ก็ว่าจะเลิกรัก

***โปรยปราย

"แต่การแต่งงานของเรามันก็ไม่ถูกต้องตั้งแต่ทีแรกแล้วนี่คะ ขิมไม่เต็มใจแต่งพี่ก็รู้"

"แต่พี่เต็มใจแต่งงานกับเธอนะสายขิม" จากตอนแรกที่คิดว่าจะทำงอนให้เธอง้อแต่ดูท่าทางของหญิงสาวแล้วคนอย่างนายแพทย์ฟ้าครามทายาทเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังระดับประเทศคงต้องขึ้นชื่อว่าเป็นคนกลัวเมียเสียแล้วล่ะ

ฝ่ามือหนายกขึ้นแตะข้างแก้มนิ่มเนียนใสอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาบดบังใบหน้าสวยหวานขึ้นไปทัดหูแล้วโน้มเข้าไปใกล้จนเธอเอียงหน้าหลบแต่กลับสร้างโอกาสให้ริมฝีปากหนาได้คลอเคลียซอกคอขาวหอมกรุ่นได้ถนัดยิ่งขึ้น

"อื้อ พี่คราม ปล่อยค่ะ…" หญิงสาวเพิ่งตั้งสติได้หายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะใช้แรงอันน้อยนิดผลักหน้าอกแกร่งให้ถอยห่างออกไป แรงเธอหรือจะสู้แรงของชายหนุ่มที่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำอย่างคุณหมอฟ้าครามได้

"พี่คิดถึง พี่คิดถึงเธอนะสายขิม" ฟ้าครามผละริมฝีปากออกจากซอกคอหอมแล้วแนบหน้าผากชิดกับหน้าผากเนียน เสียงทุ้มต่ำเอ่ยคิดถึงเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาหม่เคยคิดว่าช่วงเวลาที่ไม่มีเธออยู่ในสายตามันจะทำให้ใจทรมานมากขนาดนี้ เด็กข้างบ้านที่แค่เขาเปิดหน้าต่างห้องนอนตัวเองก็ได้เห็นเธอแล้ว

 ……………………

          คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน เหตุการณ์ สถานที่ และ ตัวละคร ไม่มีอยู่จริง อาจมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรมและการใช้ภาษา มีคำหยาบ

ผู้เขียนไม่มีเจตนาที่จะล่วงละเมิดหรือจงใจให้เกิดความเสียหายต่อบุคคลใดหรือสิ่งใดก็ตาม

ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน