[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS

ตอนที่ 12 : ❥ Whisper, XI 100%

❥ Whisper, XI

'เวลากับการตัดสินใจ'

     หลังจากจองกุกฝืนตัวเองเดินมาขึ้นรถที่จอดไว้เรียบร้อย ใบหน้าน่ารักฟุบลงกับพวงมาลัยรถทันที หยดน้ำตาที่ตั้งใจไว้แล้วจะไม่ร้องไห้กับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นกับเขาเมื่อคืนอีกแล้ว

     สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้ มินจองกุกก็อ่อนแอเหมือนเดิมอยู่ดี แต่ที่เขาร้องไห้ไม่ใช่ว่าเขาโกรธเกลียดอีกคนหรืออะไร เขาเกลียดตัวเอง...

     เกลียดตัวเองที่ยังเป็นห่วงคนที่ทำร้ายเขาเมื่อคืน ถึงแม้จะตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนคนนี้อีก สุดท้าย... เขาก็ห่วงอีกคนอยู่ดี...

     ห่วงว่าหลังจากวันนี้อีกคนจะทำร้ายหัวใจตัวเองต่อไหม...

     เขาเกลียดตัวเองจริงๆนะ...

"พี่จีมิน พี่เคยเกลียดพี่ยุนกิจริงๆบ้างไหม..."

     สุดท้ายคนที่ทำร้ายคนคนนั้นก็คือคนแรกที่เขานึกถึง... คนแรกที่เขาคิดว่าจะต้องเข้าใจเขา เพราะตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกของพี่จีมินแล้ว... ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน แต่ยังไงมันก็ต่างกันอยู่ดี 

     ต่างกันที่พี่จีมินโดนกระทำจากคนที่รักพี่จีมิน แต่เขา... เขากับคนคนนั้นไม่ได้รักกัน หรือไม่ได้มีแต่ความรักข้างเดียวเลยด้วยซ้ำ

     แต่ตอนนี้เขามีสิ่งที่กลัวอยู่ในใจ... พี่ยุนกิ จะออกไปร้านพี่จีมินหรือยัง เขาไม่ให้พี่ชายเห็นเขาในสภาพแบบนี้... ทุกคนในครอบครัวถนอมเขายิ่งกว่าอะไร วันนึงเห็นเขาถูกทำร้ายแบบนี้ เขากลัวว่าพี่ยุนกิจะไปเอาเรื่องคนคนนั้น

     เขาอยากให้เรื่องระหว่างพี่ยุนกิ พี่จีมิน และคนคนนั้นจบสักที... เพราะเขารู้สึกเหนื่อยมามากแล้ว เหนื่อยกับความรู้สึกผิด เหนื่อยที่ต้องทนเห็นทุกคนเจ็บปวด

     เขาอยากให้ทุกคนมีความสุขสักที เขาก็แค่หวังว่าสิ่งที่คนคนนั้นทำกับเขาจะทำให้คนคนนั้นมีสติสักที... แล้วตั้งใจทุ่มเทความรักให้หมิงฮ่าวก็พอ

     ถึงแม้เขาจะพึ่งมาดูแลเด็กคนนั้นได้ไม่นาน... เขาพูดได้เต็มปากว่าเขาเอ็นดูแล้วหลงรักความเป็นเด็กของหมิงฮ่าวไม่น้อย จนเผลอคิดไปถึงขั้นว่าถ้าน้องหายเป็นปกติ หมิงฮ่าวคงเป็นเด็กที่สดใสและน่ารักมากๆ ไม่ต่างจากเขาสมัยยังเด็ก

     นี่คือสิ่งที่เขาหวังและอยากให้คนคนนั้นทำ... แค่นี้ก็พอแล้ว ถึงแม้จะทำร้ายเขาจนเจ็บก็ตาม

     เขาไม่ได้โลกสวย แต่เขาไม่อยากจองเวรใคร เพราะสุดท้ายมันก็ไม่มีใครที่เป็นสุขอยู่ดี เขาโตมาด้วยความรัก เขาก็อยากให้คนดีๆมีความรักและความสุขแค่นั้น และเพื่อให้ตัวเขามีความสุขเช่นเดียวกัน

     ขอให้อย่าให้เราเจอกันอีกเลยนะครับคุณซอกจิน... เพราะเขาไม่รู้ว่าจะมองอีกคนด้วยสายตาอย่างไร...

     ไม่รู้ว่าจิตใจเขาที่ถูกทำร้าย มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้เมื่อไหร่ ถึงแม้คุณจะเป็นคนทำร้าย แต่เขาเชื่อว่าเขาสามารถรักษามันได้ตัวของเขาเอง อาจจะใช้เวลานาน แต่ดีกว่าวนกลับไปคุณที่เขาไม่สามารถเอาความรู้สึกเขาไปเสี่ยงได้อีกแล้ว...

❥ Whisper

     จองกุกเดินเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ความอ่อนล้าที่ถาโถมเขาจนไม่ได้สังเกตุรถหน้าบ้านแม้แต่น้อย ว่ารถของพี่ชายเขายังจอดอยู่ที่เดิม จนขาเรียวพาร่างอันเหนื่อยล้าของตัวเองเข้ามาภายในบ้านเท่านั้นแหละ ดวงตากลมโตฉายแววตาประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าและอารมณ์กลับมาเป็นปกติ แล้วรีบเดินให้เป็นปกติที่สุดเพื่อขึ้นห้องตัวเอง

"ทำไมกลับมาสภาพแบบนี้"

     เสียงแหบทุ้มเอกลักษณ์ของมินยุนกิพี่ชายของเขาเอ่ยทันทีที่เขาก้าวขึ้นบันไดได้เพียงขาข้างเดียวเท่านั้น... สุดท้ายสิ่งที่เขากังวลก็เป็นจริง เขาไม่เคยปิดพี่ชายของเขาได้สักเรื่องจริงๆ ถึงพี่ยุนกิจะดูเหมือนไม่มีเวลาให้เขา ถึงอยู่ด้วยกันเหมือนจะไม่สนใจ แต่น้อยคนจะรู้ว่าพี่ชายเขาหนะ อบอุ่น ใส่ใจคนรอบข้างตัวเองขนาดไหน

     เขาถึงดีใจถ้าพี่จีมินเลือกพี่ชายเขา ไม่เลือกอีกคนที่เหมือนจะใส่ใจและอบอุ่น แต่ในความจริงก็สนใจแค่ตัวเองและเย็นชายิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

ภายนอกไม่สามารถตัดสินใครได้จริงๆ

"กุกขอตัวไปนอนนะ ขับรถดีๆนะพี่กิ"

     เขาเลือกที่จะตอบเลี่ยงพี่ชายแล้วรีบเดินขึ้นห้องทันที ถึงจะเจ็บอยู่ แต่ตอนนี้หัวใจเขาเจ็บกว่าสิ่งใดๆทั้งนั้นแล้ว ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าหัวใจเขาแล้วจริงๆ...

"ย๊า มินจองกุก! ลงมาคุยกับพี่ดีๆก่อน เว้ย!"

     มือเรียวรีบเปิดประตูห้องแล้วเข้าห้องนอนตัวเองทันทีโดยไม่ลืมจะล็อคประตูห้องกันพี่ยุนกิวิ่งตามขึ้นมาเพื่อซักความจริงจากเขา...

     ตอนนี้เขาเหนื่อยและเจ็บจนไม่มีอารมณ์จะเล่าออกมาได้หรอกว่าเขาเจออะไรมาบ้าง... เขาต้องการพัก พักอยู่กับตัวเอง เพื่อคิดอะไรๆให้มากกว่านี้

     เพราะตอนนี้เขาต้องการคำตอบของความรู้สึกตัวเองว่าที่เขาเป็นอยู่คืออะไร

"เหนื่อยก็พัก แล้วค่อยลุกใหม่นะจองกุก"

     เขาพูดกับตัวเองในขณะที่มองตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกตู้เสื้อผ้าภายในห้องพร้อมรอยยิ้มเดิมที่แสนอ่อนล้า ถึงจะให้กำลังใจตัวเองยังไง ล้ายังไง เขาต้องผ่านไปด้วยตัวเอง

     บางทีถ้าเขานอนหลับแล้วตื่นขึ้นมา มันอาจจะเป็นเพียงแค่ฝันร้ายก็ได้... ใช่จองกุก นายควรนอนพัก ตื่นขึ้นมาทุกอย่างมันต้องดีขึ้น ทำเหมือนที่ผ่านมาเวลาที่นายท้อนั้นแหละ

❥ Whisper

     ความเปียกชื้นบนใบหน้าทำให้จองกุกที่เผลอหลับไปเพราะความรู้สึกเหนื่อย ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น ดวงกลมโตค่อยๆปรือขึ้นมองต้นตอของความชื้นที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมา

     ใบหน้าน่ารักเป็นภาพแรกที่จองกุกมองเห็น ก่อนที่สมองประมวลผลอะไร ชื่อคนเดียวที่ลอยเข้ามาให้หัวเขาไม่พ้นพี่จีมิน! ทันทีที่นึกได้ ร่างกายก็ขยับออกจากการเช็ดหน้าของรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างตกใจจนลืมไปว่าร่างกายเขาตอนนี้ไม่เหมาะกับการขยับตัวแม้แต่น้อย

     แต่ทำไงได้เขาตกใจหนิ ไม่คิดว่าพี่จีมินจะเข้ามาอยู่ในห้องเขา แถมยังดูแลเขา ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนี้ ให้ตายสิ เขาอยากเจอนะ แต่ทำใจก่อนได้ไหม... เห็นหน้าพี่จีมินเขาก็ยังรู้สึกผิด ยิ่งเจออะไรแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิดกว่าเดิม

     ถึงจะไม่ใช่คนทำร้าย แต่ก็มีส่วนให้ถูกทำร้ายอยู่ดี...

"โอ้ย!"

"ตกใจอะไรขนาดนั้น เจ็บอยู่ก็นอนนิ่ง ๆ พี่จะเช็ดตัวให้ เหนื่อยก็หลับต่อก็ได้นะ"

     น้ำเสียงอ่อนโยนที่เจือบนความห่วงใยจากรุ่นพี่ตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาเชิงดุเล็กน้อย พร้อมกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับอาการตอบสนองของเขา

"พะ พี่มาได้ยังไง"

"บ้านนาย ก็ให้พี่ชายนายพามาไง"

     ดวงตากลมโตที่บวมช้ำมองพี่จีมินด้วยสายตาหงอยๆ ยิ่งมือเล็กอีกคนขยับมายีผมเขาด้วยความเอ็นดูอีก มันยิ่งทำให้เขาหงอยยิ่งไปอีก

     พี่สะใภ้เขานอกจากอ่อนโยนแล้วยังอบอุ่นอีกนะ... อิจฉาพี่ชายชะมัดเลย หลานชายเขาต้องโตมาอย่างน่ารักแน่ๆ มีแม่ที่ใจดีและอบอุ่นขนาดนี้ ถ้าพี่กิไม่พากลับมาเป็นพี่สะใภ้เขานะ เขานี่แหละจะขโมยพี่สะใภ้ตัวเองแทน

     เพราะตอนนี้หัวใจเขาอยากได้ใครสักคนที่อบอุ่นแบบนี้...

"พี่กิ บอกพี่เหรอ..."

"ใช่สิ นี่จองกุก"

     เขาขยับตัวตามการจับของพี่จีมินอย่างระวัง และมองรุ่นพี่ตัวเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลายความรู้สึกหลากหลายที่ตีเข้ามาในใจเขา...

     ทำถูกแล้วใช่ไหมที่จะผ่านมันไปด้วยตัวเองเอง ปฏิเสธความช่วยเหลือจากคนรอบข้างแบบนี้

"พี่ยุนกิเป็นห่วงนายมากนะ"

     ในขณะที่เขาจมอยู่ในห้วงความคิดและความรู้สึกของตัวเองนั้น น้ำเสียงอ่อนโยนที่จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาโดยที่กำลังจัดท่านั่งให้เขาอย่างระวังกลัวเขาจะเจ็บไปมากกว่ากว่านี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด... เพราะเขารู้ว่าใครเป็นห่วงเขาบ้าง โดยเฉพาะพี่ชายของเขา พี่ยุนกิเลี้ยงเขามาตลอด ไม่เคยให้เขาโดนทำร้ายหรือเจออะไรแย่ๆเลยสักครั้ง...

     ถึงดูไม่ใส่ใจ แต่ก็เป็นพี่ที่ดีที่สุดสำหรับเขา

"กุกรู้..."

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อคืน แต่พี่อยากให้นายรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงนายนะ ไม่ว่าจะพี่ยุนกิ หรือพี่ พี่เข้าใจนายนะ มีอะไรก็พูดกับพี่ได้เหมือนเดิม อย่าลืมว่ายังมีปาร์คจีมินเป็นพี่ชายของนายอยู่นะ"

"พะ พี่จีมินไม่โกรธกุกเหรอ... เรื่องนั้น"

     เขาเอ่ยถามอีกคนด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เขาทำร้ายพี่จีมิน แต่อีกคนยังเป็นห่วงเขา... ถ้าเขาจะเปิดใจคุยกับพี่จีมินมันจะดีกว่าไหม...

"เด็กโง่ เราไม่ผิดอะไรเลย คนที่ผิดคือพี่ชายนายและพี่เองที่ไม่ระวังตัวเอง อีกอย่างนะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว พี่ไม่อยากเก็บมาคิดแค้นอะไรหรอก เลิกโทษตัวเองได้แล้ว"

"ฮะ ฮึก พะ พี่จีมิน"

     น้ำตาหยดใสค่อยๆไหลลงจากดวงตาคู่สวยก่อนจะโผล่กอดรุ่นพี่ตัวเล็กอย่างอ่อนแอ ความเข้มแข็งที่เขาสร้างมาตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเจอความจริงที่ตอกย้ำว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นความจริงได้ทลายพังลงเพราะความอ่อนโยนและอบอุ่นของจีมิน

     เขาตัดสินใจแล้ว... เขาจะพูดกับพี่จีมิน ไม่ใช่เขาไม่ไว้ใจพี่ยุนกิ แต่เพราะถ้าเขาเล่าให้พี่ยุนกิฟัง มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ พี่เขาไม่ยอมอยู่แล้ว แต่กับพี่จีมิน... เขาเชื่อว่าพี่คนนี้จะไม่ถามอะไรเขาในสิ่งที่เขาไม่อยากเล่า และใจเย็นกว่าพี่ชายเขาแน่นอน

"กะ กุกขอโทษนะพี่... กุกเข้าใจพี่แล้ว ฮึก เข้าใจแล้วว่าวันนั้นพี่รู้สึกยังไง ฮึก"

"เจ็บมากไหม"

     เขาพยักหน้าส่งเป็นคำตอบให้กับพี่จีมินที่เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่เขาต้องการในตอนนี้ ถึงแม้มันจะไม่ใช่ความอ่อนโยนที่เขาต้องการจริงๆ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เขามีแรงมากขึ้นในการลุกขึ้นเดินต่อไป

"แล้วตรงนี้หละ เจ็บมากไหม"

     ดวงตากลมโตมองตามนิ้วเล็กที่จิ้มลงไปบนหน้าอกด้านซ้ายของเขา น้ำเสียงห่วงใยและเข้าใจความรู้สึกเขาถูกส่งออกมาไม่ปิดบัง ซึ่งเขาเข้าใจในสิ่งที่อีกคนจะสื่อ

"ถ้ามันเจ็บก็ระบายออกมาได้นะ คนเราไม่สามารถเก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้ได้คนเดียวหรอกจองกุก ถ้านายไว้ใจพี่พี่ก็พร้อมจะรับฟังนายนะ"

     ไม่ใช่ถามว่าเจ็บหน้าอกไหม... แต่หัวใจเขาหนะเจ็บมากแค่ไหนต่างหาก

"กุก... จบมันแล้วพี่จีมิน... กุกกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ ไม่เหมือนพี่ยุนกิที่ทำไปเพราะรักพี่ แต่เขา... เขาไม่ได้ทำเพราะรักกุกเลย แต่กุกเป็นผู้ชายนะพี่ ถึงจะเจ็บเดี๋ยวก็หาย บางทีพระเจ้าอาจจะอยากให้กุกเข้าใจพี่ก็ได้นะ"

"จองกุก... มันคือเรื่องจริงที่พี่ก็คิดแบบเรา เราเป็นผู้ชาย เดี๋ยวความเจ็บมันก็หาย แต่นายก็เห็นพี่แล้วหนิ มันไม่จบแค่เซ็กซ์ครั้งเดียวหรอกนะจองกุก ถึงเขาจะไม่ได้ทำเพราะรักเรา แต่มันคือสิ่งที่เขาทำกับเรา คนกระทำไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าคนถูกกระทำจะรู้สึกยังไง ถ้านายโชคดีจบแค่ครั้งเดียวไม่มีอะไรตามมา พี่ก็จะไม่ซักนายแบบนี้หรอก... แต่ตอนนี้พี่อยากให้นายป้องกันนะ เขาได้ป้องกันไหม?"

     คำพูดของอีกคนรวมถึงคำถามที่ส่งมายังเขาทำให้เขาชะงักคิดตาม ถ้าถามจริงๆ เขาก็ไม่รู้หรอกเมื่อคืนคนคนนั้นป้องกันไหม แต่ให้เดา... เมาไร้สติขนาดนั้น ป้องกันได้ก็ตั้งใจเกินไปแล้วล่ะ 

"กะ กุกไม่รู้หรอกพี่ แต่กุกคิดว่าไม่น่าจะป้องกัน"

"ย๊า!  ทำไมไอ้คนพวกนี้มันมักง่ายขนาดนี้วะ!"

     เขามองพี่จีมินที่จู่ๆก็โวยวายเสียงดังอย่างหงุดหงิด คือพี่จะอินไปไหม... กุกหรือเปล่าที่ต้องโมโห หรือพี่จะหงุดหงิดรวมถึงพี่ชายเขาด้วย

"พี่ใจเย็นก่อนดิ"

"เอาออกหรือยัง"

     ยังหงุดหงิดเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือคำถามใหม่ที่ส่งมาให้เขางงหนักยิ่งกว่าเดิมอีก เอาอะไรออกอะ อยู่ๆมาถามว่าเอาออกยัง จองกุกจะเข้าใจพี่ไหมมม

"เอาไรออกอะพี่?"

     พอเข้าถามก็ส่งสายตาพร้อมสีหน้าเหนื่อยใจปนหงุดหงิดใส่เขาอีก แล้วนี่จองกุกผิดอะไรอีกหละ นอกจากอ่อนโยน ใจดี อบอุ่นแล้ว พี่สะใภ้เขาสามารถเปลี่ยนโหมดโหดได้ภายในห้านาทีด้วยนะรู้ยัง พี่กินี่หาเมียได้ออล์อินวันจริงๆ

"น้ำของคนนั้นในตัวนายอะ"

     ฉ่า...

     ไม่ต้องหาว่าเสียงอะไร เสียงหน้าเขานี่แหละ คือบทจะตรงจำเป็นต้องตรงกันขนาดนี้เลยเหรอ... เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ก็รู้ว่าไม่ควรเขินอะ แต่ก็มันใช่เรื่องแบบ กินข้าวหรือยัง ไหมล่ะ

"ไปเอาออกเลย! มีอะไรกับเขามานานกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย"

"พี่จะบ้าเหรอ กุกจะไปรู้เหรอว่ารอบสุดท้ายมันจบไปตอนไหนอะ! ตอนพี่ พี่รู้เหรอ"

     เขาทนไม่ไหวกับคำถามที่แสนตรงของพี่สะใภ้จนโวยวายถามอีกคนกลับ ถามมาได้ว่ามีอะไรมากี่ชั่วโมงแล้ว เขาหลับไปกี่ชั่วโมงยังไม่รู้เลย อีกอย่างทำไปกี่รอบยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ใครบ้าจะมานั่งนับกัน ก็บอกอยู่มันไม่ได้ตั้งใจที่จะมีอะไรกับคนคนนั้น ถ้าเขายังมีเวลามานับมาคิดนี่เขาคงดีใจกับการเสียตัวครั้งนี้อะนะ

"เออ ๆ ให้เอาออกให้ไหม?"

"มะ ไม่ต้องพี่ พี่บอกกุกก็พอ เดี๋ยวกุกทำเอง"

     นี่ก็อีก... เขาไม่เด็กสองขวบแล้วนะที่จะถ่างขาให้พี่ล้างก้นให้อะ แค่คนคนนั้นเห็นเขาก็อายเต็มทนแล้ว พี่ยุนกิยังไม่เคยเห็นเขาเปือยตอนโตเลยเถอะ ไม่แย่งเมียพี่แล้วจะยัดเยียดเมียพี่คือพี่นี่แหละ เหมาะกันเหลือเกินสองคนนี้ คนนึงตรงผ่าซาก ตรงทุกสิ่งอย่าง อีกคนก็ตรงแบบน่ารัก

     เอาจริงๆเขาก็ดูออกแหละว่าพี่จีมินก็เขินที่พูดออกมาแต่ตีหน้าดุกลบเกลื่อน

"เดี๋ยวพาไปห้องน้ำ ก็แค่เอานิ้วเข้าไปคว้านมันออกมาแค่นั้น"

"มันก็เจ็บดิพี่"

"เออ เจ็บ หรือจะทนปวดท้องหรือไง"

"หงือ! ถ้ามันออกไม่หมดอะ"

"ออกไม่หมดโชคดีก็ไม่มีอะไร โชคร้ายนายก็ได้เป็นคุณแม่ลูกอ่อนอีกคนแค่นั้นแหละ หยุดถามแล้วเขาห้องน้ำไปออกได้แล้ว"

     หงึก! แม่ลูกอ่อนอะไรหละ ถ้าเป็นงั้นจริงเขาจะพาลูกไปตบหน้าพ่อมันเอาสิ ไม่พาหนีแบบพี่ให้ลำบากหรอก เพราะหนีไปก็คงหนีคนคนนั้นพ้นอยู่ดี เพราะฉะนั้นเจ็บแค่ไหนเขาต้องเอามันออกให้หมด เขายังอยากโลดแล่นในวงการอยู่แทนจะหายไปเลี้ยงลูก

"เสร็จแล้วถ้าออกมาไม่เจอพี่ก็ไปนอนรอที่เตียงนะ พี่จะขึ้นมาทำแผลและเอาข้าวกับยาให้นายกิน เข้าใจไหม"

     ทำแผล... ให้ตายเขาก็จะทำเอง แต่ตอนนี้พยักหน้าตาพี่แกไม่ก่อนที่จะหงุดหงิดอีกรอบ ถึงยังไงแผลกายมันก็หายอยู่ดี ช้าเร็วแค่นั้น แต่แผลในใจนี่สิ...

     เขาต้องใช้เวลาแค่ไหนถึงจะลบเลือนสัมผัส ความทรงจำเหล่านั้นออกไปได้... นานแค่ไหนที่เขาจะลบล้างความรู้สึกออกไปให้หมด

     ถึงแม้เมื่อคืนมันจะเริ่มต้นด้วยความรุนแรง และทรมาน แต่สุดท้ายเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็รู้สึกดีกับสัมผัสเหล่านั้นจนเผลอตอบสนองเรียกร้องอีกคนไปหลายต่อหลายครั้งอย่าลืมตัว

     เกลียดก็เกลียดลง แต่ถามว่ารักไหม... เขาคงตอบได้คำเดียวว่า... ไม่น่าจะใช่ความรักอยู่ดีนั้นแหละ เพราะเขาต้องการเวลากับหัวใจตัวเอง