คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก็งั้น ๆ แหละ....
“ูอะไรอยู่วะไอ้ราม” อิที่เินมาทา้านหลัอรามเอ่ยถามเพื่อนทันที เมื่ออิมอา้านหลัเาเห็นว่ารามมออะไรในมืออัวเออยู่ ่อนะรีบเ็บเอาไว้ในระเป๋าอัวเอ
“เปล่า”
“็เห็นอยู่”
“ะถามอะไรนัหนา ว่าหรือไ”
“ว่าห่าอะไร พึ่ไปรวนไ้มา” ใบหน้าอิโรยออิ หรือหมออิอบเพื่อนอย่ารามออไป ะมีแ่ราม หรือหมอรามที่ทำหน้าปิ หรือเรีย่าย ๆ ว่าหน้านิ่หน้าเียวไม่ว่าะมีวามรู้สึอะไร็าม
พวเาเป็นนัศึษาแพทย์ั้นปีที่หที่้อเรียนไป้วย และึ้นวอร์รวนไ้เสมือนหมอริ ๆ แ่็ยัอยู่ในวามูแลออาารย์แพทย์ เพราะปีนี้เป็นปีสุท้ายอพวเา แ่เมื่อบแล้ว็้อไปใ้ทุนที่่าัหวั่อ
โรพยาบาลที่พวเาึ้นวอร์ิับมหา’ลัยที่ศึษาอยู่ ทำให้่าย่อารเินทาไปเรียน และึ้นวอร์เป็นอย่ามา เนื่อามหา’ลัยและโรพยาบาลมีเ้าอเป็นนเียวัน
“่วนี้มึมีึ้นวอร์ับอยู่เวรอีไหมวะไอ้ราม”
“มี”
“แล้วนี่ไอ้เหนือมันไปไหนอมันวะ” หมออิถามหาเพื่อนอีนที่ไม่เห็นหน้าั้แ่เินเ้ามาในห้อพันัศึษาแพทย์
“.....”
“ไอ้หมอราม มึสนใูบ้า ูำลัพูับมึอยู่รับ” หมอรามที่ำลันั่อ่านรายานรวนไ้อยู่เยหน้ามามอหน้าเพื่อนรั้วยวามเบื่อหน่าย เพราะเาไม่อบพูมาเหมือนหมออิและหมอเหนือ
“ไม่รู้”
“เออ ๆ ว่าแ่เสร็รึยัวะ ไปหาอะไรินันเถอะ” หมอรามพยัหน้าอบลแทนำพู ่อนะ้าวายาวอัวเอเินออาห้อพันัศึษาแพทย์ไป้วยวามรวเร็ว
“รอู้วยิวะ ไอ้หมอราม”
“ร้านแถวหน้ามหา’ลัย็แล้วัน เินไปสะวี” หมออิที่เินามหลัหมอรามออาห้อพันัศึษาแพทย์มาบอับหมอรามออไป
“อืม อนบ่ายมีเรียนพอี”
“ูโทร. หาไอ้เหนือแล้ว เี๋ยวมันามมาหาที่ร้าน”
“อืม” หมอรามและหมออิเินไปที่หน้ามหา’ลัยึ่เ็มไป้วยร้านอาหารและนมหวาน ึ่ย่านที่ั้อมหา’ลัยและโรพยาบาลเป็นที่ ที่นพลุพล่านมาพอสมวร แถมนัศึษาอมหา’ลัยยัมีำนวนมา ึมีร้าน้ามามายเรียรายเ็มไปหม
“มึมออะไรวะไอ้เหนือ” หมอเหนือที่เินเ้าร้านำลัะเินรมาที่โ๊ะอเพื่อน เาำลัหันไปมอ้านนออร้านอยู่เป็นระยะ ๆ เหมือนำลัมออะไรสัอย่า
“มอสาวสวย สวยิบหาย”
“ใรวะ”
“ไม่รู้ั ถ้ามึมีบุเา็เินเ้ามาินร้านนี้ให้มึไ้เห็นวามสวย” หมอเหนืออบหมออิท่าทาวนประสาท ส่วนหมอรามนัู่ลิปารผ่าัอยู่เียบ ๆ ไม่ยอมพูาับใรเหมือนอยู่นละโลับเพื่อนอัวเอ
“ไอ้ราม ทำไมมึไม่สนใทีู่พูเลยวะ”
“ไร้สาระ”
“ไอ้นี่!! เฮ้ย ไอ้อินสวยทีู่บอเินเ้ามาในร้าน้วยว่ะ” หมอเหนือระิบบอหมออิให้มอไปยัทาเ้าอร้านอาหาร และพบับลุ่มสาว ๆ ะวิศวะใส่็อปสีแเลือหมูที่เินเ้ามาในร้านพอี
“น้อนนั้นสวยว่ะ สวยิบหาย”
“มอนเียวับูเลย แ่เพื่อนน้อเา็สวยันทั้แ๊เลยนะเว้ย” หมออิและหมอเหนือที่นั่หันหน้าออหน้าร้านพูุยันสอน
“ไอ้ราม มึไมู่นสวยบ้าเหรอวะ”
“ไม่”
“มอหน่อยเถอะ ูสาบานเลยว่านนี้สวยริ นะ นะ” ้วยวามรำาที่หมออิและหมอเหนือเ้าี้ หมอรามึัวามรำา้วยารหันหน้าไปมอลุ่มเ็วิศวะที่นั่้านหลัอเาามำออเพื่อน แ่เมื่อเาหันไปมอเป็นอัน้อะั แ่็แ่แวบเียวเท่านั้น ่อนที่เาะหันลับมาหาเพื่อนที่นั่ลุ้นำอบาเาอยู่
“็ั้น ๆ”
“ป๊า!! แบบนี้มึบอว่าั้น ๆ เหรอวะ”
“ู็อยาเห็นแฟนในอนาอไอ้รามมันริ ๆ ว่าะสวยแ่ไหน” หมออิและหมอเหนือทำหน้าเอือมใส่เพื่อนรัอัวเอแ่็ไม่แปลใ
เพราะหมอรามไม่เยสนใผู้หินไหน ถึแม้ะมีผู้หิเ้ามาีบ แ่็ไม่เยมีใรทำให้หมอรามสนใไ้เลยสันเียว เามัะเยาและนิ่ไม่อบโ้ หรืออบสนอลุ่มสาว ๆ ที่เ้ามาีบแม้แ่นเียว เป็นสาเหุทำให้พวเธอนั้นถอยออไปเอ
“น้อเาเรียนวิศวะสาาอะไรวะ? ไอ้อิ”
“็อปสีแเลือหมูอมหา’ลัยเรา ็เป็นะวิศวรรมสาาีวารแพทย์”
“ั้น็้อทำานเี่ยว้อับโรพยาบาลอะิ แ่ทำไมพวเราไม่เยเห็นหน้าวะ”
“น่าะยัอยู่ปีสอแหละ เพราะปิ้อปีสามึ้นไปถึไ้เรียนเี่ยวับารแพทย์” หมออิและหมอเหนือนั่ระิบันสอน แ่นที่ไ้ยินบทสนทนาไป้วย็ือหมอราม
“ั้น็อเอิวะ เพราะปีหน้าพวเรา้อออไปใ้ทุนแล้ว” ใบหน้าเสียายอหมออิแสออมาอย่าัเน
“ีบิวะ รอไร”
“เอาั้นเหรอวะ”
“ว่ามา็แ้าวไป ใล้เวลาเรียนแล้ว” หมอรามเยหน้าึ้นาอาหารรหน้าเอ่ยเือนเพื่อนรัอัวเอ ที่มัวแ่มอสาวสวยะวิศวรรมนลืมทานอาหารที่มาเสิร์ฟนานแล้วึ่พวเาเอ็มีเวลาไม่มาเท่าไรนั
“มึพูยาว ๆ เป็น้วยเหรอวะ”
“เออ ู็แปลใ” ทั้หมออิและหมอเหนือ่าพาันใับประโยยาว ๆ ที่หมอรามพูออมา แ่ไม่มีเวลาให้ถามมา เพราะใล้เวลาเรียนแล้ว เรียนแพทย์้อทำอะไรให้รวเร็วทุอย่า เพราะไม่รู้เลยว่าะมีเหุุเินอะไรเิึ้นบ้า
ความคิดเห็น