องทำอะไรด้วยตัวเองโดยเฉพาะการสั่งอาหารเอง จนตอนนี้หมิงฮ่าวก็ยังไม่กล้าที่จะพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนใกล้ชิดเช่นเขา พี่จินและเพื่อนพี่จินอีกสองคนเลย ยังมีอาการเกรงทุกครั้งที่อยู่ในสถานการณ์ที่แออัดไปด้วยผู้คน ที่สำคัญ... เขาไม่สามารถให้หมิงฮ่าวนั่งรถไปไหนมาไหนได้โดยที่ไม่มีเขานั่งขนาบข้าง ทำให้เวลาเราสองคนไปไหนจำเป็นต้องใช้บริการรถสาธารณะ

     มันก็มีปัญหาบ้าง เช่นเมื่อสองวันก่อน เขาพาหมิงฮ่าวไปซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือในห้างที่ต้องนั่งซับเวย์ไป บังเอิญเจอแฟนคลับเขาเข้า ก็เกิดความวุ่นวายนิดหน่อยจนเขาต้องขอร้องไม่ให้แฟนคลับที่จำเขาได้โพสสถานที่ ที่พบเขากับหมิงฮ่าวในวันนั้น แลกกับการตอบคำถามว่าเขามากับใคร ซึ่งมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเพราะเขาไม่เคยปิดบังอะไรแฟนคลับของเขาอยู่แล้ว

     แล้ววันนี้เขาตั้งใจที่จะนอนอยู่บ้านยาว ๆ เพราะมันเป็นวันคริสมาสต์เขาอยากให้หมิงฮ่าวใช้เวลาร่วมกับพี่จินมากกว่า วันครอบครัวคนในครอบครัวต้องมีเวลาให้กันสิถูกไหม เขาเลยยังนอนอยู่แบบนี้แหละ แต่อีกไม่นานก็ต้องลุกไปทำมื้อเช้าให้พี่ชายเขาแล้วแหละ พูดถึงพี่กิ ทุกวันนี้เขาเจอหน้าพี่ชายตัวเองแทบนับครั้งได้เลย เพราะช่วงเวลาพักของพี่กิก็ใช้ในการเข้าไปร้านพี่จีมิน ไปง้อพี่สะใภ้เขา ส่วนเขาก็เข้าไปดูแลหมิงฮ่าว มีบ้างที่มีตารางถ่ายนิตยาสารเล็กน้อย จบด้วยการไปอยู่กับหมิงฮ่าวเหมือนเดิม กว่าจะกลับบ้านก็ค่ำ พี่ชายเขาก็หมกตัวอยู่ในห้องนอนนั่นแหละเลยไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่

     อย่าว่าแต่เจอพี่กิเลย พี่จินช่วงที่ผ่านมาเขาก็ไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่หรอก พี่จินกลับมาคอนโดค่ำ ไม่ก็ดึก เจอกันตอนที่อีกคนถึงคอนโดนั่นแหละ เขาจึงวางใจกลับมาบ้านได้ แถมพักหลัง ๆ ที่ผ่านมาพี่จินก็ดูเหมือนจะเจออะไรเครียด ๆ ด้วย เขาเลยตั้งใจหวังว่าวันนี้พี่จินคงมีเวลาว่างอยู่กับหมิงฮ่าวแค่นั้นแหละ

     เขาคว้าโทรศัพท์ตัวเองแล้วปลดล๊อคหน้าจอ ก่อนจะปรากฏข้อความแจ้งเตือนของหมิงฮ่าวที่ส่งมาหาเขาเมื่อกี้ เขาได้บอกไปหรอกยังว่าเขากับหมิงฮ่าวเราแลกคาทกกับเบอร์ไว้แล้ว เพื่อที่จะได้ติดต่อกันได้สะดวกไม่ต้องผ่านพี่จิน อย่างที่บอกแหละ ช่วงหลัง ๆ ที่ผ่านมาเขารู้สึกได้ว่าอีกคนดูเครียดและยุ่งแค่ไหน...

MingH.K : พี่จองกุกวันนี้พี่จะเข้ามาไหม? now.

     ไม่ต้องให้อีกฝั่งรอไปมากกว่านี้ นิ้วเรียวสวยจัดการพิมพ์ความตั้งใจของเขาวันนี้ตอบเด็กชายทันที ความตั้งใจให้พ่อบุญธรรมกับลูกชายวัยสิบปีได้ใช้เวลาร่วมกันนั่นแหละ

Kook.J : ไม่เข้าครับ พี่ไม่อยากรบกวนเวลาครอบครัววันนี้วันคริสมาสต์นะ น้องฮ่าวต้องควรได้ไปเที่ยวหรืออยู่กับป๊าจินสิ จะให้พี่กุกเข้าไปทำไหมหละ now.

MingH.K : ฮ่าวอยากให้พี่กุกมา... now.

     รอยยิ้มน่ารักของกระต่ายดื้อถูกสร้างขึ้นเพียงประโยคสั้น ๆ ที่บ่งบอกความต้องการอยากให้เขาไปหา ข้อความที่แสดงให้ถึงว่าเด็กชายเปิดใจรับเขาไปมากแค่ไหน

Kook.J : ไม่เอาสิ อย่างองแงนะ เอาเป็นว่าถ้าป๊าจินไม่ว่าง พี่จะเข้าไปหาเนอะ ตื่นแล้วก็หาข้าวกินรู้ไหม เดี๋ยวปวดท้อง พี่ไปเตรียมข้าวเช้าให้พี่ชายก่อนนะหมิงฮ่าว now.

     ทันทีที่พิมพ์ส่งเสร็จเรียบร้อยเขารีบล๊อคหน้าจอแล้วลุกเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวลงไปเตรียมข้าวเช้าอย่างที่บอกกับเด็กชายทันที ที่เขาไม่รอให้หมิงฮ่าวตอบอะไรกลับมาเพราะเขากลัว... กลัวว่าจะใจอ่อนหนะสิ

     เขาสบายใจนะที่ได้ไปดูหมิงฮ่าว เล่นกับน้อง อยู่เป็นเพื่อน แม้กระทั่งสอนหนังสือ แต่กับพี่จิน เขารู้สึกแปลก ๆ กับอีกคน อาจจะเพราะตั้งแต่เขารู้ว่าพี่จินรักพี่จีมินมากแค่ไหนหละมั้ง ตั้งแต่วันนั้นที่อีกคนพูดถึงพี่สะใภ้ของเขาด้วยแววตาที่มีความสุขและเศร้าในเวลาเดียวกันจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ถ้าวันหนึ่งพี่จินรู้ความจริงที่ว่าพี่ยุนกิที่ตัวเองเจอตอนนั้นคือพ่อแท้ ๆ ของลูกชายพี่จีมิน เพราะไม่ใช่เขาที่ดูออกหรอกว่าพี่จีมินหนะรักษาระยะห่างกับพี่จิน เจ้าตัวเองก็รู้

     รู้แต่ยังหลอกตัวเอง... นี่มันไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี เฮ้อ... ก็ช่วยไม่ได้นะที่จะอกหักแบบนี้

❥ Whisper

"เห้ย! นาฬิกาในบ้านตายหรือเปล่า พี่ถึงได้ตื่นลงมาตั้งแต่หกโมงเช้า ทั้งที่เป็นช่วงว่างพักงานเนี่ย!!"

     เขาแกล้งเอ่ยทักพี่ยุนกิที่เดินลงมาจากชั้นสองด้วยน้ำเสียงตกใจพร้อมกับตะโกนเสียงดัง ซึ่งพี่ชายที่รักก็ทำเพียงหน้าเหม็นเบื่อใส่น้องชายที่น่ารักแบบเขา ใช่สิ๊ นี่มินจองกุกหนิ ไม่ใช่ปาร์คจีมินหนิ เช๊อะ!

     ไอ้เสียงตกใจอะเขาตกใจจริง ๆ นะที่เห็นพี่ชายตื่นเช้าขนาดนี้ลงมาด้วยใบหน้าสดชื่นเหมือนจะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นอะไรอย่างงั้น เพราะปกติหนะถ้าไม่ใช่ว่าต้องเข้าไปช่วยร้านพี่จีมิน มินยุนกิหนะเหรอจะตื่นก่อนเที่ยง! จะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไงกันหละ

     นี่มันหกโมงเช้าวันคริสมาสต์นะครับ! นี่จะโดนพี่ชายทิ้งไปเที่ยวกับพี่สะใภ้และหลานใช่ไหม...

"แอคติ้งดีขนาดนี้พักงานเพลงไปรับงานแสดงหนังไหม"

     เขาหันมองพี่ชายตัวเองทันทีที่เสียงเมา ๆ เอกลักษณ์อีกคนเอ่ยประโยคอันไม่เป็นมงคลกับเขาขึ้นมา มินจองกุกเกลียดการแสดงที่สุดทุกคนรู้หรือยัง ถึงจะทำได้ดียังไง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบมันซะหน่อย เขาอยู่วงการนี้เพราะการร้องเพลง กับการเต้นแค่นั้นแหละที่เขาอยากทำ งานอื่น ๆ จับเป็นครั้งคราวก็พอแล้ว โดยเฉพาะงานแสดง... พับมันไว้ตรงนั้นนั่นแหละ อย่าได้เอามาใกล้มินจองกุก

"โหยพี่อย่าพูดอะไรที่มันลำบากน้องแบบนั้นสิ รอแป๊บนะ ผมอุ่นโจ๊กไว้ใกล้จะเสร็จและ"

     เขาเลยเปลี่ยนประเด็นโดยการไล่พี่ชายไปนั่งรอข้าวเช้าที่เขาลุกขึ้นมาทำให้ก่อนที่พี่กิจะลงมา ถ้ารู้ว่าจะตื่นเช้าขนาดนี้ เขาคงไม่ทำโจ๊กให้เสียเวลาแบบนี้หรอก ทำเบรคฟาสต์ง่าย ๆ ให้แล้วแหละ

"ตอนนี้งานเป็นไงบ้าง"

     ความเงียบที่เป็นสิ่งปกติระหว่างเขากับพี่ยุนกิก็ถูกทำลายด้วยคำถามของพี่ชายที่เปิดประเด็นสนทนาเกี่ยวกับงานที่เขาไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ พูดถึงงาน ก็พลาดนึกถึงนายจ้างคนล่าสุดของเขาอย่างคิมซอกจินนั่นแหละ

"ก็ดี"

"แน่ใจ? จะเล่าเองหรือให้พี่ไปสืบเอา?"

     ดวงตากลมโตหันไปสบสายตาตี๋ ๆ ของคนเป็นพี่อย่างเบื่อหน่าย เบื่อความรู้ทันของพี่ชายตัวเองนี่แหละ เขารู้อยู่เสมอแหละที่พี่ชายเขาไม่ค่อยถามหรือซักไซ้อะไรเขา พี่กิก็ไปตามถามจากผู้จัดการเขาไม่ก็จากคนในบริษัทเอานั่นแหละ อะไรที่เกิดขึ้นกับเขาไม่เคยปิดพี่ยุนกิได้สักครั้ง ว่ามินจองกุกดังแล้ว มินยุนกิดังกว่าเขาอีกในสายงานดนตรีหนะ

"พี่กิอ่า..."

     เขามองสายตานิ่ง ๆ ของพี่ชายที่ใช้มองเขาอย่างกดดัน ในขณะที่ส่งสายตาพร้อมด้วยน้ำเสียงงองแง อ้อนพี่แทน ไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้อยู่ไหมนั่นแหละ แต่ใคร ๆ ก็ต้องยอมแพ้มุขนี้ของเขานะ... แต่ดูจากท่าทางของไอ้พี่ตัวขาวแล้ว... คงใช้ไม่ได้ผลหวะ ใช่สิ๊~ เขาไม่ได้น่ารักอย่างปาร์คจีมินพี่สะใภ้ของเขาหนิ ใคร ๆ ก็รัก ก็แพ้ความกับความน่ารักตั้งแต่พี่ชายของเขา จนถึงคนคนนั้น เฮ้อ... ไม่ได้อิจฉาพี่จีมินหรอก แต่แค่เบื่อ มินยุนกิคนหลงเมีย เบื่อคิมซอกจินคนโง่ด้วย!

     มือเรียวยกชามโจ๊กเลื่อนให้คนเป็นพี่ก่อนจะทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วก้มหน้าก้มตาไม่สนใจคนเป็นพี่ที่มองหน้าเขาอย่างสงสัย จะสงสัยอะไรนักหนามินยุนกิ เอาเรื่องตัวเองให้รอดเถอะ เรื่องมินจองกุกหนะ ถ้าเอาไม่อยู่หรือทนไม่ไหวจริง ๆ เขาจะไปถล่มทุบประตูห้องพี่แล้วเข้าไปเล่าเอง ถึงไม่อยู่ห้องก็จะตามไปบ่นใส่เองแหละ แต่ถ้าอยากรู้มากก็ใช่เส้นสายในวงการหาข่าวน้องเองละกัน แค่เอ่ยปากทุกคนในบริษัทก็พร้อมจะเล่าทุกอย่างให้พี่กิฟังอยู่แล้ว มินจองกุกมั่นใจ!

"เฮ้อ... พี่กิกับพี่จีมินเป็นยังไงบ้างอะ"

     พอคิดถึงเรื่องพี่ชายเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตอนนี้พี่จีมินหนะใจอ่อนให้กับพี่ชายเขาหรือยัง ทั้งสองคนไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม เขาจะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่งอะไรเรื่องนี้มากกว่าการที่ดึงเวลาคิมซอกจินมาอยู่กับหมิงฮ่าวให้มากที่สุด เขาหนะ ไม่ค่อยอยากรับรู้เรื่องระหว่างพี่ชายเขา พี่จีมินรวมถึงคนคนนั้นเท่าไหร่หรอก สงสารมันก็สงสาร แต่ยังไงคนที่เขาไม่สนใจ เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี เขาก็ปลอบอะไรอีกคนไม่ได้หรอก นอกจากพูดความจริงที่คิดแล้วว่าถ้าพูดออกไปอีกคนก็คงไม่พอใจอยู่ดี สู้เขาเงียบรับรู้อยู่ห่าง ๆ ดีที่สุดแล้ว

"ก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แหละ วันนี้ที่ตื่นเช้าเพราะพี่นอนไม่หลับต่างหาก"

"อย่างพี่อะนะนอนไม่หลับ?"

"เอออ! ก็วันนี้พี่มีนัดกับจีมินจะพาจีฮุนไปเที่ยวสวนสนุกกัน"

"แหมมม คนแม่ยอมให้พาไปเที่ยวกับลูกนี่ไม่เรียกว่าดีขึ้นเรื่อย ๆแล้วมั้งพี่ ดีแล้ว อย่างน้อยพี่จีมินก็ไม่กีดกันพี่เหมือนที่ผมคิดไว้ตอนแรก ยิ่งพี่จีมินเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด ที่เป็นสาเหตุให้คนดี ๆ แบบพี่จีมินมาเจอคนแบบพี่เนี่ย!"

"ไอ้กุก คนแบบกูนี่ยังไงไม่ทราบ มินยุนกิเป็นพี่มึงนะ ไอ้นี่!"

"กล้าถาม เพราะเป็นพี่ไงเลยไม่กระทืบตายตั้งแต่วันนั้นแล้ว คนบ้าอะไร ชอบเขาแต่เสือกจับเขาปล้ำ จีบแบบชาวบ้านชาวช่องอะเป็นไหม เพลงรักก็แต่เก่งนะ แต่ทำวิธีการเขาหาคนที่ชอบแม่มโครตติดลบขนาดนี้เลยวะ ไหนจะบ้างาน ง้อเขาก็ง้อแบบหน้าด้านเขาหาเขา มัดมือชกแบบนั้น เป็นผมนะ ยอมลงทุนพาลูกหนีไปอีกรอบแล้วเอาจริง"

     ทำมาถามน้องว่าตัวเองเป็นคนยังไง ถ้าไม่กากจะเกิดเรื่องแบบนี้ไหมหละ ถ้าเข้าหาพี่จีมินเขาดีๆ เหมือนชาวบ้านเขาอะ เขาจะต้องมารู้สึกผิดแบบนี้ไหมถามจริง เข้าหาดี ๆ อาจจะโดนพี่จีมินด่า ไล่ หรืออะไร มันก็ยังดีกว่าการที่จับเขาปล้ำไหมหละวะ พูดถึงและก็หงุดหงิดพี่ตัวเองนี่แหละ กากกว่ามินยุนกิมีอีกไหม

     แต่พอพูดถึงเรื่องนั้นมันก็ทำให้เขานึกถึงเจ้าตัวเล็กอีกคนขึ้นมา จะว่าไปตั้งแต่เขารู้ตัวว่ามีหลาน นอกจากรูปถ่ายและคำบอกเล่าว่าเหมือนพี่ชายเขานักเขาหนาเนี่ย เขายังไม่ได้เจอตัวเป็น ๆ ของหลานเลยสักครั้ง! ขนาดวันนั้นไปที่ร้านพี่จีมินจนเกิดศึก ก็ยังไม่ได้เจอ ไปที่โรงเรียนรับซึงกวานก็ไม่ได้เจอ เจ้าตัวเล็กไม่อยากเจออาหรือยังไง ทำไมหาตัวเจอยากนักนะ อาจองกุกใจดีและน่ารักว่าพ่อหนูเยอะเลยนะจีฮุน

"ผมอยากเจอหลานบ้างจัง"

"ก็ไปดิ วันนั้นก็เคยไปกับไอ้ผู้ชายที่ชื่อจินไรนั่นหนิ"

     ไปอะไรหละ ไปก็โดนจับได้พอดีว่ารู้จักกับพี่จีมินมาก่อน ช่วงนี้ถ้าไม่ใช่วันนี้เขาแทบไปไหนมาไหนโดยไม่บอกความเคลื่อนไหวกับคิมซอกจินไม่ได้เลย เพราะเขาจะไปไหนมาไหนได้คือหมิงฮ่าวก็ต้องไปด้วย เพราะถึงหมิงฮ่าวจะอาการดีขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถไว้ใจให้อยู่ลำพังคนเดียวได้เท่าไหร่หรอก และถ้าไม่เหนื่อยจนเกินไปเขาก็ไม่คิดจะทิ้งหมิงฮ่าวไว้คนเดียวหรอก

"..."

"เป็นไรไป"

"เปล่า"

"จองกุก"

"พี่แม่ง!"

     เว้ยยยย นี่จะซักไซ้ไรอีก ก็คนมันหงุดหงิดอะ พี่มันเคยรู้อะไรสักเรื่องไหมวะ บอกทีว่าเขามีพี่ชายอยู่ศตวรรษที่ 21 ที่เขาสื่อสาร ติดตามข่าวสารกันทางอินเตอร์เน็ตแล้ว นอกจากห้องอัด บ้านเมียนี่ พี่มันเคยสนใจอะไรโลกบ้างไหมวะเนี่ย มินจองกุกอยากจะบ้าตาย

"เคยรู้อะไรบ้างวะนอกจากเรื่องเพลง"

"แล้วพี่ทำอะไรผิดอีกเนี่ย! วัยทองแล้วหรือไง หรือโดนเจ้านายแกล้งอะไรหงุดหงิดแล้วมาลงที่พี่มึงเหรอ?"

"โว้ย เจ้านายผมก็ไอ้พี่จิน คู่แข่งพี่นั่นแหละ เคยรู้เรื่องอะไรบ้างไหมเนี่ย! โว้ย! ผมขึ้นห้องแล้ว กินเสร็จแล้วก็เอาชามไปแช่ไว้ เดี๋ยวผมลงมาล้างเอง แล้วรีบ ๆ ไปทำคะแนนเถอะ รำคาญมีพี่ไม่รู้อะไรสักอย่าง!"

     เขาโวยวายอย่างเหลืออดกับความไม่รู้เรื่องของพี่ชายตัวเองแล้วลุกหนีขึ้นห้องนอนทันที เขาหละสงสารพี่จีมินจริง ๆ ที่ได้พี่ชายเขาไปเป็นผัวเนี่ย ชีวิตพี่มันเคยสนใจโลกบ้างไหม ถึงแม้จะรู้อยู่ว่ามีพี่ชายสแวค ไม่ค่อยสนใจใคร แต่พี่ครับ พี่มึงควรติดตามข่าวสารบ้านเมืองบ้างนะ ไม่ต้องไปตามข่าวต่างประเทศก็ได้ ตามข่าวในประเทศตัวเองเนี่ยจะได้รู้เรื่องกับชาวบ้านเขาบ้าง คิมซอกจินตามหน้าข่าวธุรกิจ ข่าวสังคมออกจะเด่นหลา หน้าบานทุกสำนักข่าวขนาดนั้น ต้องไปอยู่หลุมไหนในโลกนี้เหรอถึงไม่รู้จัก!

     แต่คิดดูอีกที... ด่าพี่ก็เหมือนด่าตัวเองนี่แหละ เพราะตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนั้นคือคิมซอกจินที่เป็นนายจ้างเขาเหมือนกัน นึกว่าเป็นนายแบบ เขาควรยอมรับความจริงอีกข้อนะ

     ความจริงที่ว่ามินคนกลางกับมินคนเล็กก็ไม่ได้ตามโลกเหมือนกันนั่นแหละ

❥ Whisper

     ในขณะที่บ้านตระกูลมินทำศึกระหว่างพี่คนกลางกับน้องคนเล็กกันอยู่นั้น ในฝั่งคอนโดชุดที่แบ่งเป็นสัดส่วนและมีความเป็นส่วนตัวของนักธุรกิจหนุ่มอย่างคิมซอกจินนั้นกลับต่างออกไป ภายในห้องรับแขกหรือห้องนั่งเล่นมีเพียงเสียงทีวีที่เปิดช่องการ์ตูนทิ้งไว้กับเด็กชายเจ้าของเรือนผมสีเพลิงที่มือเล็กเอาแต่ก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยสายตาหงอยเหงา...

     หลังจากที่หมิงฮ่าวส่งข้อความงองแงไปหาพี่จองกุกให้มาอยู่กับเขาที่บ้าน... พี่จองกุกก็ไม่เปิดอ่านข้อความของเขาอีกเลย คงตั้งใจให้เขาใช้เวลาอยู่กับปะป๊าจินอย่างที่่เจ้าตัวบอกเขาจริง ๆ สินะ แต่พี่จองกุกจะรู้ไหมหมิงฮ่าวหนะ

     อยากอยู่กับพี่จองกุกมากกว่าปะป๊าจินที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเลย...

"อาฮ่าวกินข้าวหรือยังหืม? ปะป๊าทำอาหารเช้าเสร็จแล้วมากินกันเถอะ"

     เสียงอบอุ่นของคนเป็นปะป๊าบุญธรรมของเขาเอ่ยเรียก ก่อนที่เขาจะวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟาแล้วเดินเงียบ ๆ เข้าห้องครัวไปกินมื้อเช้าที่ป๊าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

     กินข้าวเช้าเหมือนที่พี่จองกุกบอก...

     บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างเขาและป๊าจินมีเพียงความเงียบ และเสียงตักอาหารเท่านั้น ความเงียบที่ทำให้เขาคิดถึงพี่ชายกระต่ายอีกคนที่กำลังพักอยู่ที่บ้านของตัวเองในตอนนี้

     เขาชอบที่จะกินข้าวอยู่กับพี่จองกุกมากกว่าปะป๊าในตอนนี้อีก... พี่จองกุกเหมือนหม่าม๊าเขามากเลย...

"ไม่อร่อยเหรอ?"

"ป่าวครับ"

"ทำไมซึม ๆ หละหืม? ไม่สบายหรือเปล่า"

"หมิงฮ่าวสบายดีครับ วันนี้ป๊าจินจะไปไหนหรือเปล่า"

     เขาตัดสินใจถามปะป๊า ถึงแม้จะอึดอัดบ้างที่อยู่กับป๊าจิน แต่เขาก็อยากมีใครสักคนอยู่กับเขาในวันแบบนี้... วันที่ทำให้เขาคิดถึงปะป๊ากับหม่าม๊าบนสวรรค์... ถึงพี่จองกุกจะไม่มาอยู่กับเขา อยู่กับป๊าจินก็เหมือนอยู่กับปะป๊านั่นแหละ ปะป๊าเขาอาจจะทำให้เขาอึดอัดน้อยกว่าป๊าจิน แต่ก็เอาจริง ๆ เขาก็กลัวทั้งสองคนไม่ต่างกันหรอก อาจจะเพราะปะป๊ากับป๊าจินเป็นผู้ใหญ่ และทำงานยุ่งเหมือนกัน ก็เลยไม่มีเวลาให้เขาเหมือนกัน...

"อ่า... ป๊าต้องออกไปธุระหนะ วันนี้พี่จองกุกมาอยู่ด้วยไหม?"

     เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบให้ป๊าจิน ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อไปเงียบ ๆ ... นี่เขาต้องอยู่คนเดียวเหมือนตอนที่เสียปะป๊ากับหม่าม๊าไปอีกแล้วสินะ... เฮ้อ...

     ไม่เป็นไรหรอกหมิงฮ่าว นายเก่งอยู่แล้ว นายต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองเหมือนเมื่อก่อนสิ แค่นี้ก็เป็นภาระให้ป๊าจินพออยู่แล้ว...

     อยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่ที่จีน บ้านที่ไม่มีใครรักเขาอีกแล้ว ตั้งแต่ปะป๊าและหม่าม๊าจากไป ทุกคนที่นั้นก็ทำเหมือนไม่ต้องการเขา ไม่แม้แต่อยากให้เขารอดชีวิตมา มีใครสนใจความรู้สึกเขาไหมว่าเขาอยากรอดมาเหรอ... แต่มีป๊าจินนี่แหละที่ให้กำลังใจเขา ทำให้เขาอยากมาอยู่ด้วย

     มาเจอพี่จองกุกที่ทำให้เขามีกำลังใจที่จะพยายามสู้กับตัวเอง

"ให้ป๊าโทรไปตามให้ไหม?"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวฮ่าวบอกพี่จองกุกเอง..."

"ขอโทษนะอาฮ่าว..."

"ไม่เป็นไรหรอกครับป๊าจิน ฮ่าวเข้าใจ ยังไงป๊าจินก็รีบกลับบ้านนะ ฮ่าวจะรอ"

     เขาเอ่ยกับป๊าจินจบก็ลุกยกจานข้าวตัวเองที่กินหมดแล้วไปแช่น้ำไว้รอการล้าง เขาทำงานพวกนี้ได้นะ แต่ป๊าจินอีกแหละที่ไม่ยอมให้เขาทำ คงกลัวว่าเขาจะทำแตกเพราะเมื่อก่อนเขาชอบเหม่อหละมั่ง

     ตอนนี้เขาดีขึ้นเยอะแล้ว... ตั้งแต่มีพี่จองกุกเข้ามา

     เขาเดินกลับมานั่งเล่นที่โซฟาตัวเดิม นั่งดูทีวีช่องเดิมและเปิดหน้าแชทหน้าเดิม... ห้องแชทของพี่จองกุก เขาไม่มีเพื่อนหรอก เพื่อนที่จีนก็ไม่มีแล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง ตั้งแต่เขาเป็นแบบนี้ทุกคนก็หนีจากเขาไปหมด... เพื่อนที่เกาหลีก็ไม่มีเลย ก็เขาไม่เคยมาอยู่ที่นี่หนิ มีแค่มาเที่ยวบางครั้ง ภาษาเกาหลีที่พูดได้ก็เพราะเขาเรียนแต่เด็ก ปะป๊าเขาเป็นคนเกาหลีเลยมีความจำเป็นที่ต้องเรียนเอาไว้ แต่ที่เขานั่งคัดตัวหนังสือเพราะพูดได้อย่างเดียวแต่เขียนหรืออ่านไม่เก่งเท่าไหร่...

     ดีที่มีพี่จองกุกมาช่วยสอน ถึงไม่ไปโรงเรียนเขาก็ไม่กลัวแล้วว่าจะสอบไม่ได้ผ่าน...

"หมิงฮ่าวอยู่คนเดียวใช่ไหม บอกพี่จองกุกหรือยัง"

"ได้ครับ ป๊าจินไปเถอะครับ จะได้รีบกลับบ้าน ฮ่าวจะรอนะครับป๊าจิน"

"ถ้าพี่จองกุกมาไม่ได้บอกป๊านะ ป๊าจะได้รีบกลับมา รู้ไหม หรือมีอะไรก็โทรหาป๊านะ"

     เขาพยักหน้าให้ป๊าจินเป็นคำตอบ ก่อนที่ป๊าจินจะรีบเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดและออกจากคอนโดไป เขายังไม่ได้พิมพ์บอกพี่จองกุกหรอก... แค่อยากลองอยู่ด้วยตัวเองก่อน

     แต่ความเงียบที่มีแค่เขามันเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาเลย... พี่จองกุก

     นิ้วเล็กปลดล๊อคโทรศัพท์ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความส่งเข้าห้องแชทห้องเดิมที่อีกฝั่งยังไม่แม้แต่เปิดอ่าน เขาเพียงหวังว่าพี่จองกุกจะเห็นแชทนี้เขาไวที่สุด...

     นายมันอ่อนแอจริง ๆ เลยคิมหมิงฮ่าว...

MingH.K : พี่กุก... มาหาหมิงฮ่าวได้ไหม ฮ่าวอยู่คนเดียวตอนนี้ ป๊าจินออกไปแล้วครับ... now.