[END] Whisper, bae! ❥JinKook 'BTS
ตอนที่ 11 : ❥ Whisper, X 100%
❥ Whisper, X
'ก้าวพลาดความรู้สึก'
ตืด~ แกร๊ก!
เสียงปลดล็อกของประตูคอนโด ทำให้จองกุกที่ฟุบหน้าลงกับขอบโซฟาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองไปทางต้นเสียง ก่อนจะพบกับชายหนุ่มเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เป็นสาเหตุที่เขาต้องอดนอนรออีกคนกลับมา
คิมซอกจินกลับมาถึงห้องหลังจากเขาโทรตามไม่ถึงครึ่งชัวโมง...
ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิดที่มีแม้แต่น้อย ถึงอีกคนจะกลับมาหลังจากเขาโทรตามครั้งสุดท้ายไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่สภาพอีกคนที่เดินเข้าห้องมานั้น ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีแม้แต่น้อย...
จองกุกขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหงุดหงิด พร้อมกับลุกขึ้นยืนมองอีกคนที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าเข้ามา ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ชายหนุ่มเจ้าของไหล่กว้างอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะสบตากับอีกคนอย่างไม่ตั้งใจ
ดวงตาคู่นั้นที่ทำให้เขารู้สึกสงสาร...
แต่ถ้าเทียบกับการกระทำในวันนี้ของอีกคนแล้ว... คำว่าสงสารคงใช้ไม่ได้จริงๆ จะผิดไหมถ้าเขาจะบอกว่าคิมซอกจินทำร้ายตัวเอง ทำร้ายหัวใจตัวเองไม่พอ ทำร้ายคนข้างกายอย่างไม่รู้ตัวอีก เด็กชายที่หลับอยู่ในห้องที่หัวใจมีแต่บาดแผล กลับถูกเพิ่มรอยแผลที่ไม่ได้ตั้งใจของอีกคนเข้าไปอีก
"พี่ไปทำอะไรมา..."
"หมิงฮ่าวอยู่ไหน"
จองกุกเบนหน้าหนีอีกคนก่อนจะถอนหายใจช้าอย่างหงุดหงิด พร้อมกับหันกลับมามองอีกคนอย่างหาเรื่อง ถามมาได้ว่าน้องอยู่ไหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เคยคิดบ้างไหม
เมื่อไหร่จะได้สติกัน!
"ฮ่าวนอนแล้ว ผมพาน้องเข้านอนเอง มันกี่โมงแล้วคุณซอกจิน จะให้เด็กมานั่งรอคุณกลับบ้านในสภาพแบบนี้ ไม่สงสารลูกเหรอ?"
"..."
"ผมเป็นคนนอกนะคุณอย่าลืมเรื่องนี้ ผมไม่รู้ว่าผมมีสิทธิ์ไม่พอใจคุณได้ไหม แต่ผมก็ไม่พอใจไปแล้ว ไม่พอใจและผิดหวังที่คุณละเลยหมิงฮ่าว ทั้งๆที่รู้ว่าน้องเป็นยังไง คุณยังกล้าปล่อยน้องไว้แล้วไปข้างนอก คุณบ้าไปแล้วเหรอ!"
"เดี๋ยวนายก็มา พี่ออกไปทำธุระข้างนอก"
"ธุระ? ธุระของคุณคืออะไรเหรอครับ ถึงได้กลับมาเวลานี้และในสภาพที่... เหอะ!"
"นายจะรู้อะไรจองกุก พี่ผิดที่ละเลยหมิงฮ่าว แต่นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจาแบบนี้ใส่พี่ ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลย"
"ใช่คุณเอาแต่คิดว่าทุกคนบนโลกนี้รู้น้อยกว่าคุณไปทุกอย่างแหละคุณซอกจิน ผมรู้ รู้มากกว่าคุณด้วยซ้ำ รู้ในสิ่งที่คุณมองข้ามมันด้วยซ้ำ"
"คนแบบนายจะรู้อะไรจองกุก นายไม่เคยคิดจะรักใคร นายจะรู้อะไร! อย่ามาชวนทะเลาะได้ไหม จะค้างที่นี่หรือจะขับรถกลับ"
"ผมกลับแน่ แต่ขอด่าคุณก่อน ถึงผมจะไม่เคยรักใครเหมือนที่คุณรักพี่จีมิน แต่คุณมั่นใจเหรอว่าที่คุณทำมันคือความรัก พี่จีมินเคยรู้เรื่องหมิงฮ่าวไหม เรื่องนี้พี่ยังไม่บอกพี่จีมินเลย แล้วที่ชัดที่สุดคือ... พี่จีมินเคยใส่ใจพี่ไหม แคร์ไหมว่าพี่จะรู้สึกยังไง แคร์ไหมว่าพี่จะเสียใจเท่าไหร่ในเมื่อพี่จีมินก็เลือกพี่ยุนกิอยู่ดี!"
จองกุกตะคอกใส่หน้าคนตรงหน้าอย่างหมดความอดทน ยิ่งเขาเห็นใบหน้าพี่จินตอนที่เขาพูดถึงพี่จีมิน เขายิ่งโมโห โมโหที่ทำไมต้องมีคนเจ็บปวดกับเรื่องนี้นัก ทั้งพี่ยุนกิ พี่จีมิน ยังพี่จินคนโง่ที่เขาไม่มองตั้งแต่แรก ทำไมถึงพระเจ้าโกรธอะไรเขาเหรอถึงได้ทำให้มีแต่คนเจ็บปวดจากการกระทำของเขา
ถ้าวันนั้นเขาไม่ชวนพี่จีมินมาฉลองที่บ้าน ไม่มอมเหล้าพี่จีมิน... ทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ไหม พี่จีมินจะเสียใจไหม พี่ยุนกิจะต้องตามง้อแบบนี้ไหม...
สุดท้ายคนคนนี้ที่ยืนตรงหน้าเขาจะกลายเป็นคนบ้าที่ทำให้ตัวเองโง่แบบนี้ไหม...
ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหาอย่างสติพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาจากดวงตากลมโตที่ทอประกายสดใสอยู่เสมอ หยดแล้วหยดเล่าที่ไหลริน จองกุกไม่คิดจะแยแสหรือเช็ดมันออกแม้แต่น้อย เขายังคงจ้องอีกคนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เขารู้ว่าคำพูดของเขาทำให้อีกคนโมโห แต่เขาก็โมโหไม่ต่างกันนักหรอก
"นายรู้อะไรถึงได้พูดแบบนี้ บอกมาจองกุก!!"
มือใหญ่บีบเข้าที่แขนทั้งสองข้างของจองกุกอย่างโมโห ดวงตาคมจ้องจองกุกอย่างหมดความอดทน จองกุกไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขาควรทำยังไง สายตาที่เขาไม่เคยได้รับจากอีกคนสักครั้ง สายตาที่แตกต่างจากคิมซอกจินที่เขารู้จัก
สายตาของอีกคนที่ทำให้เขากลัว... คำพูดของเพื่อนคนตรงหน้าที่เคยพูดลอยกลับเข้าสมองเขาทันที คนตระกูลคิมเป็นคนเย็นชา หรือพูดง่ายๆ ก็คนที่ไม่ควรหาเรื่องด้วย เขาทำไปแล้วไงตอนนี้...
คิมซอกจินกำลังโกรธเขา...
ใบหน้าน่ารักขมวดนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับพยายามแงะมือใหญ่อีกคนออกจากแขน แต่ดูเหมือนแรงเขาตอนนี้จะสู้แรงอีกคนเวลาโกรธไม่ได้เลยสักนิด
"ผมเจ็บนะคุณซอกจิน!"
"ตอบฉันมาจองกุก นายรู้อะไรมา!"
ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด เจ็บปวดที่หัวใจไม่พอ เขาต้องมาเจ็บที่ร่างกายด้วยฝีมือคนคนนี้อีกเหรอ
พยายามทำดีทุกอย่าง นี่เหรอคือผลของการกระทำของเขา ในเมื่อทำดีมันไม่ได้ดี เป็นคนเลวบ้างมันอะไรๆมันคงจะดีขึ้นใช่ไหม
ได้ในเมื่ออยากรู้ว่าตัวเขารู้เรื่องอะไรบ้าง... มินจองกุกจะพูดให้ฟังให้หมดเอง! สิ่งที่เขาพยายามถนอมจิตใจอีกคนมันไร้ค่า เขาก็จะซ้ำเติมมันเอง
เผื่อคิมซอกจินจะได้ตื่นจากการเป็นคนโง่สักที!
"ผมคิดว่าผมรู้เยอะว่าพี่ด้วยซ้ำ แค่ความจริงเรื่องเดียวที่ผมเป็นน้องชายแท้ๆของพี่ยุนกิคนที่เป็นพ่อของลูกพี่จีมินแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวพี่คิดว่าผมรู้เยอะขนาดไหนหละ เลิกโง่สักที เลิกทำร้ายคนรอบข้างสักทีได้ไหม... พี่ยังมีหมิงฮ่าวที่พี่ต้องใส่ใจดูแลเขา หัวใจพี่ไม่ได้มีให้ถูกทำร้าย แต่พี่ทำร้ายตัวเองต่างหาก! พี่มันโง่จนผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว พี่ไม่มีวันไปแทรกกลางระหว่างครอบครัวเขาได้หรอก แค่นี้คิดไม่ได้เหรอ"
"นะ... นาย... พี่ชายนายที่เป็นโปรดิวเซอร์มิน คือคนเดียวกับมินยุนกิงั้นเหรอ... เหอะ!"
"..."
"สนุกไหมจองกุก!"
"สนุกบ้าอะไร พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อยผมได้แล้ว"
จองกุกพยายามแกะมือของอีกคนที่บีบแขนตัวเองไว้แต่ดูเหมือนว่ายิ่งจองกุกพยายามจะหลุดพ้นมากเท่าไหร่ซอกจินยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นเท่านั้น... แม้กระทั่งน้ำตาเขาก็ไม่ได้มีผลอะไรกับอีกคนด้วยซ้ำ
"คงงั้น... หึ"
"จะบ้าก็บ้าไป ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน!"
"..."
"นี่คุณจิน!"
"รู้ไหม... ตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงจองกุก"
น้ำเสียงที่เคยอบอุ่นของซอกจินที่ตอนนี้มีแต่ความเย็นชาไร้ความอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนที่จองกุกเคยได้รับแม้แต่น้อย... นี่สินะ เพราะเขาเป็นน้องของมินยุนกิ คนที่คิมซอกจินแพ้ ไม่แปลกที่อีกคนจะโกรธเขา
คิมซอกจินมันก็แค่คนแพ้แล้วพลานแค่นั้นแหละ
"ผมไม่ใช่คุณ ผมไม่รู้ คุณจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม ปล่อย! ผมจะกลับบ้าน ผมไม่อยากคุยกับคุณตอนนี้หรอกนะ พรุ่งนี้เช้าผมจะเข้ามาดูหะ"
ยังไม่ทันที่จองกุกจะพูดจบประโยคริมฝีปากอวบก้มลงบดจูบอีกคนทันทีด้วยแรงอารมณ์ทั้งหมด อารมณ์โกรธถูกระบายใส่จองกุกที่ตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะทำกับเขาแบบนี้ จองกุกมองออกว่าอีกคนโมโหขนาดไหน เขาคิดว่าอีกคนจะต่อยเขาด้วยซ้ำ...
มันต้องไม่ใช่วิธีนี้!
"อือ!"
เสียงร้องท้วงในลำคอของจองกุกไม่ได้อยู่ในความสนใจของซอกจินแม้แต่น้อย ขาเรียวจัดการถีบซอกจินจนล้มลงกบพื้น ก่อนจะหันคว้าโทรศัพท์มือถือแล้ววิ่งตรงไปที่ประตูห้องทันที
จองกุกที่ว่าขายาวแล้ว แต่ยังช้ากว่าซอกจินที่ลุกขึ้นมาคว้าขาเรียวอีกคนไว้จนจองกุกล้มลง แล้วจัดการจับจองกุกอุ้มพาดบ่ากว้างตรงเข้าห้องนอนของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าอีกคนอยู่ในความรู้สึกอะไร
"ปล่อยผม! คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง ผมไม่ใช่พี่จีมินนะเว้ย บอกให้ปล่อยไง อกหักจนเสียสติแล้วเหรอ!"
"ด่าซะให้พอก่อนจะไม่มีเสียงไว้ด่า เพราะนายไม่ใช่จีมินไง"
"จองกุก... เพราะนายคือมินจองกุกไง... มินจองกุกที่ทำให้คิมซอกจินเป็นคนโง่ โง่ในเรื่องที่ไม่ควรโง่..."
ตุบ!
ซอกจินโยนจองกุกลงเตียงก่อนขึ้นคล่อมอีกคนทันทีไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ตั้งตัว แววตาตื่นตระหนกราวกับลูกกระต่ายที่จะโดดขย้ำของจองกุกนั้นยิ่งราวกับปลุกความรู้สึกลึกๆของซอกจินขึ้นตื่นขึ้นมา
"ปะ ปล่อยผม... คุณจะทำอะไร..."
"นายฉลาดออกจองกุก... คิดสิ ว่าฉันจะทำให้นายรู้สึกเหมือนฉันตอนนี้ยังไง... ฉันไม่ได้โกรธนายเรื่องที่นายเป็นน้องชายผู้ชายคนนั้น แต่... ฉันคิดว่านายเป็นคนเดียวที่ไม่ทำให้ฉันเป็นคนโง่... หึ แต่ไม่เลย... จองกุก"
"ผะ"
ริมฝีปากอิ่มประกบปิดปากคนใต้ร่างทันทีพร้อมกับรวบมือทั้งสองข้างของจองกุกไว้เหนือหัว รสจูบที่รุนแรงและเต็มไปด้วยอารมณ์ของซอกจินถูกระบายใส่จองกุกที่พยายามหันหนีอีกคนพร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด
กลัว... นี่คือความรู้สึกเดียวของเขาตอนนี้
"ฮะ ปล่อยผะ ผมนะ"
[CUT]
ค่ำคืนนี้คงมีแต่เสียงครางร้องของจองกุกสลับกับน้ำตาของเจ้าตัวที่ดังไปทั่วห้องนี้เท่านั้น เหมือนกับหัวใจสองดวงที่กำลังหาความจริงของความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เขาทั้งสองได้ก้าวข้ามความรู้สึกอะไรไป... สิ่งนั้นคืออะไร คงมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ให้คำตอบได้...
❥ Whisper
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องทำให้สองร่างที่ยังหลับอยู่นั้นรู้สึกตัวทั้งๆที่พวกเขาพึ่งหลับได้ไม่กี่โมงก่อนสว่างเท่านั้น ชายหนุ่มเจ้าของไหล่กว้าง หยิบเสื้อคลุมมาใส่ลวกๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตูทันที ทิ้งให้อีกคนที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มมีเพียงดวงตากลมโตที่มองแผ่นหลังกว้างอีกคนอย่างความคิดไม่ออก...
ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้จองกุกรู้สึกยังไง... กับเรื่องที่เกิดขึ้น
"อ่า ตื่นแล้วเหรอ อาฮ่าว"
"ครับ ปะป๊าเมื่อคืนพี่จองกุกได้กลับบ้านไหม..."
"เอ่อ... พี่จองกุกหลับอยู่ในห้องป๊าหนะ"
"ขอบคุณนะครับ ที่ไม่ปล่อยให้พี่จองกุกขับรถกลับบ้านเอง... ฮ่าวแค่กลัว"
"อ่า... หิวไหม?"
"ไม่ครับ ฮ่าวตื่นมาทำซีเรียลกินแล้ว ปะป๊าพักเถอะ เมื่อคืนพี่จองกุกคงรอป๊าจินจนดึกเลยสินะ... ฮ่าวไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ"
จองกุกที่นอนหลับตาฟังบทสนทนาของสองพ่อลูกที่คุยกันอยู่หน้าห้องนอนเงียบๆ ก่อนจะหลับตานิ่งไม่สนใจว่าทั้งสองคนจะพูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้เขาตัดสินใจแล้ว...
ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เขาก็ควรตัดในสิ่งที่ทำร้ายตัวเองทิ้งไปคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้แล้ว
พี่จีมิน กุกเข้าใจความรู้สึกของพี่ตอนนั้นแล้ว... พี่ผ่านมันมาได้ยังไงกัน
แรงยุบเตียงของอีกฝั่งทำให้เขารู้ว่าอีกคนได้กลับมาที่เตียงแล้ว ดวงตากลมโตที่เคยปิดลงค่อยๆลืมตามองอีกคนที่นั่งมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
ดวงตาคมอีกคนมีเพียงความสับสนในขณะที่มองเขา แตกต่างจากสายตาของเขาที่มองซอกจินอย่างสิ้นเชิง เพราะมันมีแต่ความว่างเปล่า...
"หมิงฮ่าวกลับห้องไปแล้ว"
"ครับ ผมขอตัวกลับบ้านนะครับ"
น้ำเสียงราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆยิ่งทำให้ซอกจินมองคนตัวเล็กกว่าเขาที่พยายามฝืนลุกขึ้นนั่งทั้งที่ก็มองออกว่าอีกคนเจ็บขนาดไหน แต่พอเขาจะยื่นมือเข้าไปช่วยจองกุกก็มองเขาด้วยสายตาที่นิ่งกว่าเดิม... จนเขาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้อีกคนแม้แต่น้อย
เขาจำเรื่องเมื่อคืนได้ทั้งหมด... เขาไม่ได้เมาขนาดนั้น แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ของเขาที่ขาดสะบั้นลง ตั้งแต่รู้เรื่องพ่อของจีฮุน ความจริงของคำตอบที่เขารู้มานานแล้วของจีมินที่มีกับเขา ทุกอย่างมันเป็นคริสมาสต์ที่แย่กับเขา ยิ่งพอกลับมาเจอจองกุกที่รอเขาเพื่อต่อว่า ซ้ำเติมในเรื่องเดิม ยิ่งรู้ว่าจองกุกเป็นน้องชายของผู้ชายคนนั้น
มันทำให้เขาโมโหจนลืมความจริงสำคัญเรื่องนึงไป...
ความจริงที่จองกุกเป็นเพียงน้องชายยุนกิ ความจริงที่จองกุกไม่เคยปิดบังเขาเรื่องยุนกิ เพียงแค่อีกคนเลือกที่จะไม่เล่า และลืมว่าจองกุกไม่ใช่คนผิดแม้แต่น้อย...
"คุณซอกจิน..."
น้ำเสียงหวานหูที่เขาได้ยินมันแทบทั้งคืน ตอนนี้ทั้งแหบพร่าและเย็นชายิ่งกว่าอะไร น้ำเสียงที่เขาไม่เคยได้รับจากเด็กคนนี้แม้แต่น้อย...
โดนเกลียดแล้วสินะ...
"ถ้าคุณยังต้องการให้ผมดูแลหมิงฮ่าวเหมือนเดิม กรุณาลืมเรื่องเมื่อคืนไปทั้งหมด คิดซะว่ามันเป็นเพียงวันไนท์สแตนท์ที่คุณเคยมีไป ไม่ต้องกังวลว่าผมจะท้องอะไร เพราะผมเป็นผู้ชาย"
คำพูดของจองกุกเปรียบเสมือนมีดร้อนที่กีดเข้าไปในใจเขา เพียงประโยคเรียบง่ายของอีกคน กลับทำให้เขาจุกได้ยิ่งกว่าจีมินปฏิเสธเขาครั้งแรกด้วยซ้ำ
ลืมงั้นเหรอ...
"ผมไม่ได้ขอให้คุณลืม แต่คุณต้องลืม เพราะผมยังอยากดูแลหมิงฮ่าวให้หายตามที่รับปากคุณไว้ ที่สำคัญ... หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะทำให้คุณคิดอะไรได้และใส่ใจคนที่รักคุณมากกว่าคนที่ไม่ใส่ใจคุณ ผมกลับก่อนนะครับ"
เขามองจองกุกที่พยายามฝืนตัวเองเดินออกจากห้องทันทีที่แต่งตัวเสร็จ สภาพของจองกุกยิ่งทำให้เขารู้ว่าเมื่อคืนเขาเลวแค่ไหนกับอีกคน รอยช้ำม่วงตามตัว ดวงตาที่บวมช้ำ... นั้นอีก
เขามันโง่เหมือนที่จองกุกด่าเขาจริงๆนั้นแหละ
"ไม่ต้องไปส่ง คุณพักผ่อนไปเถอะ ผมกลับเองได้ แล้วถ้ากลัวหมิงฮ่าวว่า ก็บอกว่าผมมีธุระต้องทำต่อเลยไม่ได้ไปส่ง... ลาก่อนครับคุณซอกจิน"
เสียงหวานเอ่ยขัดเขาทันทีที่เขาทำท่าจะลุกไปพาอีกคนไปส่งที่บ้าน เขามองจองกุกเดินออกจากห้องไปด้วยความไม่เข้าใจ...
ไม่เข้าใจความคิดของจองกุกเลยสักครั้ง ไม่เข้าใจคำว่าลาก่อนของอีกคนเช่นกัน...
เฮ้อ... จองกุกนายคิดว่าตัวนายจะลืมมันได้งั้นเหรอ...
vitamin J = ถ้าหาที่ลงได้แล้วจะแจ้งใน #ฟิคกระซิบ นะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
คุณซอกจินรับผิดชอบด่วน
รอตอนต่อไปค่ะ
โกรธนานๆเลยยกุกกกก เกลียดดพี่จินนน