[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS
ตอนที่ 2 : ❥ Whisper, I - 100%
❥ Whisper, I
"ลงทุนครั้งนี้ มันต้องได้อะไรมากกว่าเงินที่เสียไป"
.
"โว้ยยยย~ มากินเองเลยไหมหละอิไก่ทอดเนี่ย มินจองกุกจะไม่ทนแล้วนะ!!"
❥ Whisper
Whisper แปลว่าข่าวลือ ถูกไหมครับ ถึงแม้ภาษาอังกฤษผมจะไม่แข็งแรงก็เถอะ งั้นผมจะพูดถึงข่าวลือของผมให้ฟัง เรื่องราวมันเริ่มจากการที่ผมถูกจ้างเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับคิมฟูดฯ นั่นคือจุดเริ่มต้นของข่าวลือทั้งหมด...
ภายในห้องพักศิลปินขนาดกลางในสตูดิโอที่ต้นสังกัดใช้งานเป็นประจำ ห้องนี้เหมือนจะไม่ใช่ห้องพักใหญ่อะไร แต่ถ้าเทียบกับไว้รับรองศิลปินเพียงคนเดียว บอกได้คำเดียวว่าสปอนเซอร์รอบนี้ของมินจองกุกต้องทุ่มทุนหนักพอสมควร
ชายหนุ่มที่มาพร้อมใบหน้าหล่อปนความน่ารัก กับดวงตากลมโตสดใสน่าเอ็นดู เสน่ห์ที่มัดใจแฟนคลับนอกจากเสียงหวานที่เป็นจุดขายของมินจองกุก ก็ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์น่าเอ็นดูนี่แหละ จองกุกนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตากระเบื้องให้เหล่าพี่สาวช่างแต่งหน้าทำผมจัดการกับเขาเงียบ ๆ
"จองกุกนี่โชคดีมากเลยนะที่ได้ร่วมงานกับคิมกรุ๊ป พี่ได้ข่าวว่าประธานคนใหม่ค่อนข้างเรื่องเยอะกับงานโฆษณามากพอดูเลยแหละ เลยไม่มีการจ้างพรีเซนเตอร์มาหลายปีแล้วเนี่ย"
"ฉันได้ยินว่าวันนี้ประธานคิมจะเข้ามาดูด้วยนะ"
"แหงหละ ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะลงมาดูงานเอง"
"แต่ฉันได้ข่าวมานะ ตามพวกหน้าข่าวธุรกิจอะ ประธานคิมนี่ยังหนุ่มอยู่เลย หล่อเวอร์วังมากด้วย ตอนรู้ว่าจะได้มาทำงานกับน้องกุกอีกพี่ก็ดีใจแล้วนะ แถมได้เจอคนหล่อเพิ่มอีกคน แค่นี้ก็ปริ่มแล้วแก"
รอยยิ้มน่ารักพร้อมสายตาซุกซนของจองกุกจับจ้องไปที่พี่สาวสองคนผ่านกระจกตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี เขาชินและสบายใจกับการทำงานร่วมกับพี่ ๆ ชุดนี้นะ จะพูดยังไงดีหละ ก็ได้พี่สาวกลุ่มนี้แหละที่คอยเสริมหล่อให้ผมมาตลอดหลายปีที่ใช้ชีวิตการเป็นไอดอล
"หล่อกว่าผมอีกเหรอครับ กุกน้อยใจนูนาแล้วนะ" เสียงหวานน่ารักของชายหนุ่มหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเป็นกันเอง
"น้อยใจอะไรกัน ประธานคิมจะหล่อยังไง แต่น้องกุกเนี่ยน่ารักที่สุดสำหรับพวกพี่แล้ว"
"ใช่ จองกุกเนี่ยที่หนึ่งสำหรับนูนาเสมอแหละ แต่ก็ต้องมีกันบ้างนะที่ต้องเม้ามอยผู้ชายหล่อบ้าง อย่าน้อยใจนูนากันเลย"
"หงึก กุกหล่อนะนูนา แฟนๆยังบอกผมเลยว่าผมหล่อที่สุดแล้ว"
"จ้าาาา พ่อคนหล่อของนูนา ตอนนี้อยู่นิ่งๆก่อนเนอะ นูนาจะทำผม เสร็จแล้วจะได้ออกไปเตรียมตัวต่อ"
"ครับผม!"
เสียงขานตอบอันสดใสเรียกรอยยิ้มจากสองสาวที่มองจองกุกอย่างเอ็นดู ก็นี่แหละ เห็นมากี่ปี จองกุกยังเป็นเด็กชายกระต่ายตัวน้อยสำหรับพวกเธออยู่ดี ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าโตแล้วก็เถอะ
คาทก!
Yoong.G : เย็นนี้ฮยองไปรับหลาน เสร็จแล้วรีบกลับบ้านมาช่วยดูซึงกวานด้วย 1:34PM
ดวงตากลมโตกวาดสายตาอ่านข้อความจากพี่ชายแท้ ๆ ของเขา อย่างมินยุนกิที่ส่งมาบอกว่าวันนี้จะมีแขกพิเศษมาอยู่บ้าน ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นก็เจ้าหลานตัวกลมสุดที่รักของเขานั้นแหละ บูซึงกวาน ลูกชายของพี่สาวคนโตเขา
Kook.J : รับทราบครับผม! เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปดูหลานเองพี่กิ now
นิ้วเรียวสวยจัดการพิมพ์ตอบพี่ชายอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มน่ารัก จนนูนาทั้งสองที่แอบสังเกตุอาการอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวอย่างเอ็นดู
"แหม พิมพ์แชทยิ้มหวานขนาดนี้ คุยกับใครเหรอจ๊ะ หรือว่าคนหล่อของนูนาจะแอบไปจีบสาวที่ไหนอยู่"
"โถ่~ สาวที่ไหนกันครับ มินพีดีขวัญใจพวกนูนาทั้งหลายต่างหาก วันนี้ผมว่าจะรีบกลับแหละ ซึงกวานจะมาที่บ้าน"
"ติดหลานแบบนี้ เมื่อไหร่จะมีกับเขาบ้างหืม จองกุกของนูนา"
"แหมม~ ผมมีครอบครัวแฟน ๆ ก็เสียใจกันพอดี อยู่แบบนี้เลี้ยงหลานไปจนแก่หนะดีแล้วครับ ฮ่า ๆ "
"ปากหวานนักนะ เสร็จแล้ว ไปได้แล้วพ่อคนดีของแฟนคลับ"
"ขอบคุณครับบ~"
จองกุกโค้งขอบคุณพี่สาวทั้งสองที่ช่วยเสริมหล่อให้เขาแล้วสาวขาเรียวสวยพาตัวเองไปยังสถานที่ถ่ายทำโดยตลอดทางเขาได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างดีจากสตาฟที่คอยบอกทางให้กับเขา
ในขณะที่จองกุกเดินไปยังจุดถ่ายทำอย่างอารมณ์ดีนั้นดวงตากลมโตสะดุดกับชายหนุ่มสูงโปร่งแผ่นหลังกว้างที่ยืนคุยกับผู้กำกับและตากล้องครั้งนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้าหล่อกับสายตาจริงจังที่กำลังมองเอกสารในมือใหญ่อยู่นั้น ทำให้จองกุกมองด้วยสายตาสงสัยไม่ได้
ถ่ายคนเดียวนี่น่า... หรือเขาจ้างนายแบบมาเพิ่มกัน
"สวัสดีครับ ผู้กำกับปาร์ค ช่างภาพอิม แล้วคุณ?"
ทันทีที่จองกุกเอ่ยทักทายบุคคลทั้งสามด้วยน้ำเสียงสุภาพและน่ารักพร้อมโค้งตัวสวัสดีเล็กน้อย เรียกสายตาเอ็นดูจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้เป็นอย่างดี รวมถึงสายตาคมที่มองเขาเพียงนิ่ง ๆ ไม่ได้ตอบสนองอะไรมากเพียงแค่เลิกคิ้วหนาขึ้นอย่างสงสัย
"อ่า~ นี่ประธานคิมไงจองกุก ซอกจินครับ นี่จองกุก หรือ เจเค พรีเซนเตอร์ของแผนการตลาดในรอบนี้" เป็นเสียงผู้กำกับปาร์คที่เอ่ยแนะนำให้จองกุกและชายหนุ่มที่จองกุกเข้าใจผิดว่าเป็นนายแบบได้รู้จักกัน ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างตกใจก่อนจะรีบแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการอีกครั้ง
"สวัสดีครับประธานคิม ผมเจเคครับ ขอโทษที่เมื่อกี้ผมเสียมารยาท... ผมนึกว่าคุณมาเป็นนายแบบร่วมงานกับผมซะอีก แหะๆ"
"ไม่เป็นไรครับ ไม่แปลกที่คุณจะไม่รู้จักผมที่เป็นนายจ้างของคุณ งั้นผมแนะนำตัวเองอีกครั้งแล้วกัน ผมคิมซอกจินประธานคิมฟูดกรุ๊ป ไม่ใช่นายแบบอย่างที่คุณเข้าใจ แค่ค่าตัวจ้างคุณคนเดียวผมก็ต้องวางแผนตลาดอย่างหนักแล้วครับ" เสียงทุ้มอบอุ่นของชายหนุ่มไหล่กว้างตรงหน้ากล่าวตอบด้วยประโยคเรียบง่ายแต่ทำไมจองกุกรู้สึกว่าโดนแซะกัน...
"อ่าครับ ผมจะตั้งใจทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างของคุณละกันนะครับประธานคิม"
"ดีครับ"
จบบทสนทนาทันทีเพราะจองกุกขอตัวไปเตรียมเข้าฉากขืนเขายังยืนอยู่ตรงนั่น เดี๋ยวได้มีวางมวยกับอิประธานคิมซอกจินนั่นแน่ ๆ ค่าตัวเขาสูงแล้วไงกัน ก็เต็มใจมาจ้างเองนี่หน่า เหอะ มินจองกุกอยากจะเบะปากกับมาดของอิประธานคิมจริงให้ตายสิ!
"จองกุกเข้าฉากได้เลย สบาย ๆ เหมือนงานอื่นแหละ ถือกล่องที่สตาฟส่งให้และโพสไปตามปกตินะ" เสียงของช่างภาพอิมเรียกสติเขาให้กลับมาจากการบ่นประธานคิม
จองกุกโพสถ่ายโปสเตอร์อย่างมืออาชีพ เผยเสน่ห์ที่แฟนคลับหลงไหลออกมาไม่หยุด แม้กระทั่งสตาฟสาว ๆ หลายคนยังยิ้มตามกับความน่ารักขี้เล่นของจองกุก สมกับค่าจ้างแปดหลักที่คิมฟูดกรุ๊ปลงทุนในครั้งนี้ โดยมีประธานคิมที่นั่งอยู่กับผู้กำกับที่จอมอนิเตอร์ ใบหน้าหล่อของซอกจินเผยยิ้มอย่างพึงพอใจ หลังจากภาพจองกุกในอริยาบทต่าง ๆ ที่ถูกช่างภาพคิมส่งผ่านกล้องเข้าคอมพิวเตอร์ทันทีให้ซอกจินและผู้กำกับปาร์คตรวจสอบทันที
"เตรียมตัวเซตสอง เซตสุดท้ายของวันนี้ได้เลย จองกุกไปเปลี่ยนชุดไป เก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ"
เสียงทุ้มใหญ่ของผู้กำกับตะโกนบอกจองกุกทันทีที่เขาตรวจสอบงานกับประธานคิมแล้วผ่านอย่างรวดเร็ว ให้เจ้าเด็กกระต่ายไปพักพร้อมเอ่ยชมให้กำลังใจเล็กน้อย ซึ่งจองกุกก็โค้งขอบคุณเขาพร้อมรอยยิ้มน่ารักอย่างนอบน้อม
ทันทีที่ได้ยินเสียงบอกว่าการเซตแรกถ่ายจบลง เหล่านูนาก็วิ่งเข้ามาซับหน้าให้กับจองกุกกันทันที พร้อมกับพาจองกุกไปยังห้องพักอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนชุดสำหรับการถ่ายภาพเซตสุดท้ายของวันนี้
❥ Whisper
หลังจากจองกุกรีบเปลี่ยนชุดสำหรับถ่ายเซตสองเสร็จพร้อมซับหน้าและเติมหน้าเรียบร้อย ก็รีบเดินกลับมาที่ฉากทันที ฉากเดิมถูกเปลี่ยนเป็นห้องครัวขนาดเล็กที่มีโต๊ะไม้สีอ่อนพร้อมกล่องไก่ทอดหนึ่งกล่องถูกจัดเตรียมไว้และถ้าเขามองไม่ผิด มุมที่เป็นจุดวางน้ำเสบียงต่าง ๆ ในการทำงานครั้งนี้นั้นมีกล่องลักษณะเดียวกันใส่ถุงพลาสติกสีขาววางอยู่อีกหลายถุง
"จองกุก" เสียงทุ้มของช่างภาพอิมเอ่ยเรียกเขาที่กำลังขมวดคิ้วมองถุงกล่องไก่มุมนั้นอย่างสงสัย
จองกุกไม่รู้สึกว่ากล่องพวกนั้นคุณคิมซอกจินจะเอามาเป็นฟูดซัพพอร์ตแน่นอน ผมขอแค่ไม่ให้ลางสังหรณ์เกี่ยวกับการถ่ายเซตสองผมเป็นตรงก็พอ ไม่งั้นจองกุกก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเงินค่าจ้างทั้งหมดจะเพียงพอค่าหมอรักษาเก๊าไหม...
ผมยังต้องใช้เข่าและไขข้อในการเต้นทำมาหากินอยู่นะเว้ย!
"ครับ?"
"พี่จะอธิบายเกี่ยวกับการถ่ายเซตสอง เราไปคุยกันที่มอนิเตอร์ละกันนะ"
เขาเดินตามช่างภาพอิมไปอย่างมึน ๆ พูดให้ถูกเขามึนตั้งแต่เห็นกล่องไก่ทอดพวกนั้นแล้ว! ชอบกินไก่ทอดนะ แต่ไม่ใช่แบบนี้ ㅜ_ㅜ
"พี่จะอธิบายสำหรับการถ่ายเซตสองนะ" หัวกลมสีน้ำตาลของจองกุกขยับขึ้นลงเรียกสายตาเอ็นดูจากผู้ใหญ่ที่ร่วมงานทั้งสองได้เป็นอย่างดี ยกเว้นแต่ประธานคิมนายจ้างรอบนี้ที่มองจองกุกด้วยที่สายตาไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
"เราจะถ่ายโปสเตอร์โฆษณาไก่ทอด ซึ่งไม่มีอะไรมาก จองกุกแค่กินไก่ทอดที่เห็นในฉากนั้น แต่!..."
"คุณคิมต้องการฟิลลิ่งประมาณว่าไก่ทอดนี้เป็นจุดจบของคำว่าไก่ทอดที่ตามหา พอนึกออกไหมจองกุก"
"อ่า... พอนึกออกครับ"
"แค่นี้แหละ แต่จุดยากคือถ่ายทอดอารมณ์ออกมาเท่านั้นแหละ พยายามเข้านะ" ผู้กำกับปาร์คพูดพร้อมชูสองนิ้วยิ้มให้กำลังจองกุกที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
คือมันเป็นโจทย์ยากสำหรับเขาเลยแหละ การที่แสดงสีหน้าเมื่อเจอของกินถูกใจ ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนกินอะไรแล้วไม่มีฟิลลิ่งนะ แต่แบบฟิลลิ่งผมไม่ได้เล่นใหญ่อะไรขนาดนั้น ไม่รู้ว่าไก่ทอดที่เห็นนั้นจะพอไหม
จะร้องไห้ เป็นเก๊าก็งานนี้แหละ ตาประธานคิมก็ใช่เป็นคนใจดีที่จะปล่อยไปง่าย ถ้าไม่ถูกใจพี่แก เฮ้อ...
"ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ"
"งั้นจองกุกไปเตรียมตัวเข้าฉากเถอะ"
ช่างภาพอิมไล่เข้าไปเตรียมตัวทันที ในขณะที่เจ้าตัวเดินไปเช็คความเรียบร้อยของกล้องอีกรอบแล้วเดินตามผมเข้าฉาก
จองกุกนั่งมองไก่ทอดตรงหน้าอย่างเหนื่อยใจ ปัญหาใหญ่ในหัวเขาตอนนี้คือสีหน้าแบบไหนถึงจะถูกใจผู้ชายไหล่กว้างคนนั้นกัน...
"พร้อมนะจองกุก"
"ครับ"
ทันทีที่ได้รับสัญญาณเริ่มนิ้วเรียวค่อย ๆ หยิบไก่ทอดขึ้นมาดวงตากลมโตทอประกายออกมาอย่างน่ารัก สายตาทอดมองไปยังไก่ทอดตรงหน้าอย่างล่ำค่า ริมฝีปากสวยค่อยๆ เปิดออกกัดน่องไก่ทอดช้า ๆ ...
"คัท! อีกรอบนะจองกุก"
"ครับ..."
อีกรอบ... อีกรอบ และอีกเกือบสิบกว่ารอบ โว้ยยยยยย!! หมดไปสามกล่องแล้วนะเว้ย สักทีเถอะ จะเอาอร่อยแบบไหนกัน ต้องให้หลั่งน้ำตาตอนกินด้วยไหมหละห๊ะ!
"แจบอมฮยอง... ผมของพักก่อนได้ไหม... กินไม่ไหวแล้วหงะ" ริมฝีปากน่ารักเบะออกอย่างงอแง ดวงตาโตคล้ายกระต่ายขาวน่ารักหงอนลงอย่างออดอ้อน
"อ่า ไปเดินย่อยก่อนไหม เหนื่อยนะจองกุก"ช่างภาพอิมที่ลดกล้องลงแล้วส่งสัญญาณให้ผู้กำกับปาร์คและสตาฟคนอื่นๆว่าพักกอง ก่อนจะเดินเข้ามาตบบ่าจองกุกให้กำลังใจเบา ๆ
จองกุกที่ยืนขยับร่างกายอยู่นั้นสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะโค้งขอบคุณ และเดินออกไปนอกสตูดิโอ บางทีการเดินย่อยสักพักคงทำให้เขาหายอาการอึดอัดก็ได้
ขาเรียวเดินไปตามทางเดินดวงตากลมโตน่ารักทอดมองออกไปนอกหน้าต่างที่หิมะกำลังตกพรำ ๆ นิ้วเรียวแนบลงบนกระจกหน้าต่างอย่าลืมตัวว่าเขาหนะโตแล้ว ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่ต้องมาตื่นเต้นกับหิมะแรกของปี แต่ใครจะรู้ว่าจะโตแค่ไหน เขาก็ยังชอบบรรยากาศแบบนี้อยู่ดี การที่ได้ดูหิมะตกกับคนรักแล้วจับมือกันหนะ
ในขณะที่จองกุกกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้าจนลืมว่าตัวเองนั้นมีหน้าที่ที่ต้องกลับไปทำอยู่นั้น ก็มีเสียงทุ้มเข้มแฝงไปด้วยความอบอุ่นดังขึ้นไม่ไกลจากที่เขายืน ซึ่งมันก็เรียกสติเข้ากลับมาและความสนใจของเขาเช่นกัน
"ครับ ผมไปรับเอง นายทำงานไปเถอะ"
"อือ งานฉันเสร็จแล้ว เลิกบ่นเถอะน่า.. แค่นี้นะ"
ดวงตากลมโตสดใสเผลอสบตากับสายตาอบอุ่นกับรอยยิ้มที่อีกคนมีให้กับปลายสายเข้าอย่างจังจนเจ้าของสายตาอบอุ่นเลือกวางสายทิ้งแล้วกลับมามาดประธานคิมจอมเรื่องเยอะเหมือนเคย...
ยิ้มก็เป็นหนิ... ดูน่าคุยขึ้นเยอะเลย... ตาประธานขี้เก็กเอ้ยยย
"กลับแล้วเหรอครับ?" เป็นจองกุกที่เอ่ยทำลายความเงียบระหว่างเขากับนายจ้างที่ทำเขาอารมณ์เสียเมื่อครู่พร้อมอาการจุกท้องและเอียนไก่ทอดไปได้พักใหญ่นั้นแหละ
"อืม คุณก็กลับได้ ผมสั่งเลิกกองแล้ว"
"เลิกกอง?" จองกุกถามด้วยน้ำเสียงสงสัยพร้อมเอียดคอเล็กน้อยด้วยความงุงงง
เลิกกองอะไรวะ เมื่อกี้ก่อนเดินออกมายังบอกว่าใช้ไม่ได้อยู่เลย ที่ถ่าย ๆ ไป แล้วนี่มาบอกว่าสั่งเลิกกองไปแล้ว ไม่ใช่ให้เขามานั่งกินอิไก่ทอดนั้นวันหลังอีกนะ! จองกุกจะร้องไห้ออกมาเป็นไก่ทอด
"อืม เลิกกอง ก็เลิกงาน นี่คุณไม่เข้าใจคำว่าเลิกกองเหรอ ผมเสียเงินจ้างเด็กน้อยริอยากจะเป็นดารามาพรีเซนเตอร์หรือไงกัน"
ย๊า!! มันจะมากไปแล้วนะเว้ย ผู้ชายคนนี้นี่ หยาบคาย มนุษย์สัมพันธ์แย่ขนาดนี้ พวกพี่สาวชอบกันไปได้ยังไงกัน!!
"เหอะ! พูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ ผมเพียงแค่สงสัยว่างานผมยังไม่เสร็จแล้วคุณคิมสั่งเลิกกองแบบนี้ ผมก็ต้องมาถ่ายซ่อมวันอื่นอีกอย่างนั้นเหรอ?"
"ถ้าคิดว่าคำพูดผมแรงไป ก็ขอโทษด้วยละกัน ไม่งั้นก็แสดงให้ผมเห็นถึงความเป็นมืออาชีพของคุณสิ คุณจองกุก พรุ่งนี้เตรียมตัวแสดงให้ผมเห็นคำว่ามืออาชีพของคุณด้วยละกัน กับการถ่ายโฆษณาที่เจจู ผมขอตัว"
มืออาชีพเหรอ... ได้คิมซอกจิน มินจองกุกจะทำให้เห็นเองว่าเขานะมืออาชีพแค่ไหน ชื่อเสียงที่มีไม่ได้มาเพราะพี่ชายเขาหรอกนะ
ก่อนที่ซอกจินจะเดินเลยจองกุกไปนั้น ได้ทิ้งท้ายประโยคให้อีกคนหัวเสียยิ่งกว่าเดิมอะไรหนะเหรอ...
ด
"ส่วนเมื่อกี้... จริง ๆ ก็ผ่านตั้งแต่เทคสี่แล้ว คุณจองกุก"
.
.
.
ผ่านตั้งแต่เทคสี่... เทคสี่!! คิมซอกจิน
"ย๊าา!"
เวรกรรมอะไรของจองกุกที่ต้องมาเจอคนกวนตีนแบบนี้ด้วยวะ แล้วที่ต้องกินไก่ไปสามกล่องเพื่อสิ่งใดในเมื่อมันผ่านเสร็จตั้งแต่ชิ้นที่สี่แล้ว!!
กินไปเพื่ออะไร? และเพื่ออะไรถึงต้องส่งตาประธานคิมมาให้จองกุกด้วยยยยย ชาติที่แล้วมินจองกุกไปขโมยช้อนส้อมที่บ้านมันไปขายหรือไง!
ถ้าเป็นเก๊าขึ้นมา ผมจะฟ้องร้องคิมซอกจินนี่แหละ เอาให้ล้มละลายไปเลยคอยดูสิ๊!
นี่มันโชคร้ายแห่งปีชัด ๆ ที่ต้องร่วมงานกับคิมซอกจิน ไม่ใช่อย่างที่พูดนูน่าอวยกันเลยสักนิด!! ( -`д´-)
#ฟิคกระซิบ HNY 2017
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
สวัสดีปีใหม่ค่ะไรท์ :)
รออ่านอีกครึ่งนะคะะะ เมอร์รี่คริสมาสต์นะคะไรท์ :)