คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ll Audition Fic~ - Jo Kyuhyun -
ยาวหน่อยไม่ว่ากันนะคะ TT
คำถามชิงหัวโจก [หัวโจกหมายเลข 4 ]
เขตที่ 1
ชื่อ- ชอง ออริน
บุคลิก รูปร่าง– สาวมั่น s exy สวย รวย เก่ง เจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวสะอาดราวกับนุ่น เรือนผมสีน้ำตาลออกจะทองเล็กน้อย รับกับดวงตาสีน้ำตาลได้เป็นอย่างดี มองเผินๆ ดูภายนอกแล้ว บอบบาง ดูน่าถนุถนอมราวกับตุ๊กตาตัวเล็กๆ ยิ่งนัก แต่จริงๆ แล้ว เห็นรูปร่างอย่างนี้ แรงของเจ้าหล่อนก็เยอะไม่แพ้ใครเลยทีเดียว
นิสัย- สาวน้อยร่างบาง ผู้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครได้เห็น กล้าบ้าบิ่น.. ไม่ชอบให้ใครมาทำร้ายคนที่ตัวเองรัก เดาใจคนอื่นเก่งเข้าขั้นเทพ รู้ทันชาวบ้าน สนุกสนาน เฮฮา และร่าเริงชนิดหาตัวจับยาก ออรินเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่เรื่องมาก ปากกล้า ปากเก่ง ขี้เล่น แต่ก็รู้จักกาลเทศะว่าเวลาอะไรควรพูดแบบไหน โกรธยาก แต่ถ้าจะโกรธใครก็โกรธนานจริงๆ มีเหตุผล ชอบใช้สมองมากกว่ากำลัง แต่เรื่องของกำลังเธอก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน มีความอดทนและความพยายาม.. เธอมักจะชอบยิ้มบางๆ ให้กับทุกคน ยกเว้นก็แต่คนที่มาหาเรื่องเท่านั้น รักความถูกต้อง ไม่กลัวอะไรง่ายๆ เกลียดที่สุดเวลาที่เห็นคนทะเลาะกัน เกลียดการเอารัดเอาเปรียบ ไม่ชอบการถูกบังคับ รักอิสรเสรี และเสียงดนตรีพอๆ กับความร่าเริงของตัวเอง แต่นั่นเป็นเพียงด้านๆ หนึ่งที่เธอแสดงออกมาให้ทุกคนได้เห็นเท่านั้น ยามผู้หญิงที่ชื่อชองออรินอยู่คนเดียว จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่คนแข็งแกร่งอย่างที่ใครหลายๆ คนเห็น บางเวลาที่เธออ่อนแอก็มีเหมือนกัน ยามอยู่คนเดียว เธอจะกลายเป็นคนขี้เหงา.. และอ่อนแอมาก จริงๆ แล้วก็ต้องการคนปกป้อง หากแต่ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆ แล้วเธออ่อนแอเพียงใด
ชอบ/ไม่ชอบ- ชอบ หิมะ เสียงดนตรี.. อิสรเสรี // ไม่ชอบ การถูกบังคับ คนที่ขัดใจ
ประวัติครอบครัว- ด้วยงานที่รัดตัวของพ่อทำให้เธอไม่ค่อยได้เจอกับพ่อสักเท่าใดนัก.. จัดได้ว่า ครอบครัวของเธอไม่ใช่ครอบครัวที่อบอุ่นไปเสียทีเดียว เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เจ้าของบริษัทขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ในประเทศเกาหลี เธอสูญเสียผู้เป็นแม่ไปในอุบัติเหตุเครื่องบินตกตั้งแต่เด็ก และการที่เธอไม่มีแม่นี่เองที่ทำให้เธอเป็นคนเข้มแข็ง และตั้งใจเรียนโดยไม่ยอมแพ้ใครๆ ...
อิมเมจ [ 2 UP]-
เขตที่ 2
ส่วนตัว
ชื่ออะไรคะ- นิวจ้า
อายุ- 16 จ้า
ไรเตอร์อาจจะพูดแรงนะคะ ถ้ากระทบจิตใจก็ต้องขอโทษ ณ ที่นี้ด้วย- รับทราบ ซึมซาบ ^[]^ อยากพูดอะไรพูดมาเลยจ้า รับฟังได้ทุกอย่าง~
เขตที่ 3
1. นักเรียนดีเด่นอย่างคุณต้องมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เรื่องที่แปลกก็คือทำไมต้องมาเรียนโรงเรียนที่มีอันธพาลครองโรงเรียน อย่างนี้ด้วย! คุณจะคัดค้านอย่างไร?[บทพูด+บรรยาย 5 UP]
Ans :
.........................................
ความเงียบเข้าครอบคลุมไปทั่วทั้งห้องประชุม ซึ่งตอนนี้แต่ละคนที่จับจองเป็นเจ้าของเก้าอี้ในที่ประชุมต่างถึงกับช็อคไปตามๆ กันกับคำร้องขอ(แกมบังคับ) ที่ท่านผู้อำนวยการเพิ่งประกาศออกมาเมื่อครู่ ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไรขึ้นมา เสียงหวานใสของเด็กสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในวาระใกล้องค์ประธานการประชุมที่สุดก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันชองออริน ขอคัดค้านค่ะ” น้ำเสียงหวานราวกับระฆัง.. หากแต่กลับเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ ดวงตาที่เคยอบอุ่น และแฝงไว้ด้วยความขี้เล่นเสมอ บัดนี้กลับฉายชัดไปด้วยความไม่พอใจ ระคนไม่เข้าใจ
ผู้ อำนวยการเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ เป็นการบอกให้ร่างบางเอ่ยถึงเหตุผลที่คัดค้านเรื่องการแลกเปลี่ยนนักเรียน ที่เพิ่งประกาศไปเมื่อครู่ ในเมื่อเด็กตรงหน้าเป็นถึงนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน เหตุผลที่ออกมาจากปากของเธอก็คงจะน่าฟังไปไม่น้อย
“จากที่ฉันได้ฟังที่ท่านผู้อำนวยการกล่าวมาเมื่อครู่ ถ้าฉันฟังไม่ผิด ท่านบอกว่า โรงเรียนที่จะให้ฉันเข้าไปเรียนแลกเปลี่ยนในโครงการคือโรงเรียนที่ ‘เรนเบส’ ควบคุมอยู่ ใช่มั้ยคะ?.. แล้วทำไมถึงต้องให้พวกเราเข้าไปเรียนที่นั่นด้วยล่ะคะ.. ท่านก็น่าจะรู้ว่าคนพวกนั้นเป็นยังไง นักเรียนจะไม่ปลอดภัยนะคะ”
“แต่มันก็เป็นโอกาสที่ดีของเด็กนักเรียนโรงเรียนเรานะ” เสียงของผู้อำนวยการดังตอบกลับมา เรียกเอาสายตาคู่เย็นๆ ของเด็กสาวให้เย็นมากขึ้นไปอีก
“โอกาสดี... เหอะ... ส่งอ้อยเข้าปากช้างให้ช้างมันเคี้ยวน่ะเหรอคะ? ท่านไม่กลัวว่าฉันจะโดนทำอะไรไม่ดีเหรอคะ ท่านผู้อำนวยการ” เด็กสาวจงใจเรียกคำต่อท้ายช้าๆ ชัดๆ อีกที..
“คุณชองออริน.. ถ้าคุณไม่ทำตัวคุณเอง คุณก็จะอยู่ที่นั่นได้โดยปลอดภัย”
“แล้วถ้าเกิดฉันอยู่ของฉันดีๆ แต่มันไม่อยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยล่ะคะ” ร่างบางลุกขึ้นยืนสุดความสูง ย่าวเท้าเข้าไปยืนหน้าโต๊ะตัวสวยของท่านผู้อำนวยการ มือบางตบโต๊ะตัวนั้นแรงๆ ทำเอาทั้งห้องประชุมถึงกับสะดุ้ง
... เพราะเธอรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี... รู้สึกเหมือนกับว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไปที่นั่น..
“คนเก่งอย่างคุณ คงไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะชองออริน.. ก็คุณเป็นนักเรียนที่พวกเราได้คัดกันเรียบร้อยแล้วนี่นา... เพราะฉะนั้น ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไร ผมก็ได้ตัดสินใจแล้ว ทุกอย่าง ทุกกรณี.. ว่า.. คุณ จะ ต้อง ไป เรียน ที่ นั่น!”
ถ้อยคำที่เป็นราวกับคำประกาศิต.. ทำให้ใบหน้าหวานรู้สึกชาไปทั้งแถบ... เมื่อลางสังหรณ์เริ่มจะเป็นจริงขึ้นมา
2. คุณเป็นคนที่สวยมาก! แค่คุณก้าวเข้ามาในโรงเรียนคุณก็เป็นเหมือนพญาที่สยบทุกหัวใจของชายหนุ่มทุกคน แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น! เมื่ออยู่ๆลมก็พัดแรงจนทำให้กระโปรงของคุณเปิดจนเห็น....หลังจากเหตุการณ์ นี้....โจวคยูฮยอนหัวโจกหมายเลข 3 เขามักจะคอยแซวคอยยิงมุกใส่คุณอยู่ตลอดเวลา คุณจะไล่เขายังไง? [บทพูด 5 UP]
Ans :
“วี๊ดวิ้ว~ สาวน้อย วันนี้ใส่สีอะไรมาอีกจ๊ะ” เสียงคุ้นหูดังเข้ามาใกล้ ทำให้ร่างบางๆ ถึงกับกลอกตาไปมาอย่านึกหัวเสีย
“ใส่อะไร ยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายกันล่ะโจวคยูฮยอน!” เด็กสาวเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้า แต่ยังไม่ทันจะต่อว่าอะไรอีก.. ลมเจ้ากรรมที่เคยทำเธออับอายก็พัดวูบ...
ฟิ้ว...ววววววว~~~
“เฮ่ย!!”
“โอ้ววว..วววว O___O”
“S e x y~~”
“ว้าว..วววว .... อยากตอบแบบนี้ก็ไม่บอกกัน วันนี้สีขาวเหรอน้องสาว..ววว” เสียงของโจวคยูฮยอนคนเดิมเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ ก่อนจะนั่งลงแล้วเงยหน้ามองใต้กระโปรงช้าๆ “วิวดีชะมัด”
“อ้ากกกกก ไอ้โรคจิต!!!” ฝ่าเท้ามรณะลอยเข้าไปปะทะร่างสูงอย่างจัง.. แต่ดูเหมือนออรินจะลืมไป.. ว่ายิ่งขยับขามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเห็นชัดกว่าเดิม T///T
“วันนี้ก็ยังร้อนแรงเหมือนเดิมเล....ว้ากกก” ยังพูดไม่ทันจบ กระเป๋าอันใหญ่ก็ลอยวืดข้ามหัวไป ก่อนจะตามมาด้วยฝ่ามือพิฆาตของเด็กสาวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น
“ไอ้ตาแก่หื่นกาม! นายไปให้ไกลๆ ฉันเลยนะ ไม่งั้นเจอดีอีกรอบแน่”
“เจอดี! แบบที่ลมพัดมาเมื่อกี้น่ะเหรอ ... แบบนั้น ฉันก็ยอมเจอนะ หึหึ”
“สักวันฉันจะต้องฆ่านายตายแน่ๆ โจวคยูฮยอน” เด็กสาวเอ่ยเสียงเครียด ก่อนจะจ้องหน้าตาทะเล้นของอีกฝ่ายนิ่ง.. และ.. ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรอีก... ร่างบางก็ถีบโครมเข้าไปอีกโครมใหญ่... แก้เครียดยามเช้า -- --
3. ถึงวันที่คุณจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนของคุณตามเดิม คุณต้องจากเพื่อนทั้ง 6 คนและยังต้องไปจากเขาอีก บรรยายฉากบอกลาครั้งสุดท้ายของคุณ พร้อมบทพูด
Ans :
กึก.. กึก... กึก...
เสียงฝีเท้าดังกระทบพื้นพรมในห้องประชุมขนาดใหญ่ของโรงเรียนชื่อดัง... ร่างผอมบางเจ้าของใบหน้าสวยกำลังก้าวเดินขึ้นไปบนเวทีทรงสูงเบื้องหน้า ร่างบางกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อยืนอยู่ต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียน
“สวัสดีค่ะทุกคน.. ฉันชองออริน เป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยนที่มาเรียนที่นี่... วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะมายืนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ ฉันขอสารภาพออกมาตรงๆ เลยนะคะ.. ว่าครั้งหนึ่ง ฉันคิดว่า โรงเรียนนี้....” ร่างบางเงียบเสียงไปเล็กน้อย ก่อนจะชายตาไปมองยังเด็กหนุ่มร่างผอมสูงที่ยืนอยู่
“งี่เง่า”
ฉึก... เหมือนโจวคยูฮยอนโดนมีดเสียบเข้าไปกลางใจ
“ไร้มารยาท”
ฉึก.... อีกหนึ่งเล่ม
“ไร้การสั่งสอน”
ฉึก..... อีกดอก
“ไร้ซึ่งความเป็นผู้ดี”
ฉึก... มันยังไม่หมด
“หื่นกาม”
... สายตาของเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนหันไปมองยังโจวคยูฮยอนเป็นตาเดียว เมื่อเริ่มรู้ว่า ใครคือคนที่ทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียง.. =__=
“แต่ฉันเอง ก็ต้องเปลี่ยนความคิดนี้ไป เพราะว่าฉันได้เจอกับใครคนหนึ่ง ที่ถึงแม้ว่าเขาจะทำดีกับฉันแทบจะนับครั้งได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดดีๆ กับฉันเลย ถึงแม้ว่าเขาจะแกล้งฉันอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา.. ถึงแม้ว่าเขาจะ... ไม่ได้สนใจฉัน...อย่างที่ฉันสนใจเขา.. แต่เขาก็เป็นคนที่ทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงความคิดที่มีต่อโรงเรียนนี้ และเปลี่ยนแปลงความคิดที่มีต่อเขาได้..”
ดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยน้ำตา.. ใบหน้าหวานค่อยๆ แย้มยิ้มออกอย่างช้าๆ ในขณะที่สายตาก็จับจ้องอยู่บนใบหน้าของคนคนหนึ่ง.. ที่กว่าเธอจะรู้ว่ารัก ก็ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว
“ฉันแค่อยากจะบอก ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน ขอบคุณคุณครูของพวกเรา.. และฉันอยากจะขอบคุณคนคนนั้นค่ะ.. คนที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับคำว่า รัก .. ขอบคุณนายมากๆ เลยนะ.. โจวคยูฮยอน” เด็กสาวกล่าวเบาๆ ก่อนจะก้าวลงจากเวที.. สาวเท้าเข้าไปหาคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ฉันกลับไปแล้ว นายต้องเป็นคนดีกว่านี้นะรู้มั้ย ห้ามมาทำโรคจิต หื่นกามกับใครที่ไหนอีกนะ...” มือบางยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของคยูฮยอนเบาๆ น้ำตาเม็ดเล็กไหลลงเปื้อนแก้มขาว
“ห้ามบังคับใคร ห้ามไปรังควาญ ระรานใครๆ อีกล่ะ.. เพราะถ้าฉันรู้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายแน่.. โดยเฉพาะการบังคับ!!!”
“รักนะ.... รักนายจริงๆ ... คยูฮยอน” เสียงหวานๆ เอ่ยเบา... ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มนั้นช้าๆ
ความคิดเห็น