[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS

ตอนที่ 22 : ❥ Whisper, XIX 100%

❥ Whisper, XIX

'สายตาที่เปลี่ยนไป'

หลังจากพี่กีฮยอนมาส่งที่บ้าน จองกุกก็พาตัวเองขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนทันที ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจเขาต้องการที่จะพักผ่อนกับใครสักคน...

ใช่ตอนนี้เขากำลังอ่อนแอ

ใครสักคนที่เขาอยากพักพิงก็คือคนเดียวกับคนที่ทำให้เขาอ่อนแอ... อ่อนแอเพราะคำว่ารักของอีกคน

ในขณะที่จองกุกกำลังเตรียมตัวเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายก่อนจะนอนพักอย่างจริงจัง ถึงแม้ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แต่ร่างกายเขาอดนอนมาสองวันเต็มก็ไม่สามารถฝืนร่างกายได้แล้ว

♪~

เสียงโทรศัพท์ที่จองกุกวางทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานส่งเสียงขึ้น ทำให้ขาเรียวที่กำลังก้าวเข้าห้องน้ำถึงกับชะงักก่อนดวงตากลมโตมองไปยังต้นเสียงอย่างสงสัย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เขาเดินไปหยิบต้นเสียงมองยังชื่อคนโทรเข้ามาอย่างสงสัยเข้าไปอีก

พี่ยุนกิโทรมาหาเขาทำไมกัน ก็รู้อยู่นี่นาว่าเขาถ่ายเอ็มวีวันนี้... แปลก...

“พี่ยุนกิมีอะไรเหรอ?”

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่ญาติคุณยุนกิรึเปล่าคะ””

เสียงหวานของหญิงสาวแทรกขึ้นมายิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจ เบอร์พี่ชายเขาแต่ทำไมเป็นเสียงผู้หญิงกัน... เฮ้อ... ทำไมเขารู้สึกไม่ดีแบบนี้นะ

“ครับ”

“รบกวนญาติมาที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ”

“เป็นน้องชายแท้ๆครับ”

“งั้นรบกวนมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะคะ คุณมินยุนกิประสบอุบัติเหตุตอนนี้ผู้ป่วยกำลังขาดเลือด รบกวนญาติด้วยค่ะ”

อุบัติเหตุ?!

นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย... เขาให้เลือดพี่ยุนกิไม่ได้หรอก ก็เพราะว่าเขากับพี่ชายคนละกรุ๊ปเลือดกันน่ะสิ...

“คะ- ครับ ผมจะรีบไป”

ทันทีที่วางสายจากโรงพยาบาล ขาเรียวก็ทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เขาจะไปหาเลือดช่วยพี่ชายได้จากไหนกัน ทั้งบ้านมีพ่อกับพี่ยุนกิเท่านั้นแหละที่เลือดกรุ๊ปเดียวกัน แล้วปกติกรุ๊ปเลือดนี้ก็มีเยอะไม่ใช่เหรอ... ทำไมกัน

♪~

จองกุกกดรับสายโดยไม่ได้มองแม้แต่น้อยว่าปลายสายคือใคร หยดน้ำใสหยดลงจากดวงตากลมโตอย่างอดกลั้นไม่ได้ ฟันกระต่ายคู่หน้าขบริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นของเขาเอง

เขากลัว กลัวว่าจะเสียพี่ชายไป มีอีกหลายเรื่องที่เขายังไม่ทำให้พี่คนนี้เลย...

"..."

(จองกุก... เป็นอะไรไป)

น้ำเสียงอบอุ่นของปลายสายยิ่งทำให้น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไว้นั้นทลายออกมาอย่างอ่อนแอ ใช่เขาอ่อนแอจริงๆ แค่ได้ยินเสียงอีกคนที่เขาต้องการพักพิง ทุกอย่างที่พยายามสร้างมาตลอดก็พังลงราวกับเขาไม่เคยสร้างความเข้มแข็งกับคิมซอกจินได้เลย

ตอนนี้เขาต้องการคิมซอกจิน... ถึงอีกคนจะช่วยเหลืออะไรเขาไม่ได้ แต่อย่างน้อยอีกคนก็น่าจะเป็นหลักให้เขาพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งได้..

“พะ พี่จิน มาหาผมที่บ้านได้ไหม ตอนนี้พี่กิเข้าโรงพยาบาล... ผะ ผม ฮืออๆ”

(จองกุกใจเย็นๆนะเดี๋ยวพี่จะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ พี่ชายนายจะต้องไม่่เป็นอะไร อย่าร้องไห้และอย่าวางสายนะ)

“ฮืออ ฮึก!”

ยิ่งอีกคนบอกเขาไม่ให้ร้องไห้มันยิ่งทำให้เขายิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก เสียงกุกกักจากปลายสายทำให้เขารู้ว่าพี่จินรีบขนาดไหนเพื่อมาหาเขา

เขาไม่รู้หรอกว่าอีกคนพูดอะไรบ้างหลังจากนี้ เพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงพี่ชายตัวเองยิ่งกว่าอะไร แต่เขา... ต้องเข้มแข็งพอที่จะพาตัวเองไปโรงพยาบาลได้้จริงๆ แค่ลุกขึ้นยืนตอนนี้เขายังทำลำบากเลยย

"พะ พี่จิน... เขาบอกว่าพี่กิต้องการเลือด แต่ ฮึก! กุกให้เลือดช่วยพี่กิไม่ได้ ฮือๆ กุกจะทำยังไง ฮึก ดี..."

(คุณยุนกิเลือดกรุ๊ปอะไรหืม ใจเย็นๆนะจองกุก หายใจเข้าลึกๆ พี่ออกจากออฟฟิศกำลังไปบ้านนายแล้วอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงคงถึง)

"อะ- โอ พี่กิกรุ๊ปโอ ตะ ฮึก! กุกกรุ๊ปเอ ฮือๆ"

เสียงสะอื้นของจองกุกแทบจะทำให้ซอกจินสติแตก ตอนนี้เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองขับรถด้วยความเร็วเท่าไหร่ แต่เขารู้เพียงว่าเขาอยากกอดอีกคนปลอบให้เจ้ากระต่ายดื้อของเขาสงบลง แค่ได้ยินเสียงเขาก็เจ็บปวดจะขาดใจแล้ว...

ทั้งที่เมื่อก่อนตัวเองเขานี่แหละทำให้จองกุกต้องร้องไห้ ถ้าตอนนั้นเขาได้เห็นหรือได้ยินแบบตอนนี้ เขาคงรู้ใจตัวเองได้เร็วกว่านี้...

เขาห่วงจองกุกมากกว่าใครที่เขารู้จักมา ใบหน้าน่ารักราวกับกระต่ายจอมดื้อของอีกคนที่มีคราบน้ำตา... แค่คิดเขาก็รู้สึกบีบหัวใจจะบ้าตายแล้ว!

(หยุดร้องนะคนเก่งของพี่ พี่กรุ๊ปเดียวกับคุณยุนกิเดี๋ยวพี่ให้คุณหมอถ่ายเลือดช่วยคุณยุนกิได้ ไม่ต้องเครียดนะ อย่าร้องไห้สิจองกุก พี่จะบ้าตายแล้วนะ...)

"จะ จริงๆ นะ พี่จินไม่เกลียดพี่กิใช่ไหม... ฮึก"

คำถามของจองกุกทำให้ซอกจินที่กำลังรีบขับรถไปบ้านอีกคนถึงกับชะงักไปทันที ถามว่าเขาเกลียดยุนกิไหมน่ะเหรอ... เขาเคยพูดเหรอว่าเขาเกลียดมินยุนกิ เขาน่ะถึงตอนแรกเขาจะคิดว่าเขารักจีมินแต่เขาไม่เคยรู้สึกเกลียดมินยุนกิจริงๆสักครั้ง เขาเพียงแค่

อิจฉาผู้ชายคนนั้นมากกว่าที่มีคนรักที่อบอุ่นแบบจีมิน... และมีน้องชายที่มองโลกในแง่บวกแบบจองกุกก็แค่นั้น

จองกุกรักพี่ชายมากเขารู้ดี แล้วทำไมเรื่องแค่นี้เขาจะช่วยพี่ชายของคนรักไม่ได้ ถึงแม้คนๆนั้นจะเคยเป็นคนรักของคนที่เขาเคยคิดว่าตัวเองรัก

เขายึดกับปัจจุบัน... มินยุนกิเป็นพี่ชายที่จองกุกรัก อะไรที่ทำให้เด็กคนนั้นยิ้มได้หรือมีความสุขเขาก็จะทำ ไม่ใช่ทำเพื่อไถ่โทษในสิ่งที่เขาทำร้ายอีกคนแต่ทำเพื่อความสุขของเขาเอง

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่จองกุกมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขาได้ขนาดนี้...

❥ Whisper

จองกุกที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ เพราะทันทีที่พี่จินรับเขาจากบ้านมาโรงพยาบาล พี่จินก็เข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีเพื่อตรวจสอบเลือดว่าสามารถถ่ายโอนให้พี่ชายเขาได้ไหม จนตอนนี้ทั้งพี่ชายและพี่จินก็ยังไม่มีแววว่าจะออกมาเลย

แล้วจะให้เขาเป็นสุขได้ยังไง

แต่อีกสักพักพี่จีมินก็คงมาถึงแล้วเพราะพยาบาลที่ติดต่อเขาได้บอกเขาเมื่อกี้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่จีมินรู้เรื่องจะเป็นยังไง ขนาดเขาเป็นแค่น้องยังกังวลขนาดนี้...

แล้วการที่เห็นคนรักเจ็บนี่คงทรมานยิ่งกว่าเขาใช่ไหม...

"จองกุก"

เสียงทุ้มอบอุ่นของใครบางคนที่เข้าไปในห้องฉุกเฉินตั้งแต่มาถึงดังขึ้นข้างกายเขาพร้อมกับแรงยุบของเบาะที่นั่งรอหน้าห้องฉุกเฉิน ทำให้เขาหันมองทันที

พี่จินที่ส่งยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่นพร้อมกับลูบผมเขาปลอบอย่างอ่อนโยน ทั้งๆที่ใบหน้าของอีกคนนั้นซีดเซียวเพราะเพิ่งเสียเลือดไปไม่น้อย แขนซ้ายที่ติดเทปไว้เหยียดตรง ในขณะที่แขนอีกข้างรั้งตัวเขาเข้าไปกอดซบที่อกอุ่นของอีกคน...

ความอบอุ่นของอีกคนทำให้เขาร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ความอบอุ่นที่มาพร้อมกับคำถามในใจของเขา มันอาจจะงี่เง่า แต่...

ความอบอุ่นอีกคนเป็นความจริงที่เขาเชื่อได้ใช่ไหม...

ในขณะที่จองกุกกำลังสับสนกับคำถามภายในใจของตัวเองอยู่นั้น เสียงของใครบางคนที่เรียกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน...

“จองกุก พี่ยุนกิอยู่ไหน...”

ปาร์คจีมิน เจ้าของหัวใจของคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินและเจ้าของหัวใจของคนที่กอดปลอบเขาอยู่...

ดวงตากลมโตเหลือบมองคนที่กอดปลอบตัวเองอยู่ด้วยความรู้สึกกังวล ก่อนจะหันไปหาว่าที่พี่สะใภ้ตัวเองที่กำลังยืนมองเขาด้วยสายตาร้อนรน

 “พะ พี่จีมิน... ฮือๆ”

“พี่จิน พี่ยุนกิอยู่ไหน จีฮุนอยู่ไหน”

เมื่อพี่จีมินเห็นสภาพเขาแล้วพี่ก็คงรู้ว่าไม่สามารถหาคำตอบอะไรจากเขาในตอนนี้ได้จึงเปลี่ยนไปถามคนที่ลูบผมเขาอยู่แทน

“ใจเย็นๆ ก่อนนะจีมิน ยุนกิอยู่ในห้องผ่าตัดตั้งแต่พี่กับจองกุกมาถึงแล้ว ส่วนจีฮุน เมื่อกี้พยาบาลพาน้องขึ้นไปห้องพักแล้ว น้องไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่ตกใจแล้วสลบไป ตื่นมาก็ดีขึ้นแต่จิตใจนี่พี่ไม่รู้เหมือนกัน”

น้ำเสียงสุขุมและมีสติมากกว่าเขาเอ่ยตอบพี่จีมินแทนเขา น้ำเสียงและสายตาของอีกคนที่ทำให้เขาใจสั่น... ก่อนจะหลบสายตาอีกคนที่หันกลับมามองเขาทันทีที่ตอบคำถามพี่จีมินเสร็จ

สายตาปกติของคิมซอกจิน สายตาที่มองพี่จีมินไม่เหมือนวันที่เขาไปเจอพี่จีมินกับอีกคนที่ร้านคาเฟ่ เป็นสายตาที่ห่วงใยแต่ไม่ได้มีแววตาของความเจ็บปวดหรือโหยหา...

ต่างกับสายตาที่หันกลับมามองเขา มันเต็มไปด้วยความห่วงใย กังวล และความรักที่เขาสัมผัสได้จากดวงตาของอีกคน...

สายตาที่เขาโหยหา... สายตาของคิมซอกจิน

หลังจากนั้นเขาไม่ได้สนใจพี่จีมินอีกเลย นอกจากก้มมองมือตัวเองที่กุมเข้าหากันด้วยความกังวลและความรู้สึกของตัวเอง

ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นตอนที่พี่ชายเขาอยู่ในห้องฉุกเฉินอย่างไม่รู้ชะตากรรมแบบนี้...

พี่ยุนกิ จองกุกขอโทษนะพี่...

ทุกคำพูดของพี่จีมินที่คุยกับครูประจำชั้นของหลานชายเขา เขาได้ยินหมดทุกประโยคจนอดสงสัยไม่ได้ว่า ต้องเข้มแข็งขนาดไหนถึงทำได้เหมือนพี่จีมิน

พี่ไม่แม้แต่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเขา ทั้งๆที่คนรักตัวเองจะเป็นยังไงก็ไม่รู้อยู่ในห้องฉุกเฉิน

ไม่รู้แม้แต่ลูกชายตัวเองจะเป็นยังไงตอนนี้

เข้มแข็งจนเขาอยากทำได้สักครึ่งของพี่จีมิน... เพียงแค่ครึ่งเดียวก็ยังดี...

พี่ชายเขาคงสร้างความเข้มแข็งให้กับพี่สะใภ้เขาสินะ... ความผิดพลาดที่ทำให้คนอ่อนโยนแบบพี่จีมินเข้มแข็งได้ขนาดนี้...

เขาจะพยายามทำให้ได้นะ เพราะหลังจากนี้เขารู้ดีกว่ามันต้องมีเรื่องให้เขาเจ็บปวดมากกว่านี้แน่นอน...

ไม่ใช่เพราะคิมซอกจิน ก็ตัวเองเอง...