ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 001 ความฝันบอกเหตุ
(ความมืดนี่มันอะไรกัน??) เด็กสาวที่กำลังสับสนกับความมืดที่บดบังเส้นทางข้างหน้าเอ่ยขึ้น เธอเป็นเเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 15 ผมสั้นประบ่าสีแดง ดวงตาเป็นประกายน่าตาน่ารัก ทันใดนั้น ดวงตาที่แสนจะน่ากลัวสีแดงได้จ้องมองเธออยู่ตรงหน้าเธอพอดีห่างกันไม่ถึงหนึ่งเมตร (กรี๊ด!!) เด็กสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ....
“ตื่นได้แล้วเจ้าหญิง แองเจลล่า”เสียงเรียกของ พ่อบ้านการ์ด ปลุกเด็กสาวที่กำลังสับสนกับความฝันเมื่อครู่ แองเจลล่าก้มหน้ากุมขมับ พร้อมกับร้องไห้
พ่อบ้านการ์ด เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาอุทานว่า “เจ้าหญิงร้องไห้ทำไมหรือขอรับ” แล้วก็รีบเดินมาหาเด็กสาว “การ์ด...ฉันฝันร้ายน่ะ” แองเจลล่า พูดด้วยเสียงที่เบาและสั่นคลอน “เจ้าหญิงไม่เป็นไรหรอกขอรับ มันก็แค่ฝัน” การ์ดบอกแองเจลล่าด้วยความเป็นห่วง “จ้ะ ..ขอบคุณนะการ์ด” แองเจลล่าตอบ “ท่านรูดอฟ เรียกท่านไปพบน่ะขอรับ” การ์ดตอบด้วยความเป็นมิตร แล้วก็เดินออกไปทิ้งให้ แองเจลล่า นั่งครุ่นคิดกับความฝันเพียงลำพัง “เกิดอะไรขึ้น ดวงตานั่น..ชั่งเปี่ยมไปด้วยความโหดร้าย” แองเจลล่าพึมพำ กับตัวเองพร้อมกับลุกออกจากเตียง แล้วเดินไปแต่งตัว
แองเจลล่าเดินเข้าไปที่ห้องของ รูดอฟ ผู้เป็นพ่อของเธอ (รูดอฟ ผู้ปกครอง อณาจักรโอเวอร์ฮิว) รูดอฟ เป็นชายแก่ที่อายุ ราวๆ 70 หน้าตาเปี่ยมไปด้วยความใจดี เอ่ยถาม แองเจลล่า “แองจี้ .. การ์ดบอกข้าว่าเจ้าฝันร้าย เจ้าฝันว่าอะไรรึ” รูดอฟ ถามด้วยความเป็นมิตร “คือว่า.... หนูฝันว่า หนูเดินไปตามทางเดินที่มืดมิด แล้วก็เจอกับดวงตาสีแดง ที่เปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย จ้องมาที่หนู ค่ะ”รูดอฟได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยปากกระซิบบอกกับ การ์ดที่อยู่ใกล้ๆ ว่า “คำทำนายเป็นจริง รีบส่งตัวเจ้าหญิงออกจากอณาจัก พร้อมกับมอบ....เศษเสี้ยว ของรูนเชียร์ให้เธอ และบอกเธอว่าจงมอบสิ่งนี้ให้กับผู้ที่ถูกเลือก” การ์ดได้ฟังถึงกับอึ้ง การ์ดถามรูดอฟว่า “แต่...ท่านครับถ้านำเศษเสี้ยวของรูนเชียร์ไป.” ก่อนที่การ์ดจะพูดจบ รูดอฟก็บอกว่า “ส่งตัวเจ้าหญิงไปที่เมืองแถบทะเล บราบิแกน .. ที่นั่นเจ้าหญิงจะได้พบกับผู้ถูกเลือก” รูดอฟพูดต่อว่า “นำเจ้าหญิงไปที่นั่นตอนเที่ยงคืน” แล้วรูดอฟหันหน้าไปหาแองเจล “แองจี้....ลูกต้องทำบางสิ่งที่สำคัญมากๆ สิ่งที่ลูกจะต้องปกป้องและรักษาไว้ให้ได้ พ่ออยากให้ลูกไปตามหาผู้ถูกเลือก ก่อนที่โลกใบนี้จะไม่มีอีกต่อไป” รูดอฟพูดขึ้น “ท่านพ่อคะ...หนูไม่เข้าใจค่ะ” แองจี้ตอบด้วยความสงสัย “พ่อรู้ว่าลูกต้องทำได้ ........แต่ลูกอย่ากลับมาที่เมืองนี้อีกได้ไหม” รูดอฟพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้แองจี้ แต่เด็กสาวก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอ “ทำไมหนูถึงกลับมาเมืองนี้อีกไม่ได้ล่ะค่ะ” เธอถามด้วยความสงสัย “เพราะว่าจะไม่มีที่นี่อีกแล้วน่ะสิลูกรัก” รูดอฟพูดพร้อมกกับโผเข้ากอดลูกสาวของตน แองจี้ยังเรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ได้ แต่เธอก็รู้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นเมืองที่สวยงามนี้อีกต่อไปแล้ว และอาจไม่ได้พบพ่อของเธออีก
ในบ่ายวันนั้นแองจี้ได้แต่นั่งเฝ้ามองท้องฟ้าเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้า (ชั้นจะทำได้ยังไง...การตามหาผู้ถูกเลือก อะไรกันอีกล่ะ ไหนว่าเมืองนี้จะถูกทำลาย ความฝันนั่นอีก นี่มันอะไรกัน??) เธอนั่งคิดอยู่ที่ริมน้ำที่มีหญ้าสีเขียวสิ่งที่เธอรู้ในตอนนี้คือ ภาระอันหนักอึ้งได้ถูเทมาที่เธอแล้ว “ทำไมเมืองนี้ต้องถูก....ทำลายด้วย”เธอเริ่มที่จะร้องไห้ “ชั้น....ไม่อยากจากที่นี่ไป ฮือ...ฮือ..”
เธอเริ่มจะร้องหนักขึ้นทุกที
ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่าง “แซ่กๆ”มันดังมาจากพุ่มไม้ข้างแองจี้ เธอมองดูที่ต้นกำเหนิดเสียง และเจ้าสิ่งนั้นก็กระโดนใส่หน้าเธอ “คิโอ ๆ ๆๆๆ”
เจ้าตัวประหลาดร้อง มันเป็นสัตว์ตัวเล็กหน้าตาคล้ายกระต่าย แต่มีแขน และมีปีกสีขาวคู่เล็กอยู่ที่หลังและสามารถยืนด้วย 2 ขาได้ ดวงตาสีดำ บ้องแ บ๊ว ที่ใครเห็นก็ต้องหลงรัก เจ้าสิ่งนี้ร้องด้วยความดีใจ มันเกาะอยู่ตรงหน้าของแองจี้ “กรี๊ดดดด!!” เธอร้องด้วยความตกใจ “เจ้านี่มันคตัวอะไรกันเนี่ย..??” เธอพูดด้วยความสงสัย พร้อมกับหิ้วเจ้าตัวที่หน้าตาคล้ายกับกระต่ายขึ้นมาดู มันจ้องเธอด้วใบหน้าที่ดูแล้วอยากจะกอดให้แน่นด้วยความน่าเอ็นดูของมัน “ฮิๆ เธอนี่น่ารักจังนะ” เธอพูดกับเจ้าตัวประหลาดที่หิ้วอยู่ในมือ “เธอชื่ออะไรล่ะ” เธอถามมัน “คิโอๆๆๆ” เจ้าสิ่งนั้นร้องด้วยความดีใจ “อ๋อ..ชื่อคิโอ ใช่มั้ย ฮิๆ” เธอยิ้มให้กับเจ้าคิโอ “ขอบใจนะ ชั้นรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยล่ะ” เธอพูด “คิโอ..กลับปราสาทด้วยกันนะ”เธอพูดพร้อมกับอุ้มเจ้าตัวนี้ไว้บนมือพร้อมกับลุกขึ้นเดินมุ่งหน้ากลับพระราชวัง
“การ์ด ๆ ดูนี่สิชั้นเจอเจ้าคิโอนี่ด้วยล่ะ” เธอยื่นเจ้าคิโอให้การ์ดดู “คิโอ??”การ์ดมองดูมันด้วยสายตาแปลกใจแบบไม่เคยเห็นมาก่อน “เจ้าหญิงตั้งชื่อให้มันแล้วหรือครับ??”การ์ดถามด้วยความสงสัย “อืม ...ก็มันร้องแต่ คิโอๆ ชั้นก็เลยเรียกมันคิโอเลยไงล่ะ” เธอตอบด้วยแววตาเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ “แล้วเจ้าคิโอมันคือตัวอะไรหรือการ์ด” “เออ...กระผมก็ไม่ทราบขอรับ”การ์ดตอบ
“หรือจ๊ะ..ไม่เป็นไรหรอก”เธอตอบ พร้อมกับเดินไปตามทางเดินที่มีแสงสลัวๆของยามเย็น (เจ้าหญิงเป็นเด็กที่เข้มแข่งมากจริงๆ ขนาดในช่วงที่ต้องจากอณาจักรนี้ไปแล้วแท้ๆ กลับทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย)การ์ดคิดพร้อมกับยิ้มน้อยก่อนจะเดินไปยังห้องโถ่งใหญ่
แองจี้กลับมาถึงห้องนอนของเธอ เธอวางเจ้าคิโอไว้บนเตียงและเธอค่อยๆเดินไปยังที่หน้าต่างเธอมองออกไปข้างนอก พร้อมกับรำพึงรำพันถึงเรื่องที่เธอต้องจากที่นี่ไป “ชั้นรักที่นี่จัง”เธอพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว เธอก้มหน้าและน้ำตาก็เริ่มไหลมาอาบแก้มของเธอ คิโอค่อยๆ บินมาหาเธอ มองดูเธอ ก่อนจะไปซุกที่ตัก แองจี้มองดูเจ้าสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่อยู่บนตักและเธอก็หลับไป
เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้เธอเผลอหลับไปจนลืมเวลาอาหารเย็น
ในท้องพระโรง กษัตรติ์ รูดอฟกำลังรัปทานอาหารอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ เขาลุกออกจากโต๊ะเดินไปหาทหารนายหนึ่ง “เจ้าพาผู้คนอพยพ จาอณาจักรนี้ภายใน 2 ชั่วโมง นะ” “ อ่ะ...เออ ครับ!!” ทหารนายนั้นตอบด้วยเสียงไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง “การ์ด.....” เขาเรียกพ่อบ้านมา หาเขา การ์ดรีบเดินมาด้วยความเร็ว “พาเจ้าหญิงไปรับพนึกแห่งแสงสว่างซะ...พร้อมกับเตรียม โนวาห์ให้เธอด้วย” “ครับ” การ์ดรับคำ แล้วรีบเดินไปยังห้องนอนของแองจี้
“ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก แองจี้ค่อยลุกขึ้นมาจากนิทรา แล้วเดินไปเปิดประตู “ค่ะๆ มาแล้วๆ” เธอเปิดประตูออกไปเจอกับการ์ดยืนอยู่หน้าห้อง “เจ้าหญิงครับ ได้เวลาแล้วครับท่านต้องไปรับ ของสำคัญ” เธอพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปอุ้มคิโอที่กำลังหลับอยู่ เธอกับการ์ดเดินไปถึงห้องที่มีประตูไม้โอคค์ ขนาดใหญ่ ประตูเปิดเองโดยอัตโนมัติ เหมือมีเครื่องกลบางอย่างซ่อนอยู่ พวกเขาเดินเข้าไปในห้องทรงกลมที่มีคบเพลิง อยู่โดยรอบ กำแพงทำจากอิฐเก่าที่อายุมากกว่า 100 ปีขึ้นไป ภายในห้องนั้นมืดสนิท ตรงกลางเป็นแท่นสำหรับวางวัตถุบางอย่างขนาดเล็ก การ์ดเดินไปยังแท่น และหยิบบางสิ่งที่หน้าตาเหมือนกับตราสัญญาลักษณ์รูปพระอาทิตย์ที่มีพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวอยู่ด้านหลัง เขาหยิบสิ่งนั้นให้เธอ เธอรับไว้ด้วยความประหมาเล็กน้อย
เธอมองดูพิจราณาสิ่งที่อยู่ในมือ “เจ้าหญิงเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้วครับ”การ์ดพูดพร้อมกับพาเจ้าหญิงไปที่หลังคาของพระราชวัง สถานที่นี้สามารถมองเห็น อณาจักรโอเวอร์ฮิวได้รอบทิศเพราะเป็นจุดที่สูงที่สุดในอณาจักร
2-3 นาทีต่อมาก็มีมังกรสีแดงตัวขนาดเท่าม้า1ตัวถูกจูงมา “เจ้าหญิงครับ เมื่อถึงบราบิแกนแล้ว ระวังตัวด้วยนะขอรับ” การ์ดพูดพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นหลังของมังกร โนวาห์ที่จัดเตรียมให้ “มังกรโนวาห์ตัวนี้จะมุ่งสู่บราบิแกนภายใน 2 ชั่วโมงนะครับ” “ขอให้โชคดีนะครับ เจ้าหญิง” การ์ดยิ้มให้แองจี้ “จ๊ะ..ขอบคุณนะการ์ด ป่ะ คิโอไปกันเถอะ” เธอพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้พบอณาจักรนี้อีก
ฟ้าว!!
มังกรโนวาห์ทยานร่อนออกจากหลังคาพระราชวังมันบินด้วยความเร็วสูง จนทำเอาแองจี้ถึงกับกรีดร้องด้วยความหวาดเสียว มังกรตัวนั้นทยานด้วยความเร็วสู่ทะเลเบื้องหน้าสีดำทมิฬในค่ำคืนแห่งราตรี
To Be continued
(อ๊ากกกก!! เสร็จตอนที่ 1 แย้ว ปั่นแทบตาย ได้นิดเดียว เดี่ยวไปพักก่อนดีกั่ว เหอะๆ คร่อก Zzz ) นิยายเรื่องแรกของผมนะครับ
หาอ่านได้อีกที่หนึ่งคือ www.buyitem.in.th บอร์ดฟันฟิคชั่น
“ตื่นได้แล้วเจ้าหญิง แองเจลล่า”เสียงเรียกของ พ่อบ้านการ์ด ปลุกเด็กสาวที่กำลังสับสนกับความฝันเมื่อครู่ แองเจลล่าก้มหน้ากุมขมับ พร้อมกับร้องไห้
พ่อบ้านการ์ด เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาอุทานว่า “เจ้าหญิงร้องไห้ทำไมหรือขอรับ” แล้วก็รีบเดินมาหาเด็กสาว “การ์ด...ฉันฝันร้ายน่ะ” แองเจลล่า พูดด้วยเสียงที่เบาและสั่นคลอน “เจ้าหญิงไม่เป็นไรหรอกขอรับ มันก็แค่ฝัน” การ์ดบอกแองเจลล่าด้วยความเป็นห่วง “จ้ะ ..ขอบคุณนะการ์ด” แองเจลล่าตอบ “ท่านรูดอฟ เรียกท่านไปพบน่ะขอรับ” การ์ดตอบด้วยความเป็นมิตร แล้วก็เดินออกไปทิ้งให้ แองเจลล่า นั่งครุ่นคิดกับความฝันเพียงลำพัง “เกิดอะไรขึ้น ดวงตานั่น..ชั่งเปี่ยมไปด้วยความโหดร้าย” แองเจลล่าพึมพำ กับตัวเองพร้อมกับลุกออกจากเตียง แล้วเดินไปแต่งตัว
แองเจลล่าเดินเข้าไปที่ห้องของ รูดอฟ ผู้เป็นพ่อของเธอ (รูดอฟ ผู้ปกครอง อณาจักรโอเวอร์ฮิว) รูดอฟ เป็นชายแก่ที่อายุ ราวๆ 70 หน้าตาเปี่ยมไปด้วยความใจดี เอ่ยถาม แองเจลล่า “แองจี้ .. การ์ดบอกข้าว่าเจ้าฝันร้าย เจ้าฝันว่าอะไรรึ” รูดอฟ ถามด้วยความเป็นมิตร “คือว่า.... หนูฝันว่า หนูเดินไปตามทางเดินที่มืดมิด แล้วก็เจอกับดวงตาสีแดง ที่เปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย จ้องมาที่หนู ค่ะ”รูดอฟได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยปากกระซิบบอกกับ การ์ดที่อยู่ใกล้ๆ ว่า “คำทำนายเป็นจริง รีบส่งตัวเจ้าหญิงออกจากอณาจัก พร้อมกับมอบ....เศษเสี้ยว ของรูนเชียร์ให้เธอ และบอกเธอว่าจงมอบสิ่งนี้ให้กับผู้ที่ถูกเลือก” การ์ดได้ฟังถึงกับอึ้ง การ์ดถามรูดอฟว่า “แต่...ท่านครับถ้านำเศษเสี้ยวของรูนเชียร์ไป.” ก่อนที่การ์ดจะพูดจบ รูดอฟก็บอกว่า “ส่งตัวเจ้าหญิงไปที่เมืองแถบทะเล บราบิแกน .. ที่นั่นเจ้าหญิงจะได้พบกับผู้ถูกเลือก” รูดอฟพูดต่อว่า “นำเจ้าหญิงไปที่นั่นตอนเที่ยงคืน” แล้วรูดอฟหันหน้าไปหาแองเจล “แองจี้....ลูกต้องทำบางสิ่งที่สำคัญมากๆ สิ่งที่ลูกจะต้องปกป้องและรักษาไว้ให้ได้ พ่ออยากให้ลูกไปตามหาผู้ถูกเลือก ก่อนที่โลกใบนี้จะไม่มีอีกต่อไป” รูดอฟพูดขึ้น “ท่านพ่อคะ...หนูไม่เข้าใจค่ะ” แองจี้ตอบด้วยความสงสัย “พ่อรู้ว่าลูกต้องทำได้ ........แต่ลูกอย่ากลับมาที่เมืองนี้อีกได้ไหม” รูดอฟพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้แองจี้ แต่เด็กสาวก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอ “ทำไมหนูถึงกลับมาเมืองนี้อีกไม่ได้ล่ะค่ะ” เธอถามด้วยความสงสัย “เพราะว่าจะไม่มีที่นี่อีกแล้วน่ะสิลูกรัก” รูดอฟพูดพร้อมกกับโผเข้ากอดลูกสาวของตน แองจี้ยังเรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ได้ แต่เธอก็รู้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นเมืองที่สวยงามนี้อีกต่อไปแล้ว และอาจไม่ได้พบพ่อของเธออีก
ในบ่ายวันนั้นแองจี้ได้แต่นั่งเฝ้ามองท้องฟ้าเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้า (ชั้นจะทำได้ยังไง...การตามหาผู้ถูกเลือก อะไรกันอีกล่ะ ไหนว่าเมืองนี้จะถูกทำลาย ความฝันนั่นอีก นี่มันอะไรกัน??) เธอนั่งคิดอยู่ที่ริมน้ำที่มีหญ้าสีเขียวสิ่งที่เธอรู้ในตอนนี้คือ ภาระอันหนักอึ้งได้ถูเทมาที่เธอแล้ว “ทำไมเมืองนี้ต้องถูก....ทำลายด้วย”เธอเริ่มที่จะร้องไห้ “ชั้น....ไม่อยากจากที่นี่ไป ฮือ...ฮือ..”
เธอเริ่มจะร้องหนักขึ้นทุกที
ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่าง “แซ่กๆ”มันดังมาจากพุ่มไม้ข้างแองจี้ เธอมองดูที่ต้นกำเหนิดเสียง และเจ้าสิ่งนั้นก็กระโดนใส่หน้าเธอ “คิโอ ๆ ๆๆๆ”
เจ้าตัวประหลาดร้อง มันเป็นสัตว์ตัวเล็กหน้าตาคล้ายกระต่าย แต่มีแขน และมีปีกสีขาวคู่เล็กอยู่ที่หลังและสามารถยืนด้วย 2 ขาได้ ดวงตาสีดำ บ้องแ บ๊ว ที่ใครเห็นก็ต้องหลงรัก เจ้าสิ่งนี้ร้องด้วยความดีใจ มันเกาะอยู่ตรงหน้าของแองจี้ “กรี๊ดดดด!!” เธอร้องด้วยความตกใจ “เจ้านี่มันคตัวอะไรกันเนี่ย..??” เธอพูดด้วยความสงสัย พร้อมกับหิ้วเจ้าตัวที่หน้าตาคล้ายกับกระต่ายขึ้นมาดู มันจ้องเธอด้วใบหน้าที่ดูแล้วอยากจะกอดให้แน่นด้วยความน่าเอ็นดูของมัน “ฮิๆ เธอนี่น่ารักจังนะ” เธอพูดกับเจ้าตัวประหลาดที่หิ้วอยู่ในมือ “เธอชื่ออะไรล่ะ” เธอถามมัน “คิโอๆๆๆ” เจ้าสิ่งนั้นร้องด้วยความดีใจ “อ๋อ..ชื่อคิโอ ใช่มั้ย ฮิๆ” เธอยิ้มให้กับเจ้าคิโอ “ขอบใจนะ ชั้นรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยล่ะ” เธอพูด “คิโอ..กลับปราสาทด้วยกันนะ”เธอพูดพร้อมกับอุ้มเจ้าตัวนี้ไว้บนมือพร้อมกับลุกขึ้นเดินมุ่งหน้ากลับพระราชวัง
“การ์ด ๆ ดูนี่สิชั้นเจอเจ้าคิโอนี่ด้วยล่ะ” เธอยื่นเจ้าคิโอให้การ์ดดู “คิโอ??”การ์ดมองดูมันด้วยสายตาแปลกใจแบบไม่เคยเห็นมาก่อน “เจ้าหญิงตั้งชื่อให้มันแล้วหรือครับ??”การ์ดถามด้วยความสงสัย “อืม ...ก็มันร้องแต่ คิโอๆ ชั้นก็เลยเรียกมันคิโอเลยไงล่ะ” เธอตอบด้วยแววตาเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ “แล้วเจ้าคิโอมันคือตัวอะไรหรือการ์ด” “เออ...กระผมก็ไม่ทราบขอรับ”การ์ดตอบ
“หรือจ๊ะ..ไม่เป็นไรหรอก”เธอตอบ พร้อมกับเดินไปตามทางเดินที่มีแสงสลัวๆของยามเย็น (เจ้าหญิงเป็นเด็กที่เข้มแข่งมากจริงๆ ขนาดในช่วงที่ต้องจากอณาจักรนี้ไปแล้วแท้ๆ กลับทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย)การ์ดคิดพร้อมกับยิ้มน้อยก่อนจะเดินไปยังห้องโถ่งใหญ่
แองจี้กลับมาถึงห้องนอนของเธอ เธอวางเจ้าคิโอไว้บนเตียงและเธอค่อยๆเดินไปยังที่หน้าต่างเธอมองออกไปข้างนอก พร้อมกับรำพึงรำพันถึงเรื่องที่เธอต้องจากที่นี่ไป “ชั้นรักที่นี่จัง”เธอพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว เธอก้มหน้าและน้ำตาก็เริ่มไหลมาอาบแก้มของเธอ คิโอค่อยๆ บินมาหาเธอ มองดูเธอ ก่อนจะไปซุกที่ตัก แองจี้มองดูเจ้าสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่อยู่บนตักและเธอก็หลับไป
เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้เธอเผลอหลับไปจนลืมเวลาอาหารเย็น
ในท้องพระโรง กษัตรติ์ รูดอฟกำลังรัปทานอาหารอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ เขาลุกออกจากโต๊ะเดินไปหาทหารนายหนึ่ง “เจ้าพาผู้คนอพยพ จาอณาจักรนี้ภายใน 2 ชั่วโมง นะ” “ อ่ะ...เออ ครับ!!” ทหารนายนั้นตอบด้วยเสียงไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง “การ์ด.....” เขาเรียกพ่อบ้านมา หาเขา การ์ดรีบเดินมาด้วยความเร็ว “พาเจ้าหญิงไปรับพนึกแห่งแสงสว่างซะ...พร้อมกับเตรียม โนวาห์ให้เธอด้วย” “ครับ” การ์ดรับคำ แล้วรีบเดินไปยังห้องนอนของแองจี้
“ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก แองจี้ค่อยลุกขึ้นมาจากนิทรา แล้วเดินไปเปิดประตู “ค่ะๆ มาแล้วๆ” เธอเปิดประตูออกไปเจอกับการ์ดยืนอยู่หน้าห้อง “เจ้าหญิงครับ ได้เวลาแล้วครับท่านต้องไปรับ ของสำคัญ” เธอพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปอุ้มคิโอที่กำลังหลับอยู่ เธอกับการ์ดเดินไปถึงห้องที่มีประตูไม้โอคค์ ขนาดใหญ่ ประตูเปิดเองโดยอัตโนมัติ เหมือมีเครื่องกลบางอย่างซ่อนอยู่ พวกเขาเดินเข้าไปในห้องทรงกลมที่มีคบเพลิง อยู่โดยรอบ กำแพงทำจากอิฐเก่าที่อายุมากกว่า 100 ปีขึ้นไป ภายในห้องนั้นมืดสนิท ตรงกลางเป็นแท่นสำหรับวางวัตถุบางอย่างขนาดเล็ก การ์ดเดินไปยังแท่น และหยิบบางสิ่งที่หน้าตาเหมือนกับตราสัญญาลักษณ์รูปพระอาทิตย์ที่มีพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวอยู่ด้านหลัง เขาหยิบสิ่งนั้นให้เธอ เธอรับไว้ด้วยความประหมาเล็กน้อย
เธอมองดูพิจราณาสิ่งที่อยู่ในมือ “เจ้าหญิงเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้วครับ”การ์ดพูดพร้อมกับพาเจ้าหญิงไปที่หลังคาของพระราชวัง สถานที่นี้สามารถมองเห็น อณาจักรโอเวอร์ฮิวได้รอบทิศเพราะเป็นจุดที่สูงที่สุดในอณาจักร
2-3 นาทีต่อมาก็มีมังกรสีแดงตัวขนาดเท่าม้า1ตัวถูกจูงมา “เจ้าหญิงครับ เมื่อถึงบราบิแกนแล้ว ระวังตัวด้วยนะขอรับ” การ์ดพูดพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นหลังของมังกร โนวาห์ที่จัดเตรียมให้ “มังกรโนวาห์ตัวนี้จะมุ่งสู่บราบิแกนภายใน 2 ชั่วโมงนะครับ” “ขอให้โชคดีนะครับ เจ้าหญิง” การ์ดยิ้มให้แองจี้ “จ๊ะ..ขอบคุณนะการ์ด ป่ะ คิโอไปกันเถอะ” เธอพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้พบอณาจักรนี้อีก
ฟ้าว!!
มังกรโนวาห์ทยานร่อนออกจากหลังคาพระราชวังมันบินด้วยความเร็วสูง จนทำเอาแองจี้ถึงกับกรีดร้องด้วยความหวาดเสียว มังกรตัวนั้นทยานด้วยความเร็วสู่ทะเลเบื้องหน้าสีดำทมิฬในค่ำคืนแห่งราตรี
To Be continued
(อ๊ากกกก!! เสร็จตอนที่ 1 แย้ว ปั่นแทบตาย ได้นิดเดียว เดี่ยวไปพักก่อนดีกั่ว เหอะๆ คร่อก Zzz ) นิยายเรื่องแรกของผมนะครับ
หาอ่านได้อีกที่หนึ่งคือ www.buyitem.in.th บอร์ดฟันฟิคชั่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น