[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS

ตอนที่ 18 : ❥ Whisper, XV 100%

❥ Whisper, XV

"ข้อตกลง"

ตึก...

ตึก...

ตึก...

"โว้ย! จะเคาะโต๊ะทำไมครับเพื่อนจิน กูรำคาญ งานกูต้องใช้สมาธิไหม เคาะอยู่นั้นแหละ ผีพี่สันฯตอนเรียนเข้าสิงหรือไงห๊ะ!"

"เมื่อไหร่กูจะเลิกงาน..."

"มึงถามอะไรนะจิน... กูหูฝาดใช่ไหม"

"กูถามว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงานกู เมื่อไหร่มึงจะเอางานวันนี้ให้กูเคลียเสร็จๆ"

"นี่มึงเป็นบ้าเหรอ"

ซอกจินเบ้หน้าหนีเคนอย่างเบื่อหน่าย คือ... ยังไงดีหละ ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะตกใจ ที่เขาถามอะไรแบบนั้น เอาจริงๆ ตั้งแต่ทำงานมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกนี้เลยนะแบบรีบอยากกลับบ้าน ถ้าไม่ใช่เป็นข้อตกลงที่เขาต้องรับปากจองกุกไว้ ป่านี้เขาไม่ต้องมานั่งติดแหงกอยู่บริษัทรอเวลาแบบนี้หรอก

ข้อตกลงอะไรหนะเหรอ... ก็ข้อตกลงที่เขาให้จองกุกเป็นคนกำหนดนั้นแหละ ถึงจะพูดว่าขอโอกาสจากจองกุก แต่เอาจริงๆ มันก็มีความหมายว่าเขาขอจีบเจ้าเด็กนั้นแหละ ไม่ใช่เขาไม่รู้ตัวเองเหรอว่าเขารู้สึกยังไงกับเด็กคนนั้น แต่เพียงเขา... อยากแค่มั่นใจ และเขาว่าจองกุกก็อยากได้ความมั่นใจจากเขาเหมือนกัน

เขาไม่ใช่เด็กๆ วัยรุ่นแล้วที่จะคบใครเดทใครเป็นผ่าน วันไนท์สแตนท์ก็ข้ามไปเถอะ เขาไม่มีมันนานแล้วตั้งแต่ตั้งใจจีบจีมินเลยมั้ง แต่กับจองกุก... มันทำให้เขาไม่เข้าใจตัวเอง และไม่มั่นใจ แต่เขาตั้งใจแล้วว่าจะพยายามปรับตัวเอง...

เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่โหยหาความรักแค่นั้น...

ข้อตกลงมันมีไม่กี่ข้อหรอก แต่ไม่กี่ข้อของจองกุกเนี่ย... ทำเขาเครียดเลยจริงๆ นะ ไม่กี่ข้อที่ปิดช่องทางวิธีการจีบในแบบเขาอย่างสิ้นเชิง สงสัยใช่ไหม เขาจะเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟัง...

❥ Whisper

"ถ้าพี่ทำได้ตามข้อตกลงของผม... ก็ตกลง แต่! ถ้าพี่ทำผิดข้อตกลงระหว่างเรา มันจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองนะครับพี่จิน"

น้ำเสียงที่เป็นมิตรขึ้นของจองกุกทำให้เขาชื้นใจขึ้นมาบ้าง แต่สายตาของอีกคนก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเหมือนน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย คือเขาไม่สามารถดีใจกับโอกาสนี้ได้อย่างแน่นอน ประสบการณ์ตั้งแต่เขารู้จักจองกุกมา เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กที่เขาคาดเดาอะไรได้ง่ายๆ และที่สำคัญ

รับมือยากพอตัวเลย

"พูดข้อตกลงของเรามาสิ พี่รอฟังอยู่"

รอยยิ้มหวานที่ถูกส่งมาให้เขาแอบใจเต้นกับรอยยิ้มนั้น แต่ทำไมกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้หวานเหมือนที่เขาเห็น มันเหมือนรอยยิ้มที่เคลือบยาพิษอะไรแบบนั้น เฮ้อ... ทำเขาไว้เยอะไม่แปลกถ้าเขาจะเอาคืนมึงไอ้จิน แต่ยังไงก็ตาม ข้อตกลงของจองกุกจะเป็นอย่างไร คำตอบของเขาก็มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้นที่แหละ...

"ข้อแรก ห้ามพี่แตะเนื้อต้องตัวผมโดยที่ผมไม่อนุญาติ"

อืม... พี่จะพยายาม... แต่ถ้าพี่ทำให้นายอนุญาติได้ หรือใช้ตัวช่วยอะไรอันนั้นก็อีกเรื่องนะจองกุก

"ข้อสอง ถ้าใช้ความรุนแรงกับผม และ! ถ้าพูดจาดูถูกหยาบคายกับผม"

อันแรกถึงไม่มีในข้อกำหนดเขาก็ตั้งใจจะทำอยู่แล้วเป็นเรื่องที่เขาควรทำทั้งสองข้อเลยจริงๆ แต่ข้อเสียของเขาคือใจร้อน และขี้หงุดหงิด ที่สำคัญ...

เขาขี้หวงอะไรที่เป็นของเขาด้วยที่แหละสำคัญ จองกุกเป็นของเขา... ถึงหัวใจยังจะไม่มาก็เถอะ

"ข้อสุดท้าย ห้ามมาเจอผมโดยที่ผมไม่อนุญาติ และต้องมีเวลาให้หมิงฮ่าวทุกวันโดยเฉพาะวันสำคัญ"

ห้ามเจอโดยที่ไม่อนุญาติ งี้ก็เท่ากับว่าวันๆ นึงเขามีเวลาเจอจองกุกได้แค่ช่วงเวลาที่จองกุกมาหาหมิงฮ่าวเท่านั้น? เขาว่าเขาไม่โอเคนะ... นี่มันเท่ากับว่าปิดโอกาสเขาเลยนะ

"ข้อสุดท้ายนี่พะ--"

"ไม่พอใจก็ไม่ต้องตกลงก็ได้นะครับ"

น้ำเสียงเย็นชาของจองกุกเอ่ยขัดเขาทันทีที่เขาเอ่ยจะแย้งอะไร ขัดแบบนี้แล้วเขาไม่พอใจอะไรได้ไหมเล่า... จะเอาคืนพี่ใช่ไหมจองกุก ได้... อย่าให้ใจอ่อนเมื่อไหร่นะ พี่จะเอาคืนให้ครบต้น ครบดอกเลย ให้ตายสิ

ยากกว่าจีมินก็จองกุกนี่แหละ มีทางไหนบ้างไหมที่เขาจะมีเวลาจีบเจ้ากระต่ายดื้อตัวนี้ได้มากกว่าสามชั่วโมงต่อวัน มันน้อยยิ่งกว่าเจอหน้าไอ้เคนเพื่อนเขาอีกนะ... 

"ตกลง"

"ถ้าผิดข้อใดข้อหนึ่งภายในหนึ่งครั้งโดยเฉพาะข้อสองและข้อสาม ผมจะไม่มาดูแลหมิงฮ่าวด้วยนะครับ"

กระต่ายตระกูลมิน จำเป็นต้องดุขนาดนี้ไหม บ้านมินนี่เขาเลี้ยงลูกด้วยอะไรเหรอ ตีเสียงเข้มทำหน้าดุเขาไปก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้ทำให้เขากลัวเท่าไหร่หรอก แต่คำพูดอีกคนก็ทำให้เขามีสติในการทำอะไรมากขึ้นแค่นั้น

เพราะถ้าเขาพลาดเพียงครั้งเดียวหลังจากนี้ เขาจะไม่มีวันได้ความรักจากคนตรงหน้าอย่างแน่นอน เพราะสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เพียงร่างกายของจองกุกเท่านั้น เขาต้องการหัวใจคนตรงหน้าเหมือนกัน หวังว่าจองกุกจะทำให้เขามั่นใจในความรู้สึกตัวเองได้เร็วขึ้นก็พอ

เพราะจากนี้ไป ไม่ใช่แค่ทำให้ตัวเองและจองกุกมั่นใจในความรู้สึกของเขา... แต่เขาต้องปกป้องจองกุกแล้วด้วยเหมือนกัน สถานะการณ์คิมกรุ๊ปนั้นไม่ได้นิ่งเหมือนที่คนภายนอกเห็น เขาถึงต้องรีบจัดการอะไรๆ ก่อนที่มันจะสายจนทำให้เขาสูญเสียคนสำคัญไปอีก...

แค่พี่ชาย พี่สะใภ้ และแม่ของเขามันควรพอได้แล้วกับการแย่งชิงอำนาจภายในตระกูล...

"ถ้าพี่เข้าใจผมแล้ว ตกลงกับข้อตกลงระหว่างเราของผม กรุณาพาผมกลับบ้านด้วยครับ... ตอนนี้!"

เริ่มแผลงฤทธิ์แล้วสินะ... ตอนนี้ก็ตอนนี้ครับมินจองกุก คิมซอกจินขัดไม่ได้อยู่แล้ว

"อ่า... ตามมาสิ เดี๋ยวพี่ปิดบ้านก่อน อ่อ ใส่เสื้อโค้ทพี่ให้ดีๆ เดี๋ยวไม่สบายเอา"

เขารีบพูดกับจองกุกแล้วเดินออกจากบ้านโดยมีจองกุกเดินตามพร้อมกับใส่โค้ทของเขาตามที่เขาบอกไม่ได้มีท่าทางต่อต้านอะไร แค่นี้ก็พอแล้วกับการเริ่มนับหนึ่งใหม่ของเขากับจองกุก

แม่ครับ... ผมสัญญาผมจะปกป้องน้องกับหลานให้ดีที่สุด ผมจะไม่ให้ใครจากไปเพราะเรื่องภายในอีกแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงพ่อนะครับ เขาอยู่บ้านนั้นปลอดภัยดี แล้วผมจะพาหลานกับน้องมาหาใหม่นะครับแม่... คิดถึงแม่นะครับ

คำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะปิดประตูบ้านและไม่ลืมตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนรีบเดินตามจองกุกเพื่อขับรถไปส่งจองกุกที่บ้านตามคำสั่งของเจ้ากระต่ายดื้อนั้นแหละ ถึงแม้ตอนแรกเขาวางแผนไว้จะค้างที่นี่สักคืน... แต่ไม่เป็นไรเพราะเขาเชื่อว่า

เขาจะได้พาจองกุกมาที่นี่อีกครั้งแน่นอน เขามั่นใจ

❥ Whisper

เรื่องก็เป็นแบบนั้นแหละ เขาถึงได้มานั่งเบื่อมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างเบื่อหน่ายแบบนี้ เปลี่ยนเลขาได้ไหม ต้องเสียค่าจ้างเท่าไหร่ถึงจะได้จองกุกมาเป็นเลขา... นี่เขาคิดจริงๆ นะ ค่าจ้างอะเขาสู้ไหว แต่เขาคงโดนเจ้าเด็กนั้นปฏิเสธใส่หน้าแน่นอน

จองกุกรักอาชีพตัวเองมากแค่ไหนเขารู้ดี ไม่ใช่เพราะเขา สืบประวัติอีกคนจนรู้ แต่เพราะเขาเคยเจอจองกุกมาก่อนหน้านั้นแล้วต่างหาก แล้วก็เห็นสิ่งที่จองกุกปฏิบัติ สายตาที่มองแฟนคลับตัวเอง เขารู้ดีว่าเด็กคนนั้นรักอาชีพนี้และแฟนคลับมาแค่ไหน...

แต่ถึงอย่างไร ไอดอล นักร้อง หรือดาราก็ต้องมีครอบครัว มีอนาคตไม่ใช่เหรอ... นี่คืออีกปัญหาที่เขาจะต้องเอาชนะจองกุกให้ได้ นอกจากได้หัวใจเจ้าเด็กกระต่ายมาแล้ว ให้เจ้าเด็กนี่เลือกเขาก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เข้าต้องทำ

เลือกเขาในที่นี้ไม่ใช้ให้จองกุกหันหลังให้แฟนคลับ แต่เลือกเขาเป็นคนรักของจองกุก และเป็นเจเคที่รักของแฟนคลับต่างหาก ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ เขาจะทำทุกอย่างให้ทั้งจองกุกและเจเคมีความสุข ด้วยทุกสิ่งที่เขามี

เขาไม่ใช่แต่สักจะว่าจีบ แต่เขามองถึงจุดนั้นแล้ว ถ้าเขารักไอดอลคนนี้จริงๆ เส้นทางของเขากับจองกุกคงไม่ได้สวยงาม และเต็มไปด้วยความสุขอย่างแน่นอนเขามั่นใจ ถึงเขาจะไม่ได้สนใจเรื่องราวของไอดอล ดารา ศิลปินอะไรมากมาย แต่ก็พอเดาทางออกแหละ

ก็เหมือนตอนที่เขากับเพื่อนสมัยเรียนที่ผู้หญิงต่างมารุมชอบ ปลื้ม แล้วเพื่อนมันดันชิ่งเดทก่อนเขาทำให้สาวๆ พวกนั้นผิดหวังและพุ่งมาทางเขานั้นแหละ มันก็คงคล้ายๆกัน

"จิน... มีอะไรคุยกับกูได้นะ ไม่เดี๋ยวกูนัดไอ้ดึลมาดูมึงก่อนดีไหม"

"กูไม่ได้บ้า"

"อ่าวเหรอ สรุปมึงเป็นอะไร เมื่อไหร่จะเล่าให้กูฟังไม่ทราบครับเพื่อน"

"งานมึงเสร็จแล้ว?"

"งานรอได้ แต่เรื่องเพื่อนสำคัญกว่า"

"อยากเสือกว่างั้น?"

"ถูก! กูจะได้ไปอัพเดทกับไอ้ดึล"

ความเพื่อนนี้มักมีความเสือกปนอยู่ในเวลาเดียวกันสินะ แต่ก็ดี เผื่อเคนมันจะมีอะไรแนะนำเขาได้บ้าง บางเรื่องคนนอกอาจจะมองได้ชัดเจนมากกว่าเขา เหมือนที่เขามองเรื่องของจีมินออกตั้งแต่มินยุนกิเข้ามาในชีวิตจีมินแล้วนั้นแหละ...

พูดถึงจีมิน เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือผิดหวัง เศร้าอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่เขาเจอจองกุกหน้าบริษัทอีกคนวันนั้น และตกลงกัน เขาแทบจะลืมความรู้สึกที่มีกับจีมินไปหมดสิ้นจริงๆ 

มันเหมือนว่าเขาไม่เคยรักจีมินเหมือนที่เขาเข้าใจมากตลอดสองปีที่ผ่านมา แต่ความเอ็นดูเมื่อพูดถึงจีมินเขาก็ยังมีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน...

"มึงเคยทำผิดป่ะ"

"ใครไม่เคยทำผิดบ้างวะ ถามไรแปลกๆ"

"แล้วมึงเคยไปปล้ำใครไหม แบบเขาไม่ได้ยินยอมมึง"

"อิเหี้ยจิน!! อย่าบอกว่ามึงไปปล้ำคุณจองกุก"

"อืม"

"ไอ้เลว! กูว่าแล้ว ทำไมเพื่อนกูมันทำไรไม่คิดแบบนี้วะ คุณจองกุกเป็นเด็กดีขนาดนั้น มึงนี่มัน!!"

เขามองเพื่อนสนิทที่แทบจะพุ่งเอาแฟ้มเองเอกสารมาตบเขาทันทีที่รู้เรื่องเขา โมโหอย่างกับเขาไปปล้ำมันอย่างงั้นแหละ เขารู้ว่าเขาทำอะไรไม่คิด และเขารู้ว่าเขาก็ผิดนี่จะด่าอะไรนักหนา หรือมันชอบจองกุกเหมือนกัน

“กูเคลียกับจองกุกเรียบร้อย ไม่งั้นจะมานั่งให้มึงด่าแบบนี้ไหม”

“เรื่องเกิดก่อนหลังคริสมาสต์ถูกไหม?”

“อือ”

มือใหญ่รับแฟ้มเอกสารที่เคนยื่นมาให้มาตรวจอ่านพร้อมกับตอบคำถามเพื่อนไปในเวลาเดียวกัน อยากถามอะไรก็ถามไปเถอะ ยังไงตอนนี้ไม่มีใครช่วยเขาได้นอกจากตัวเขาเองนี่แหละ ยกเว้นแต่มันจะมีคำเสนอแนะอะไรที่น่าสนใจ นั่นก็อีกเรื่อง

“แล้วเคลียกับน้องตอนไหน?”

“เมื่อคืน”

“มึงเป็นญาติกันสล๊อตเหรอ”

เขาจัดการเซ็นต์เอกสารแล้วปิดแฟ้มยื่นคืนเพื่อนที่แสนวุ่นวายตรงหน้าอย่างรำคาญ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไปหาไม่ได้ก็ทักแชทก่อกวนก็ได้วะ เอาสิ ถึงข้อตกลงจะรอบครอบขนาดไหน เขาต้องหาช่องโหว่ให้ได้ และช่องโหว่ช่องแรกที่เขาเจอตอนนี้ก็คือช่องการติดต่อนี่แหละ ไหนๆ โผล่หน้าไปหาไม่ได้แล้ว...

จองกุก นายคงลืมโทรศัพท์ไปแล้วสินะ

“เงียบอีก แล้วตอนนี้ถึงไหนแล้ว?”

“ถามมากวะ มึงวิธีทำให้จองกุกอนุญาติให้กุไปเจอได้แล้วค่อยมาคุย”

“นี่มึงนั่งเคาะโต๊ะรอกลับบ้านเพราะคุณจองกุกไม่ให้มึงไปเจอเนี่ยนะ กากวะ”

เออ นี่มันเป็นเพื่อนเขาใช่ไหม นี่รู้สึกสงสัย ตอนย้ำ ด่า สมหน้าหน้า ซ้ำเติม ลีแจฮวานยังเป็นเพื่อนคิมซอกจินอยู่ไหมถามจริง

“ไปไหนก็ไปเลยไป สัส”

“อย่าโง่ดิจิน มึงมีลูกไว้ทำไมวะ คุณจองกุกเอ็นดูหมิงฮ่าวจะตาย แค่เอาลูกมาใช้บ้าง คงไม่เลวไปกว่าเดิมหรอก”

“มึงช่วยหรือหลอกด่ากู... มึงก็รู้อาฮ่าวกลัวการขึ้นรถแค่ไหน กูไม่เอาลูกมาทรมาณหรอกนะมึง กับแค่หาเรื่องไปเจอจองกุก”

“เห้อม นี่มึงไม่ได้คุยกับไอ้ดึลใช่ป่ะ มันบอกว่าน้องสุขภาพจิตเข้าสู่สภาวะปกติแล้วนะ แถมพึ่งรู้มาว่าจองกุกเคยพาน้องไปซุปเปอร์โดยใช้รถยนต์มาแล้ว”

“จองกุกอะนะ...”

“เออ เจ้าเล่ห์แบบมึงไปคิดต่อเองละกันทำไงจะได้เมียคืน มีไรให้ช่วยก็บอก และก็เลิกเอาสันดานเหี้ยๆไปใช้กับน้องด้วย ใช้แค่กับบอร์ดบริหารก็พอและ อ่อ! อีกสองวันประชุมบอร์ดบริหารใหญ่ กูว่ามึงถึงเวลาต้องพูดเรื่องนั้นแล้วนะ ถึงแม้หลักฐานมันจะไม่แน่นก็เถอะ กูกำลังหาเอกสารการถ่ายโอนเงินบัญชีลับของคนฝังนั้นอยู่ที่มึงสั่ง แต่... มันปิดต่อไปไม่ได้แล้วจิน”

“อืม ขอบใจ”

ถ้าคนฝั่งนั้นจะขุดขึ้นมาตามที่เขาคิดไว้จริงๆ ถึงตอนนี้เขายังเก็บหลักฐานจัดการได้ไม่พอ แต่เขาก็สามารถปกป้องตำแหน่งประธานกรุ๊ปของพี่ชายไว้กับเขาได้ แต่ส่วนจองกุก ไม่มีใครเหมาะมาเป็นแม่บุญธรรมหมิงฮ่าวได้เท่าเด็กคนนี้แล้วแหละ

เวลาไม่กี่เดือนสามารถทำให้เด็กคนนึงที่มีความทรงจำที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตกับการเดินทางโดยรถยนต์แบบหมิงฮ่าวให้สร้างความกล้าที่จะก้าวขึ้นมันอีกครั้งในรอบหนึ่งปี ยังไม่นับที่เขารู้ว่าจองกุกพาหมิงฮ่าวไปซูปเปอร์บ่อยๆ อีกนะ

จองกุกนี่เกิดมาเพื่อรักษาจิตใจคนตระกูลคิมจริงๆ ใช่ไหม...

รักษาลูกแล้ว ได้โปรดรักษาพ่อแบบเขาด้วยนะ จองกุก

Vitamin J Talk"

หมิงฮ่าวหายป่วยแล้วนะ และน้องกำลังจะกลับมามีบทแล้วววว

เรารวมเล่มแล้ว รู้หรือยังง? อย่าลืมรับเจเคเก็บด้วยนะ #ฟิคกระซิบ