ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 005 อดีตที่แสนเลวร้าย
ตอนที่ 005 อดีตที่แสนเลวร้าย
ฟิ้ว~
สายลมค่อยๆพัดผ่านค่ำคืนราตรีแห่งการเพชิญหน้ากันของผู้ที่มาเยือน ผ้าคลุมสีดำของชายลึกลับปลิวไสวด้วยสายลมอ่อนๆ
“นายเป็นใคร” รีเซ่ถามขึ้นด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น “นายจำชั้นไม่ได้หรอ รีเซ่”ชายแปลกหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำเอ่ยขึ้น สายตาของเขากำลังจ้องมองมายังรีเซ่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสายตานั้นถึงได้คุ้นเคยเหมือนกับ เขารู้จักกับชายที่อยู่ข้างหน้าเขา มานานแสนนาน
“นายต้องการอะไร และนายรู้จักชั้นได้ไง” รีเซ่ถามขึ้นอีกครั้ง “สิ่งที่ชั้นต้องการคือของสำคัญที่อยู่กับเจ้าหญิงแห่งโอเวอร์ฮิว” เขาตอบ คำตอบนั้นทำให้รีเซ่หันกลับไปกลับไปมองยังแองจี้ที่ยืนอยู่ห่างๆ ด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“เอาล่ะ เลิกเล่นละครน้ำเน่าได้แล้วถึงเวลาแห่งความสนุกของการละเลงเลือดสีแดงแล้ว หึหึ”ชายคนนั้นหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความชั่วร้าย และร่างของเขาก็หายไปจากจุดที่เขาอยู่ แต่กลับมาโผล่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
ฉั่ว!!
เคียวขนาดใหญ่ถูกเสียบทะลุร่างกายของรีเซ่ไปด้วยความเร็วที่มองไม่ทัน เลือดสีแดงไหลออกมาจากร่างเด็กหนุ่ม ไปทั่วพื้น เด็กหนุ่มคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด “อึก...อึก … แก” เด็กหนุ่มพูดด้วยความยากลำบาก “สมแล้วที่นายเป็นลูกของไชล์โล่ หลบการโจมตีไม่ให้โดนจุดตายได้นะ หึหึ แต่ มันก็ช้าเกินไปหน่อยนะ รีเซ่” เขาพูดขึ้น“ต่อไปก็ตาเธอล่ะนะเจ้าหญิง หึหึ” เขาหันกลับไปหาแองจี้ที่กำลังตะลึงกับภาพที่เธอเห็น “ยะ...หยุดนะ แกห้ามแตะต้องแองจี้เด็ดขาด”รีเซ่ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นด้วยความยากลำบาก และทันใดนั้นรูนเชียรที่อยู่ในกระเป๋าซ้ายของแองจี้ก็เรืองแสงขึ้น “อ๊ะ!! รูนเชียร์”เด็กสาวพูดขึ้นแล้วหันกลับไปยังรีเซ่“รีเซ่!! ..ถ้าเป็นเธอต้องใช้มันได้แน่ๆ”เธอพูดอีกครั้งแล้วก็โยนรูนเชียร์ไปให้เด็กหนุ่ม รีเซ่รับได้พอดี และทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างขนาดใหญ่ร้อมรอบตัวรีเซ่เอาไว้ ทันใดนั้นรูนเชียร์ก็เปลี่ยนรูปร่าง มันค่อยๆยาวขึ้นเรื่อยจนมีลักษณะคล้ายกับดาบสีทองและพอการเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลง สิ่งที่อยู่ในมือของรีเซ่คือดาบที่เรียวยาวที่มีด้ามจับสีทองตรงตัวดาบมีสัญลักษณ์รูปดวงอาทิตย์ที่มีพระจันทร์อยู่ตรงกลาง และมีคำๆนึงเขียนไว้ว่า “SEVEN PARADISE” รีเซ่ยกดาบขึ้นพอประมาณหน้าอกด้วยสองมือที่กำแน่นแต่เลือดสีแดงของเขาก็ยังไม่หยุดไหล “คราวนี้...จะได้สูสีกันหน่อย” เด็กหนุ่มพูดขึ้น พร้อมกับวิ่งไปหาชายในผ้าคลุมด้วยความเร็วและฟันไปยังร่างนั้น การโจมตีครั้งนั้นตัดร่างนั้นขาดป็นสองท่อน “สำเร็จ!!” แองจี้พูดขึ้น แต่แล้วร่างนั้นก็กัลบคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง “อ่ะ!! ...นี่มันอะไรกะ”ก่อนที่รีเซ่จะพูดจบชายคนนั้นก็พุ่งเข้ามาใส่รีเซ่และใช้เคียวฟันลงในแนวขวางแต่รีเซ่เอาดาบกันไว้ได้ “หึ..ก็ไม่เท่าไรล่ะนะ รีเซ่ มันยังห่างชั้นกันเกินไป”ชายคนนั้นพูดแล้วเขาก็หมุนคียวกลับแล้วฟาดมันลงอีกครั้ง แต่รีเซ่ก็ยังกันได้เหมือนเดิม “ไปเรียนมาจากไหนเนี่ยไอ้การฟันดาบกิ๊กก๊อกของนายเนี่ย” เขาพูด “แต่อย่างน้อยพ่อก็เคยสอนชั้นก่อนตายก็แล้วกันกัน!!”รีเซ่ตะคอกกลับ แล้วเขาก็รวบรวมพลังทั้งหมดถีบตัวขึ้นลอยกลางอากาศและ...
ฉั่ว!!
เขาฟันไปที่กลางหลังของชายคนนั้นเลือดสีแดงพุ่งออกมาจากกลางของเขา ผ้าคลุมของเขาขาดว่อน และมันทำให้ได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของชายคนนั้น
“ไม่จริง......กะ..แก…รีนีคัส” รีเซ่พูดขึ้นสีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปจากเดิม ตอนนี้แววตาของเขามีแต่ความเคียดแค้น “ไม่ได้เจอกันนานนะน้องชาย”รีนีคัสพูดขึ้น “น้องชาย??” แองจี้มีท่าทีสงสัยในคำพูดคำนี้ “หึหึหึ เก่งมากนะที่ทำให้ชั้นได้รับบาดเจ็บ แต่เมื่อนายเก่งขึ้นกว่านี้ชั้นจะกลับมาฆ่านายใหม่อีกครั้ง นายต้องเก่งจนโค่นชั้นให้ได้ล่ะ” รีนีคัสพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นไปบนฟ้าก่อนที่จะหายไปแบบสายลม “เดี่ยวก่อน!! กลับมานะ แก..จะหนีไปเหมือนตอนนั้นอีกหรอ!!”รีเซ่ตะโกนใส่ชายที่ค่อยๆหายไปกับสายลมที่พัดผ่านไป “อึก..ไม่ไหวแฮะ..แผลมันลึกเกินไป..นี่เราก็เสียเลือดมากซะด้วย”เขาพูดขึ้นด้วยความเจ็บปวดแล้วก็ล้มลงนอนกับพื้น “รีเซ่!!”เสียงของแองจี้ตะโกนมา แต่มันก็เบาเสียเหลือเกินสำหรับโสดประสาทการรับฟังของเขา ตาของเขาเริ่มจะพล่ามัว และเขาก็สลบไป
วันนั้น.......วันที่ .....
.........14 ปี ที่แล้วในความทรงจำชั้น
วันนั้นเป็นที่วัน มืดสนิทสายฝนสาดกระหน่ำใส่ใจกลางเมืองบราบิแกน เปรียบเสมือนเทพเจ้าแห่งความตายกำลังพิโรธ มันเป็นวันที่ชั้น ไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกตลอดกาล......
“ไชล์โล่!! พวกมันบุกเข้ามาแล้ว”เสียงของชายคนหนึ่งที่ผลักประตูเข้ามาร้องขึ้น “ว่าไงนะ!! เตรียมพร้อมรบเต็มอัตราศึกเลย เธเมอร์”เสียงของชายวัยกลางคนที่ผมสีแดงฉานออกคำสั่ง ดวงตาสีเทาที่ดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกของเขากำลังจับจ้องออกไปที่นอกประตูบ้าน และภาพที่เขาได้เห็นคือ เปลวไฟที่กำลังรุกไหม้ไปทั่วเมือง เสียงกรีดร้องขอความชั่วเหลือของผู้คนมากมายที่กำลังแตกตื่น “อลิเซียร์ ฝากดูแลรีเซ่ กับ รีซ่าด้วยนะ”ไชล์โล่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบดาบแล้ววิ่งออกไป “ระวังตัวด้วยนะคะ”อลิเซียร์พูดหลังจากที่ไชล์โล่วิ่งออกไป
“แย่แล้ว!! ทหารฝ่ายแบ่งแยกดินแดน กำลังบุกผ่านโซนที่ 1 แล้วครับ”เธเมอร์พูดขึ้น “ยันพวกมันไว้ให้ได้ เดี่ยวชั้นจะไปจัดการพวกมันเอง”ไชล์โล่พูดขึ้นพร้อมกับออกวิ่งไป เขาวิ่งมาเริ่อยๆจนถึงจุดที่มีการปะทะกันมากที่สุด เขาชักดาบเล่มยาวที่อยู่ภายในฝักออกมา “เริ่มล่ะนะ”ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปยังเหล่าทหารที่มีอสวุธครบมือ “ชิ ...ไอ้หมอนั่นคิดจะเข้ามาตายรึไงว่ะ ฆ่ามัน!!” เสียงของทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น และทหารราวๆ 10-15 คนก็วิ่งไปรุมร้อมชายหนุ่มเอาไว้ “พวกแกจงล่าถอยออกไปซะ!! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกแก จะมาบุกยึดหรือทำลายได้”ชายหนุ่มตะโกนขึ้น “ชั้นเตินแล้วนะ” และทันใดนั้นเขาก็ตวัดดาบขึ้น- ฟันลงไปที่กลางหลังของทหารคนหนึ่ง – มีอีกคนกระโดดขึ้นมาพร้อมกับฟาดดาบลงใส่ไชล์โล่ – ชายหนุ่มใช้ดาบกันไว้ได้ - และเขาฟันกลับไปที่ร่างนั้น – ทหารอีกสองนายวิ่งมาที่ข้างหลัง พร้อมกับขว้างมีดสั้นใส่ – เขาเอี้ยวตัวหลบ – และถีบยันตัวเองขึ้นและตวัดดาบไป 2 ทิศทาง ทำให้โดนที่แขนขวาของนายทหารทั้ง 2 จนบาดเจ็บสาหัส
ภายในบ้านของไชล์โล่นั้นตอนนี้คนในบ้านทั้ง 3 กำลังหวาดกลัว และได้แต่สวดอ้อนวรขอให้ไชล์โล่ปลอดภัย เด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของอลิเซียร์ซึ่งก็คือรีซ่าตอนอายุได้ แค่ 1ขวบเท่านั้นเธอกำลังร้องไห้ด้วยความกลัวที่แผ่ซ่านไปทั่ว “แม่ฮะ...ผมจะไปตามพ่อ”รีเซ่พูดขึ้นพร้อมกับวิ่งออกไป “ไม่ได้นะรีเซ่!! อย่าออกไปนะ ..”ก่อนที่เธอจะพูดจบรีเซ่ก็หายไปแล้ว เด็กชายวิ่งไปด้วยความกลัวแต่ความกล้าเพียงน้อยนิดที่คอยชี้นำทางให้เขาวิ่งต่อไป เด็กชายวิ่งไปเรื่อยจนกระทั่ง
“พ่อฮะ!!”เด็กชายตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งไปหาไชล์โล่ที่กำลังตะลึงกับภาพที่ได้เห็น “รีเซ่!! พ่อบอกว่าอย่าออกมาไง แล้วแม่กับน้องสาวลูกล่ะ!!”พ่อเขาตะคอกใส่ “ผมแค่เป็นห่วงพ่อ!!”รีเซ่ตอบออกไป “ลูกทิ้งแม่กับน้องมาเพื่อตามหาพ่ออย่างงั้นนะรึ!!”ชายหนุ่มยังตะคอกต่อ “ถ้าแม่กับน้อง เป็นอะไรไปล่ะก็ ลูกอาจจะไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ หรือแม้แต่น้องสาวของลูกนะ!!”ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความโกรธแกมเป็นห่วง “เพราะ ฉะนั้นรีบกลับบะ..”ชายหนุ่มยังพูดไม่จบ วัตถุบางอย่างที่แหลมคมก็เสียบทะลุร่างของเขา
อ๊ากกกกกกก!!
“พ่อ!!”รีเซ่พูดด้วยความตกใจในสิ่งที่เขาเห็น ภาพเลือดที่ไหล่ออกมาจากร่างของพ่อของเขา “หึหึ” เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะด้วยความสะใจ “อะ..อะ ...ลูกทำอย่างนี้ทำไม..รี..นิ..คัส”ไชล์โล่พูดด้วยความลำบาก เด็กหนุ่มมองกลับมาที่เขาด้วยสายตาเหยียดหยามมากที่สุด เขาง้างเคียวของเขาขึ้นเตรียมตัวที่จะปลิดชีพพ่อของเขา “พี่!! อย่าทำอะไรพ่อนะ”รีเซ่ตะโกนสุดเสียงเพื่อที่จะห้ามไม่ให้พี่ชายของเขาฆ่าพ่อของตัวเอง พร้อมกับออกวิ่งไปขวาง “หลีกไป เกะกะเปล่าๆ”รีนีคัสพูดขึ้นแล้วถีบร่างของรีเซ่กระเด็นไปจนติดผนังกำแพง ...และเขาก็ตวัดเคียวลง
ฉึก!!
“พ่อออออ!!”รีเซ่ร้องขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียงนอนห้องของเขา เด็กหนุ่มหอบด้วยความเหนื่อยล้า “ฝันหรอกรึ”เขาสำรวจร่างกายของเขาและพบว่ามันมีผ้าพันแผลพันไว้รอบตัวของเขา และก็พบว่าตอนนี้เช้าแล้ว “พี่!! อาหารเช้ามาแล้ว”เสียงของเด็กสาวที่ฟังคุ้นเคยพูดขึ้น แต่น้ำเสียงฟังแล้วไม่ค่อยจะเต็มใจซะเท่าไร เธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแองจี้ที่ช่วยถือถาดอาหารเช้าให้
“อ่าว....รีซ่ากับแองจี้นี่เอง ขอบใจนะ”เด็กหนุ่มพูดขึ้น “เอาล่ะรีบๆกินซะล่ะ” แล้วเธอก็รีบเดินออกไป แองจี้ค่อยๆเดินมานั่งใกล้ๆรีเซ่ที่นอนอยู่บนเตียง “รีเซ่ชั้นมีอะไรจะบอกกับเธอน่ะ” ในจิตใจของรีเซ่ตอนนี้กับคิดเลยเถิดไปไกลแล้วสำหรับคำพูดนั้น “เฮ้ย!! อย่าเพิ่งมาบอกรักชั้นนะ”
เขาพูดขึ้น “ไม่ใช่สักหน่อยย่ะ ตาบ้า”เธอตอบพร้อมกับต่อยไปที่หน้าของเด็กหนุ่ม “โอ๊ย!! เจ็บนะยัยหัวมะเขือเทศ” เขาตอบกลับ “เรียกใครหัวยัยมะเขือเทศย่ะ” แล้วเธอก็ปล่อยหมัดที่สองออกไป “โอเคๆ ชั้นยอมแพ้แล้ว...อูย...เธอมีอะไรจะบอกล่ะ”เขาถาม “คือว่า....”
To Be Continued
Nakato
ตอนนี้ผมก็สอบเสร็จแล้วจะขอแต่งต่อจนถึงที่สุดครับ เรียนจบแล้ว!!
ฟิ้ว~
สายลมค่อยๆพัดผ่านค่ำคืนราตรีแห่งการเพชิญหน้ากันของผู้ที่มาเยือน ผ้าคลุมสีดำของชายลึกลับปลิวไสวด้วยสายลมอ่อนๆ
“นายเป็นใคร” รีเซ่ถามขึ้นด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น “นายจำชั้นไม่ได้หรอ รีเซ่”ชายแปลกหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำเอ่ยขึ้น สายตาของเขากำลังจ้องมองมายังรีเซ่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสายตานั้นถึงได้คุ้นเคยเหมือนกับ เขารู้จักกับชายที่อยู่ข้างหน้าเขา มานานแสนนาน
“นายต้องการอะไร และนายรู้จักชั้นได้ไง” รีเซ่ถามขึ้นอีกครั้ง “สิ่งที่ชั้นต้องการคือของสำคัญที่อยู่กับเจ้าหญิงแห่งโอเวอร์ฮิว” เขาตอบ คำตอบนั้นทำให้รีเซ่หันกลับไปกลับไปมองยังแองจี้ที่ยืนอยู่ห่างๆ ด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“เอาล่ะ เลิกเล่นละครน้ำเน่าได้แล้วถึงเวลาแห่งความสนุกของการละเลงเลือดสีแดงแล้ว หึหึ”ชายคนนั้นหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความชั่วร้าย และร่างของเขาก็หายไปจากจุดที่เขาอยู่ แต่กลับมาโผล่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
ฉั่ว!!
เคียวขนาดใหญ่ถูกเสียบทะลุร่างกายของรีเซ่ไปด้วยความเร็วที่มองไม่ทัน เลือดสีแดงไหลออกมาจากร่างเด็กหนุ่ม ไปทั่วพื้น เด็กหนุ่มคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด “อึก...อึก … แก” เด็กหนุ่มพูดด้วยความยากลำบาก “สมแล้วที่นายเป็นลูกของไชล์โล่ หลบการโจมตีไม่ให้โดนจุดตายได้นะ หึหึ แต่ มันก็ช้าเกินไปหน่อยนะ รีเซ่” เขาพูดขึ้น“ต่อไปก็ตาเธอล่ะนะเจ้าหญิง หึหึ” เขาหันกลับไปหาแองจี้ที่กำลังตะลึงกับภาพที่เธอเห็น “ยะ...หยุดนะ แกห้ามแตะต้องแองจี้เด็ดขาด”รีเซ่ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นด้วยความยากลำบาก และทันใดนั้นรูนเชียรที่อยู่ในกระเป๋าซ้ายของแองจี้ก็เรืองแสงขึ้น “อ๊ะ!! รูนเชียร์”เด็กสาวพูดขึ้นแล้วหันกลับไปยังรีเซ่“รีเซ่!! ..ถ้าเป็นเธอต้องใช้มันได้แน่ๆ”เธอพูดอีกครั้งแล้วก็โยนรูนเชียร์ไปให้เด็กหนุ่ม รีเซ่รับได้พอดี และทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างขนาดใหญ่ร้อมรอบตัวรีเซ่เอาไว้ ทันใดนั้นรูนเชียร์ก็เปลี่ยนรูปร่าง มันค่อยๆยาวขึ้นเรื่อยจนมีลักษณะคล้ายกับดาบสีทองและพอการเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลง สิ่งที่อยู่ในมือของรีเซ่คือดาบที่เรียวยาวที่มีด้ามจับสีทองตรงตัวดาบมีสัญลักษณ์รูปดวงอาทิตย์ที่มีพระจันทร์อยู่ตรงกลาง และมีคำๆนึงเขียนไว้ว่า “SEVEN PARADISE” รีเซ่ยกดาบขึ้นพอประมาณหน้าอกด้วยสองมือที่กำแน่นแต่เลือดสีแดงของเขาก็ยังไม่หยุดไหล “คราวนี้...จะได้สูสีกันหน่อย” เด็กหนุ่มพูดขึ้น พร้อมกับวิ่งไปหาชายในผ้าคลุมด้วยความเร็วและฟันไปยังร่างนั้น การโจมตีครั้งนั้นตัดร่างนั้นขาดป็นสองท่อน “สำเร็จ!!” แองจี้พูดขึ้น แต่แล้วร่างนั้นก็กัลบคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง “อ่ะ!! ...นี่มันอะไรกะ”ก่อนที่รีเซ่จะพูดจบชายคนนั้นก็พุ่งเข้ามาใส่รีเซ่และใช้เคียวฟันลงในแนวขวางแต่รีเซ่เอาดาบกันไว้ได้ “หึ..ก็ไม่เท่าไรล่ะนะ รีเซ่ มันยังห่างชั้นกันเกินไป”ชายคนนั้นพูดแล้วเขาก็หมุนคียวกลับแล้วฟาดมันลงอีกครั้ง แต่รีเซ่ก็ยังกันได้เหมือนเดิม “ไปเรียนมาจากไหนเนี่ยไอ้การฟันดาบกิ๊กก๊อกของนายเนี่ย” เขาพูด “แต่อย่างน้อยพ่อก็เคยสอนชั้นก่อนตายก็แล้วกันกัน!!”รีเซ่ตะคอกกลับ แล้วเขาก็รวบรวมพลังทั้งหมดถีบตัวขึ้นลอยกลางอากาศและ...
ฉั่ว!!
เขาฟันไปที่กลางหลังของชายคนนั้นเลือดสีแดงพุ่งออกมาจากกลางของเขา ผ้าคลุมของเขาขาดว่อน และมันทำให้ได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของชายคนนั้น
“ไม่จริง......กะ..แก…รีนีคัส” รีเซ่พูดขึ้นสีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปจากเดิม ตอนนี้แววตาของเขามีแต่ความเคียดแค้น “ไม่ได้เจอกันนานนะน้องชาย”รีนีคัสพูดขึ้น “น้องชาย??” แองจี้มีท่าทีสงสัยในคำพูดคำนี้ “หึหึหึ เก่งมากนะที่ทำให้ชั้นได้รับบาดเจ็บ แต่เมื่อนายเก่งขึ้นกว่านี้ชั้นจะกลับมาฆ่านายใหม่อีกครั้ง นายต้องเก่งจนโค่นชั้นให้ได้ล่ะ” รีนีคัสพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นไปบนฟ้าก่อนที่จะหายไปแบบสายลม “เดี่ยวก่อน!! กลับมานะ แก..จะหนีไปเหมือนตอนนั้นอีกหรอ!!”รีเซ่ตะโกนใส่ชายที่ค่อยๆหายไปกับสายลมที่พัดผ่านไป “อึก..ไม่ไหวแฮะ..แผลมันลึกเกินไป..นี่เราก็เสียเลือดมากซะด้วย”เขาพูดขึ้นด้วยความเจ็บปวดแล้วก็ล้มลงนอนกับพื้น “รีเซ่!!”เสียงของแองจี้ตะโกนมา แต่มันก็เบาเสียเหลือเกินสำหรับโสดประสาทการรับฟังของเขา ตาของเขาเริ่มจะพล่ามัว และเขาก็สลบไป
วันนั้น.......วันที่ .....
.........14 ปี ที่แล้วในความทรงจำชั้น
วันนั้นเป็นที่วัน มืดสนิทสายฝนสาดกระหน่ำใส่ใจกลางเมืองบราบิแกน เปรียบเสมือนเทพเจ้าแห่งความตายกำลังพิโรธ มันเป็นวันที่ชั้น ไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกตลอดกาล......
“ไชล์โล่!! พวกมันบุกเข้ามาแล้ว”เสียงของชายคนหนึ่งที่ผลักประตูเข้ามาร้องขึ้น “ว่าไงนะ!! เตรียมพร้อมรบเต็มอัตราศึกเลย เธเมอร์”เสียงของชายวัยกลางคนที่ผมสีแดงฉานออกคำสั่ง ดวงตาสีเทาที่ดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกของเขากำลังจับจ้องออกไปที่นอกประตูบ้าน และภาพที่เขาได้เห็นคือ เปลวไฟที่กำลังรุกไหม้ไปทั่วเมือง เสียงกรีดร้องขอความชั่วเหลือของผู้คนมากมายที่กำลังแตกตื่น “อลิเซียร์ ฝากดูแลรีเซ่ กับ รีซ่าด้วยนะ”ไชล์โล่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบดาบแล้ววิ่งออกไป “ระวังตัวด้วยนะคะ”อลิเซียร์พูดหลังจากที่ไชล์โล่วิ่งออกไป
“แย่แล้ว!! ทหารฝ่ายแบ่งแยกดินแดน กำลังบุกผ่านโซนที่ 1 แล้วครับ”เธเมอร์พูดขึ้น “ยันพวกมันไว้ให้ได้ เดี่ยวชั้นจะไปจัดการพวกมันเอง”ไชล์โล่พูดขึ้นพร้อมกับออกวิ่งไป เขาวิ่งมาเริ่อยๆจนถึงจุดที่มีการปะทะกันมากที่สุด เขาชักดาบเล่มยาวที่อยู่ภายในฝักออกมา “เริ่มล่ะนะ”ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปยังเหล่าทหารที่มีอสวุธครบมือ “ชิ ...ไอ้หมอนั่นคิดจะเข้ามาตายรึไงว่ะ ฆ่ามัน!!” เสียงของทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น และทหารราวๆ 10-15 คนก็วิ่งไปรุมร้อมชายหนุ่มเอาไว้ “พวกแกจงล่าถอยออกไปซะ!! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกแก จะมาบุกยึดหรือทำลายได้”ชายหนุ่มตะโกนขึ้น “ชั้นเตินแล้วนะ” และทันใดนั้นเขาก็ตวัดดาบขึ้น- ฟันลงไปที่กลางหลังของทหารคนหนึ่ง – มีอีกคนกระโดดขึ้นมาพร้อมกับฟาดดาบลงใส่ไชล์โล่ – ชายหนุ่มใช้ดาบกันไว้ได้ - และเขาฟันกลับไปที่ร่างนั้น – ทหารอีกสองนายวิ่งมาที่ข้างหลัง พร้อมกับขว้างมีดสั้นใส่ – เขาเอี้ยวตัวหลบ – และถีบยันตัวเองขึ้นและตวัดดาบไป 2 ทิศทาง ทำให้โดนที่แขนขวาของนายทหารทั้ง 2 จนบาดเจ็บสาหัส
ภายในบ้านของไชล์โล่นั้นตอนนี้คนในบ้านทั้ง 3 กำลังหวาดกลัว และได้แต่สวดอ้อนวรขอให้ไชล์โล่ปลอดภัย เด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของอลิเซียร์ซึ่งก็คือรีซ่าตอนอายุได้ แค่ 1ขวบเท่านั้นเธอกำลังร้องไห้ด้วยความกลัวที่แผ่ซ่านไปทั่ว “แม่ฮะ...ผมจะไปตามพ่อ”รีเซ่พูดขึ้นพร้อมกับวิ่งออกไป “ไม่ได้นะรีเซ่!! อย่าออกไปนะ ..”ก่อนที่เธอจะพูดจบรีเซ่ก็หายไปแล้ว เด็กชายวิ่งไปด้วยความกลัวแต่ความกล้าเพียงน้อยนิดที่คอยชี้นำทางให้เขาวิ่งต่อไป เด็กชายวิ่งไปเรื่อยจนกระทั่ง
“พ่อฮะ!!”เด็กชายตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งไปหาไชล์โล่ที่กำลังตะลึงกับภาพที่ได้เห็น “รีเซ่!! พ่อบอกว่าอย่าออกมาไง แล้วแม่กับน้องสาวลูกล่ะ!!”พ่อเขาตะคอกใส่ “ผมแค่เป็นห่วงพ่อ!!”รีเซ่ตอบออกไป “ลูกทิ้งแม่กับน้องมาเพื่อตามหาพ่ออย่างงั้นนะรึ!!”ชายหนุ่มยังตะคอกต่อ “ถ้าแม่กับน้อง เป็นอะไรไปล่ะก็ ลูกอาจจะไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ หรือแม้แต่น้องสาวของลูกนะ!!”ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความโกรธแกมเป็นห่วง “เพราะ ฉะนั้นรีบกลับบะ..”ชายหนุ่มยังพูดไม่จบ วัตถุบางอย่างที่แหลมคมก็เสียบทะลุร่างของเขา
อ๊ากกกกกกก!!
“พ่อ!!”รีเซ่พูดด้วยความตกใจในสิ่งที่เขาเห็น ภาพเลือดที่ไหล่ออกมาจากร่างของพ่อของเขา “หึหึ” เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะด้วยความสะใจ “อะ..อะ ...ลูกทำอย่างนี้ทำไม..รี..นิ..คัส”ไชล์โล่พูดด้วยความลำบาก เด็กหนุ่มมองกลับมาที่เขาด้วยสายตาเหยียดหยามมากที่สุด เขาง้างเคียวของเขาขึ้นเตรียมตัวที่จะปลิดชีพพ่อของเขา “พี่!! อย่าทำอะไรพ่อนะ”รีเซ่ตะโกนสุดเสียงเพื่อที่จะห้ามไม่ให้พี่ชายของเขาฆ่าพ่อของตัวเอง พร้อมกับออกวิ่งไปขวาง “หลีกไป เกะกะเปล่าๆ”รีนีคัสพูดขึ้นแล้วถีบร่างของรีเซ่กระเด็นไปจนติดผนังกำแพง ...และเขาก็ตวัดเคียวลง
ฉึก!!
“พ่อออออ!!”รีเซ่ร้องขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียงนอนห้องของเขา เด็กหนุ่มหอบด้วยความเหนื่อยล้า “ฝันหรอกรึ”เขาสำรวจร่างกายของเขาและพบว่ามันมีผ้าพันแผลพันไว้รอบตัวของเขา และก็พบว่าตอนนี้เช้าแล้ว “พี่!! อาหารเช้ามาแล้ว”เสียงของเด็กสาวที่ฟังคุ้นเคยพูดขึ้น แต่น้ำเสียงฟังแล้วไม่ค่อยจะเต็มใจซะเท่าไร เธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแองจี้ที่ช่วยถือถาดอาหารเช้าให้
“อ่าว....รีซ่ากับแองจี้นี่เอง ขอบใจนะ”เด็กหนุ่มพูดขึ้น “เอาล่ะรีบๆกินซะล่ะ” แล้วเธอก็รีบเดินออกไป แองจี้ค่อยๆเดินมานั่งใกล้ๆรีเซ่ที่นอนอยู่บนเตียง “รีเซ่ชั้นมีอะไรจะบอกกับเธอน่ะ” ในจิตใจของรีเซ่ตอนนี้กับคิดเลยเถิดไปไกลแล้วสำหรับคำพูดนั้น “เฮ้ย!! อย่าเพิ่งมาบอกรักชั้นนะ”
เขาพูดขึ้น “ไม่ใช่สักหน่อยย่ะ ตาบ้า”เธอตอบพร้อมกับต่อยไปที่หน้าของเด็กหนุ่ม “โอ๊ย!! เจ็บนะยัยหัวมะเขือเทศ” เขาตอบกลับ “เรียกใครหัวยัยมะเขือเทศย่ะ” แล้วเธอก็ปล่อยหมัดที่สองออกไป “โอเคๆ ชั้นยอมแพ้แล้ว...อูย...เธอมีอะไรจะบอกล่ะ”เขาถาม “คือว่า....”
To Be Continued
Nakato
ตอนนี้ผมก็สอบเสร็จแล้วจะขอแต่งต่อจนถึงที่สุดครับ เรียนจบแล้ว!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น